Kaartje

Sertan schopt me keihard in mijn buik. Ik hou me koest. Ik weet uit ervaring dat hij nog meer kracht in zijn lijf heeft.

Ik baal ervan dat ik zo’n slappeling ben. Waarom kunnen wij vrouwen niet goed vechten? Waarom leren we niet onszelf verdedigen tegen meedogenloze mannen? Zulke mannen zijn immers geen uitzondering, want miljoenen vrouwen worden in elkaar gemept en verkracht.

Sertan slaat me omdat het voor mijn eigen bestwil is. Zo word ik een betere vrouw, zegt hij. Ik moet van mijn fouten leren.

Ik kan nooit voorspellen wanneer hij boos wordt. Accepteert hij bijvoorbeeld dat mijn mobieltje in het winkelcentrum geen goede ontvangst had en dat ik daarom niet opnam? Ik weet inmiddels dat het antwoord nee is. Sertan slaat me omdat hij denkt dat ik tijdens het boodschappen doen vreemdga. Ik durf niet eens naar andere mannen te kijken. Maar zelfs dat helpt niet. Tijdens onze laatste vakantie werd hij op het vliegveld enorm boos, omdat ik te lang naar een man had gekeken. Ik wist niet eens over welke man hij het had, maar Sertan bleef tegen me schreeuwen: ‘Doe niet zo dom. Je weet donders goed wie ik bedoel. Is hij mooier dan ik of zo?’

Sertan is zo ziekelijk jaloers. Ons samenzijn is doordrenkt met een soort langzaam werkend gif waaraan je net niet doodgaat.

Af en toe denk ik aan wraak. Soms heb ik zelfs vreemde fantasieën: ik wil Sertan vastbinden en hem een week lang geen eten geven, zodat hij voelt wat machteloosheid is.

Vandaag opnieuw een verhaal in de krant over een vrouw die bedrogen is door een loverboy. Vroeger zou ik zo’n verhaal door gebrek aan tijd nooit gelezen hebben, maar sinds ik Anna ken, wil ik alles over het verschijnsel weten. De media waarschuwen massaal voor mannen die meisjes inpalmen om ze vervolgens tot prostitutie te dwingen. Je vraagt je af wie er nog intrapt terwijl de loverboys steeds op dezelfde manier te werk gaan. Zo’n man doet eerst heel verliefd, overlaadt het meisje met dure cadeaus en laat haar vervolgens het contact met haar familie en vrienden verbreken, zodat ze steeds afhankelijker van hem wordt. Daarna komt de loverboy met het verhaal dat hij grote schulden heeft en bedreigd wordt. Veel meisjes zijn zo verliefd dat ze uiteindelijk ermee instemmen om hun lichaam te verkopen om hun geliefde te redden. Als deze strategie niet werkt, dan worden ze gedwongen. De pooiers slaan de meisjes bont en blauw en bedreigen ze dat ze ‘hun tieten eraf snijden’ of hun familie wat aandoen als ze durven weg te lopen.

Het verhaal in de krant klinkt me bekend in de oren, alleen de omstandigheden en de meisjes zijn elke keer anders. In dit geval gaat het om een jonge vrouw die voor tachtigduizend euro aan leningen moest afsluiten om de luxe levensstijl van haar vriend te betalen. Hij overlaadde haar aan het begin van hun relatie met dure cadeaus en ze voelde zich verplicht om iets terug te doen. Ze werd drie keer zwanger en drie keer raakte ze haar kind kwijt omdat hij haar zwaar mishandelde. Toch bleef ze bij hem.

Inmiddels is haar pooier veroordeeld, maar het ergste lijkt nog niet achter de rug. Door alles wat ze meegemaakt heeft, kan deze vrouw geen lichamelijk contact meer verdragen. Op het moment dat iemand haar zachtjes aanraakt, krijgt ze een paniekaanval. Ze verstijft als mannen naar haar kijken, omdat ze zichzelf niets waard vindt.

Gelukkig is Anna hier beter uit gekomen, denk ik bij mezelf.

Anna heeft een kaartje tussen de spullen van Sertan gevonden en ze wil het me laten zien.

‘Is het zo bijzonder dan?’

‘Dat niet, maar ik heb zelf nooit een lief kaartje gekregen en ik werd heel boos dat hij zijn hoertjes wel zulke kaartjes stuurt.’

Even later brengt ze haar trofee. Sertan heeft dit kaartje niet kunnen opsturen, omdat hij opgepakt werd.

Hello my sweety look,

My princess, I hef so mach pain dat I can not see you I love you so much.

You are my power.

You are my angel.

You are my wife.

Sweety kisses for you.

‘Moet ik het vooralsnog naar zijn huidige vriendin opsturen?’ vraagt Anna.

‘Ben jij gek? Met al die spelfouten.’

‘Zo is het authentieker,’ glimlacht zij. ‘Waarschijnlijk stuurde hij al zijn vriendinnen hetzelfde kaartje. Sertan houdt van gemakkelijk scoren. Nu vind ik dat niet meer zo ongewoon, maar toen ik voor het eerst het vermoeden kreeg dat mijn man een relatie met een andere vrouw had, werd ik verscheurd door jaloezie. Het probleem was dat hij het in alle toonaarden ontkende.’

Anna had geen enkel bewijs behalve dat haar man zo weinig thuis was. Op een dag noteerde ze de straten die hij in zijn navigatie ingetoetst had. Ze wilde hem met zijn leugens confronteren en hem laten kiezen tussen haar en die andere vrouw.

‘Ik had mijn man al eerder voorgesteld om te gaan scheiden, maar dat wilde hij niet. Ik had toen nog geen Nederlands paspoort, maar onze relatie was zo vol met pijn dat ik liever terugging naar mijn troosteloze huis in de Oekraïne dan bij hem te blijven. Sertan liet me niet los en ik wist niet wat ik moest doen. Hij hield ervan om spelletjes met me te spelen, om me onzeker te laten voelen. Je raakt helemaal van slag als iemand het ene moment heel lief tegen je doet, je het volgende moment mishandelt en je daarna weer aanbidt.’

Anna haalt even adem en gaat onmiddellijk verder: ‘Sertan had in die periode een nachtwinkel in Amsterdam en ging daar vaak werken. Op een avond kon ik niet meer, ik werd gek van al die onzekerheid. Ik liet mijn slapende zoontje van drie alleen thuis en pakte de trein naar Amsterdam. Daar aangekomen, vroeg ik aan een taxichauffeur om me naar de nachtwinkel te rijden. De chauffeur zei dat er in die straat helemaal geen nachtwinkel was.’

Anna geloofde voor honderd procent dat Sertan de waarheid sprak. Hij kwam zelfs met spetters verf op zijn kleding thuis, omdat hij de winkel aan het verbouwen was. Anna liet de taxichauffeur door de buurt rijden. Ze was geschokt toen ze ontdekte dat zo’n winkel inderdaad niet bestond en dat Sertan al die jaren tegen haar gelogen had.

‘In de tussentijd had ik al de laatste trein naar huis gemist,’ zegt Anna alsof ze in zichzelf praat. ‘Ik stond daar dus midden in de nacht op straat, terwijl mijn kind helemaal alleen thuis was. Dat was zo eng. Het enige wat ik kon doen, was Sertan bellen en vragen waar zijn zaak was.’

‘Ik neem aan dat hij toen toegaf dat hij gelogen had?’

‘Nee, Sertan geeft nooit toe dat hij liegt. Hij verzint gewoon een goede smoes. Precies die dag was hij niet in de winkel (die volgens hem ergens anders lag dan waar ik gezocht had). Ik zei dat ik die winkel onmiddellijk wilde zien, maar Sertan verweet me dat ik een slechte moeder was en dat het onverantwoord was om de kleine nog langer alleen thuis te laten. Hij zou me een andere keer de zaak laten zien.’

Anna liet zich zoals gewoonlijk ompraten. Ze was zo uitgeput van al die stress dat ze niets liever wou dan terug naar haar kind. Gelukkig sliep haar zoontje heel diep en had niets gemerkt van de hele toestand. Sertan zette Anna af en ging weer terug naar zijn ‘winkel’.

Zijn leugens lijken voor een buitenstaander zo doorzichtig als de vleugels van een libel, maar blijkbaar vertelt hij ze zo overtuigend dat alle vrouwen erin trappen.

‘De maanden daarop heb ik hem talloze keren gevraagd om samen naar de nachtwinkel te rijden, maar dat wou hij niet,’ zegt Anna. ‘Zijn familie werkte daar ook en wat zouden ze wel denken als zijn vrouw ’s nachts op inspectie kwam. We hadden al zo vaak ruzie over die winkel gemaakt, dat ik het er bij liet zitten. Iemand als Sertan op een leugen betrappen kost zoveel negatieve energie dat ik het niet meer aankon. Zelfs tijdens vakanties hield hij vol dat hij een winkel had en belde naar Nederland om te vragen of die goed draaide. Ik besloot me meer op mijn kinderen te richten. Dan zou ik misschien minder nadenken over wat hij ’s nachts uitspookte.’

‘En dacht je daar ook minder aan?’

‘Op het ene moment kon het me inderdaad niet meer schelen, op het andere werd ik knettergek van jaloezie en ongerustheid. Het vermoeden dat je man iemand anders heeft, is gewoon slopend. Ik vond foto’s van hem en een vrouw in zijn auto. De foto’s waren in Turkije gemaakt. Zoals gewoonlijk zei Sertan dat dit niets betekende. Dat was geen vakantie met een mooie vrouw, maar een zakelijke reis.’

‘Hoe kan je met zo’n leugen leven als je weet dat dit zijn minnares is?’

‘Hij ontkende dat heel stellig en ik had geen bewijs. Daarnaar was ik naarstig op zoek. Een keer had ik bijna beet. Ik vond haar adres ergens in zijn administratie. Zijn auto stond voor de deur van haar woning geparkeerd. Het was zes uur ’s ochtends.

Ik werd helemaal hysterisch. Nu kon mijn man niet langer beweren dat hij aan het werk was, terwijl hij in de armen van zijn minnares lag.

Met al mijn kracht klopte ik op de deur. Ik hoorde de douche. Ik bleef bonzen, terwijl ik dacht: desnoods breek ik het raam om te bewijzen dat jij bij een andere vrouw bent, vuile leugenaar. Dan ben ik eindelijk van je verlost, want als ik je echt betrap, kom je er niet met een mooi smoesje vanaf.

Ik brak het glas niet. Ik was toch bang voor al die vallende scherven. Maar ik bleef bonken tot ik mijn hand niet meer voelde. Ik sloeg een gat in de deur.

Op dat moment kwam de politie. Iemand had ze blijkbaar gealarmeerd. Ze verwijderden me en riepen: “Doe de deur open, politie.” Net een televisiethriller.’

Sertan en zijn minnares deden de deur niet open. De politie ging weg.

‘Mijn lichaam trilde van de adrenaline,’ vertelt Anna verder. ‘Ik wilde net zo lang blijven tot ze eruit zouden komen, maar dat kon niet, want mijn zoontje zou elk moment wakker worden. Ik ging dus naar huis. Toen ik mijn man weer zag, viel ik hem aan.

“Jij bent gestoord,” riep hij. “Er is helemaal geen andere vrouw. Je weet dat ik van je houd. Je bent gewoon moe van de stress.”

Sertan was opeens heel lief en we maakten het goed. Een week lang was hij heel attent en ik voelde me in de zevende hemel. Enkele maanden later vond mijn man het opeens veilig genoeg om alles op te biechten. Ja, hij was verliefd geraakt op een andere vrouw, maar ze had het uitgemaakt. Ze was heel mooi, verdiende grote bedragen als prostituee en kocht altijd dure cadeaus voor hem.’

‘Waarom vertelt hij zoiets juist aan zijn eigen vrouw?’ vraag ik verbaasd.

‘Omdat hij liefdesverdriet had. Blijkbaar kon hij dat aan niemand anders vertellen.’

Ik weet niet wat ik terug moet zeggen. Ik heb tijd nodig om alle informatiebestanden in mijn hoofd te sorteren. Anna staart voor zich uit.

‘Toen ik eindelijk zeker wist dat ik niet de enige was met wie Sertan naar bed ging, heb ik heel snel een afspraak met mijn huisarts gemaakt. Ik vermoedde dat mijn man geen condooms had gebruikt en ik vroeg om een uitgebreide controle. In het ziekenhuis hadden ze heel veel bloed nodig om me op allerlei ziektes te testen. De resultaten zouden over een paar dagen bekend zijn. Ik was zo zenuwachtig dat ik regelmatig belde, maar telkens weer kreeg ik te horen dat de resultaten er nog niet waren. Dat was de allerlangste week van mijn leven. Gelukkig bleek ik niets opgelopen te hebben.’