De rechtszaak

Ik ben niet de enige die hij manipuleert. Sertan doet dit ook met zijn vrienden, voor zover je ze vrienden kunt noemen. Zonder hem was zijn beste vriend nooit in de gevangenis beland. Mijn man zei dat hij gemakkelijk beïnvloedbaar was.

Vandaag kreeg ik eindelijk te horen hoe dat gegaan is. Sertan had hem gestrikt om samen appartementen te verhuren. Erol was hem geld verschuldigd, dus hij kon moeilijk weigeren. Hij moest hetzelfde appartement aan heel veel verschillende mensen verhuren, de waarborgsommen opstrijken en met de noorderzon vertrekken. Ze verdeelden de winst tot zijn vriend opgepakt werd. Sertan hoefde uiteraard niet te zitten, want Erol was degene die de onderhandelingen met de kopers deed en zijn handtekening zette.

Twintig pagina’s heb ik volgeschreven. Twintig pagina’s verslag van de rechtszaak tegen Sertan. Het is zijn woord tegen dat van twee bedrogen vrouwen. Ze hielden van hem en deden alles in naam van de liefde. Als ik op hun getuigenverklaringen mag afgaan, dan was Sertan geen slechte pooier. Hij heeft ze weliswaar geslagen, maar dat is niets vergeleken met wat andere pooiers hun slachtoffers aandoen. Zoals hun borsten tatoeëren en zelfs hun handen in brand steken.

In eerste instantie was ik honderd procent overtuigd van Sertans schuld. Na het horen van het lange pleidooi van zijn advocate begon ik een beetje te twijfelen. Stel, dat het enige bewijs inderdaad afkomstig is van twee rancuneuze ex-vriendinnen tegen wie de politie heeft gezegd dat ze een fikse schadevergoeding konden krijgen als ze tegen hem getuigden? Stel, dat ze alles uit eigen wil deden, omdat ze zo verliefd op hem waren?

Dat het niet moreel is wat hij gedaan heeft, betekent niet dat het strafbaar is. Ik heb een keer gelezen over een meesteroplichter die een rijke weduwe één miljoen euro wist te ontfutselen met mooie praatjes. Het geld was in korte tijd verdampt, maar de oplichter werd niet veroordeeld. De rechter vond hem niet schuldig omdat de vrouw vrijwillig het geld aan hem had gegeven.

Ik heb een uurtje voor de rechtszitting met Anna afgesproken. Ze wacht op me in het gerechtsgebouw en drinkt koffie uit de automaat.

‘Hoe gaat het?’ vraag ik.

‘De koffie is goed,’ antwoordt Anna met een knipoog. ‘En ik voel me niet gespannen. Misschien komt het nog, maar voorlopig ben ik heel rustig.’

‘Ben je niet bang dat je straks met vreselijke feiten geconfronteerd wordt?’

‘Dat wel. Het zal me niet verbazen als ik straks denk: wie is die man, heb ik echt twaalf jaar met hem gewoond?’

‘Denk je dat je ex veroordeeld wordt?’

‘Ik denk het wel, maar ik heb geen flauw idee hoe lang de celstraf voor loverboys is. Want zo heeft hij zich in feite gedragen. Als Sertan vrijgesproken wordt of slechts kort moet zitten, pakt hij die lucratieve handel waarschijnlijk weer op. Ik zie hem in ieder geval niet voor drieduizend euro per maand werken. Daar is hij geen type voor. Als Sertan minder dan negen maanden krijgt, komt hij onmiddellijk vrij, want hij heeft al negen maanden in voorarrest doorgebracht.’

‘Zou je dat willen?’

‘Van mij mag hij wat langer blijven zitten. Hopelijk komt hij dan tot bezinning. Ik heb echt medelijden met zijn Poolse minnares. Ik heb haar bezocht nadat Sertan opgepakt was. Ze reageerde heel verbaasd toen ze hoorde dat hij al die tijd getrouwd was. Ze vroeg me wel tien keer of ik kon bevestigen dat ik zijn echtgenote was. Deze vrouw heeft trouwens tot twee keer toe geprobeerd zichzelf van het leven te beroven, toen ze ontdekte dat Sertan er nog veel meer vriendinnen op na hield. Eerst met een overdosis slaappillen. Dat lukte niet. Toen heeft ze haar polsen doorgesneden. Volgens mij was dat geen echte zelfmoordpoging, maar een schreeuw om aandacht.’

‘Als ik de feiten op een rijtje zet, hield Sertan waarschijnlijk helemaal niet van haar.’

‘Ik weet niet van wie hij hield. Misschien alleen van zichzelf,’ fluistert Anna en staart naar de marmeren vloer in de gang. ‘Toen hij opgepakt werd, vertelde zijn zus me de waarheid over hem.’

‘Is het niet vreemd om dat van iemand anders te moeten horen?’

‘Ja, maar dat krijg je als je met een aartsleugenaar getrouwd bent. Met zo’n man weet je nooit waar de waarheid ophoudt en waar de leugens beginnen. En omdat de leugens soms mooier of zelfs geloofwaardiger zijn dan de waarheid, denk je dat het zo is.’

‘Maar je wist toch wat voor werk Sertan deed en met wat voor mensen hij omging?’

‘Ik dacht dat hij een simpele chauffeur was die escortdames rondreed. Sertan kon het allemaal zo overtuigend brengen. Tegen de Poolse vertelde hij: ik breng die Hongaarse gewoon naar haar werk achter de ramen, maar ik heb niets met haar. Tegen de Hongaarse zei hij: ik rijd die Poolse heen en weer, maar ik voel helemaal niets voor haar. En tegen mij zei hij dat hij niet zo gek was om de vrouwen die hem goed voor zijn chauffeursdiensten betaalden, te verleiden, want dan zouden ze vast om gratis ritjes vragen.’

‘Het klinkt zo simpel.’

‘Ja, zo simpel is het om bedrogen te worden,’ zucht Anna. ‘Hij vertelde me verder weinig over zijn werk en ik ontmoette die vrouwen nooit. Slechts één keer vroeg hij of een Russisch meisje tijdelijk bij ons kon komen wonen, omdat ze weggelopen was bij haar vriend.

We maakten kennis en het klikte. Ze was heel lief en netjes. Langzamerhand werden we vriendinnen. Toen heeft ze me verteld dat Sertan haar versierd had. Hij had gezegd dat hij van zijn vrouw ging scheiden om met haar te trouwen. Maar nu zag ze dat hij met mij leefde en met mij sliep, en ze begreep dat ze in de maling was genomen. Ze ging terug naar Rusland en pakte haar studie weer op.’

‘Heb je hem met de feiten geconfronteerd?’

‘Natuurlijk, maar daar schrok hij helemaal niet van. Sertan vertelde dat hij haar inderdaad versierd had, maar zijn enige doel was om haar als klant voor zijn chauffeursdiensten te werven. Die vrouw werkte al die tijd al in de hoerenbuurt.’

Anna zucht: ‘Ik was geschokt. Alleen al het idee dat je man zonder blikken of blozen een hoertje naar je huis brengt... Ik had daar geen woorden voor. Maar ik heb het hem vergeven, zoals ik hem zoveel dingen vergaf. Zelfs toen Sertan veroordeeld werd, bleef hij op zo’n overtuigende manier beweren dat hij onschuldig was, dat ik hem uiteindelijk geloofde.’

‘Veroordeeld? Je hebt me niet verteld dat hij eerder veroordeeld is geweest.’

‘Het is inmiddels jaren geleden. Sertan werd samen met zijn beste vriend Erol opgepakt op beschuldiging dat ze zijn vriendin samen hebben verkracht. Met een colafles. Volgens mijn man had het meisje het hele verhaal verzonnen.

Ik mocht van Sertan niet naar de rechtszaak, omdat hij niet door mij afgeleid wilde worden. Ik wist niet eens dat veel rechtszaken in Nederland openbaar zijn en dat je er zonder uitnodiging heen kunt. Als ik dat toen had gedaan, dan had ik veel eerder een punt achter ons huwelijk gezet. Nu duurde het nog heel lang voordat ik ontdekte dat mijn hele leven met hem een grote leugen is geweest.’

De rechter achtte de verkrachting bewezen. Sertan kreeg één jaar gevangenisstraf.

Anna vertelde de kinderen dat papa naar het buitenland was vertrokken om iets te regelen. Ze leken het te geloven.

Omdat Sertan met een elektronisch arrest instemde, mocht hij vrij snel naar huis. De elektronische enkelband seinde zijn locatie door naar het politiebureau. Sertan zorgde er voor dat de kinderen die niet zagen. Zijn enkelband zat onder zijn sok.

‘De kinderen waren heel blij dat papa eindelijk veel tijd thuis doorbracht,’ zegt Anna. ‘Maar mijn man werd gek van dat huisarrest. Hij zat de hele dag achter de computer te gamen en te chatten. Naar de kinderen keek hij niet om. Dat was hij niet gewend. Sertan beweert overigens nog steeds dat hij toen onschuldig veroordeeld was.’

Het dunne ijs van Anna’s zelfbeheersing begint te barsten. ‘Ik heb dat foute huwelijk heel lang laten doorsudderen,’ zegt ze zachtjes. ‘Niet alleen omdat ik bang was voor de gevolgen, maar omdat ik vond dat mijn jongens een vaderfiguur nodig hadden. Toch kon ik het niet langer met mijn man uithouden puur omwille van de kinderen. Ik hoop dat ik ze niet te veel pijn heb gedaan door mijn echtscheiding.’

‘Weten je kinderen dat hun vader momenteel in de gevangenis zit?’

‘Nee. Mijn jongste vraagt vaak waarom papa niet naar huis komt. Hij mist hem, maar ik kan hem niet troosten. Als je het vertellen van de waarheid zo lang hebt uitgesteld, wordt het heel erg moeilijk om die opeens wel te vertellen. Ik maak mijn zoontje liever wijs dat zijn vader in Duitsland zit en waarschijnlijk nooit meer terugkomt dan dat ik hem vertel waar hij zijn dagen slijt. Ik schaam me ervoor. Je kunt niet aan een kind vertellen dat zijn vader een pooier is. Ook het woord loverboy kan ik hem niet uitleggen.’

‘Zagen de kinderen de politie niet toen Sertan gearresteerd werd?’

‘Ze waren allebei naar school toen een ME-bus voor onze deur stopte en tien mannen met speciale zilveren koffertjes het huis binnenstormden. Vijf uur lang hebben ze het hele huis doorzocht. Echt alles. Sertan werd onmiddellijk in de handboeien geslagen en afgevoerd. Ik mocht niet kijken wat ze deden. Ik zat de hele tijd aan de keukentafel. Ik was onthutst, ik twijfelde op dat moment nog niet aan zijn onschuld. Mijn gedachten gingen wel alle kanten op. Ik vroeg me zelfs af wat er in die zilveren koffertjes zat. Niets bijzonders overigens, gewoon de broodtrommeltjes van de ME’ers, zoals later bleek.’

‘Als Sertan veroordeeld wordt, ga je het dan wel aan je kinderen vertellen?’

‘Dat vind ik een hele moeilijke. Ik hoop eigenlijk dat hij dat zelf gaat uitleggen.’