HOOFDSTUK 3

Op zaterdagavond was de rodeo oorzaak dat de stad en de omgeving verlaten lagen, uitgestorven schenen. Molly was een van de laatsten in haar tent op het kermisplein. Juist toen ze wilde gaan, zag ze nog een nieuwe klant aankomen, een jongeman in bestofte kleren en zware laarzen, die wat te eten en drinken vroeg en schijnbaar geen aandacht had voor Molly. Zijn gezicht stond zorgelijk.

Van alle jongens die Molly deze twee dagen bediend had, was hij de eerste die niet voor een tweede keer naar haar keek en de enige die niet opgeruimd en losgeslagen leek. Molly voelde zich een tikje gepikeerd en vooral nieuwsgierig. De grote mensenkennis die ze in deze dagen opgedaan had, naar haar eigen mening, stond voor een raadsel. Dat werd nog vergroot toen de jongen - hij zou 'n jaar of twee drieëntwintig zijn, plotseling vroeg : 'Wat zou u doen als u zo goed als verslagen was?''

'Meneer?'' vroeg Molly verbaasd.

Hij herhaalde zijn vraag, nu nog uitdrukkelijker en alsof hij elk woord woog.

'Ik... ik zou opstaan en opnieuw vechten,' verklaarde Molly, tot haar eigen verrassing ernstig.

Hij glimlachte. Toen gebeurde er met Molly iets boven alle verwachting.

'Zou je dat?' Veronderstel dat je dan zeker verslagen zou worden?''

'Dat zou geen verschil maken,' zei Molly beslist, niet eens meer op haar uitspraak lettend. En ze glimlachte terug.

Pas toen zag hij haar werkelijk als een meisje en niet slechts als een onbekend wezen dat zijn vragen kon beantwoorden. Hij legde zijn ellebogen op de toonbank en bekeek haar met een belangstelling die aan bewondering grensde.

'Goed. Ik zal je raad aannemen. Ik ben nog niet uitgeteld. Als ze me raken - ik moet zeggen: indien ze me raken, zal ik opstaan en opnieuw vechten.'

Zijn woorden klonken ernstig en zijn gezicht werd eventjes grimmig, toch besefte Molly dat ze het mooiste compliment van heel haar leven had gekregen.

'Ik heb je nog nooit eerder gezien,' ging hij verder.

'Dat is mijn schuld niet,' zei Molly nederig, hem effen aankijkend. Wat had hij een knap gezicht!

'Maar je woont niet in Flag!' protesteerde hij.

'Inderdaad niet.' 'Ik woon in de Cibeque.'

'Cibeque. Is dat een stad of een ranch of wat?'' 'Een dal.'

'Nog nooit van gehoord. Ver weg?'' 'Twee dagen rijden.'

'Alleen maar hier voor een bezoek?'' vroeg de jongen verder ; het was duidelijk dat ieder woord zijn belangstelling vergrootte.

'Ia. We vertrekken morgenvroeg weer,' zuchtte Molly. Zou ze nog ooit weer terugkomen naar Flag?' En zo ja, zou het dan weer zo fantastisch zijn?

'Dat is nog ver weg,' lachte de jongen opgewekt, op een manier die haar hart deed opspringen. 'Ik heb het nog niet gehoord, maar er zal vanavond wel bal zijn. Ga je daarheen?''

Molly knikte. Ze was zich van haar verwarde gevoelens bewust.

'Ik wil wedden dat iedere verdoemde cowboy van die hele rodeo al een dans met je besproken had,' zei hij jaloers. 'Niet helemaal.'

Hij bekeek haar lang, zijn blik begon met twijfel en eindigde met vertrouwen. Molly voelde dat hij alles en alles over haar wist en ze wilde wel dat de grond haar zou verzwelgen.

'Feitelijk kunnen deze dansavonden me geen bliksem schelen,' zei hij. 'Maar naar deze ga ik wel - als je echt nog niet voor alle dansen bezet bent.'

'Om helemaal eerlijk te zijn... ik heb nog geen enkele dans besproken,' zei ze.

'Hé?' Is je vriendje dan niet hier?''

'Toevallig bestaat die nog niet,' zei Molly peinzend. Als hij wist dat ze Molly Dunn was, zou zijn belangstelling wel overgaan.

'Luister, dit is ernstig,' sprak hij zwaarwichtig. 'Jongedames zijn niet altijd te vertrouwen.'

'Ik zou nooit tegen iemand liegen,' snoof Molly. 'Eerlijk!' Je hebt geen vriend?''

'Niet één,' antwoordde Molly, nu blozend. 'Ik ben pas zestien. Vond je me zo oud als Methusalem?''

'Ik had nog niet over je leeftijd gedacht. Maar ik zou je wel voor achttien houden. Doet er trouwens niets toe... Ben je onlangs nog in Flag geweest?''

'In geen jaren. Ik was nog een klein kind de laatste keer.' 'Wil je vanavond met me dansen?'' vroeg hij. 'Ja,' antwoordde Molly kalm. 'Hoe vaak?''

'Dat... dat weet ik nog niet. Zie je, ik ben niet gewend aan balavonden.'

'O, alles gaat er heel netjes toe, als het dat is waarover je je zorgen maakt. Zie je... misschien zullen ze mij voor je vriendje houden... en dat zou ik heel niet erg vinden. Zou het jou wat kunnen schelen?'

'Het zou me niet al te onaangenaam zijn,' zei Molly voorzichtig en keek snel opzij.

Zijn reaktie stelde haar gerust. Hij betaalde zijn vertering en stond op. 'Dank je,' sprak hij en zijn ogen straalden haar toe, 'tot vanavond. Bewaar een paar dansen voor me, miss Cibeque.'

Hij ging de tent uit om zijn paard naar de corral te brengen. Molly stond in gedachten verdiept totdat de komst van mevrouw See haar daaruit wekte. 'Ik had een late klant,' zei het meisje verward.

'Kind, alles is allang gesloten en de rodeo is aan de gang,' zei mevrouw See. 'Haast je, maar vergeet de kas niet. We moeten die aan mevrouw Price geven... Je was een succes, Molly, ik was trots op je.'

Molly, die zelf met een paard kon omgaan als de beste, genoot van de sterke staaltjes rijkunst die op de rodeo werden getoond. Niet alleen op paarden ; met open mond zat ze toe te kijken hoe enkele cowboys het klaar speelden uit het zadel van hun paarden op de nekken van wild bokkende stieren te springen en er een tijdlang op te blijven zitten voordat de dieren hen afwierpen. Molly en mevrouw See vonden deze vorm van sport wel wat ruw en zonder zin, maar Mr. See was er even opgewonden over als de andere mannen.

Na een vroeg avondeten haastte Molly zich naar haar kamer om zich voor het bal te kleden, in de fijne witte jurk die ze van mevrouw See gekregen had. Met geweld drong ze de telkens terugkerende gedachte, niets meer te zijn dat een gewoon meisje uit de Cibeque met een vrij slechte reputatie wegens haar broer, terug ; ze wilde nu genieten en anders niets. De korte wandeling naar de zaal liep Molly als op wolken.

Binnen was het al tamelijk druk en ze herkende direct mevrouw Price met haar dochter Ellen en een lelijke zoon van Molly'* leeftijd. Ze maakten zich direct van Molly meester ; voorlopig zag zij geen kans zich daartegen te verzetten. Rondom stonden tientallen mannen en vrouwen, er werden handen gedrukt en namen genoemd, totdat eindelijk de muziek inzette - echte muziek in plaats van het beetje fiedelen van de meeste dalbewoners dat Molly kende. Molly's eerste partner was de jonden Price, die niet al te best danste. Later kwam de vader, die het er veel beter afbracht. Het was al die tijd voor Molly alsof er iets aan de avond ontbrak. De stemming was ongeremd vrolijk, maar had niet de luidruchtigheid die ze thuis gewend was op zulke avonden. Ze vroeg zich af of er geen drank aan de avond te pas zou komen?'

Maar toen ging de deur open en zag ze hem binnenkomen - en het was of alles ineens anders werd. Hij was keurig in het zwart gekleed en beslist de knapste verschijning uit de hele zaal, vond ze.

Ze verlangde ernaar dat hij haar zien zou en was er tegelijk huiverig voor. Terwijl ze met een onbekende cowboy ronddanste, die haar uit handen van Mr. Price had overgenomen zodra die dans beëindigd was, waren haar ogen bijna steeds naar de deur gericht waar hij tegen de muur stond. En toen ontmoetten hun ogen elkaar, al deed hij geen moeite om door het gedrang heen naar haar toe te komen. Ze merkte op dat andere meisjes hem ook gezien hadden en met elkaar aan het fluisteren sloegen. En dat enkele cowboys hem kennelijk ook gezien hadden en nogal kwaad naar hem keken. Die twee dingen verwarden haar niet zo weinig. Ze kon er niet aan ontkomen nog eens met Price junior te dansen, maar veinsde toen wat moe te zijn en even te willen zitten om op haar volgende partner te wachten. Ze wist een stoel vrij dicht bij hem te vinden.

Molly hoopte dat de vreemdeling haar niet te lang zou laten wachten, maar zijn snelle komst bracht haar nog haast in verwarring.

'Is deze voor mij?'' hoorde ze hem ineens vragen.

'Ja,' mompelde ze, opstaand.

En toen had hij haar al midden tussen de menigte gevoerd. Zijn aanwezigheid maakte dat ze haast niet voelde hoe zijn sterke armen haar omklemden, hoe licht zijn stap was en hoe perfect hij de dans beheerste ; ze hoefde hem niet te helpen.

'Ik was bang dat je me vergeten had,' zei hij, haar hand een drukje gevend.

'Niet praten,' antwoordde Molly.

Hij lachte en gehoorzaamde. Molly's hoofd reikte tot aan zijn schouder en het kostte haar moeite, daarmee niet in contact te komen. Ze voelde hoe haar gezicht gloeide en wou dat ze dat maar kon verbergen, desnoods tegen zijn borst. Ze scheen geen enkele moeite te hoeven doen om te dansen.

Toch gleed ze volmaakt sierlijk tussen de massa dansers door, de mensen keken zelfs ietwat verbaasd naar dit paartje. Alle gevoelens die ze de laatste twee dagen gekend had, schenen in dit ogenblik hun toppunt en vervolmaking te vinden.

De muziek zweeg toen ze net aan het eind van de danszaal waren.

'Kom, laten we even naar buiten gaan voor er weer een ander je komt opeisen,' zei hij. 'Ik wou met je spreken.'