21.

Max

De afgelopen weken is mijn hele leven veranderd en ik heb er nog geen seconde spijt van. Valérie heeft haar artikel voor Stars Magazine nog afgemaakt, maar heeft daarna gesolliciteerd op een andere baan bij het magazine. Ze gaat zich richten op columns schrijven omdat ze daarvoor niet op kantoor hoeft te werken. We hebben er lang over gepraat, en ondanks dat die journalistenbaan voor haar heel veel betekende, wilde ze toch ook heel graag bij mij zijn. Zo hebben we een tussenoplossing gevonden waar we allebei blij mee zijn.

De dag dat ze dat eindelijk toegaf – dat ze voor altijd bij me wil blijven – is er eentje van de vele die ik nooit meer zal vergeten. Ze leek zo onzeker en was bang voor mijn reactie toen ze me vertelde dat ze een andere baan had aangenomen. Wat zij niet begrijpt, is dat ik van haar houd en elke dag met haar wil doorbrengen. Dus waarom zou ik dan kwaad zijn? Omdat ze me alles geeft wat ik altijd al wilde?

Het onderwerp “kinderen krijgen” ligt nog steeds gevoelig. Ik probeer het wel te ontwijken, maar onze band is altijd heel close en nu mijn zus zwanger is, kunnen we het onderwerp niet altijd vermijden.

Ooit komt er een dag dat wij toch samen een kind zullen hebben. De laatste dagen heb ik al het één en ander opgezocht over adoptie en ik ben er zeker van dat Valérie ooit een geweldige moeder zal worden. Maar eerst wil ik nog even van haar genieten. Alleen zij en ik. Maar bovenal wil ik dat ze mijn vrouw wordt.

Een week geleden heb ik een ring uitgekozen en het juwelendoosje brandt sinds die dag een gat in mijn broekzak. Het heeft me al veel moeite gekost om niet gewoon meteen de vraag te stellen, maar ik wil haar een herinnering geven om nooit te vergeten. En daarvoor heb ik mijn zus nodig.

Ik parkeer mijn auto voor de deur van het gloednieuwe huis dat John en Jolien gekocht hebben. Alles aan het huis straalt uit dat ze klaar zijn om een gezin te stichten. Het kleine voortuintje heeft een paadje dat naar de voordeur leidt. Ik zie zo al voor me hoe hun dochter of zoon in de tuin zal spelen en dat maakt me heel gelukkig voor mijn zus en toekomstige zwager.

Ik volg het pad tot aan de voordeur en bel aan. Ik wacht een tijdje. Aangezien er niemand opendoet, bel ik nog maar een keer. Opnieuw is er geen reactie en ik kijk even op mijn horloge. Ik ben zelf al iets aan de late kant, dus ik pak mijn mobiel en bel naar mijn zus. Ik hoor de ringtone binnen afgaan en dan hoor ik iemand aan de andere kant van de deur.

De deur gaat open en mijn zus komt tevoorschijn. Haar lippen zijn gezwollen, haar kaken rood en haar haar vliegt alle kanten op. Ik trek mijn ene wenkbrauw naar haar op en zie hoe ze begint te blozen.

‘Ik zal maar niet vragen waarom je niet meteen opendeed?’

Nog voor ze kan antwoorden, komt John achter haar tevoorschijn; hij heeft zijn jeans aan maar geen schoenen en geen T-shirt. ‘Misschien maar beter dat je dat niet doet,’ zegt hij met een duivels lachje op zijn lippen.

Jolien kijkt terug naar mij. ‘Sorry, ik kan er niets aan doen, het zijn de hormonen. John besliste dat het een goed idee was om het gras te maaien zonder shirt aan. En nou ja...’

Ik laat haar die zin niet afmaken; het laatste wat ik wil is over het seksleven van mijn zus horen. ‘Stop maar, ik hoef de details echt niet te horen.’

‘Kom erin; zal ik iets te drinken voor je pakken?’

‘Water is goed.’

John draait zich al om naar de keuken. ‘Ik haal het wel, gaan jullie maar naar de woonkamer.’

Mijn zus kijkt hem aan en alles aan haar maakt duidelijk hoeveel ze van hem houdt. Ik ben blij dat ze zo gelukkig is. Na het overlijden van onze ouders heeft ze het heel moeilijk gehad, en haar nu zo gelukkig zien doet me echt plezier.

Ik kus haar op de kruin van haar hoofd voor ik naar binnen loop. ‘Blij dat je gelukkig bent, zusje.’

We nemen plaats aan de eetkamertafel en John komt aangewandeld met een fles water en drie glazen. Hij gaat naast Jolien zitten en trekt haar wat dichter tegen zich aan. Als hij tevreden is met haar positie kijkt hij me aan.

‘Je wilde ons iets vragen?’

Ik vertel hen mijn hele plan. Als ik wil dat het slaagt, dan zullen zij moeten meewerken. Ik vertel hen in detail wat ik van plan ben en hoop maar dat ze het goedkeuren. Zoniet, dan zal ik een ander plan moeten bedenken, want hoe dan ook zal ik Valérie ten huwelijk vragen. Deze manier leek me gewoon de leukste.

Als ik alles verteld heb, heeft Jolien tranen in haar ogen. ‘Dat is het meest fantastische idee dat ik ooit gehoord heb. Natuurlijk werken we daar aan mee.’

John streelt de tranen uit Joliens gezicht. ‘Wat Jolien goed vindt, ik ook.’ Hij steekt zijn hand naar mij uit en ik geef hem een stevige handdruk. ‘Ik hoop dat je weet waar je aan begint.’

John en ik lachen en Jolien geeft hem een speels duwtje. ‘Alsof wij vrouwen het altijd zo makkelijk hebben met jullie.’ Jolien keert zich naar mij voor ze verder gaat. ‘Herinner jij Valérie nog eens aan het uitje met de dames volgende week.’

Deze keer grommen zowel ik als John.

‘Wat?’ vraagt Jolien.

‘Schat, die uitjes van jullie lopen altijd vreselijk af. Weet je zeker dat het wel een goed idee is in jouw huidige toestand?’

Jolien plaatst haar handen kwaad in haar zij. Ik ben blij dat de moordende blik in haar ogen niet op mij gericht is maar op John, hoewel ik John geen ongelijk geef. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dat nu echter hardop te zeggen.

‘De hele reden dat ik nu zwanger ben, is door jouw reactie toen ik thuiskwam van ons laatste uitstapje. Of was je dat soms al vergeten?’

John streelt met zijn hand over Joliens beginnende buikje. ‘Oh, ik herinner me nog elk detail.’ Hij kust haar in haar hals en het lijkt erop alsof ze compleet vergeten zijn dat ik hier nog ben.

‘Dat is mijn teken om te vertrekken.’

John en Jolien verbreken de kus en kijken me allebei lachend aan. ‘Ik denk inderdaad dat je niet wilt zien wat er nu gebeurt.’

Zo snel als ik kan draai ik me om en ren al lachend naar mijn auto. Met die twee komt het wel goed; nu moet ik er alleen nog voor zorgen dat ik en Valérie ook zo gelukkig worden.

Vandaag is het eindelijk zover: vandaag trouwt mijn zus. De hele band staat al klaar en iedereen ziet er stuk voor stuk prachtig uit. De afgelopen weken hebben we allemaal weleens geklaagd over Jolien, maar ik moet toegeven dat ze er echt in geslaagd is om alles er prachtig uit te laten zien.

De hele kerk is versierd met prachtige, rode bloemstukken. Alle dames hebben een rode jurk aan en hebben een grote ruiker met witte rozen. De mannen dragen allemaal een zwart pak met een rode das. John staat al vooraan bij het altaar met Jonathan en Tim naast zich. Ik sta achteraan in de kerk, klaar om mijn zus naar het altaar te begeleiden. Ik weet dat ze veel verdriet heeft dat onze vader dit niet voor haar kan doen, maar ik zal mijn uiterste best doen om een waardige vervanger te zijn.

Als de bruidsmars begint te spelen, legt Jolien haar hand in de plooi van mijn arm en wandelen we samen naar het altaar. Als ik de liefde zie in Johns blik, weet ik dat ze de juiste man gevonden heeft.

Bij aankomst aan het altaar leg ik Joliens hand in die van John. ‘Zorg goed voor mijn kleine zusje, wil je?’

‘Daar mag je zeker van zijn.’

Ik neem plaats bij Jonathan en Tim en kijk vlug naar Valérie. Zij staat aan de overkant, naast Camille en Karen. Ze ziet er stralend uit en lacht naar me als ik naar haar knipoog.

‘Welkom iedereen,’ start de priester. ‘We zijn hier vandaag samengekomen om twee mensen voor eeuwig met elkaar te verbinden.’

De hele plechtigheid is intiem, precies zoals Jolien en John het wilden. De priester kondigt aan dat het tijd is voor de geloften en Jolien en John hebben er voor gekozen deze zelf te schrijven. Jolien is de eerste die haar gelofte aan John aflegt.

‘John, ik beloof je dat ik altijd spontaan zal zijn en elk moment tussen ons zal koesteren. Ik zal altijd eerlijk tegen je zijn en steeds bereid zijn nieuwe dingen te proberen. Ik wil getuige zijn van je fantastische leven en zal altijd tijd maken voor ons. Ik zal samen met je lachen en genieten van het leven. Ik zal altijd je grootste fan zijn en samen met jou onze dromen najagen. Maar boven alles zal ik mijn best doen om de beste vrouw te worden die je jezelf maar kunt wensen.’

Iedereen is stil geworden en zowel de bruid als de bruidsmeisjes halen hun zakdoek boven. De priester neemt het woord weer over van Jolien.

‘Jolien, neem jij John tot je wettige echtgenoot?’

‘Ja.’ Jolien schuift de ring rond Johns vinger en iedereen kijkt nu verwachtingsvol naar hem. Maar John zou John niet zijn als hij niet op een unieke manier een plechtige gelofte deed aan Jolien.

‘Jolien, ik beloof je dat ik altijd de spinnen zal doodslaan en het haar uit het afvoerputje zal halen, ook al ben jij de enige met lang haar. Ik beloof je plechtig dat ik mijn portie friet met je zal delen, ook als jij alleen een salade bestelt omdat je op je lijn wil letten. Ik beloof je dat ik niet boos zal zijn als je vragen blijft stellen tijdens de film, zelfs als ik het hierdoor zelf niet meer kan volgen. Als laatste beloof ik je om nooit de score tussen ons bij te houden, ook al weet iedereen dat ik overduidelijk aan het winnen ben.’

Dat laatste zegt hij met zo’n grote lach op zijn gezicht, dat echt iedereen in de lach schiet.

Zelfs de priester moet erom lachen, maar stelt dan toch de belangrijkste vraag: ‘John, neem jij Jolien tot je wettige echtgenote?’

‘Ja.’ Hij doet de ring om bij Jolien, en nog voor de priester ook maar kan zeggen dat hij haar mag kussen, trekt hij haar in zijn armen en kust haar vurig.

Iedereen gaat staan en applaudisseert.

We verlaten met zijn allen de kerk en bij het buitenkomen staat er een hele rij limousines ons op te wachten. Die zullen ons naar de feestzaal brengen. Als ik en Valérie in de limousine zitten, trek ik haar dicht tegen me aan en kus haar.

‘Dat was een prachtige ceremonie. Je zus en John zagen er heel gelukkig uit,’ zegt ze.

‘Dat zijn ze ook. Ben je klaar voor het feestje?’

‘Absoluut; laat dat feestje maar komen.’