2.

Max

Fanny, de eigenares van Stars Magazine, belde net om te bevestigen dat Valérie ons de komende tijd zal volgen op voorwaarde dat wij Stars Magazine exclusiviteit garanderen op het hele gebeuren. Fanny en ik kennen elkaar ondertussen al jaren, maar het is altijd op een zakelijk niveau gebleven. Ook al weet ik dat Fanny maar wat graag meer van me wil. Maar zo heeft het voor mij nooit aangevoeld en gezien haar functie heb ik lang geleden al besloten om nooit op haar avances in te gaan. Nu ben ik maar wat blij dat ik dat dus nooit gedaan heb, want dan had ik deze kans met Valérie niet gehad.

Je zou dan ook denken dat ik me schuldig voel, omdat ik Fanny gebruik om dichter bij mijn doel te komen, maar dat is niet zo. Ik wist dat zij de enige manier was om ervoor te zorgen dat Valérie hierheen zou komen. En ik schrik er niet voor terug om op deze manier mijn doel te bereiken. Dat is nu eenmaal hoe ik in elkaar zit.

Ondanks dat het mijn bedoeling was dat ze mee zou gaan, had ik eigenlijk nooit verwacht dat ze zo makkelijk zou toegeven. De Valérie die ik kende van vroeger zou nooit zonder slag of stoot opgeven, en al helemaal niet als ze min of meer gedwongen wordt om iets te doen. Ik herinner me nog een les biologie waarin we een kikker moesten ontleden. Dat kreeg ze echt niet over haar hart en toen de leraar biologie zei dat ze verplicht was om het te doen, deed ze alsof ze flauwviel. Die arme leraar keek naar ons alsof hij ook ter plekke zou neervallen.

Ik had eerlijk gezegd verwacht dat er meer voor nodig zou zijn om Valérie hiernaartoe te krijgen, en mijn onderbuikgevoel zegt me dan ook dat er iets aan de hand is dat ik niet weet.

Meteen na het telefoontje van Fanny stuur ik alle bandleden een bericht met de vraag om naar de gezamenlijke ruimte te komen. En dat is dan ook waar ik nu naartoe loop. Het is te hopen dat de band het ook een goed idee vindt om de groep op die manier weer eens in een goed daglicht te zetten in de pers.

Sinds de arrestatie van Joe en alles wat daaromheen gebeurd is, hebben we niet de tijd genomen om een nieuwe manager te zoeken. Ik weet niet exact hoe het gebeurd is, maar op één of andere manier ben ik als vanzelf in die rol van manager gerold. Ik regel al onze optredens, interviews, hotelkamers... eigenlijk alles wat erbij komt kijken om ervoor te zorgen dat we ergens kunnen optreden.

De band is het intussen gewend dat ik het voortouw neem, maar ik ben benieuwd wat ze van mijn nieuwste idee zullen vinden. Nou, er is maar een manier om daarachter te komen.

‘Dus wat je ons probeert te vertellen is dat die journaliste bij ons gaat verblijven en ons ook backstage gaat volgen voor een unieke reportage in Stars Magazine?’

Tim is de eerste die reageert op alles wat ik net verteld heb. Uit de toon waarop hij het vraagt, kan ik opmaken dat hij niet meteen staat te springen om mee te doen. En ik kan het hem niet helemaal kwalijk nemen. Als ze een paar maanden geleden bij mij met dit idee waren gekomen, was ik de eerste geweest die had gezegd dat het een dom plan was.

‘Dat klopt; het is een goeie publiciteitsstunt voor onze band die ervoor zal zorgen dat de buitenwereld ziet dat Full Moon nog steeds een hechte groep is. Na alle negativiteit is het tijd om onze fans te laten zien dat we nog steeds close zijn, en op die manier hebben we extra reclame voor ons nieuwe album en onze nieuwe tournee.’

‘Zolang ze me niet voor de voeten loopt, is het allemaal goed wat mij betreft.’ Typisch Sticks; die heeft nooit ergens problemen mee. En zeker niet sinds hij zo gelukkig is met zijn Camille. Zolang hij maar kan drummen en zich van de rest niets hoeft aan te trekken, is het allemaal goed voor hem.

‘Als John en Sticks akkoord zijn, en zolang ze geen persoonlijke dingen van mij in dat magazine zetten, heb ik er ook geen probleem mee,’ zegt Tim.

Ik geef hem een knikje. Het laatste wat ik wil, is dat Valérie persoonlijke dingen van ons gebruikt om een sappig verhaal te krijgen. Het gaat er nu juist om dat onze groep weer eens positief in het nieuws komt. Mijn blik gaat naar John; hij is de enige die nog steeds niets gezegd heeft. Hij kijkt me recht in de ogen en werpt me een onderzoekende blik toe. ‘Wat schuilt hier achter?’

Natuurlijk is hij degene die mijn briljante plan zal doorzien voor wat het werkelijk is: een poging om Valérie dichter bij mij te krijgen. Maar ik ben niet van plan om dat zomaar toe te geven.

Ik frons en kijk hem aan. ‘Hoe bedoel je?’

Hij staat op en loopt op me af, zijn blik de hele tijd op me gericht. Hij stopt pas als hij vlak voor me staat. ‘Dit is niets voor jou,’ zegt hij ernstig. ‘Je bent normaal zo op je privacy gesteld en nu opeens ga je een journaliste ons laten volgen? Iets zegt me dat er meer aan de hand is, maar dat je het ons niet vertelt.’

Iedereen van de band kijkt naar me. Aan hun gezichten te zien geloven ze plots wat John zegt. Het is alsof ze er nu pas aan denken, nu John het hardop zegt.

‘Welke journaliste gaat ons volgen?’ vraagt John.

‘Dat weet ik niet; Stars Magazine regelt dat allemaal voor ons. Later vandaag krijg ik alle gegevens door.’ Het is niet mijn gewoonte om te liegen tegen de andere bandleden, maar als ik nu gewoon Valérie hierheen krijg, dan heb ik daarna tijd genoeg om alles aan hen uit te leggen.

‘Bullshit!’ John lacht en zijn ogen blinken van plezier als hij me aankijkt. ‘Denk je echt dat ik dat geloof?’

Van alle bandleden kent John me het beste. Nu hij ook nog eens gaat trouwen met mijn zus wordt hij mijn zwager. Blijkbaar kan ik voor hem dus niks verbergen. Ik ben altijd al een slechte leugenaar geweest; dat heeft me vroeger meer dan eens in problemen gebracht bij mijn ouders. Als ik stiekem naar een feestje ging, maar mijn vader de deur opentrok als ik naar binnen wilde sluipen, slaagde ik er nooit in om mezelf eruit te kletsen.

Gefrustreerd bal ik mijn handen tot vuisten. ‘Ik heb geen andere keus; ze wil niet met me praten of naar me luisteren. Dit was de enige manier om haar dicht bij mij te krijgen.’

Tim kijkt eerst naar Jonathan en dan naar John. ‘Waarom heb ik het gevoel dat ik iets gemist heb?’

John grijnst naar me en keert zich dan naar Tim. ‘Max is verliefd.’

‘Wat?’ lacht Jonathan, en de ondeugende grijns op zijn gezicht ontgaat me niet. Toen duidelijk werd dat hij iets voor Camille voelde, hebben wij hem niet gespaard, en het is duidelijk dat hij mij nu ook niet zal laten ontsnappen. ‘Op wie? Kennen we haar?’

Ik zucht en laat mijn schouders verslagen zakken. Hier heb ik de laatste grap nog niet over gehoord. Nog nooit eerder hebben ze me in de ban gezien van een vrouw, dus nu het eenmaal gebeurt, kan ik er zeker van zijn dat ze me dit de hele tijd onder mijn neus gaan wrijven.

‘Ze heet Valérie. Zij is de journaliste die ervoor zorgde dat de persconferentie moest worden stopgezet.’

‘Dat meen je niet!’ Tim brult van het lachen. ‘Mike vertelde me dat ze een hete dame was. Veel succes daarmee.’

‘En je hoopt haar zo voor je terug te winnen?’

Ik hoor de sceptische toon waarmee John spreekt. Ik besef ook wel dat ik hier niet goed over nagedacht heb, maar als ze eenmaal hier is, zal alles wel op zijn plek vallen. Dat moet gewoon; daar zal ik persoonlijk voor zorgen.

John kijkt me nog een laatste keer aan. ‘Ik hoop dat je beseft waar je aan begint. Succes, gozer. Iets zegt me dat je het nodig zal hebben.’

Ik zie ook bij hem de ondeugende fonkeling in zijn ogen. Ik vermoed dat hij terugdenkt aan de tijd die hij stiekem met mijn zus doorbracht zonder dat iemand van ons daarvan op de hoogte was. Die gedachte probeer ik meteen te onderdrukken. Geen enkele broer wil zich voorstellen wat zijn zus allemaal uitspookt achter gesloten deuren.

John verlaat de zaal en ook de rest van de bandleden wensen me succes. Het enige wat ik nu nog moet doen, is bedenken hoe ik Valérie voor me kan terugwinnen. Want dat is het enige doel dat ik nog voor ogen heb.

Ik kan niet anders dan het eens zijn met John: ik weet nu al dat het niet gemakkelijk gaat worden.

Nu ik alleen op mijn kamer ben, is het tijd dat ik mijn strijdplan bedenk. Ik heb haar dan wel hiernaartoe gelokt, maar ik denk niet dat ze met open armen op me af zal komen lopen. Fanny heeft me net het telefoonnummer en de gegeven van Valérie gemaild. Om een idee te hebben wat me te wachten staat, besluit ik haar alvast even op te bellen en haar stemming te peilen. Na twee korte piepjes klinkt haar warme stem in mijn oor.

‘Hallo, met Valérie.’

Het is duidelijk dat Fanny haar niet míjn nummer gegeven heeft; dan had ze zeker niet zo vrolijk opgenomen. ‘Dag Valérie, met Max. Ik hoorde van Fanny dat jij ons de komende weken zal volgen.’

‘Niet dat je me daar veel keuze in laat,’ snauwt ze me toe.

Ik grinnik. Dit is exact de reactie die ik verwacht had, maar zo makkelijk komt ze deze keer niet van me af. ‘Als jij me de kans had gegeven om met je te praten na de persconferentie, dan had ik niet zulke drastische maatregelen hoeven te nemen om je bij mij te krijgen. Want dat is het enige wat ik wil, Valérie. Een kans om met je te praten over alles.’

Het wordt stil aan de andere kant van de lijn en even denk ik dat ze gaat ophangen. Er hangt een geladen spanning tussen ons in. Het enige wat ervoor zorgt dat ik nog weet dat ze aan de lijn is, is haar gejaagde ademhaling. Uiteindelijk antwoordt ze toch.

‘Er is niets dat je kunt zeggen dat de situatie zal veranderen, Max. Wat denk je, dat je na al die jaren gewoon de draad weer kan oppikken alsof er niets gebeurd is? Nou, dan heb ik nieuws voor je, Max: Ik voel niets meer voor je. De enige reden dat ik deze kans grijp, is omdat het een unieke kans is in mijn carrière als journaliste. Niks meer en ook niks minder. Ik zal me professioneel gedragen en verwacht van jou hetzelfde.’

Mijn kleine kitten is na al die jaren veranderd in een vurige tijger, zoveel is duidelijk. Natuurlijk zal ik me professioneel gedragen, maar als ze gelooft dat ik geen effect meer op haar heb, dan heeft ze het echt mis. Alleen al het vuur dat ik nu in haar stem hoor zorgt ervoor dat ik benieuwd ben hoelang het gaat duren voor ik haar kan breken. Ze is duidelijk gewend de touwtjes in handen te hebben, maar als ze hier bij mij is, zal ik degene zijn die het voor het zeggen heeft. Alleen al de gedachte aan alles wat ik met haar wil doen zorgt ervoor het bloed sneller door mijn aderen stroomt naar één overbekende plek. Ik wiebel een beetje in mijn stoel om de spanning wat te verminderen.

‘Uiteraard zal ik me professioneel gedragen, Valérie. Business is business. Er is alleen één ding aan je pleidooi dat echt niet klopt, Valérie.’

‘Oh ja?’ zucht ze geërgerd. ‘En wat mag dat dan wel zijn?’

Ik zie voor me hoe ze haar armen defensief voor zich kruist, haar kin in de lucht steekt en haar ogen gefocust houdt op mij. Ik kan niet wachten om haar hier in levende lijve bij me te hebben. Dan zou ik haar kunnen laten zien hoe ik erop zou reageren. Ik ben er zeker van dat ze niet zo sterk zal blijven als ik eenmaal bij haar in de buurt ben.

‘Ik heb nog steeds evenveel effect op jou als jij op mij. En ik zal er alles aan doen om je dat duidelijk te maken.’

Ik juich inwendig als ik haar naar adem hoor happen. Ze kan voor zichzelf doen alsof, maar ik weet beter dan dat.

‘Kunnen we alsjeblieft gewoon afspreken hoe we dit aanpakken? De rest doet er niet toe.’

‘Ik verwacht je overmorgen tegen de middag bij de concerthal. Ik mail je zo meteen het adres door. Ik zal er zijn om je binnen te laten, alle andere details spreken we wel door in levende lijve.’

‘Goed, ik zal er zijn. Tot dan.’

‘Bedankt, Valérie. Ik kijk er enorm naar uit om met jou samen te werken.’ Ik ben overdreven vriendelijk en zakelijk en ik hoop dat ze dat duidelijk hoort.

‘Whatever.’

Ik grinnik om haar korte toon, maar nog voor ik iets kan zeggen, is de verbinding al verbroken. Ik weet nu al dat de komende weken bijzonder zullen worden. Ik mail haar, zoals beloofd, de laatste gegevens nog door en sluit dan mijn laptop.

Een goede nachtrust kan ik nu wel gebruiken.