15.

Max

Het is bijna zover. Al een paar dagen heb ik me hierop voorbereid, maar vanavond gaat het echt gebeuren. Het liedje dat al een hele tijd in mijn hoofd zat, heb ik uiteindelijk op papier gekregen. Gisteren tijdens de repetitie heb ik het voorgelegd aan de band, en ze waren meteen laaiend enthousiast.

We hebben er de hele middag op geoefend. Gelukkig had ik Valérie met een smoesje meegestuurd met de andere dames van de groep. Ze heeft geen idee wat haar vanavond gaat overkomen. We hebben net de repetitie afgerond als de dames weer naar binnen komen.

Ze hebben een hele hoop lol en verschijnen allemaal met een lach op hun gezicht. Het doet me deugd om te zien dat Valérie opgenomen is in de groep, maar hoe kon dat ook anders? Als ze niet te veel nadenkt over alles en gewoon meegaat met de flow, dan is ze heel makkelijk in de omgang. Het is pas als ze alles begint te analyseren en te veel piekert dat het mis gaat. Dan trekt ze die verschrikkelijke muur om zich heen op.

Hoewel ik het gevoel heb dat ik de laatste dagen die muur zachtjes heb kunnen laten afbrokkelen, ben ik van plan hem deze avond volledig te laten verdwijnen. Telkens als ik haar wil uitleggen wat ze voor me betekent, sluit ze zich af. Dus heb ik besloten het vanavond te doen met een nummer dat ik speciaal voor haar geschreven heb. Enerzijds ben ik doodsbang voor haar reactie, maar anderzijds hoop ik dat ze eindelijk inziet dat ik het meen. Dat ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om haar gelukkig te maken.

Ik ga naar haar toe en zie meteen de paniek in haar ogen verschijnen. De band mag dan weten van onze nachtelijke bezoekjes aan elkaars kamer, maar ze wil nog steeds niet dat we in het openbaar ook elkaar steeds opzoeken. Niet omdat ik dat zo’n goed idee vind; mij kan het geen fuck schelen wie weet dat Valérie de mijne is. Integendeel: ik zou het van de daken willen schreeuwen. Maar Valérie staat erop dat we dit geheim houden voor de buitenwereld, en ongeacht hoe hard dat ook aan me vreet, ik weet dat als ik haar mening niet respecteer ik haar kwijt ben. Dus ik kan niet anders dan haar langzaamaan overtuigen dat ik gewoon bij haar wil zijn. Ik wil in het openbaar haar hand kunnen vasthouden en haar zoenen. Ik wil haar kunnen meenemen op een echte date, niet iets wat eruit ziet als een interview tussen twee mensen, maar als een afspraakje tussen twee geliefden.

Ik stop als ik voor haar sta, maar ik raak haar niet aan. Ondanks het feit dat haar lippen er verrukkelijk uitzien met de roze lipbalsem die ze opheeft. Ik weet uit ervaring dat die naar kersen smaakt en het zorgt ervoor dat ik elk laatste restje dat nog aan haar lippen hangt er wil aflikken. Om me af te leiden van die gedachten, neem ik snel een slokje van mijn bierflesje, maar als ik haar ogen naar mijn mond zie gaan, weet ik dat zij het ook voelt.

Ik lik een paar druppels bier af met mijn tong en grijns naar haar als ik haar zie slikken. ‘Leuke dag gehad?’

Ze houdt de tasjes met inkopen voor me omhoog en knikt haar hoofd. ‘Ja, het was een fantastische dag.’

Ik wijs met mijn bierflesje naar één zak die eruit springt. ‘Wat heb je in die tas?’ Ze hoeft het me eigenlijk niet te vertellen. Ik mag dan geen modefanaat zijn, maar die zak herken ik makkelijk aan de witte letters die erop staan en aan de rode binnenkant.

‘Ik heb voor mezelf een kleinigheidje gekocht.’

‘Mag ik eens kijken?’

Verrast kijkt ze naar me op. Ze vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik interesse zou hebben in wat ze gekocht heeft. Om eerlijk te zijn is het niet echt voor haar, maar voor mij. De zak die ze draagt is er eentje van Louboutin, dus ik neem aan dat ze een paar nieuwe schoenen heeft gekocht. Ik stel me al voor hoe ze die nieuwe schoenen vanavond kan aandoen... alléén die schoenen. Ze mag dan met die hakken in mijn kont prikken terwijl ik haar neuk; dat is een pijn die ik maar al te graag op de koop toeneem.

Uit de tas haalt ze een piepklein, bruin doosje met daarin een sleutelhanger. Ik wacht af, met het idee dat ze daarna een paar schoenen tevoorschijn zal toveren, maar ze hangt de sleutelhanger aan haar vinger en laat hem aan me zien.

‘Deze had ik nog nodig voor mijn collectie.’

‘Heb je geen schoenen gekocht?’

Beschaamd slaat ze haar ogen neer en steekt de sleutelhanger weer weg. Onverschillig haalt ze haar schouders op. ‘Ik vond niet direct wat ik zocht.’

Ze draait zich om en loopt naar de koelkast om iets te drinken te halen. Uit het niets komt mijn zus tevoorschijn.

‘Je weet toch dat dat niet waar was?’

Ik schrik me rot. Normaal houd ik altijd in de gaten dat niemand meeluistert als ik een gesprek voer met Valérie, maar mijn kleine zusje ontgaat blijkbaar niets. ‘Wat bedoel je?’

‘De leugen die Valérie net tegen je vertelde. Ze had een paar fantastische schoenen gevonden, maar ze heeft ze niet gekocht. Ik denk dat ze zich die schoenen niet kon veroorloven. Toen ik voorstelde om ze te kopen, weigerde ze dat aan te nemen.’

Shit, daar had ik helemaal niet bij stilgestaan. Die schoenen kosten een klein fortuin, dus het zou best kunnen dat ze daar geen budget voor heeft. Maar ik weet hoe gek ze is op schoenen. Ik kijk in de richting van Valérie en als ik er zeker van ben dat ze niet kijkt, draai ik me weer om naar Jolien. Ik haal mijn portefeuille tevoorschijn. Mijn zus lacht van oor tot oor. Ik overhandig haar mijn mastercard; de code kent ze nu onderhand wel. ‘Weet jij nog welke maat ze had en wil je ze voor mij gaan kopen?’

Ze neemt de kaart aan en kijkt me indringend aan. Net als ik denk dat ze gaat oordelen, zegt ze iets wat ik niet verwacht had. ‘Wees voorzichtig met haar. Ze is een hele lieve meid; ik wil niet dat ze gekwetst raakt.’

Ik knik. ‘Ik heb alleen maar het beste met haar voor.’

‘Dat dacht ik al.’ Ze wil al vertrekken als ik mijn hand op haar arm leg. ‘Niks tegen Valérie zeggen; ze staat erop dat dit geheim blijft.’

Joliens ogen fonkelen en ik ben er zeker van dat ze terugdenkt aan de tijd dat zij en John hun relatie voor iedereen geheimhielden. Ze hoeft niet te weten dat Valérie denkt dat dit geen relatie is. ‘Ik zou je vertrouwen nooit schenden. Ik breng de schoenen straks wel naar je kamer, als niemand het ziet.’

‘Dank je wel; je bent mijn liefste zus.’

Ze lacht. ‘Je hebt er maar één.’

‘Dan kan ik alleen maar blij zijn dat jij dat bent.’

De lichten in de hele zaal doven en het ondertussen bekende geluid van wilde fans stijgt op. Ik zit onder het podium klaar op het schavotje dat me straks omhoog zal tillen. De muziek begint te spelen en het schavot begint langzaam naar boven te gaan. Als ik eenmaal op het podium ben, wacht ik tot het grootste deel van de rook verdwenen is.

Ik zing het eerste lied en alle fans gaan volledig uit hun dak. Dit went echt nooit. Na al die jaren heb ik nog steeds een grote adrenalineshot bij het eerste nummer van elk concert. Dat er duizenden mensen tijd in hun drukke leven vrij maken om naar ons te komen luisteren... dat zal nooit wennen. Als ik opzij stap, zie ik Valérie backstage staan. Haar ogen zijn groot van verbazing. Ik kan me voorstellen hoe het er voor haar uit moet zien; die truc met het schavot heeft ze nog nooit gezien. Ik knipoog even naar haar en zie hoe ze begint te blozen.

Bij het einde van het eerste lied worden we overladen door een oorverdovend applaus. De knuffelberen en lingeriestukken vliegen naar het podium.

Zoals gebruikelijk stel ik even alle bandleden kort voor. Niet dat ze niet weten wie we zijn, maar ik houd ervan om iedereen van de band zijn moment van glorie te gunnen. De rest van het concert verloopt via onze gebruikelijke routine. We zijn aan het einde van een lange concertreeks, dus we kennen de volgorde volledig uit ons hoofd. Als we klaar zijn met het laatste nummer besef ik dat het zover is. Dit is het moment waar we de hele dag op geoefend hebben. Ik richt me tot alle fans in de zaal, maar ben vooral heel benieuwd hoe één specifieke dame backstage zal reageren.

‘Vanavond is een speciale avond,’ begin ik. ‘Er is namelijk één iemand in het bijzonder aanwezig die me nauw aan het hart ligt.’

Het wordt zo stil in de zaal dat je bijna een speld kunt horen vallen. Ze beseffen dat ze een uniek moment mogen meemaken. Ik kijk even opzij en zie dat ook Valérie heel aandachtig alles volgt.

‘Iemand die ik een tijd uit het oog verloren ben, is sinds een tijdje terug in mijn leven en ik heb samen met de band een lied voor haar geschreven. We hebben er de hele dag op geoefend en willen het graag nu voor haar zingen. Wat denken jullie, willen jullie het horen?’

Er wordt gejuicht, gegild, gebruld...

Een van onze crewmannen komt het podium opgelopen met een kruk zodat dat ik erop kan gaan zitten. Het leek me intiemer om het nummer al zittend te zingen. Als ik eenmaal goed zit, kijk ik naar het publiek. Er hangt een geladen sfeer, alsof ze beseffen dat dit een moment is dat uniek is en zij er getuige van kunnen zijn. Er verschijnen al heel wat mobieltjes en ik ben er zeker van dat het lied vannacht al viraal gaat op YouTube. Ik breng de microfoonstand op de juiste hoogte en spreek hen aan.

‘Na de dood van mijn ouders heb ik geleerd dat elke dag je laatste kan zijn,’ zeg ik emotioneel. ‘Een dronken chauffeur die een rood licht negeert kan voldoende zijn om je leven te beëindigen, dus heb ik mezelf voorgenomen om elke dag te genieten van het leven. En de laatste dagen heb ik beseft dat ik niet zonder haar kan leven, ook al wil ze dat zelf nog niet inzien.’

De hele zaal lacht en ik werp een blik naar Valérie, die achter de schermen naar me staat te kijken. Ik kan de emotie op haar gezicht niet goed peilen, maar onze blikken haken in elkaar vast en even lijkt het alsof alleen wij in de zaal zijn. Ik geef haar nog een knipoog voor ik me terug omdraai richting het publiek.

‘We hebben een collega-muzikant ingeschakeld voor het pianogedeelte, maar vandaag spelen we live met heel veel plezier onze nieuwe single: Waiting!’

Alle lichten in de zaal doven opnieuw en alleen de grote spot is nog op mij gericht. Ik voel Valéries blik branden op mij. De muziek start en ik sluit mijn ogen. De woorden vloeien uit me, alsof zíj recht tegenover me staat en ik dit enkel en alleen voor haar zing.

I want you more than I need you,

And I need you so bad

Are you coming back?

Are you coming back?

I'm waiting

Haven't had a dream in a long time,

Haven't been able to sleep

I find I'm lost without you,

It's still something I belong to

Are you coming back?

Are you coming back?

I'm waiting

I'm waiting

I want you more than I need you,

And I need you so bad

Are you coming back?

Are you coming back?

I'm waiting

I'm waiting

I'm waiting

I'm waiting

I want you more than I need you,

And I need you so bad

I want you more than I need you,

And I need you so bad

I said I want you more than I need you,

And I need you so bad

And I need you so bad

And I need you so bad

Tijdens het hele nummer was het muisstil, maar nu de laatste noot van het liedje wegebt, stijgt het applaus op vanuit de zaal. Alle fans zijn door het dolle heen en juichen en gillen. Maar er is maar één iemand van wie ik de reactie wil peilen en dat is Valérie. Dus ik wil zo snel mogelijk backstage.

‘Dank je wel iedereen, jullie waren fantastisch.’

Na die laatste woorden dooft het licht. Ik sta op van mijn kruk en begeef me naar de backstage. Valérie staat naar me te kijken met tranen in haar ogen. Dit is het moment waarop ik het te weten zal komen. Zal ze voor ons vechten? Of zal ze die verschrikkelijke muur weer optrekken en was dit allemaal verloren moeite?