17.

Max

Valérie ligt op het bed, haar haren in een waaier over het matras gedrapeerd. Er parelt een klein zweetlaagje over haar hele huid. Na twee orgasmes ligt ze zo goed als bewegingloos op het bed, exact zoals ik het wilde. Ik kruip tussen haar benen en kus haar zacht op haar lippen. Met mijn handen glijd ik over haar lichaam en ik geniet ervan als ik voel hoe ze kippenvel krijgt overal waar ik haar aanraak.

Ik kus via haar nek verder naar haar borsten en neem haar tepel in mijn mond. Ik neem ze in mijn mond en zuig er hard aan, wat me meteen een kreun van Valérie oplevert. Ik kijk haar aan. ‘Je dacht toch niet dat ik al klaar met je was? Ik had je drie orgasmes beloofd en ben ook helemaal van plan om die belofte te houden.’

Ik kruip terug naar boven en zet me op mijn knieën tussen haar benen. Heel langzaam laat ik mezelf bij haar naar binnen glijden. Deze keer bedrijf ik zacht de liefde met haar. En ondanks dat het veel rustiger is dan daarnet, voelt het net zo intens. Mijn hart gaat sneller slaan als ik besef dat ik van haar hou. Ik wil niet dat ze nog bij me weg gaat. Ik heb haar al een keer verlaten, en deze keer zal ik haar bij mij houden. Ik probeer met mijn lichaam duidelijk te maken aan haar wat me met woorden niet lukt.

Niet veel later tuimelen we beiden over de rand in een allesverslindend orgasme. Uitgeput en voldaan val ik in slaap met Valérie in mijn armen.

Het is nog donker in de kamer als ik wakker word van het constante gezoem van Valéries mobiel. Ze heeft blijkbaar het geluid afgezet, maar de trilfunctie staat nog aan, waardoor de mobiel ligt te trillen op het nachtkastje. Hij stopt eventjes, maar begint meteen daarna weer opnieuw. Valérie ligt zo diep te slapen dat ze het niet eens hoort. Maar aangezien de mobiel stopt en meteen weer opnieuw begint, vermoed ik dat wie haar nu ook belt een dringende reden heeft om haar te bereiken.

Aangezien ik haar niet wil wakker maken, besluit ik maar om zelf op te nemen. Als het toch iets heel dringends is, kan ik haar altijd nog wakker maken.

‘Hallo?’

De man aan de andere kant van de lijn brult zo hard dat ik de telefoon moet weghouden van mijn oor. ‘Wie ben jij?’

‘Ik ben Max, en jij bent..?’

‘Ik ben Julian, Valéries baas. Waarom neem jij haar telefoon op?’

‘Dat zijn jouw zaken niet,’ snauw ik hem af. ‘Praat jij altijd zo tegen Valérie?’

Hij heeft het lef om te lachen. ‘Hoe ik tegen haar spreek zijn jouw zaken niet. Maar aangezien jij haar telefoon opneemt, heb ik alvast een antwoord op mijn vraag. Ze heeft ons tijdschrift aardig in de problemen gebracht. Jouw stunt van gisteravond staat vandaag lang en breed uitgemeten in elke krant, terwijl je beloofd had dat wij een uniek verslag mochten uitbrengen over deze reeks concerten. Je kan aan Valérie zeggen dat ze ontslagen is.’

Nog voor ik hem van repliek kan dienen, is de verbinding verbroken. Het is alsof ik haar ogen op mij gericht voel, want als ik me omdraai, ligt Valérie naar me te kijken met tranen in haar ogen. Het is duidelijk dat ze het gesprek heeft opgevangen. Ik gooi de telefoon op het nachtkastje en wil Valérie vastpakken, maar ze is me te snel af en staat al op. Ze begint gehaast haar kleren aan te trekken.

‘Valérie, wacht.’

‘Laat me met rust, Max. Dit is nu exact de reden waarom ik je op afstand probeerde te houden, maar nee, jij wilde niet luisteren. Heb je enig idee hoe belangrijk die baan voor me was?’

‘We kunnen dit oplossen. Laat me gewoon een paar telefoontjes plegen, dan is dit allemaal zo voorbij.’

Ze lacht minachtend. Ze zit op de rand van het bed en heeft ondertussen al haar kleren al aan. Ze is bezig haar schoenen aan te doen. Ik trek snel mijn boxershort aan en kan nog net mijn hand op de deur leggen voor ze naar buiten stormt. ‘Haal je hand weg,’ roept ze. ‘Laat me naar buiten!’

‘Valérie, ik begrijp dat je nu boos bent, maar blijf hier. Samen vinden we een oplossing.’

‘Ik kan hier niet blijven; ik moet nú Fanny bellen en alles uitleggen voor Julian haar kan bellen.’

Ik ben niet van plan haar te laten gaan. Ze kan prima hier blijven terwijl ze belt naar Fanny. Per slot van rekening wist ze niet wat ik gisteren van plan was, dus haar treft geen enkele blaam. Als mijn mobiel ook begint te trillen, kijk ik even om. Het is in die seconde dat Valérie me in mijn hand bijt, zodat ik de deur loslaat.

Voor ik haar kan tegenhouden, is ze de deur uit. Ze rent naar de lift en ik kan haar niet achterna aangezien ik nog steeds in alleen mijn boxershort sta. Ik vis mijn jeans van de grond en doe hem snel aan. Maar tegen de tijd dat ik enigszns aangekleed in de gang sta, is Valérie al verdwenen. Ze kan onmogelijk de lift genomen hebben, dus open ik de deur van het trappenhuis en hoor het getik van haar hakken.

Ik ren achter haar aan, maar ze heeft al een voorsprong op me. Ze mag dan haar hoge hakken aanhebben, maar ik ben op mijn blote voeten, waardoor ik ook niet snel kan lopen. Als ze beneden de deur naar de lobby opendoet, ben ik vlak achter haar, maar ik kan niet voorkomen dat ze de lobby binnenstapt. En dan gebeurt er precies waar ik bang voor was.

Een hele horde journalisten springt meteen rond haar heen. Ze kan amper nog voor- of achteruit. Camera’s flitsen aan alle kanten. Zonder erbij na te denken, stap ik achter haar aan, sla mijn arm rond haar middel en trek haar mee terug het trappenhuis in. Een paar hardnekkige fotografen proberen ons te volgen, maar gelukkig zijn Mike en Steve er ondertussen bijgekomen en die versperren hen de weg.

Als de deur naar de lobby eenmaal gesloten is, zet ik Valérie terug op de grond. Ze probeert meteen weg te lopen, maar deze keer ben ik haar voor. Ik duw haar met haar rug tegen de muur en hou met mijn handen de trapleuning naast haar vast. Ze heeft geen andere keuze dan me aankijken, en wat ik dan zie breekt mijn hart. De tranen staan in haar ogen.

Ik ben ondertussen al gewend aan al die media-aandacht, maar Valérie maakt voor de eerste keer van dichtbij mee hoe het is om aan de andere kant van de schijnwerpers te staan. Normaal is zij de reporter; degene die de lastige, hardnekkige vragen stelt. De gedachte daaraan zorgt ervoor dat ik in de lach schiet. Ze veegt haar tranen weg en kijkt me boos aan.

‘Wat valt er nou te lachen?’

Ik probeer haar te kussen, maar ze draait haar hoofd weg voor ik haar lippen kan raken. ‘Je moet toegeven dat het niet leuk is nu je zelf aan de andere kant staat.’ Ik wijs naar de deur waarachter alle journalisten staan. ‘Normaal gesproken sta jij aan die kant.’

Om een of andere reden ziet ze er de grap van in en begint ook te lachen. Ik ben blij dat ik haar gedachten even kan afleiden. Ik laat de leuning los en steek mijn hand naar haar uit. ‘Ga je mee terug naar de kamer? Ik beloof je dat we samen een oplossing vinden.’

Ze kijkt een paar keer heen en weer tussen de deur en mijn hand. Dit is het moment waarop ik te weten zal komen of ze me eindelijk vertrouwt. Haar warme hand glijdt in de mijne, en ik geef er meteen een geruststellend kneepje in. Wat er ook gebeurt, samen komen we hier wel door.

Er wordt op de deur geklopt en ik laat Mike en Steve binnen. De journalisten staan nog steeds voor het hotel, maar ze kunnen op geen enkele manier hier op de bovenste verdieping komen. Voor de zekerheid zal ofwel Steve ofwel Mike te allen tijden voor onze deur blijven staan als wij hier zijn.

Valérie zit op bed en staart voor zich uit. Als ik alle details met Mike heb besproken, ga ik naast haar zitten en trek haar op mijn schoot. ‘Praat tegen me, liefje.’

‘Ben ik echt ontslagen?’ vraagt ze verslagen.

Ik leg mijn hand onder haar kin en dwing haar om me aan te kijken. ‘Die kerel weet niet waar hij over praat; hij zei het waarschijnlijk in een opwelling. Maak je nu alsjeblieft geen zorgen over je baan.’

‘Oké,’ fluistert ze.

Wacht, stemt ze meteen in? Zonder discussie? ‘Zei je nu oké?’

Ze lacht en kijkt me aan. De tranen van daarnet zijn gedroogd en ik zie de vastberadenheid in haar ogen.

‘Ja. Ik weet dat ik het misschien eerder niet heb laten merken, maar ik vertrouw je. Ik wist het al even, maar toen je gisterenavond dat liedje voor me zong, wist ik het zeker: ik hou van je.’

‘Mijn God, Valérie, ik hou ook van jou. Meer dan ik ooit onder woorden zou kunnen brengen.’

Ik kus haar en verstrengel mijn hand in haar haren om haar nog dichter tegen me aan te trekken. Haar hand streelt over mijn borstkas en voor ze het weet, ligt ze onder me op het bed.

‘Laat me nu maar eens zien hoeveel je van me houdt.’

Ze geeft me een stralende lach die tot aan haar ogen reikt alvorens ze me weer naar zich toetrekt en mijn woorden smoort met een kus.