5.

Valérie

Het voelt alsof ik in een sprookje terecht ben gekomen. Toen ik de suite binnenkwam, kon ik mijn ogen niet van het fantastische uitzicht houden. De suite kijkt uit op een groot deel van de stad. En niet alleen het uitzicht is fantastisch. Toen Max eindelijk buiten was, nam ik de tijd om rond te lopen.

De kamer is immens. Ik denk zelfs dat hij bijna groter is dan het huis waar ik vroeger met mijn moeder woonde. De suite heeft zelfs een salon met een haardvuur. En als ik dacht dat de salon en het uitzicht al fantastisch waren, dan had ik nog niet eens de inloopkast gezien. Die is gewoon gigantisch. Ines zou dit ook geweldig vinden. Dat doet me eraan denken dat ik beloofd had haar iets te laten weten. Ik ren naar mijn handtas, die in de zithoek staat, en haal er mijn mobiel uit. Tussen de stapel koffers trek ik mijn koffer met schoenen tevoorschijn en ik rol hem naar de inloopkast. Ik haal er een paar van de schoenen uit en zet ze in de speciale schoenenkast. Ik maak er een foto van en stuur hem via WhatsApp naar Ines.

Valérie: Ik denk dat ik net dood ben gegaan en in de hemel beland ben.

Ines: Oh my God, dat ziet er fantastisch uit. Hoe is de rest verlopen? Die kus zag er best heet uit.

Valérie: Max is echt onmogelijk, ik heb geen idee hoe ik de komende twee weken hier ga overleven.

Ines: Ik stel voor onder hem, in zijn bed.

Valérie: Ines... Ik dacht dat je aan mijn kant stond.

Ines: Oké, in jouw bed kan ook wel.

Valérie: Ik praat niet meer tegen jou.

Ines: Maak je nu maar klaar voor het etentje met de band. En vergeet niet, laat Max zien wat hij mist.

Dat is waarom ik hou van Ines. Ze slaagt er altijd in om me met een paar goedgekozen woorden zoveel beter te laten voelen. Ze is de laatste jaren mijn steun en toeverlaat geweest en ik weet niet hoe ik de komende dagen hier zonder haar moet doorstaan. Maar veel tijd om erover na te denken heb ik niet. Ines heeft gelijk: als Max denkt dat hij me kan commanderen, dan heeft hij het mis. Tijd om mijn lievelingsjurk in de strijd te gooien.

Terwijl ik in mijn koffers op zoek ga naar de jurk, lach ik bij het idee hoe Max zal reageren als hij me zo meteen ziet. Als ik al mijn spullen bij elkaar geraapt heb, ga ik naar de badkamer. Als ik dacht dat de kamer al mooi was, dan was ik niet voorbereid op de badkamer. Dit is gewoon de droom van elke vrouw. De hele muur is betegeld met zwartwitte mozaïektegeltjes. Er is een gigantische inloopdouche en in het midden van de badkamer staat een bubbelbad. Niet zomaar een bubbelbad; volgens mij kunnen er prima zeven mensen in en dan zou er nog plek over zijn.

Ik neem mezelf meteen voor om morgen uitgebreid de tijd te nemen om in bad te gaan, maar op het moment heb ik daar helaas geen tijd voor. Max mag het dan wel bedoeld hebben als grap, maar ik heb inderdaad maar beperkt de tijd om ervoor te zorgen dat ik er perfect uitzie. Max heeft geen idee wat ik hem ga aandoen. Ik kan niet wachten om zijn gezicht te zien.

Ik bekijk mezelf nog één keer in de spiegel. Ik grijns van oor tot oor. Max kleurt groen als hij me zo meteen ziet. Ik heb een korte, zwarte bustierjurk aangetrokken die me streelt op al de juiste plekken. Het is altijd al mijn lievelingsjurk geweest omdat ik me er op en top vrouwelijk in voel. Maar naast die reden dat heb ik de jurk gekozen om Max op stang te jagen. Hij denkt dat hij me zomaar hierheen kan krijgen en dat ik alles zal vergeten wat er gebeurd is, maar dan heeft hij het duidelijk mis. Ik ben van plan hem te laten zien wat hij gemist heeft in die jaren dat hij me niet gezien heeft. Hij mag dan uitgegroeid zijn tot een man, maar ik ben ook niet langer dat tienermeisje dat hij gekend heeft.

Met mijn telefoon neem ik een selfie en die ik vervolgens verstuur naar Ines.

Valérie: Wat denk je, lukt het hiermee?

Ines: Wauw, ik wou dat ik zijn gezicht kon zien als hij je ziet. Good luck, girl.

Ik schrik op uit mijn gedachten als er aan de deur geklopt wordt. Met mijn handen streel ik nog snel de laatste plooien uit mijn jurk en draai me dan om, om de deur te openen. Ik moet bijna zelf naar adem happen als ik Max zie staan. Hij draagt een zwart maatpak. Mijn blik begint bij zijn schoenen, die zwart en blinkend zijn, en glijdt vervolgens naar boven over zijn zwarte pantalon. Hij heeft een wit hemd aan en draagt een donkerblauwe stropdas. Ik zie zijn adamsappel op en neer gaan als hij slikt, maar als ik bij zijn gezicht aankom, zie ik zijn kwade blik.

Ondanks die boze blik ziet hij er verrukkelijk uit. Ik mag hem dan niet bepaald aardig meer vinden, maar ik kan niet ontkennen hoe mijn lichaam op hem reageert. Nog voor ik iets kan zeggen, duwt hij de deur iets verder open en komt naar binnen. Hij sluit de deur achter zich en richt zijn boze blik opnieuw op mij.

‘Wat heb je aan? Zo kan je onmogelijk meegaan,’ zegt hij nors.

Wie denk hij wel dat hij is? Ik til mijn wenkbrauwen op voor ik zijn blik net zo boos beantwoord. ‘Ook een goeie avond.’ Ik streel met mijn handen over mijn jurk. ‘Dit noemen ze nou een jurk. Een groot deel van de vrouwelijke bevolking draagt dat elke dag.’

Hij kruist zijn armen over elkaar en ik kan niet anders dan zien hoe zijn colbert strak rond zijn spieren zit. Hoe is het mogelijk dat hij me enerzijds zo op mijn zenuwen werkt en anderzijds mijn hele lichaam in brand zet door alleen maar naar me te kijken?

‘Zo kan je echt niet meegaan.’

Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en kan de lach die over mijn lippen komt niet tegenhouden. Ik ga recht tegenover hem staan en doe zijn pose na door mijn armen ook over elkaar heen te slaan.

‘En wie zegt dat? Jij? Nou, dan heb ik spijtig nieuws voor je, Max. Jij bent niet mijn baas, dus ik draag wat ik wil. Daar heb jij niks over te zeggen.’ Ik draai me al om en loop richting de kast waar ik mijn schoenen gezet heb. ‘Ik moet alleen nog mijn schoenen aandoen en dan kunnen we vertrekken.’

Ik hoor hem een paar vloeken mompelen als hij de achterkant van mijn jurk ziet. Hij is duidelijk niet akkoord met mijn kledingkeuze, wat ervoor zorgt dat mijn innerlijke ik staat te juichen en met pomponnetjes zwaait om te vieren dat ik de eerste slag heb gewonnen. Als Max denkt dat hij me de les kan lezen, dan staat hem een verrassing te wachten.

Met mijn hand streel ik over de tientallen schoenenparen die ik heb meegenomen. Kiezen is altijd moeilijk, want ik heb voor allemaal een zwak. Ook de ene zilverkleurige schoen heb ik meegebracht. Je weet maar nooit of hij nog eens ergens boven water komt. Het was per slot van rekening een van mijn lievelingsparen.

Ik kies uiteindelijk voor een paar rode pumps die afsteken tegen de zwarte bustierjurk die ik gekozen heb. Als ik terugkom in de kamer, zit Max op het bed te wachten. Zijn blik dwaalt over mijn gezicht, naar mijn decolleté, verder naar beneden langs mijn benen tot bij de pumps. Ik lach als ik een spier in zijn kaak zie vertrekken.

‘Weet je zeker dat je op die schoenen kunt lopen?’

‘Wat heb je toch tegen mijn schoenen? Ik ben gewend om erop te lopen, dus die kleine afstand naar het restaurant gaat heus geen probleem veroorzaken.’

‘Als jij het zegt. Na jou, my lady.’

‘Niks te my lady, want ik ben niet de jouwe, Max. Ik ben hier voor mijn werk en niets anders. Dus wat je ook denkt dat er tussen jou en mij gaat gebeuren, zet het maar meteen weer uit je hoofd, want het gaat niet gebeuren. Knoop dat goed in je oren. Ik ben niet van plan om het nog vaker te herhalen.’

Hij vernauwt zijn ogen en kijkt me kwaad aan. Hij zet een stap dichter naar me toe en ik zet er een achteruit. We herhalen dit tot ik met mijn rug tegen de muur aanbots en geen kant meer op kan. Hij staat nu zo dichtbij dat ik zijn warme adem over mijn kaak voel strelen. Als hij nog dichterbij komt en met zijn neus over mijn kaak streelt, sluit ik mijn ogen. Ongewild glipt mijn tong naar buiten en maak ik mijn lippen nat met het puntje van mijn tong. Ik kan hem daar nog steeds proeven, door onze kus van daarnet.

Dat is wanneer hij een stap achteruitzet. Ik open mijn ogen en hij heeft het lef om te grijnzen. ‘Je kunt zeggen wat je wilt, Valérie. Je lichaam zegt iets anders. En je kunt dan wel zeggen dat je niet van mij bent, maar dat komt nog wel. Want ik zal er alles aan doen om je lichaam eraan te herinneren hoe graag het in mijn nabijheid is. Net zolang tot ook je verstand dat inziet. Dus als je klaar bent met je te verzetten, kunnen we dan nu vertrekken?’

Max leidt me naar binnen in een klein, pittoresk restaurantje. De gastvrouw spot Max en verwelkomt hem hartelijk. Het is duidelijk dat hij hier eerder geweest is, want ze neemt ons meteen mee naar achteren in het restaurant. Ze begeleidt ons naar onze tafel. Doordat ik achter Max aanloop, valt het me nu pas op dat het een tafeltje is voor twee personen.

‘Weet je zeker dat dit onze tafel is? Waar gaat de rest van de band zitten?’ vraag ik aan de gastvrouw.

‘Eh, er was me gezegd dat jullie met twee waren.’

Mijn blik gaat meteen naar Max die geruststellend naar de gastvrouw kijkt.

‘Maak je geen zorgen, Olivia. Het is perfect zo.’

Met een lach verdwijnt de gastvrouw. Max trekt een stoel achteruit en gebaart dat ik plaats moet nemen. Denkt hij nu echt dat ik dit pik? Hij liet het lijken alsof we met de hele band samen iets gingen eten, en nu ben ik hier alleen met hem. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk hem streng aan.

‘Wat heeft dit te betekenen, Max?’

Hij kijkt om zich heen en dan terug naar mij.

‘Ik zie een gezellig gedekte tafel voor twee personen en als ik me niet vergis, is dit een restaurant. Dus ik zou zeggen dat dit een etentje voor twee is.’

Hij heeft me er echt goed tussen genomen. De hele tijd hield hij me in de waan dat dit een etentje zou zijn met de hele band, maar nu blijkt dus dat we hier gewoon met zijn tweetjes zijn. Als hij denkt dat ik zomaar akkoord zal gaan, dan heeft hij het mis.

‘Je denkt toch niet dat ik hier blijf? Ik ga wel terug naar het hotel en eet daar iets.’

Ik wil me al omdraaien als hij mijn arm grijpt. ‘Ben je misschien vergeten waarom je hier bent? Je mag er zeker van zijn dat hier ergens wel iemand zit die een foto maakt met zijn mobiel van jou, terwijl je het restaurant verlaat en mij achterlaat. Is dat wat je wilt? Dat dit morgen op de eerste pagina van alle roddelblaadjes staat?’

Ik trek mijn arm los uit zijn grip maar draai me dan toch om. Met de meeste onechte lach ooit neem ik plaats op de stoel en leg mijn handtas naast me op tafel. Hoeveel pijn het ook doet om dit toe te geven, hij heeft gelijk. Ik mag niet vergeten dat ik hierheen ben gekomen voor mijn werk. Het laatste wat ik nodig heb, is dat er morgen in alle boekjes staat dat ik een scène heb geschopt in een restaurant met wereldzanger Max.

Max schuift mijn stoel aan en gaat daarna zelf tegenover me zitten. Ik leg mijn servet op mijn schoot voor ik hem aanspreek. ‘Waarom heb je me niet gezegd dat we hier alleen zouden zijn?’

Max kijkt me doordringend aan. Ligt het aan mij, of voelt het hier opeens veel warmer aan dan zonet? Telkens als ik zo dicht bij hem ben, is het heel moeilijk om mezelf eraan te herinneren waarom ik niet opnieuw verliefd op hem mag worden.

‘Zou je met me meegekomen zijn als ik verteld had dat het alleen wij tweeën zouden zijn?’

‘Nee,’ antwoord ik zonder enige aarzeling.

‘Dan heb je de reden gevonden.’

Hij geeft me een knipoog en neemt de menukaart aan van de ober die intussen aan onze tafel is komen staan. Ik neem vlug een kijkje en bestel het eerste waar mijn oog op valt. Gebakken zalm met bladspinazie en krielaardappelen. Max bestelt een tagliatelle met zeevruchten en een fles witte wijn. De ober verdwijnt even en komt dan terug met de fles wijn. Hij schenkt ons beiden een glas uit en pas als hij weg is, kijkt Max me weer aan.

Hij pakt zijn glas wijn en tilt het op. ‘Op een nieuw begin.’

Ik hef mijn glas op en klink met het zijne. ‘Op een goede samenwerking.’