13.

Max

Gisteren was een van de meest fantastische dagen van mijn leven. Valérie zien zitten in die helikopter was echt fenomenaal. Voor heel even was ze niet de hele tijd bezig met niet gezien worden; ze kon gewoon genieten.

Vandaag en morgen hebben we nog een rustdag voor er weer een concertenreeks is van vier dagen. Vanochtend kwam Jonathan met het voorstel om met zijn allen naar het strand te gaan. Zo kon iedereen doen wat hij wilde. Hij zou zandkastelen bouwen met zijn zoontjes, terwijl Camille, Jolien en Valérie een beetje konden zonnen. De rest van ons kon een potje voetballen of zwemmen. Wat we maar wilden.

Op het eerste gezicht leek het een fantastisch idee. Dat was tot Valérie haar short en T-shirt uittrok en alleen nog een ieniemienie gele bikini aanhield. Het ergste van alles is dat ik er niets over kan zeggen, want ze heeft me duidelijk gemaakt dat ze niet wil dat ook maar iemand van Full Moon weet wat wij delen.

Dus lig ik hier op mijn buik op mijn strandlaken naar haar te kijken, zo onopvallend mogelijk.

‘Wat is er met jou aan de hand?’ Ik schrik op als John naast me komt zitten. Ik zie hoe John mijn blik volgt en lacht als hij Valérie ziet zitten. ‘Waarom ga je niet gewoon bij haar zitten?’

‘Dat wil ze niet,’ brom ik.

‘En sinds wanneer trek jij je daar iets van aan?’

‘Luister, ik probeer haar vertrouwen terug te winnen, en zij wil niet dat iemand van de band weet wat er tussen ons speelt. Dus geef ik haar wat ze wil, voor nu.’

John begint te lachen. Een diepe lach waardoor bijna iedereen op het strand naar ons kijkt. Mijn blik dwaalt even naar Valérie, maar die zit ver genoeg van ons af en merkt gelukkig niets op door de oortjes met muziek die ze in heeft. Als John uiteindelijk uitgelachen is, leunt hij iets dichter naar voren. ‘Denk je echt dat niemand van de band dat weet? Jezus, Max... ik denk dat het hele hotel al gehoord heeft wat jullie allemaal uitspoken op jullie kamer.’

Holy shit!

Ik kijk rond en zie bijna iedereen van de band lachen en knikken. Niet dat ik me zorgen maak dat één van hen het wereldkundig zal maken, maar ik had het hen liever zelf verteld dan dat ze het op deze manier te weten kwamen.

Ik sta op van de handdoek en ga voor de groep staan. ‘Hoelang wisten jullie dit al?’

‘Al vanaf de eerste dag, Max. Was dat niet de reden dat je haar hierheen haalde?’ zegt Tim droog.

Ik kan Tim geen ongelijk geven, en ergens ben ik blij dat de band het weet. Dat is toch weer een groep minder waar ik rekening mee moet houden tijdens mijn verbergpogingen.

‘Waarom hebben jullie niks gezegd?’

‘En missen hoe jullie het hardnekkig proberen geheim te houden?’ antwoordt Camille. ‘Wat is daar nu de lol van?’

Jonathan lacht naar haar en kijkt daarna met pretlichtjes naar mij. ‘Als ik jou was, zou ik je dame maar even in de gaten houden.’ Hij wijst naar de plek waar Valérie ligt.

Naast haar staat één of andere eikel met een rode zwembroek aan. Blijkbaar heeft Valérie in die korte tijd dat ik niet keek, haar tube zonnecrème tevoorschijn gehaald en biedt die kerel nu aan om haar rug in te smeren. Mijn mond valt open als ze naar hem lacht en hem dan de tube overhandigt. Oh, hell no!

Ik ren zo snel ik kan door het zand richting Valérie. Net voor de kerel de zonnecrème op zijn handen kan doen, duw ik hem weg.

‘Hé,’ sputtert hij tegen. ‘Ik zag haar het eerst.’

Als zijn blik vervolgens op mij valt, is duidelijk dat hij meteen weet wie ik ben. ‘Shit, jij bent Max, de zanger van Full Moon.’

‘Inderdaad, shit. Blijf met je poten van mijn vriendin af. Waarschuw meteen maar de rest van al je vriendjes die hier rondlopen. Zij hoort bij mij.’

‘Oké, relax. Ik wilde haar alleen maar insmeren. Meer niet.’

‘Ik neem het vanaf hier wel over.’

Gelukkig is hij zo slim zich snel uit de voeten te maken. Als ik me omdraai zie ik dat Valérie richting de zee is gelopen. Ik ren haar achterna en grijp haar arm om haar tegen te houden. ‘Waar denk je dat je naartoe gaat?’

Ze rukt haar arm los en wandelt verder. Als ik voor haar ga staan, kijkt ze me kwaad aan. ‘Je hebt niet het recht om te zeggen wat ik wel en niet mag doen. Je gedroeg je als een eikel, hij ging alleen maar mijn rug insmeren.’

‘Ik ken dat insmeren van dat soort gasten; je had het gewoon aan mij moeten vragen.’

‘En onze afspraak dan? Je weet dat ik niet wil dat de rest van de band hier iets van afweet. Nou, dat kan ik nu wel vergeten.’

Ik pak haar kin in mijn hand en duw die richting de plek waar de rest van de groep zit. ‘Kijk eens goed, Valérie. Denk je nou echt dat ze het niet weten?’

Iedereen zit naar ons te staren alsof ze in de bios naar een spannende film zitten te kijken waarvan zo meteen de spannende ontknoping komt. Valérie trekt haar kin los uit mijn greep en kijkt me kwaad aan.

‘Ik kan niet geloven dat je het aan hen verteld hebt.’

‘Valérie, ik heb hun niks verteld; blijkbaar hebben ze ons gehoord.’ Ik krab even in mijn haar. ‘Meer dan eens.’

Ik zie hoe haar wangen rood worden en hoe ze haar hoofd in haar handen begraaft. ‘Oh God, dit kan niet waar zijn. Ik ben nog nooit in mijn leven zo beschaamd geweest. Ik kan hen niet meer onder ogen komen.’

Ik probeer haar dichter tegen me aan te trekken, maar dat laat ze niet toe. ‘Laat me met rust, Max. Ik kan je nu even niet aankijken, dus ga gewoon weg.’

Ik begrijp dat ze even moet bijkomen van alles, maar als ze denkt dat ik haar alleen laat, dan kent ze me duidelijk niet goed genoeg. Zonder haar tijd te geven om na te denken, buk ik me en til haar op bij haar knieën zodat ze over mijn schouder hangt.

‘Max! Wat doe je, zet me neer!’

Om haar woorden kracht bij te staan, slaat ze op mijn rug.

‘Volgens mij kan jij wel wat afkoeling gebruiken.’

Nu ze doorheeft wat mijn plan is, begint ze nog wilder op mijn rug te slaan. Er is echter niets dat me nu nog kan tegenhouden en ik stap snel verder richting de zee. Zonder ook maar even te stoppen stap ik tot in de branding en gooi haar in het water. Ik zie hoe ze kopje ondergaat en daarna proestend weer bovenkomt. Ze veegt haar haren uit haar ogen en richt dan haar moordende blik op mij.

‘Waar was dat goed voor?’

‘Schatje, je was helemaal oververhit, ik weet zeker dat je wat afkoeling nodig had.’

‘Jij bent echt... ik... grrr, soms ben je echt onuitstaanbaar.’

Als ik haar deze keer in mijn armen trek, sputtert ze niet meer tegen. Door het koude water zijn haar tepels stijf geworden en ik voel ze tegen mijn borstkas duwen. Haar blik gaat meteen omhoog naar de mijne. Ze is ook niet immuun voor mijn aanraking.

‘Gekalmeerd?’

‘Dit is niet grappig, Max. Iedereen heeft genoten van je kleine spektakel, maar je weet dat dat niet is wat ik wil. We hébben geen relatie. Alleen seks. Goede seks, maar niet meer dan dat. Ik wil niet met jou gezien worden.’

‘Is dat hoe je erover denkt?’

Er hangt een geladen stilte tussen ons in. Dan zie ik haar ogen over het strand dwalen en ik zie dat iedereen nog steeds naar ons zit te kijken.

Ik houd van haar. Met heel mijn hart, maar als ze zulke dingen zegt, dan heb ik zin om haar terug het water in te gooien. Ik laat haar los en draai me om, om terug richting het strand te lopen. Het is niet dat ik niet begrijp waarom ze dit wil, maar dit is de eerste keer in mijn leven dat een vrouw niet met mij gezien wil worden. En dan is het ook nog eens de vrouw die mijn hart veroverd heeft. Ik moet nu even afstand nemen, maar ik zal haar laten zien dat ik geen rekening houd met wat de wereld van mij wil. Ik wil háár. Dat is alles wat telt en ik zal een manier vinden om haar dat duidelijk te maken.