19.

Max

Ik besefte dat ik een pijnlijk punt had aangehaald, want ik voelde haar verstijven in mijn armen. In haar ogen had ik het gezien en toch liet ik haar gaan. Hoe dom kon ik zijn? Ik had haar meteen moeten aanspreken op haar gevoelens; haar moeten vragen wat er aan de hand was.

Iets meer dan een uur heb ik zitten wachten op onze kamer, maar toen werd het pijnlijk duidelijk dat ze niet zou komen. Maar waar was ze dan wel?

Ik ga eerst op haar hotel kamer kijken; al haar spullen zijn daar nog, maar van Valérie zelf is geen spoor. Daarna ga ik onderweg naar de gemeenschappelijke ruimte, in de hoop dat ik haar daar zal vinden. Maar zodra ik de deur opendoe, weet ik dat ze hier ook niet is. Al haar spullen zijn weg en ze is nergens te bespeuren. ‘Fuck!’

Tim komt achter me de gemeenschappelijke ruimte binnen en kijkt me vragend aan. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Heb jij Valérie nog gezien?’

‘Meer dan een uur geleden liep ze tegen me aan toen ze hier naar buiten kwam. Ze heeft hier een tijdje voor de deur gestaan en uiteindelijk is ze ingestapt in een wagen die hier voor de deur stopte. Waarom?’

Alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af. ‘Heb je gezien wat voor wagen het was?’

‘Ja, het was een rode cabrio kever.’

Nog voor Tim die zin heeft afgemaakt, ben ik al naar Valérie aan het bellen. Het gaat lang over en uiteindelijk kom ik op haar voicemail terecht. Aangezien ze niet wil opnemen, spreek ik een boodschap in. ‘Valérie, als je dit hoort, bel me. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar wat het ook is, bel me.’

In het uur dat daarop volgt, probeer ik zeker twintig keer naar haar te bellen, maar geen enkele oproep wordt beantwoord. Ook de sms’jes die ik stuur worden niet beantwoord. Ik heb geen enkele andere mogelijkheid om haar te bereiken, aangezien ik niet weet waar ze woont.

Ik doe het enige wat ik kan bedenken en bel naar Stars Magazine. De receptioniste daar vertelt me dat Fanny er niet is en dat ze ook geen privégegevens mag doorgeven van één van hun werknemers. Ik weet dat ze alleen haar werk doet, maar op dit moment heb ik zin om haar door de telefoon te trekken en haar door elkaar te schudden tot ze me de gegevens bezorgt die ik nodig heb. Als ik het gesprek wegduw, stop ik de mobiel terug in mijn broekzak en schop gefrustreerd tegen de keukenkast. Steve komt binnen en kijkt me grijzend aan.

‘Problemen in het liefdesparadijs?’

Ik richt mijn kwade blik op hem en hij steekt meteen verdedigend zijn beide handen in de lucht. ‘Het was maar een grapje, maar aan je gezicht te zien, zit ik niet ver naast de waarheid.’

‘Ines is Valérie komen ophalen. Ze is gewoon weggegaan zonder met mij te praten. Ik heb geen idee wat er aan de hand is en ik ben doodongerust.’

Steve kijkt me grijnzend aan, haalt zijn mobiel tevoorschijn, drukt op een paar knopjes en brengt hem daarna naar zijn oor.

‘Hé Ines, hier is iemand die met je wil praten.’

Hij geeft de telefoon naar mij en ik kan wel huilen van opluchting. Ik neem de mobiel van hem aan en geef hem een dankbaar knikje.

‘Ines, is Valérie bij jou?’

Ik hoor de telefoon ruisen aan de andere kant. Even denk ik dat de verbinding verbroken is, maar dan komt ze toch aan de lijn. ‘Max, ik kan nu niet praten. Maar Valérie is hier bij mij. Ze is helemaal overstuur.’

‘Stuur me een sms met jullie adres, dan ben ik er zo snel als ik kan.’

Ze moet de urgentie in mijn stem horen, want zonder aarzelen zegt ze: ‘Oké.’

Gelukkig hoef ik niet te lang te wachten op het adres. Ik draai me al om en wil naar buiten stappen als ik tegen Tim aanbots. In alle commotie was ik eigenlijk vergeten dat hij en Steve hier nog waren. Ze kijken me aan alsof ik gek geworden ben.

‘Ga je ons nu eindelijk vertellen wat er aan de hand is?’

‘Ik weet niet exact wat er is, maar Valérie is overstuur. Ines is haar komen ophalen en ze is nu thuis in hun appartement. Ik rijd er nu naartoe.’

Ik wil verderlopen, als Tim me de weg verspert. ‘Ben je er zeker van dat dat een goed idee is? Ze is hier weggevlucht; misschien wil ze gewoon even tijd voor zichzelf.’

‘Je begrijpt het niet, Tim. Voor Valérie zou ik alles doen. Ik heb haar al een keer eerder verloren en dat laat ik niet opnieuw gebeuren.’

Als hij bedenkelijk zijn wenkbrauw optrekt en iets mompelt dat verdacht veel op ‘al die moeite voor een vrouw’ lijkt, moet ik mezelf eraan herinneren dat hij een bandlid is en een van mijn vrienden, anders zou ik hem een dreun verkopen.

‘Je snapt het niet, Tim. Alles wat Valérie met me doet, voelt magisch. Er zijn geen woorden om te omschrijven wat ze met me doet. Ze zorgt ervoor dat ik me weer heel voel. Ik besef dat we nog een lange weg af te leggen hebben, maar ik weet dat zij de ware is. Die ene die mijn hele leven zal veranderen. Ik houd van haar.’

Zijn ogen worden groot. Ik schrik zelf ook van mijn bekentenis. Hij begint naar me te grijnzen. ‘Ze heeft je bij de ballen, dat besef je toch wel?’

Ik wrijf even door mijn haar, maar lach dan. ‘Ik vrees dat je gelijk hebt. Ik moet nu echt naar haar toe.’

Ik wil al doorlopen, maar deze keer houdt Steve me tegen. ‘Geef me je sleutels, ik zal wel rijden.’

‘Ik kan heus zelf wel rijden.’

‘Het is heel simpel, Max. Jij bent nu niet in staat om te rijden, want je bent te veel afgeleid. Dus je geeft me de sleutels en ik rijd, of ik laat je hier niet vertrekken. Aan jou de keus.’

Ik aarzel nog even, maar geef dan toch de sleutels af.

‘Zolang je maar snel rijdt. Hoe sneller ik haar in mijn armen heb, hoe beter.’

Ik denk niet dat de auto al volledig stilstaat als ik de deur open en naar buiten stap. Ines staat buiten op me te wachten. Ik had haar een paar minuten geleden een sms gestuurd om te vertellen dat we er bijna waren.

‘Waar is ze?’

‘Ze is nog boven. Ik heb haar niet gezegd dat je onderweg was hierheen. Max, ze is echt overstuur. Ze is bang voor je reactie, dus wat je ook doet, beloof me dat je haar laat uitpraten en probeert om het van haar kant te bekijken.’

De manier waarop Ines dit tegen me zegt, zorgt ervoor dat elk haartje op mijn arm recht overeind gaat staan. Ik weet zeker dat ik niet leuk ga vinden wat Valérie me te vertellen heeft.

‘Ik houd van haar, Ines. Er is niets dat ze kan zeggen dat ervoor zou zorgen dat ik haar achterlaat. Dus wat ze ook te zeggen heeft, ik neem haar vanavond nog mee met mij. Want dat is waar ze thuishoort; bij mij.’

Ines kijkt me lachend aan. ‘Ga vechten voor je meisje.’

‘Doe ik.’

Ines vertelt me dat hun appartement op de derde verdieping is, de deur aan de rechterkant. Als ik daar aankom, zie ik dat ze de deur op een kiertje heeft laten staan en ik stap meteen naar binnen. Ik hoor de tv in de woonkamer en loop er naartoe. Valérie zit in een luie stoel met een roze fleecedekentje om haar heen. Ze kijkt niet op en denkt dat het Ines is die is binnengekomen.

‘Hé Ines, breng je voor mij nog een glaasje water mee?’

Als er geen antwoord komt, kijkt ze om en ziet mij staan. Ze ziet er moe uit, haar gezicht is bleek en ze heeft rode ogen van het huilen. Ze gaat meteen staan en gooit het dekentje op de grond.

‘Max,’ fluistert ze. ‘W..w...wat doe jij hier?’

Echt? Is dát wat ze zich afvraagt?

‘Ik ben hier om je terug te halen.’ Haar ogen worden groot. Ik sla mijn armen over elkaar heen en maak haar met mijn hele houding duidelijk dat ik niet van plan ben weg te gaan zonder haar. ‘Wat is er aan de hand, Valérie?’

‘Ik... Ik kan niet meer met je samenzijn.’

Haar woorden snijden door mijn ziel en het kost me alle moeite om dat niet te laten merken. Maar ik weet dat er meer aan de hand is dan wat ze me vertelt. Met haar vingers frummelt ze aan haar T-shirt. Ze kan me zelfs niet in de ogen kijken terwijl ze het zegt. Tijd om duidelijk te maken hoe het hier in zijn werk zal gaan. ‘Bullshit!’

Ze probeert me kwaad aan te kijken. ‘Max, ik meen het. Ik kan niet meer bij je zijn. Ik... Ik kan je niet geven wat je wilt.’

Ik zet een stap dichter naar haar toe. ‘Waarom laat je me dat zelf niet bepalen? Ik weet niet wat je je in je hoofd gehaald hebt, Valérie. Maar jij bent alles wat ik wil.’

Tranen springen in haar ogen en ik kan me niet langer bedwingen. Ik zet de laatste paar passen naar voren en neem haar in mijn armen. Ik trek haar tegen me aan, ook al blijft ze stokstijf staan. Ik til haar op en loop naar de bank. Als ik ga zitten, zet ik haar bij me op schoot en streel haar haren uit haar gezicht.

‘Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is, Valérie. Ik haal me allerlei rampscenario’s in mijn hoofd en ik ben doodongerust. Dus wat het ook is, ik weet zeker dat we het samen kunnen oplossen.’