6.

Max

Na een moeizame start van de avond ben ik er eindelijk in geslaagd om Valérie een beetje te laten ontdooien. We hebben herinneringen opgehaald aan vroeger, maar over die laatste avond heb ik heel bewust niets gezegd. Ik heb heel veel over mij en de band verteld, maar wat er met haar allemaal gebeurd is in de afgelopen tijd ben ik niet te weten gekomen. Ook al wil ik heel graag alles van haar weten, nu ze eindelijk haar woede een beetje lijkt te vergeten, heb ik geen zin om het nu al op te rakelen.

We zijn net klaar met het dessert als haar mobiel rinkelt. Ze vist hem uit haar handtas en trekt haar neus op als ze naar het scherm kijkt. Wie haar ook belt, ze kijkt er niet naar uit om het gesprek aan te nemen, dat is duidelijk.

‘Het spijt me,’ verontschuldigt ze zich. ‘Deze moet ik even opnemen.’

Ik knik haar toe dat het geen enkel probleem is.

‘Hallo, met Valérie.’

Ik hoor een man brommen aan de andere kant en meteen ben ik alert. Valérie heeft me niet verteld dat ze een vriend heeft; ik ging er gewoon vanuit dat ze nog single was. Laten we hopen dat het iemand anders is en dat Valérie helemaal geen vriend heeft. Ze knikt de hele tijd en veel meer dan een ja en een nee zegt ze niet. Wie die eikel ook is die aan de andere kant hangt, hij heeft niet eens het fatsoen om haar te laten uitpraten.

Hoe langer het gesprek duurt, hoe meer ik de neiging moet onderdrukken om de mobiel uit haar handen te trekken en duidelijk te maken aan die ander dat dit niet de manier is waarop je tegen een vrouw praat. Ze eindigt het gesprek en steekt haar mobiel weer weg. Zo ontspannen als ze daarnet was, zo gespannen is ze nu. Ik heb al spijt dat ik haar heb laten opnemen.

‘Problemen?’ Haar hoofd schiet omhoog en ze kijkt me aan, haar hele houding onzeker. Ze probeert onverschillig haar schouders op te halen, maar ik zie dat dit veel voor haar betekent.

‘Dat was mijn baas; hij is nog steeds niet overtuigd dat ik de opdracht tot een goed einde kan brengen. Hij wilde me nog even duidelijk maken wat er van me verwacht wordt.’

Enerzijds ben ik boos dat haar baas het nodig vindt haar zo te kleineren. Ik ben er zeker van dat Valérie hartstikke goed is in haar werk. Als ze ergens haar tanden inzet, dan gaat ze ervoor. Dat zal met deze opdracht niet anders zijn. Maar anderzijds ben ik blij dat het haar vriendje niet was. Ik pak mijn glas wijn en neem een slok.

‘Praat hij altijd zo tegen jou?’

Ze snuift minachtend. ‘Hij heeft niet bepaald een hoge dunk van me. Vanaf de eerste dag al maakt hij me duidelijk hoe hij over me denkt. En dat is niet veranderd, hoe erg ik mijn best ook doe.’

‘Wat had hij nu te vertellen?’

‘Fanny, de CEO van Stars Magazine, vond het een leuk idee om onze lezers de kans te geven om vragen aan jullie te stellen. Ze hebben een topic op onze website geplaatst en werden overspoeld door vragen van fans. Ze gaan me een overzicht mailen met de meest gestelde vragen, en ze willen dat ik die aan jullie stel.’

‘Dat lijkt me een leuk idee; tenslotte doen we dit ook voor de fans.’

‘Ja,’ zucht Valérie. ‘Julian vond het blijkbaar een goed idee, zodat ik niet zelf vragen hoefde te bedenken.’ Ze lacht sarcastisch en doet vervolgens zijn stem na. ‘”Dan is er geen reden om ongerust te zijn over de vragen die jij zou bedenken”.’

Wat een eikel! Wie praat er nu zo tegen een collega? De eerste keer dat ik die kerel ontmoet, zal ik hem meteen duidelijk maken hoe ik over hem denk. Geen wonder dat Valérie duidelijk een hekel aan hem heeft. Hij ondermijnt niet alleen haar zelfvertrouwen, hij is gewoon een arrogante eikel.

‘Valérie?’ Ik zet mijn glas wijn terug op de tafel en kijk naar Valérie. Ze heeft haar blik afgewend en durft me niet aan te kijken. Ik wacht geduldig tot ze toch weer opkijkt en me recht aanblikt. De emotie die ik zie in haar chocoladebruine ogen doet me pijn. De goedlachse, vrolijke dame van zonet is verdwenen... en dat allemaal door een paar domme opmerkingen van een verwaande eikel.

‘Ik geloof in jou, Valérie. Ik ben er zeker van dat Fanny je niet hierheen gestuurd had als zij niet in je geloofde. Laat die Julian zeggen wat hij wil, maar laat hem je niet naar beneden halen. Bewijs hem dat jij veel beter bent dan hij ooit zal zijn.’ Haar ogen fonkelen terwijl ze naar me luistert.

‘Dank je wel, Max. Dat had ik even nodig.’

‘Ik geloof echt in je, Valérie, dus ik meende elk woord.’

De ober komt onze tafel afruimen en ik vraag naar de rekening. Ik betaal en we verlaten samen het restaurant. Als we buiten komen, streelt Valérie over haar amen. De koude wind zorgt ervoor dat ze rilt van de kou. Ik aarzel geen seconde, doe mijn jas uit en leg hem over haar schouders.

‘Dank je wel,’ zegt ze zacht.

Het kost me alle moeite om haar niet gewoon naar me toe te trekken en mijn lippen op de hare te drukken, maar ik wil haar deze keer niet overdonderen. Het laatste wat ik wil, is dat ze schreeuwend wegloopt net nu ik een beetje vordering gemaakt heb.

We zijn samen te voet onderweg terug naar het hotel. Heel voorzichtig probeer ik haar te bewegen om me ook iets te vertellen over haar. Over het stuk dat ik gemist heb. ‘Woon jij nog steeds bij je moeder?’

Heel even houdt ze haar pas in en ik zie hoe ze worstelt met het antwoord op mijn vraag, maar besluit dan toch om me te antwoorden. ‘Mijn moeder is nog geen haar veranderd,’ verzucht ze. ‘Ik woon niet meer bij haar, maar probeer af en toe nog op bezoek te gaan. Meestal eindigt dat in slaande ruzie.’

‘Jammer dat ze nog niet is veranderd.’

Ze haalt onverschillig haar schouders op. ‘Het is wat het is, ik heb er vrede mee. Ik kan haar niet in mijn eentje veranderen, dat moet ze zelf willen. Soms denk ik...’ Ze kijkt naar me op, alsof ze zich nu pas realiseert dat ik het ben, en dat ze niet gepland had om me dit allemaal te vertellen.

‘Soms denk je wat?’ moedig ik haar aan om verder te gaan.

Ze zucht diep, raapt al haar moed bij elkaar en gaat dan verder. ‘Soms denk ik dat het allemaal mijn schuld is.’

‘Waarom zou je dat denken?’

‘Mijn vader wilde altijd een zoon. Toen ik geboren werd, was hij zo verbitterd dat hij dat op mijn moeder heeft afgereageerd. Dus...’

‘Valérie, maak die zin niet af. Wat je vader deed, had niks met jou te maken. Hij zocht waarschijnlijk gewoon een excuus om bij je moeder weg te gaan. Ze zijn beiden volwassenen en hadden er heel anders mee moeten omgaan. Jij was een kind; er was niks dat je had kunnen doen om die situatie te veranderen.’

Er rolt een traan over haar wang die ik meteen weg streel. ‘Ik wil niet dat je nog een traan laat om je moeder, en ook niet om je vader. Je bent een prachtige vrouw, Valérie, en ongeacht wat zij vinden, ik ben heel blij dat je er bent.’

Ze veegt de volgende tranen weg van haar wangen en kijkt me intens aan. ‘Dank je.’

We wandelen een eindje verder in stilte. Als Valérie zich wat herpakt heeft, vertelt ze me over haar studie en haar huidige leven. Al sinds ze dat telefoontje kreeg, wilde ik het vragen, maar nu doe ik het dan toch. ‘Heb je een vriend?’

Haar mond krult op in een klein lachje. ‘Waarom wil je dat weten?’

Ik hou er niet van dat ze de vraag ontwijkt, maar ik ben wel blij dat ze haar speelse humeur terug heeft. Ik kijk haar doordringend aan. Er verschijnt een stralende lach op haar gezicht. ‘Nee, Max, ik heb geen vriend.’

‘Goed,’ zeg ik zelfvoldaan. ‘Dat is dan toch al een obstakel minder op mijn pad.’

Ze lacht en voor het eerst die avond heb ik echt het gevoel dat ze volledig ontspannen is. ‘Je weet echt van geen ophouden,’ lacht ze.

Ik besluit maar om het voorlopig daarbij te laten. We lopen verder richting het hotel en Valérie vertelt me over de afgelopen jaren. Over hoe ze Ines heeft leren kennen en hoe ze samen in hun appartement beland zijn. Ik ben blij dat ze ondanks de moeilijke band met haar ouders toch iemand gevonden heeft die voor haar klaarstaat, en ik maak een mentale notitie voor mezelf dat als ik ooit de kans heb om iets terug te doen voor Ines, ik dat zeker zal doen.

Halverwege onze tocht naar het hotel houdt ze me tegen, bukt zich en doet haar schoenen uit. Ze heeft de torenhoge rode pumps in haar handen en loopt nu op haar blote voeten naast me.

‘Ik had je toch gewaarschuwd voor die hoge hakken.’

Ze haalt haar schouders op. ‘Ik kan niet zonder mijn hoge hakken. Ze zorgen ervoor dat ik me op en top vrouwelijk voel.’

Ik laat mijn blik over haar lange benen glijden, verder naar boven tot ik bij haar gezicht aankom. Haar wangen zijn rood aangelopen door de koude wind en ik zet een stap dichter naar haar toe. Ze hapt naar adem en wacht bang af wat ik ga doen.

‘Mij hoor je niet klagen,’ zeg ik. Ze kijkt verlegen weg, maar ik leg mijn vinger onder haar kin en zorg ervoor dat ze me weer aankijkt. ‘Jij bent een hele mooie, sensuele vrouw, Valérie. Daar heb je geen hoge hakken voor nodig.’

Een geladen stilte hangt tussen ons in. Maar uiteindelijk knikt ze. ‘Dank je.’

‘Geen dank.’ Ik bied haar mijn arm aan en ze haakt de hare er meteen in. We wandelen samen verder naar het hotel. De spanning tussen ons knettert zo erg dat je hem bijna kan horen. We stappen in de lift en wachten geduldig tot we op onze verdieping zijn aangekomen. Gelukkig zijn er nog andere mensen in de lift, anders zou ik haar hier en nu bespringen. Bij de voorlaatste verdieping stappen de laatste twee mensen uit en gaan wij alleen met zijn tweetjes verder naar de bovenste verdieping. Ik kan zien hoe ze nadenkt over wat er gaat gebeuren. De spanning heeft de hele avond opgebouwd naar dit moment, en ik zal eerlijk zijn: met elk ander meisje had ik nu mijn hand al in haar slipje en mijn tong diep in haar mond. Maar dit is niet zomaar een meisje; dit is Valérie. Dus herinner ik mezelf eraan dat ik haar probeer terug te winnen voor altijd, en niet voor één nacht.

De deuren van de lift gaan open en ik begeleid haar tot aan haar kamerdeur. Ik wacht geduldig tot ze de deur van haar kamer heeft opengedaan. Ze draait zich om en kijkt me aan. Ik zet een stap dichterbij en wacht tot haar rug tegen de muur aankomt. Met mijn hand streel ik haar wang; haar lippen wijken uiteen en haar ogen sluiten.

Al de hele avond heb ik me afgevraagd hoe ze zou smaken, en dat is dan ook exact wat ik ga uitvinden. Ik breng mijn mond op de hare en kus haar sensueel zacht. Ik heb zo lang naar dit moment uitgekeken dat ik wil genieten van elke seconde die het duurt. Met mijn hand in haar haren trek ik haar nog iets dichter tegen me aan. Ze laat haar schoenen, die ze nog steeds vasthad, op de grond vallen en ik kreun als haar handen me in mijn haren grijpen. Ook zij laat alle opgekropte passie van de afgelopen uren eruit en probeert me dichter naar zich toe te trekken.

Haar mond gaat open en ik glijd met mijn tong naar binnen. Onze tongen strelen en likken elkaar alsof het een lieve lust is. Maar hoe erg ik hier ook mee wil doorgaan, ik wil niet dezelfde fout van vroeger herhalen. Deze keer wil ik haar voor altijd, en ik wil haar dat ook duidelijk maken door niet bij de eerste de beste kans die ik heb met haar in bed te duiken.

Als ik dat nu wel doe, dan zal ze denken dat ik alleen maar op seks uit ben, en dat is niet zo. Dus met het laatste beetje wilskracht dat ik nog over heb, verbreek ik de kus. Onze ademhaling gaat gejaagd en ik leun met mijn voorhoofd tegen het hare.

‘Hoe graag ik dit ook wil, Valérie, we moeten hier nu mee ophouden.’

Haar ogen gaan langzaam open en kijken in de mijne. ‘Waarom?’ hijgt ze.

‘Als we hier nu niet mee ophouden, dan kan ik mezelf niet meer beheersen.’

‘Dat is best. Ik wil ook niet dat je je inhoudt. Het is gewoon seks, we zijn beiden volwassen. Daar is niks mis mee.’

Ik streel een lok haar achter haar oren en kus haar op haar neus. ‘Ik wil aan je bewijzen dat je meer bent dan alleen maar een avontuurtje. Ik wil je voor altijd, Valérie.’

Haar ogen kijken naar me op en ik zie de emoties er doorheen lopen. Ze knippert een paar keer met haar ogen, slikt haar emoties weg en knikt zachtjes.

‘Dat kan ik niet,’ fluistert ze. ‘Ik kan geen relatie met je hebben.’

‘Misschien zie je het nu nog niet, maar dat komt nog, Valérie. Dat beloof ik je.’

Ze kijkt naar me op met tranen in haar ogen. ‘Nee, dat kan niet.’

Nog voor ik iets kan antwoorden draait ze zich om en gooit de deur dicht in mijn gezicht. Shit. Het kleine beetje vordering dat ik gemaakt had, is weer volledig weg. Maar als ze denkt dat ik me zomaar gewonnen geef, dan heeft ze het mis.