12.

Valérie

De afgelopen drie dagen was er elke avond een concert waardoor ik Max amper gezien heb. Natuurlijk hebben we de nachten nog steeds samen doorgebracht in zijn of mijn bed. Het is heel bizar hoe ik in zo’n korte tijd gewend ben geraakt aan in slaap vallen in Max’ armen. Ik weet niet of er iemand anders van de band is die ondertussen door heeft wat er tussen ons speelt. Maar ik ben er zeker van dat geen van hen het zal laten merken als ze dat toch weten. Ons geheim is veilig bij hen.

Dat is iets dat ik hier in korte tijd geleerd heb. Deze band is meer dan alleen maar een groep vrienden. Ze zijn er altijd voor elkaar. Welke moeilijke omstandigheden er ook zijn, ze staan altijd voor elkaar klaar.

Vanavond is er geen concert, een avondje rust voor de band, en ik zou liegen als ik beweerde dat de zenuwen niet door me heen gieren voor wat me vandaag te wachten staat. Al drie dagen heeft Max me gezegd dat hij me ergens mee naartoe ging nemen. En telkens keek hij me aan alsof hij verwachte dat ik ging protesteren, maar ik heb er behoefte aan om even met hem alleen te zijn. Even echt alleen wij, met zijn tweetjes. Ik weet zeker dat hij er wel voor zal zorgen dat we echt met zijn tweeën zijn, en dat ik me geen zorgen hoef te maken over eventuele reporters die ons kunnen spotten.

De tijd vliegt en mijn tijd hier wordt steeds korter. Daarom ben ik blij met alle tijd die ik met hem kan doorbrengen. Ik weet nu al dat mijn hart zal breken als ik terug naar huis moet, maar toch wil ik dit. Ik wil van elke seconde genieten en niet denken aan de gevolgen. Voor een keer in mijn leven wil ík eens degene zijn die doet zonder na te denken.

Vanochtend hebben we samen ontbeten met de band en daarna zijn we beiden teruggekeerd naar onze kamer. Max heeft niet veel losgelaten, alleen dat ik gemakkelijke kleding moest aandoen. Toen ik in de kast mijn kleding ging uitkiezen, heb ik gekozen voor een strakke jeansbroek en een rood topje. Nu sta ik voor mijn collectie schoenen en heb ik geen idee welke ik moet aandoen. Mijn hand glijdt over mijn zilverkleurige schoen. Ik heb het nog steeds niet over mijn hart kunnen verkrijgen om hem weg te gooien. Bij de receptie van het hotel hadden ze de andere schoen niet gevonden, dus ik zou langzamerhand afscheid moeten nemen van een van mijn favoriete paren.

Er wordt geklopt op de deur en ik besluit dan maar blootvoets daarheen te lopen. Bij het opendoen blijkt Max voor de deur te staan en hij ziet eruit om op te eten. Hij draagt een losse jeansbroek die toch zijn billen op de juiste manier streelt. De bovenste knoopjes van zijn zwarte hemd zijn opengeknoopt en ik zie een stukje van zijn gebruinde huid. Hoe vaak ik hem ook zie, ik kan nog steeds niet geloven dat hij tijd met me wil doorbrengen. Vrouwen vallen bij bosjes aan zijn voeten en toch wil hij mij.

‘Klaar om te vertrekken?’ Zijn blik dwaalt over mijn lichaam en ik voel de warmte tussen ons stijgen terwijl hij naar me kijkt. Als we niet snel vertrekken, is de kans groot dat we de hele dag de kamer niet uit komen.

‘Ik moet alleen nog een paar schoenen aandoen en dan ben ik klaar.’

Zijn blik dwaalt naar mijn blote voeten en dan terug naar mij. Hij haalt een doos van achter zijn rug vandaan die ik eerst niet opgemerkt had. ‘Misschien kun je hier iets mee?’

Ik neem de doos voorzichtig aan en breng hem naar het bed. Ik hoor hoe hij achter me de deur dicht doet en me op de voet volgt tot aan het bed. Ik doe het deksel van de doos open en hap naar adem als ik zie wat erin zit.

‘Hoe... Wanneer... Waar...?’

Ik staar naar de zilverkleurige schoen waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou terugzien. Veel mensen begrijpen niet wat ik heb met schoenen, maar dit paar is heel bijzonder voor me. Ik heb ze voor mezelf gekocht met het eerste loon dat ik gekregen heb toen ik bij Stars Magazine begon te werken.

‘Toen ik zag hoe verlangend je keek naar die schoen, wist ik dat ze speciaal voor je waren. Ik heb hem al die tijd bewaard, maar wachtte op een goed moment om hem aan je te geven.’

Voorzichtig leg ik de schoen terug neer in de doos en draai me naar hem om. Ik sla mijn armen om zijn middel en duw mijn neus tegen zijn borstkas. ‘Bedankt, je hebt geen idee wat ze voor me betekenen.’

Hij kust de kruin van mijn hoofd. ‘Ik ben blij dat ik ze voor je bewaard heb. Maar als we nu niet gaan, komen we te laat.’

Ik lik in zijn nek en streel over zijn buik. ‘Weet je zeker dat we niet nog héél even tijd hebben?’ vraag ik zo verleidelijk mogelijk.

Hij gromt en drukt zijn mond op de mijne. Onze tongen strelen elkaar en ik proef zijn unieke smaak. ‘Niet dat ik je niet wil...’ Hij duwt zijn erectie tegen me aan om dat te bewijzen. ‘Geloof me, maar als we nu niet gaan, dan zijn we te laat en ik heb een fantastische dag voor je georganiseerd.’ Hij zoent me nog één keer. ‘Ik wil je bewijzen dat dit niet over seks gaat, Valérie.’

Hoe kan ik daar nu nee tegen zeggen?

We gaan samen naar de ondergrondse parkeergarage van het hotel. Max klikt op de sleutel en als ik naar de wagen kijk, ben ik verbaasd. Ik had nooit gedacht dat die van Max zou zijn.

‘Is dat jouw auto?’

Hij grijnst als een klein jongetje op kerstochtend. ‘Ja, het is een Porsche Cayenne. Het is één van mijn favoriete wagens.’

‘Eén van? Wat moet je nou met meer dan één auto?’

Hij knipoogt naar me. ‘Dat laat ik je binnenkort weleens ontdekken. Stap nu maar in, dan komen we niet te laat.’

Als ik in de passagiersstoel zit, voel ik het genot van het malse leer onder me. De auto is ruim en tot in de kleinste details afgewerkt. Max kruipt achter het stuur en start de wagen. ‘Klaar?’

‘Waar gaan we naartoe?’

‘Vertrouw je me?’ De manier waarop hij naar me kijkt, doet me beseffen dat zijn vraag over veel meer gaat dan alleen deze trip. In mijn hoofd twijfel ik geen seconde, maar ik aarzel toch even voor ik antwoord geef. ‘Natuurlijk vertrouw ik je.’

‘Dan zal je wel zien waar we naartoe gaan.’

We rijden het verkeer in en slechts tien minuten later komen we aan op onze bestemming. We zijn op een kleine vlieghaven. Er is niet veel volk, maar er staat wel een helikopter klaar. Ik draai me om naar Max als het tot me doordringt. ‘Gaan we vliegen?’

Ik kan het enthousiasme in mijn stem niet verbergen. Ik heb nog nooit eerder met een helikopter gevlogen, maar ben altijd al heel benieuwd geweest hoe het zou zijn. Aangezien we hier zo goed als helemaal alleen zijn, trekt Max me tegen zich aan en kust me.

‘Heb je al eens gevlogen met een helikopter?’

‘Nee, maar het lijkt me heel spannend.’ Deze keer kus ik hem als eerste en ik zie hoe ik hem een beetje verrast heb. ‘Bedankt dat je me hebt meegenomen, Max.’

Hij grijpt mijn hand vast en vouwt zijn vingers tussen de mijne. Normaal zou ik meteen mijn hand wegtrekken en hem erop wijzen dat iemand ons zou kunnen zien. Maar ook vandaag laat ik me niet leiden door mijn verstand. Net zoals die keer in de lege concerthal.

Als we uiteindelijk in de helikopter zitten, wijt ik de vlinders in mijn buik aan het enthousiasme over het vliegen, maar diep vanbinnen weet ik dat het niks met het vliegen te maken heeft en alles met de beroemde, knappe zanger die naast me zit en af en toe geruststellend naar me lacht en in mijn hand knijpt.