3.

Valérie

Waarom ben ik toch akkoord gegaan? Ik had me nooit mogen laten ompraten door Ines. En haar plan is al helemaal absurd. Max kan elke avond een andere vrouw in zijn bed krijgen, dus waarom zou hij zijn tijd aan mij verspillen? Ook al zou ik proberen hem jaloers te maken, er is gewoon geen kans dat dat zou werken. Ik bekijk mezelf nog een laatste keer in de spiegel, kijk op mijn horloge en besef dat ik nu echt wel moet vertrekken als ik niet te laat wil komen. Ines heeft aangeboden om me weg te brengen, wat een goed idee is. Ik ben zo zenuwachtig dat mijn handen trillen en mijn benen aanvoelen als pudding. Ik zou niet in staat zijn om nu zelf te rijden. We zijn net klaar met alle koffers in de achterbak laden en er is eigenlijk niets meer dat me nog tegenhoudt om te vertrekken, maar toch sta ik nog steeds hier op mijn kamer.

Gisteren hebben Ines en ik samen een outfit uitgekozen waardoor Max wel onder de indruk moet zijn als hij me ziet. Ik staar naar mijn spiegelbeeld en kan Ines alleen maar gelijk geven. Als dit aan Max niet duidelijk maakt wat hij gemist heeft, dan weet ik het ook niet meer. Ik draag een zwarte, nauwsluitende broek met daarboven een zwarte top met lange mouwen. De mouwen hebben een kanten motief en zijn een beetje doorschijnend, waardoor je mijn huid kan zien. Mijn lange haar hangt in losse krullen over mijn schouders. Ines heeft me opgemaakt op een natuurlijke maar toch sensuele manier. Om het helemaal af te maken, heb ik mijn hoge, zwarte pumps aangetrokken. Al van jongs af aan heb ik een passie voor schoenen, en die is eigenlijk nooit weggegaan. Het geeft me altijd een veilig gevoel als ik op mijn hoge hakken loop, dus er is geen dag die voorbij gaat zonder dat ik ze draag.

Ik schrik op uit mijn gedachten als er getoeterd wordt.

‘Kom op, Valérie,’ gilt Ines. ‘We moeten gaan.’

Met bevende handen pak ik mijn handtas van mijn bed en ren naar beneden. Ines zit al achter het stuur van haar rode cabrio Volkswagenkever op mij te wachten. Ik sta op de stoep, maar kan mezelf niet zover krijgen om het portier te openen en in te stappen. Het zweet breekt me uit en het enige waar ik nu aan kan denken is me omdraaien en me opsluiten in mijn kamer om maar te voorkomen dat ik moet gaan.

‘Ik kan dit niet, Ines. Dit is een slecht idee. Als ik naar mijn werk bel, dan kan Julian misschien toch nog mijn plaats innemen.’ Ik haal mijn mobiel uit mijn handtas, maar nog voor ik het nummer kan bellen, staat Ines naast me en legt haar hand op mijn telefoon.

‘Valérie.’ Ze wacht tot mijn blik op de hare gericht is. ‘Ik weet dat je heel onzeker bent, maar ik smeek je, doe voor één keer eens gek. Laat alle gedachten en vooroordelen los. Volgens mij is dit wat je nodig hebt om het hoofdstuk Max definitief af te sluiten. Doe zoals ik zei: laat hem zien wat hij al die jaren gemist heeft.’

Ze heeft helemaal gelijk, dat weet ik wel. Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Toen Max net weg was, heb ik het heel erg moeilijk gehad. Maar toen ik Ines leerde kennen, heeft zij me er bovenop geholpen. Ze heeft me geleerd dat je in het leven niet altijd achterom moet kijken, maar moet léven. Genieten van elke dag. Het enige wat ik nu moet doen, is me focussen op mijn werk en niet aan hem denken. Ik adem nog een keer diep in en uit voor ik in de auto stap.

Hier gaan we dan!

Na een uurtje rijden komen we aan bij de concerthal waar Full Moon het meeste van hun tijd doorbrengt. Ines rijdt tot vlak voor de ingang en parkeert aan de rand van de straat. Ik neem het gebouw in me op en zie de deuren van de ingang opengaan. Mijn adem stokt in mijn keel en elk haartje op mijn armen gaat overeind staan. Max wandelt naar buiten en komt recht op ons af. Alleen al de manier waarop hij loopt is intimiderend. Mochten er mensen in de buurt zijn, dan zouden ze allemaal aan zijn voeten neervallen alsof hij de koning van de wereld is. Hij ziet er even knap uit als een paar dagen geleden. Ik was even vergeten hoeveel effect hij op me heeft.

‘Holy hell,’ hoor ik Ines achter me vloeken. ‘Hij ziet er nog veel sexyer uit in het echt dan op foto.’

Ik kan niet anders dan haar gelijk geven. Het is één ding om aan de telefoon tegen hem in gaan, maar als ik hem hier zo zie, weet ik niet of me dat weer zal lukken. Als Max bij de auto aankomt, opent hij het portier voor me en als een volleerde gentleman steekt hij zijn hand uit om me te helpen bij het uitstappen. Ik zie het in zijn blik: hij peilt mijn reactie en vraagt zich af of ik zijn hand wel ga aannemen. Ook al aarzel ik even, ik kan geen enkele uitdaging uit de weg gaan als ik hem wil duidelijk maken dat hij geen effect op me heeft. Ook deze niet. Voorzichtig leg ik mijn hand in de zijne. Als ik zijn hand aanraak, voel ik een warme tinteling door me heen stromen en als ik opkijk naar hem, zie ik dat hij precies hetzelfde voelt.

Hij geeft me een zacht kneepje en helpt me dan uit de wagen. Als ik eenmal op de stoep sta, trek ik mijn hand meteen los uit de zijne en strijk mijn handen over mijn broek. Ines is inmiddels ook uitgestapt en komt naast me staan. Ze steekt gretig haar hand uit naar Max.

‘Aangenaam, ik ben Ines, de huisgenote van Valérie.’

Max schudt haar hand. ‘Aangenaam, ik ben Max.’

Ines lacht luid. ‘Alsof ik niet weet wie je bent. Is er een kans dat ik de rest van de band ook kan ontmoeten?’

Max trekt zijn ene wenkbrauw op en kijkt vragend naar mij. Hij vraagt zich duidelijk af hoe ik en Ines vrienden kunnen zijn, aangezien ze zo anders is dan ik. Maar blijkbaar ziet hij de lol ervan in, want hij lacht en wijst met zijn hand naar de ingang.

‘Ladies first.’

Ines en ik gaan hem voor tot aan de deur. Met trillende benen is het moeilijker dan anders om op mijn hoge hakken te lopen, maar als bij wonder slaag ik erin om niet plat op mijn gezicht te vallen. We worden opgewacht door twee kerels die voor de ingang staan. We stoppen en kijken eerst naar Max.

‘Dames, dit zijn Mike en Steve. Zij zorgen ervoor dat alles vlot verloopt en staan garant voor de veiligheid van de band en onze entourage.’ Hij steekt zijn hand uit naar de grootste van beide kerels. ‘Dit is Mike. Hij is al een paar jaar bij ons en is eigenlijk een onderdeel van onze band geworden.’

Hij geeft ons een nors knikje. ‘Goeienavond.’

Wat een brompot. Zijn hele houding is stroef en hij heeft een norse blik. Volgens mij is hij heel goed in zijn werk, want het is me duidelijk dat je het met hem niet aan de stok wil krijgen. Max wijst naar de andere kerel die naast Mike staat. Hij is ook gespierd, maar moet toch duidelijk onderdoen voor Mike. Hij heeft korte, zwarte haren en een hoekige kaak.

‘Dit is Steve. Hij staat Mike bij om alles vlot te laten verlopen tijdens onze concerten en daarbuiten.’

‘Hallo, dames.’

Ik zie hem knipogen naar Ines en rol met mijn ogen als ik zie hoe ze begint te blozen. Dit is de eerste keer ooit dat ze eens geen gevatte opmerking heeft. Wie had ooit gedacht dat ik de dag zou meemaken dat een kerel erin slaagt om haar met stomheid te slaan?

Mike haalt een pasje tevoorschijn en geeft het aan Max.

Max stapt op me af en doet het koord van het pasje om mijn nek. Als zijn hand daarbij over mijn hals streelt, sluit ik ongewild mijn ogen. Ik hoor hem zacht grinniken. Natuurlijk merkt hij mijn reactie op en de arrogante eikel is duidelijk blij met zichzelf dat hij zoveel invloed op me heeft. Als ik mijn plan wil laten slagen, zal ik er toch voor moeten zorgen dat ik die lichamelijke aantrekkingskracht tussen ons onder controle kan houden. Als ik mijn ogen open, zie ik hoe hij naar me staat te kijken. De hitte van eerder stroomt door mijn hele lijf. Als hij dat al kan veroorzaken met een enkele lichte aanraking, durf ik er niet aan te denken hoe het zal zijn als hij...

STOP! Daar moet ik nu dus echt niet aan denken.

Ik kijk naast me en zie hoe Steve een pasje rond Ines’ nek hangt. Ze wisselen een blik uit en ik weet nu al dat ik Ines zo meteen moet vragen wat er met haar aan de hand is. Zou ze hem misschien al kennen? Ik kijk nog eens van haar naar hem voordat ik mijn hoofd schud naar Ines en zij onschuldig haar schouders ophaalt.

‘Dat pasje zorgt ervoor dat je overal toegang hebt. Ik geef jullie even een rondleiding in de concerthal en dan kunnen jullie de band ontmoeten. Daarna neem ik Valérie mee naar het hotel om in te checken in haar kamer. Klaar?’

Ines haakt haar arm in de mijne. ‘Absoluut!’

We volgen Max door de ingang naar de concerthal. Ik ben al eens eerder naar een concert geweest, maar de hal ziet er zo anders uit als er niemand is en er geen muziek wordt gespeeld. Hij lijkt opeens zo gigantisch groot. We lopen door tot voor het podium en daar zijn een hele hoop mensen druk in de weer met alles klaarzetten voor het concert van morgen. Sommige mensen hangen boven aan het plafond, bezig met verlichting ophangen, anderen zijn bezig de drums op te stellen en weer anderen zijn bezig met kabels trekken voor de speakers.

We lopen voorbij het podium naar de achterkant van het gebouw. In een smalle gang met allemaal deuren aan weerszijden horen we veel lawaai aan het einde. Max opent de deur en Ines en ik volgen hem naar binnen. Alle geluid valt stil en alle ogen van iedereen in de ruimte zijn op mij gericht. De hele groep is aanwezig, en één voor één bestuderen ze me aandachtig. Ik ben zo overdonderd dat ik niet eens opmerk dat Max mijn hand vastpakt en me meeneemt richting het eerste bandlid.

De eerste aan wie Max me voorstelt is John. Ik herken hem meteen van op de persconferentie.

‘Aangenaam, ik ben John.’

‘Hoi, ik ben Valérie.’

John lacht naar me en er verschijnen lachkuiltjes in zijn wangen. Ik ben er zeker van dat die lach al veel meiden in de problemen heeft gebracht. ‘Ik weet nog wie je bent; je hebt ons aardig doen schrikken op de persconferentie. Ik wist helemaal niks van Max’ oude liefde.’

Ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien. Iedereen lacht en het is duidelijk dat ze weten van Max’ intenties met mij. Tot zover de professionele indruk die ik probeer te maken. Als ik Max straks even alleen kan zien, zal ik hem er zeker op aanspreken. Vanachter John komt Jolien tevoorschijn. Haar heb ik ook al op de persconferentie gezien, en natuurlijk ken ik haar nog van vroeger. Maar ook zij is volwassen geworden, hoewel ik nog altijd trekjes in haar gezicht herken die ze vroeger ook al had. Ze geeft al plagend een klap op de borstkas van haar verloofde, die doet alsof ze hem echt pijn heeft gedaan.

‘Wat hadden we nou afgesproken? Je zou dat arme meisje niet meteen lastigvallen. Ze is nog maar amper binnen en je begint nu al.’

John lacht naar haar en trekt Jolien tegen zich aan. ‘Ik zal het nooit meer doen, lieverd.’ Hij fluistert iets in haar oor, waardoor ze begint te blozen. Het is leuk te zien dat ze intens verliefd zijn op elkaar. Je kan het zien aan hun hele houding. De manier waarop ze naar elkaar kijken, maakt het voor iedereen duidelijk.

Max gebaart naar de volgende persoon in de rij. Jonathan steekt zijn hand naar me uit. ‘Aangenaam, Valérie. Ik ben Jonathan, de drummer.’

‘Leuk je te ontmoeten, Jonathan.’

Mijn ogen glijden over de opzichtige tatoeages op zijn armen. Ik heb nog nooit eerder iemand gezien met zoveel tatoeages, maar ik moet zeggen, ze staan hem. Ik hoor de deur achter ons opengaan en iets in Jonathans gezicht veranderen. Er verschijnt een kleine fonkeling in zijn ogen waardoor ik over mijn schouder kijk naar wie er is binnengekomen. Een beeldschone dame komt onze richting uit. Ze heeft een kleintje op haar arm zitten en voor haar rent een kereltje richting Jonathan.

‘Papa,’ gilt hij, waarna hij in Jonathans armen springt.

‘Valérie, dit is Maxim, mijn zoon.’ De trotsheid in zijn stem is overduidelijk en Maxim kijkt naar zijn vader alsof hij de God op aarde is. Jonathan wijst naar de jonge vrouw die inmiddels naast hem staat. ‘En dit is mijn vrouw, Camille, en onze tweede zoon, Vincent.’

Ik schud de hand van Camille. ‘Leuk je te ontmoeten.’

‘Insgelijks.’ Ook zij kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Ik heb al veel over je gehoord, wat leuk dat je hier bent.’ Ze buigt een beetje naar voren en fluistert in mijn oor: ‘Ik hoop dat jij degene bent die Max kan strikken.’

Ik kijk over mijn schouder en zie Max en zijn intense blik, die nog steeds op mij gericht is. Hij houdt duidelijk in de gaten hoe ik reageer op alles wat de bandleden me vertellen. Ik weet in elk geval nu al zeker dat ik het goed zal kunnen vinden met Jolien en Camille.

‘We hebben het er tijdens een avondje uit wel eens over hoe de vork in de steel zit.’

‘Daar kijk ik naar uit,’ zegt Camille vrolijk en zowel John als Jonathan kreunen.

Ik kijk hen vragend aan. John komt naast Max staan, zijn arm nog steeds rond Jolien. ‘Geloof me als ik zeg dat je niet wilt weten hoe de avondjes uit van onze vrouwen er uitzien.’

Zowel Jolien als Camille beginnen te lachen. ‘Die zijn heus niet zo erg als jullie ze doen voorkomen.’

‘De laatste keer waren jullie allebei zo dronken dat Mike ons moest opbellen om jullie naar huis te brengen, omdat hij het te druk had met alle mannen wegjagen die met jullie wilden dansen.’

Max kijkt naar mij. ‘Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat dat met jou gebeurt.’

Ik kruis mijn armen over elkaar en kijk hem boos aan. ‘En sinds wanneer ben jij de baas over mij? Ik ben een volwassen vrouw, ik doe wat ik wil, wanneer ik wil, waar ik wil en met wie ik wil. Daar heb jij niets over te zeggen.’

Hij gromt kwaad: ‘Dat zullen we nog wel zien.’

Ik wil hem net tegenspreken als achter hem het laatste bandlid verschijnt. Hij steekt vrolijk zijn hand naar me uit en Max doet een stap opzij, zodat ik zijn hand kan aannemen. ‘Ik ben Tim, de tweede gitarist. Aangenaam.’

‘Aangenaam, Tim.’

Hij pakt mijn hand vast en brengt hem naar zijn lippen. Ik schrik als hij mijn hand zacht kust. ‘Het genoegen is geheel aan mij.’ Hij geeft Max een duwtje met zijn elleboog, ‘Je had wel eens kunnen zeggen dat de journaliste die met ons meetoert zo knap zou zijn.’

Max duwt Tim meteen bij me weg en grijpt mijn hand vast. ‘Hou je maar gedeinsd,’ waarschuwt hij Tim. ‘Valérie is van mij, en niemand anders.’

Jezus, hoe haalt hij het in zijn hoofd? Ik trek mijn hand los uit de zijne en draai me kwaad om. Ik loop naar buiten richting de uitgang. Daar zie ik Ines staan met Steve. Als ze mijn gezicht ziet, is haar meteen duidelijk dat ik niet al te vrolijk ben.

‘Oh shit, ik denk dat dit mijn teken is om mee te gaan. Ik zie je later wel, Steve.’

Ze komt naar me toegelopen. ‘Wat is er aan de hand?’

‘We gaan nú terug naar huis; ik wist dat dit een vergissing was.’

Ik loop verder door de gang met Ines in mijn kielzog. Ik ben net bij haar auto en wil de deur opendoen als een sterke arm om mijn middel glijdt en ik met beide voeten van de grond word getild.