20.

Valérie

Max hier zien staan is het laatste wat ik verwacht had. Natuurlijk wist ik dat hij me achterna zou komen; ik had alleen niet verwacht dat hij hier zo snel zou zijn. Als hij zo dicht bij me is, kan ik niet meer helder nadenken. Hij wil dingen die ik hem niet kan geven.

‘Ga je me vertellen wat er aan de hand is?’

‘Je zei dat je denkt dat ik een fantastische moeder zou zijn, maar dat is niet zo.’

‘Ben je daarom zo overstuur? Ik bedoelde helemaal niet dat we meteen aan kinderen moeten beginnen. We zien wel wanneer de tijd er rijp voor is.’

Ik probeer op te staan van zijn schoot, maar zijn arm grijpt me stevig vast zodat ik geen kant op kan. Ik probeer mezelf los te trekken, maar hij is duidelijk niet van plan me te laten gaan. ‘Laat me los, Max!’

‘Nee, niet voor je me zegt wat er echt aan de hand is.’

‘Ik kan geen kinderen krijgen!’ brul ik. Zijn arm, die me daarnet nog tegenhield, laat me los. Ik spring op van zijn schoot en ren naar mijn kamer. Ik gooi de deur met een smak dicht en gooi mezelf op bed. Dit is exact de reden waarom ik er eerder niets over gezegd heb. Hij wil heel graag kinderen en ik kan hem die niet schenken. Zelf heb ik ondertussen al een paar jaar kunnen wennen aan het idee. Niet dat het daarom makkelijker wordt, maar het is gewoon anders. Je geeft het een plaatsje.

Ik schrik op als er zachtjes op de deur wordt geklopt. ‘Valérie, mag ik binnenkomen?’

Ik ga rechtop zitten, met mijn rug tegen het hoofd van het bed. Ik neem het kussen op mijn schoot en trek het tegen me aan. ‘Ja.’

De deur zwaait open en Max komt naar binnen. In een paar stappen is hij bij me en neemt plaats op het bed. Als ik naar hem opkijk, kan ik de tranen niet meer tegenhouden. Ik begin onbedaarlijk te snikken. Hij tilt me op en zet me weer op zijn schoot. Een hele tijd zitten we gewoon samen op bed. Geen van ons zegt een woord. Ik huil en hij streelt zacht over mijn rug.

Als ik uiteindelijk een beetje tot bedaren kom, kijk ik naar hem op. Zijn T-shirt is nat van mijn tranen en zijn ogen kijken me bezorgd aan. Zijn stem is zacht als hij me aanspreekt. ‘Waarom heb je me nooit iets verteld?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Het is niet direct iets dat je op de eerste date vertelt, en daarna ging alles zo snel dat ik er niet meer aan gedacht heb.’

Hij kust me zacht op de mond en duwt daarna zijn voorhoofd tegen het mijne. Onze neuzen raken elkaar. ‘Wat er ook is, Valérie, samen komen we hier wel doorheen. We vinden een manier. De medische wereld kan al veel, en als dat toch niet lukt, dan kunnen we nog altijd adopteren. Jij bent het voor mij, Valérie. Jij bent de ware. Ik houd van jou. En of je nu wel of geen kinderen kan krijgen, dat verandert daar niks aan.’

Hij heeft echt helemaal geen idee wat er aan de hand is. Ik heb het lang voor hem verborgen gehouden, maar ik moet hem dit vertellen. ‘Ik heb je niet alles verteld, Max. Er is een reden waarom ik geen kinderen meer kan krijgen.’

‘Ik ben hier, en ik ga nergens heen, Valérie. Je weet dat je me kunt vertrouwen.’

Ik neem nog een diepe zucht en kijk hem dan aan. Zijn ogen kijken me oprecht aan. Ik hoop maar dat dit nieuws daar niets aan verandert. ‘Toen je vertrokken was met Full Moon, was ik zo eenzaam, Max. Je was meer dan mijn vriendje; jij was mijn alles. Mijn hele wereld stortte in toen je vertrok. Ik had je een heel speciaal stukje van mezelf gegeven.’

Hij streelt een haarlok achter mijn oor. ‘Ik weet dat je dit niet wil horen, maar het was voor mij ook moeilijk. Maar ondanks dat had ik geen andere keuze. Full Moon was ook een groot deel van mijn leven en dat kon ik niet zomaar laten voorbijgaan. Deed het pijn om je achter te laten? Fuck ja, maar toch ben ik ook blij om wat ik met de band bereikt heb. En het leven vindt altijd een manier om de goede dingen terug bij elkaar te brengen. Volgens mij is dat precies de reden waarom jij op die persconferentie was.’

Ik glimlach. Zelfs nu slaagt hij erin me te laten lachen. Ik bijt op mijn lip, bang om hem de rest te vertellen. Met zijn duim duwt hij op mijn kin, tot mijn lip weer vrijkomt.

‘Een paar weken na je vertrek kreeg ik erge buikpijn. Ik kan niet met woorden omschrijven hoeveel pijn het deed. Tijdens een les journalistiek stortte ik in elkaar. Ik herinner me er eigenlijk niets meer van. Het ene moment was ik in de klas en het volgende werd ik wakker in het ziekenhuis met een huilende Ines naast mijn bed. De dokter kwam bij me langs en vertelde me dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. De eileider was gesprongen en ook de tweede eileider viel niet meer te redden. Ik was niet alleen ons kindje verloren; ik zou ook nooit meer kinderen kunnen krijgen.’

Tot mijn verrassing wordt Max niet boos, maar trekt hij me dichter tegen zich aan en streelt door mijn haar, kust mijn kruin en probeert me te sussen.

‘Het spijt me zo, Max. Ik heb er zo vaak aan gedacht om je te bellen en alles te vertellen, maar het lukte me niet.’

‘Het spijt mij ook, Valérie. Je had nooit alleen door zo’n moeilijke situatie moeten gaan. Ik wilde dat ik er voor je geweest was.’

Ik kijk hem verrast aan. ‘Ben je niet boos?’

Hij streelt zacht over mijn wang en zorgt ervoor dat ik in zijn ogen kijk. ‘Nee, ik ben niet boos. Ik vind het heel erg dat je zoiets dergelijks alleen moest doorstaan; ik wilde dat ik er voor je was toen je me nodig had. Maar er is één ding dat ik zeker weet en dat is dat ik je nooit meer kwijt wil. Maar dan moet je me wel iets beloven, Valérie.’

Ik ga een beetje rechter zitten en kijk hem vragend aan. ‘Wat dan?’

‘Beloof me dat als er iets is je niet meer wegloopt, maar naar me toekomt. Ik zal er altijd voor je zijn, wat je me ook vertelt. Ik wil dat je dat weet, Valérie. Ik wil dat je voor altijd bij me blijft.’

‘En mijn baan dan? Jij bent op tournee en ik ben hier, hoe gaan we dat doen?’

Hij kust me zacht en kijkt me dan aan. ‘We vinden wel een manier, Valérie. Maar ik weet zeker dat ik niet meer zonder jou kan in mijn leven. Beloof het me.’

‘Ik beloof het.’

Hij trekt me tegen zich aan en kust me. Hard deze keer. Alle emoties van de afgelopen dag komen vrij in onze kus. Ik probeer hem te laten voelen wat ik niet altijd onder woorden kan brengen.

‘Max, niet stoppen,’ gil ik.

Het lijkt erop dat ik al vergeten ben dat we terug in het hotel zijn. Toen Max vanmiddag binnenstapte in het appartement dat ik en Ines delen, had ik niet verwacht dat hij me meteen weer mee terug zou nemen. Maar dat deed hij wel. Mijn koffers waren toch nog niet uitgepakt, dus hij heeft ze meteen weer ingeladen.

Zodra we hier de kamer binnenkwamen, stroopte hij de kleren van mijn lijf en nu lig ik hier, naakt op het bed met Max’ hoofd tussen mijn benen. Zijn tong doet de meest hemelse dingen met dat deel van mijn lichaam en ik voel dat ik niet veraf meer ben van een hoogtepunt dat mijn hele lijf zal overnemen.

Als Max’ tong blijft likken en strelen aan mijn klitje en hij ook nog een vinger bij me naar binnenduwt, gaat het vuurwerk af. Ik schreeuw het uit en het zou me niet verwonderen als het hele hotel het gehoord heeft. Maar op dit moment is dat echt het laatste waar ik aan denk. Max blijft me strelen en net als ik denk dat ik niet meer kan, brengt hij nog een extra vinger bij me naar binnen, waardoor mijn lichaam meteen weer op scherp staat.

‘Max, ik kan niet meer.’

‘Natuurlijk wel. Geef me wat ik wil, Valérie.’

Hij verwijdert zijn vinger en dwaalt verder af naar beneden. Zijn vinger duwt tegen mijn achterste en ik span meteen alle spieren aan. Nog nooit eerder heeft iemand me daar aangeraakt; alleen hij. Wanneer hij nog eens zachtjes duwt, snak ik naar adem.

‘Ontspan, Valérie. Ik zou je nooit pijn doen. Geloof me, je gaat hier van genieten. Daar zal ik altijd voor zorgen.’

Hij zegt het alsof het allemaal zo makkelijk is. Maar ik doe wat hij vraagt en probeer me te ontspannen. Dat is wanneer ik het voel; zijn vinger verdwijnt langzaam in mij. Het voelt zo goed en tegelijk zo verkeerd. Op dat moment zuigt hij mijn klit hard tussen zijn lippen en een tweede orgasme raast door me heen. Als ik weer bij mijn positieven ben, open ik mijn ogen en zie dat Max me aandachtig bestudeert.

‘Dat was prachtig. Ik houd zoveel van jou.’

‘Ik ook van jou, Max.’

Hij komt bovenop me liggen en ik voel zijn erectie zachtjes bij me naar binnen schuiven. Zo hard en snel als het daarnet was, zo zacht is hij nu. Dit is meer dan seks; dit is de liefde bedrijven. Hij is heel zacht met me en kust me de hele tijd.

Ik voel het tot in mijn kleine teentje en een gelukzalig gevoel verspreidt zich door me heen. Dit is waar ik thuishoor, hier bij hem. In zijn bed, onder hem, gewoon voor altijd bij hem.