2.

Valérie

De persconferentie is ondertussen twee dagen geleden. De eerste ochtend na het hele gebeuren was ik met een bang hart naar mijn werk vertrokken. Ik werk sinds twee maanden bij Stars Magazine en ik kan je vertellen: het is mijn droombaan. Honderden kandidaten hadden zich opgegeven voor de job en ik kan soms amper bevatten dat ik uitgekozen ben.

Na mijn reactie tijdens de persconferentie en het hele mediagebeuren dat erop volgde, was ik ervan overtuigd dat mijn baas me zou ontslaan. Maar de eerste dag dat ik terugkeerde, had niemand me er zelfs maar op aangesproken. Het was een hele bizarre situatie. Alsof ik in een parallel universum of zoiets terecht gekomen was, waar die hele persconferentie nooit had plaatsgevonden. Maar ik bedacht me dat als niemand ernaar zou vragen, ik er zéker niet over zou beginnen.

Vandaag is de tweede ochtend dat ik terug ben op kantoor, maar het zit me gewoon niet mee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nooit een ochtendpersoon geweest, maar vandaag zit gewoon alles tegen. Ik kwam maar niet uit bed en toen ik uiteindelijk toch opstond, ging echt alles wat maar kon misgaan ook echt mis.

Het begon toen ik een douche wilde nemen. Ik had de kraan al opengezet zodat het water kon opwarmen terwijl ik naar het toilet ging. Zonder eerst even te voelen was ik in de douche gestapt en had zo op een onaangename manier ontdekt dat er geen warm water was. Voor de derde keer die maand was de boiler ermee gekapt en dat zou me dus opnieuw ettelijke boze telefoontjes naar de huisbaas kosten voor dat probleem opnieuw was opgelost.

Volgens mij had die man al een aparte ringtone voor me geïnstalleerd op zijn mobieltje, zodat hij kon vermijden op te nemen als ik belde. En dat zou niet eens nodig zijn als hij er gewoon voor zorgde dat alles in het appartement naar behoren werkte; dan hoefde ik hem niet lastig te vallen. Maar hij begreep niet dat het een noodzaak was om een werkende boiler te hebben; of dat de verlichting in de gang werkte als je ’s avonds in het donker thuis kwam. Het was duidelijk dat de andere buren er zich al bij neergelegd hadden, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik vecht voor wat ik noodzakelijk vind. Mijn huisgenoot zit altijd geamuseerd te kijken als de huisbaas dan toch langskomt en luistert naar mijn klaagzang.

Na me dan maar gewassen te hebben met koud water kleedde ik me snel aan en had ik nog net genoeg tijd om een geroosterde boterham met smeerkaas te maken alvorens ik richting de garage liep. Toen ik mijn ouwe trouwe auto wilde starten, was er echter geen leven in te krijgen. Betsy – de naam die ik mijn auto jaren geleden heb gegeven – was met geen stok in beweging te krijgen deze ochtend. Ik draaide aan de contactsleutel, maar er gebeurde gewoonweg niets; zelfs geen klik. Een blik op mijn horloge maakte me duidelijk dat ik geen tijd meer had om nu nog naar de wegenwacht te bellen.

Als ik dan toch nog op tijd wilde komen – waar echt wel een wonder voor nodig zou zijn – zat er niets anders op dan de bus te nemen. Ik wandelde, zo snel als mijn hoge hakken me konden dragen, richting de bushalte aan het einde van mijn straat. Hoge hakken zijn altijd al een zwak van mij geweest, maar op dat soort momenten vervloekte ik ze. Als er iets is wat ik mezelf nog het meeste kwalijk neem, is het dat ik mijn favoriete paar zilverkleurige pumps nu niet meer kan dragen aangezien er eentje is achtergebleven op de stoep voor het hotel van de persconferentie. Maar het was óf de schoen achterlaten, óf Max onder ogen komen, en daar was ik toen nog niet klaar voor. En ik denk niet dat ik er ooit klaar voor zal zijn.

Toen de bus eenmaal aankwam, leek het wel of echt iedereen die dag het lumineuze idee had gekregen om met de bus te gaan, want hij stopte echt bij élke halte. Dertien haltes later arriveerde ik voor het gebouw van Stars Magazine. Ik was iets meer dan een kwartier te laat toen ik buiten adem de deur van mijn kantoor openzwaaide.

Om ervoor te zorgen dat ik mijn dag zou doorkomen, besloot ik om eerst een kop koffie te drinken. Ik gooide mijn handtas op mijn bureau en wandelde richting de koffiekamer. Ik stond met mijn rug naar de ingang terwijl ik een kop koffie voor mezelf inschonk. Toen ik me omdraaide, stond Michael van de dienst coverontwerp opeens voor me en stootte ik mijn tas om. Net wat mijn dag nog nodig had: een vlek zwarte koffie op mijn witte bloes en waarschijnlijk een brandplek net onder mijn linkerborst. In het toilet heb ik geprobeerd de vlek zo goed mogelijk uit te wassen, maar hij was nog steeds zichtbaar.

En hier zit ik nu, achter mijn bureau. Net mijn eerste kop koffie opgedronken, klaar om aan de dag te beginnen, als mijn telefoon overgaat.

Ik neem de telefoon op. ‘Met Valérie,’ begroet ik de persoon aan de andere kant vriendelijk.

‘Kun je onmiddellijk naar mijn kantoor komen? We hebben iets belangrijks te bespreken.’

Fuck! Dat is Julian, mijn afdelingshoofd. Ik wist dat er alsnog een staartje zou zitten aan die verdomde persconferentie. ‘Moet ik iets meebrengen?’

‘Nee,’ antwoordt hij kortaf. En nog voor ik een andere vraag kan stellen, wordt de verbinding verbroken.

Dit is het dan: het moment dat ik ontslagen word. Ik sta op vanachter mijn bureau, trek mijn rok recht en fatsoeneer mijn bloes. Om de vlek een beetje te verdoezelen, trek ik mijn blazer aan. Het bedekt de vlek niet volledig, maar het zal ermee door moeten. Voor ik de deur uitga, werp ik nog een laatste blik mijn kantoor in. Je kunt nooit weten: misschien is het de laatste keer dat ik het zal zien. Met een angstig gevoel sluit ik de deur achter me en begeef me richting Julians kantoor. Het voelt alsof alle ogen van de collega’s op mij gericht zijn. Het is een beetje alsof iedereen vanochtend een email heeft gekregen met het nieuws wat me te wachten staat en ik de enige ben die van niets weet. Mijn mond wordt droog en ik probeer een paar keer de brok die zich in mijn keel vormt door te slikken.

Als ik bij Julians kantoor aankom, klop ik aan en wacht tot ik zijn norse stem hoor. ‘Binnen!’

Alleen al de toon waarop hij “binnen” zegt, bezorgt me de kriebels. Al sinds de eerste dag dat ik hier werk heeft hij problemen met me. Hij snauwt tegen me en heeft er al meermaals mee gedreigd om me te ontslaan. Om de een of andere reden houdt Julian altijd nauwlettend in de gaten wat ik doe. Bij de minste fout zorgt hij ervoor dat echt iedereen op onze afdeling weet dat ik een mislukkeling ben in zijn ogen. Toen ik de persconferentie verstoorde, was ik dan ook zeker dat hij die kans zou benutten. Waarschijnlijk is dat een soort psychologisch spelletje dat hij met me speelt door het niet meteen te doen, maar er twee dagen mee te wachten. Ik ben in elk geval niet van plan om me door hem te laten kleineren. Ik neem nog een diepe hap lucht en til mijn kin in de lucht. Als ik toch ontslagen word, dan zal het in elk geval met opgeheven hoofd zijn.

Ik open de deur, stap naar binnen en sluit hem voorzichtig weer achter me. Als ik me omdraai, merk ik dat Julian niet alleen is. Ook Fanny Williams is aanwezig. Nu begint het angstzweet me pas echt uit te breken, want Fanny is de CEO van Stars Magazine. Ze heeft het tijdschrift vijftien jaar geleden vanaf nul opgestart en staat nog steeds aan het hoofd van het bedrijf. Ik blijf stokstijf stilstaan en zie hoe ze beiden naar me kijken. Misschien is die vlek op mijn bloes toch nog zichtbaar? Ik friemel een beetje onhandig met mijn vingers aan mijn rok en weet niet echt wat ze van mij verwachten. Ik denk niet dat deze dag nog erger kan worden.

‘Kom toch zitten, Valérie,’ zegt Julian poeslief.

Normaal is hij altijd heel kortaf tegen mij, zoals daarnet aan de telefoon, en vanaf het begin dat ik hier werk was duidelijk dat hij niet degene was die me had aangenomen. Zo was hij allesbehalve blij toen ik de opdracht voor Full Moon in de wacht sleepte. Maar dat lag niet aan mij; mijn beste vriendin Lola werkt ook voor Stars Magazine, en eigenlijk had zij de opdracht binnengehaald. Maar toen ze op het laatste moment ziek werd, heb ik haar plaats ingenomen. Een beslissing die ik mezelf nu kwalijk neem, gezien de positie waar ik me in bevind. Ik probeer me te vermannen en steek beleefd mijn hand uit.

‘Goeiemorgen, mevrouw Williams.’

We schudden elkaar de hand en ze wijst naar de stoel tegenover Julian. ‘Noem me gerust Fanny en neem plaats, Valérie.’

Julian lacht nog steeds poeslief naar me, maar zodra Fanny haar rug naar hem toekeert, werpt hij me een kwade blik toe die ervoor zorgt dat een rilling over mijn rug loopt. Ik heb nog steeds geen idee wat er aan de hand is, maar ik hoop dat ze me snel uit mijn lijden gaan verlossen.

Mevrouw Williams gaat op het bureau zitten en kijkt me aan met een glimlach op haar gezicht. ‘Je hebt nogal een indruk nagelaten op de persconferentie bij Full Moon.’

Zie je, ik wist het. Dit is het moment.

‘Het spijt me heel erg, mevrouw. Het was nooit mijn bedoeling, maar ziet u...’

Fanny steekt haar hand op om me te onderbreken. ‘Wat ook de reden was, Full Moon heeft met ons contact opgenomen. Ze hebben spijt van de manier waarop de persconferentie eindigde en willen graag aan de wereld laten zien dat Full Moon nog steeds een goede band is. Ze geven ons de exclusieve rechten om hen een tijdje te volgen, zodat we een special kunnen maken over hen in ons magazine.’

Dit was absoluut niet wat ik verwacht had en het voelt alsof er een grote last van mijn schouders valt. Ik was er echt van overtuigd dat ze me zouden ontslaan. En als er iets is dat ik me op dit moment niet kan permitteren, dan is het mijn baan verliezen.

‘Oké, dat is geweldig nieuws. Maar eh, ik wil niet onbeleefd zijn, wat heeft dat met mij te maken?’

Fanny tovert een grote glimlach op haar gezicht.

‘Full Moon had maar één vereiste voor ons: dat jij de journalist zou zijn die hen volgde om deze special te schrijven. Natuurlijk heb ik dit meteen goedgekeurd; je vertrekt morgen, om drie weken lang mee te gaan met hen op tournee.’

Holy shit!

Ik had het kunnen weten. Echt iets voor Max: hij was er vroeger ook al een held in om te krijgen wat hij wilde. Hij hield toen al geen rekening met wie dan ook, dus nu hij een beroemde rockster is, zal dat zeker niet veranderd zijn. Denkt hij nou echt dat ik met open armen naar hem toe zal lopen als ik verplicht met hem mee op tournee moet? Het mag een tijd geleden zijn dat hij me gezien heeft, maar het is duidelijk dat hij zich niet meer herinnert dat ik niet met me laat sollen.

‘Ik ben heel vereerd dat ze mij gekozen hebben, maar het is voor mij echt onmogelijk om op een dergelijke korte termijn dit allemaal te regelen. Ik...’

Ik kan mijn zin niet afmaken, want Julian onderbreekt me. ‘Ik zei je toch dat ze niet de geschikte kandidaat was.’ Hij kijkt kwaad naar mij en vervolgens naar Fanny. Weg is de Julian die daarnet nog vriendelijk tegen me was. Die heeft plaats gemaakt voor de bekende, grumpy Julian. ‘Laat mij maar met iemand van de band bellen, dan zal ik haar plaats innemen.’

Fanny blijft rustig op het bureau zitten en kijkt naar Julian met een blik die ervoor zorgt dat zelfs hij zijn mond houdt. Voor even ben ik blij dat die blik niet op mij gericht is, tot ze zegt: ‘Julian, kun je mij en Valérie even alleen laten?’

Met het nodige gebrom duwt Julian zijn bureaustoel achteruit en verlaat het kantoor, maar niet voor hij nog een venijnige blik naar mij werpt. Fanny kijkt hem na tot hij het kantoor verlaat en de deur met een harde zwaai dichtgooit. De knal weerklinkt in het kantoor, maar Fanny lijkt niet onder de indruk. Het is een wonder dat de deur er nog in zit. Nu ik hier alleen met Fanny zit, begint mijn hart opeens sneller te slaan. Ze draait zich naar me toe en kijkt me doordringend aan.

‘Valerie, ik weet niet wat er speelt tussen jou en de band, maar dit is een unieke kans voor ons magazine.’

‘Dat begrijp ik, echt waar. Maar de zanger van Full Moon en ik... we hebben een verleden. Hij doet dit alleen om me een hak te zetten.’

‘Wat zijn reden ook mag zijn, dit is een kans voor ons magazine die ik niet zomaar voorbij laat gaan. Valérie, dit kan het begin zijn van een bloeiende carrière voor jou.’

‘Ik heb geen idee wat ik hiermee moet doen.’

Opnieuw geeft ze me een vriendeljke lach.

‘Heel simpel,’ antwoordt ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je uitgenodigd wordt om een band te volgen, waarvan je ex dan nog eens de frontman is. ‘Je gaat nu naar huis. Ik geef je tot vanavond om er over na te denken.’ Ze staat op van het bureau en loopt al richting de deur. Net voor ze naar buiten stapt, draait ze zich nog even om. ‘Besef dat als je ervoor kiest om niet mee te gaan, dat ook het einde is van je baan hier bij Stars Magazine. Laat alles even bezinken en stuur me deze avond je antwoord nog door.’

Wat is er in hemelsnaam net gebeurd? Ik had mijn droombaan. Ik had alles wat ik me maar kon wensen, en opnieuw is het Max die alles in de war stuurt. Hij deed het zoveel jaren geleden en nu weer. Sinds ik hem twee dagen geleden terugzag, is mijn hele leven overhoop gegooid. Verslagen loop ik naar mijn bureau en pak mijn spullen. Wat ik nu nodig heb, is alcohol, en liefst een grote hoeveelheid. De enige die daarbij kan helpen is mijn huisgenote.

Als ik vroeger dan normaal thuiskom, is mijn huisgenote al thuis. Ines en ik wonen al samen sinds we net afgestudeerd zijn. We delen de kosten voor een klein appartementje. Het stelt misschien niet veel voor, maar als de muren konden vertellen wat we hier allemaal al beleefd hebben, dan zou je begrijpen waarom dit onze thuis is.

Ik heb net Ines het hele verhaal verteld. Ze zat tegenover me op de barkruk maar staat nu op. Ze loopt naar de koelkast, doet de deur open, haalt er een fles witte wijn uit en pakt twee wijnglazen uit de kast. Ze schenkt een glas voor mij in en eentje voor zichzelf. Ze neemt een grote slok alvorens ze me weer aankijkt.

‘Dus als ik het goed begrijp, heeft die hete ex van jou ervoor gezorgd dat je één: mee kan met de populairste band van dit moment en twee: dat je er ook nog eens voor betááld wordt, aangezien het je werk is?’

Met die paar woorden tovert ze voor het eerst vandaag een lach op mijn gezicht. Ik wist dat zij het zo zou bekijken. Ines is meer een het-glas-is-altijd-half-vol type en ik ben een het-glas-is-altijd-half-leeg type. Compleet het tegenover gestelde van haar, maar dat is de reden waarom we het zo goed met elkaar kunnen vinden.

‘Ik wist dat jij zoiets zou zeggen, maar geloof me, ik ga niet mee.’

Ines zet haar glas op het aanrecht en kijkt me aan met haar fameuze blik. Met haar wijsvinger wijst ze in mijn richting. ‘Even serieus, lieverd. Dit is een kans die je niet mag laten liggen. Ongeacht jouw situatie met Max moet je deze kans grijpen, met beide handen. Dus steek het maar snel in dat knappe koppie van je: jij gáát. Al moet ik je er persoonlijk naartoe brengen. Negeer hem toch gewoon; er zijn nog andere bandleden waar je je tijd mee kunt doorbrengen.’ Ze haalt suggestief haar wenkbrauwen op en neer, en ik kan niet anders dan lachen. ‘Het wordt tijd dat je nog eens van bil gaat voor je vergeet hoe het moet.’ Dat laatste zegt ze met een stralende lach op haar gezicht.

Ik kreun. ‘Zo lang is het nu ook weer niet geleden,’ antwoord ik verdedigend. ‘De laatste keer was met Daniël.’

Ines proest bijna haar wijn uit over het keukeneiland. ‘Die kan je echt niet meetellen, schat. Die man had nog nooit van een clitoris gehoord, en nadat ik hem probeerde uit te leggen hoe hij die kon vinden, heb je hem nooit meer teruggezien. Dat was gewoon echt zonde van je kostbare tijd.’

Ik glimlach als ik terugdenk aan dat gesprek. Een paar maanden eerder had ik alles aan Ines opgebiecht. Daniël was knap, lief en charmant geweest... maar een ramp in bed. Een ramp was zelfs nog licht uitgedrukt. Elk meisje maakt haar deel slechte seks mee, maar seks met Daniël was echt zonder twijfel de ergste soort die ik ooit had meegemaakt. Meestal was de vrijpartij voorbij nog voor die goed en wel begonnen was. Hij deed niet aan orale seks en had eigenlijk zo goed als geen interesse in het vrouwelijke lichaam.

Hoe langer onze relatie duurde, hoe meer ik me er aan ergerde. In het begin dacht ik dat het gewoon een kwestie was van elkaars voorkeuren leren kennen... je weet wel, uitzoeken wat hij leuk vindt, elkaars lichaam beter leren begrijpen. Maar toen het echt niet beter werd, heb ik na een dronken uitstapje de waarheid aan Ines verteld. Zij vond het natuurlijk haar nieuwe levensmissie om Daniël alle kneepjes voor een spetterend seksleven bij te brengen. Maar het had eerder het omgekeerde effect. Hij ging er die avond vandoor met zijn staart tussen zijn benen zonder nog om te kijken, en ik heb nooit meer wat van hem gehoord. Geen sms’je, geen telefoontje, echt helemaal niets. Het leek alsof hij van de aardbol verdwenen was.

Ach, een echt verlies kan ik het niet noemen; ik heb er bijna niet om getreurd. Maar sindsdien heb ik dus geen andere relatie meer gehad, en dat is intussen toch ook al weer een paar maanden geleden. Dus ergens moet ik Ines wel gelijk geven: ik mis seks. Ik mag dan een vrouw zijn, ik schroom niet om toe te geven dat ik van seks houd. Als het met de juiste partner gebeurt. Dat hoeft voor mij heus niet in een relatie te zijn; seks kan ook prima zijn als het gebeurt tussen twee mensen die beiden behoefte hebben aan de ontlading, en verder niks.

We zitten nog steeds aan het keukeneiland als Ines voorstelt om iets te eten klaar te maken. Dat is nog iets waarmee ik met Ines een lot uit de loterij heb gewonnen. Als er iets is dat ik echt haat, dan is het koken. En eerlijk, ik ben er gewoon slecht in. Ik weet wat je nu denkt: elke vrouw kan op zijn minst de basisdingen klaarmaken. Maar zelfs de meest eenvoudige gerechten veranderen in een raar uitziend, oneetbaar hoopje als ik het klaarmaak. Geloof me, je wilt geen omelet eten die ik heb klaargemaakt. Mijn maag keert zich nog om als ik denk aan mijn laatste kookpoging. Ik ben dan ook maar wat blij dat Ines het graag doet en ook goed kan. Ze slaagt er altijd in heerlijke gerechten voor ons klaar te maken.

Terwijl Ines druk in de weer is met ons avondeten, dwalen mijn gedachten af naar Ines’ woorden. Heeft ze gelijk? Ik kan niet ontkennen dat het inderdaad een grote kans is en een springplank voor mijn carrière zou zijn als ik deze opdracht aanneem. Maar dat betekent ook dat ik in dichte nabijheid van Max moet vertoeven. Max, de eerste man die mijn hart brak. De man met wie ik voor het eerst naar bed ging. Een man die er nog steeds lekker uitzag... want ik mag dan nog steeds kwaad op hem zijn, maar toen ik hem zag binnenwandelen in de ruimte waar de persconferentie gehouden werd, maakte mijn hart een sprongetje. Mijn lichaam is hem nog niet vergeten, ondanks de jaren die voorbij gingen.

Ik zit nog steeds op de barkruk naar Ines te kijken. Ze is druk in de weer met het raspen van een wortel, maar kijkt op als ik haar aanspreek.

‘Denk je echt dat ik het moet doen?’

‘Natuurlijk,’ antwoordt ze terwijl ze met de rasp in mijn richting zwaait. ‘Je gaat er eeuwig spijt van hebben als je het niet doet. En daarbij, misschien kan je hem laten zien wat hij al die jaren gemist heeft.’

‘Wat bedoel je daar nu weer mee?’ vraag ik al lachend.

‘Gewoon, je doet elke dag een sexy outfit aan, flirt een beetje met andere mannen als hij het ziet... Oh, of je huurt een of andere belachelijk knappe escort in om met je mee te gaan en vertelt Max dat hij je man is.’ Ze haalt haar schouders op. ‘Dat soort dingen.’

Ze zegt het alsof het de meest normale zaak van de wereld is. Ines mag dan knettergek zijn soms, ze staat altijd aan mijn kant. Ik neem nog een slok van mijn glas wijn en denk na over wat ze zojuist zei. Ik heb heel hard gewerkt om mijn studie te voltooien en Stars Magazine heeft mij gekozen uit honderden kandidaten, dus zij geloven in mij. Max heeft er al voor gezorgd dat mijn leven een hel was toen hij ervandoor ging, dus ik schenk hem nu niet het genoegen ook dit van me af te nemen. Het idee van Ines staat me wel aan.

Voor ik me kan bedenken, zet ik mijn glas wijn neer op het keukeneiland, vis mijn mobiel uit mijn handtas en sms naar Fanny.

Ik: Ik doe het.

Bijna meteen verschijnt haar antwoord.

Fanny: Ik wist dat ik op jou kon rekenen.

Dingen met Max handel ik wel af op mijn eigen manier. Hij heeft geen idee wat hij zichzelf op de hals gehaald heeft. Hij mag dan deze slag gewonnen hebben, maar de oorlog is nog niet voorbij. Als hij denkt dat ik dit zomaar over mijn kant laat gaan, dan heeft hij het mis.

Na het eten bel ik naar Lola. Ze is nog steeds thuis met een hevige griep, dus ik heb haar de laatste nieuwtjes nog niet kunnen vertellen. Natuurlijk heeft ze het hele gebeuren van de persconferentie wel gehoord; hoe kon het ook anders? Ik denk niet dat er ook maar een tijdschift is dat het onderwerp niet heeft aangesneden, en het is nu eenmaal onze taak om die allemaal te volgen.

‘Je meent het?’ gilt ze zo luid, waardoor ik de hoorn van mijn oor moet weghouden om te vermijden dat ik doof word.

‘Echt, ik vertrek binnen twee dagen en ga de band van heel dichtbij volgen. Daarna moet ik een special erover maken voor in ons magazine.’

‘Wat vervloek ik die domme griep nu,’ verzucht ze. ‘Anders had ik daarnaartoe kunnen gaan.’

‘Ik had het je van harte gegund, hoor, ik heb nog geen idee hoe ik moet omgaan met Max’ nabijheid, maar daar vind ik wel wat op.’

‘Je gaat dat fantastisch doen, schat.’

‘Laten we het hopen.’