18.

Valérie

Ik zit in mijn eentje in de gemeenschappelijke ruimte. De hele band is vandaag naar de studio getrokken om aan nieuwe nummers te werken. Max had graag gehad dat ik meeging, maar ik kan de vrije tijd goed gebruiken om al mijn interviews te verwerken tot een vloeiend artikel.

Na het hele voorval met de pers hebben Max en ik besloten om met het nieuws over onze relatie naar buiten te komen. Toen ik na het gesprek met Max naar Fanny belde en alles uitlegde, verzekerde ze me dat ik mijn baan nog steeds had. Sterker nog, Fanny heeft Julian meteen ontslagen. Ik kon me niet ontdoen van de indruk dat Max daar iets mee te maken had, maar hij heeft me opgedragen me daar geen zorgen over te maken.

Ik heb nog een paar kwade sms’jes ontvangen van Julian, maar ook die zijn zonder veel drama vanzelf gestopt. Ook hiervan vermoed ik dat Max er iets mee te maken heeft, maar hij blijft zeggen dat ik het achter me moet laten en er niet meer aan moet denken. Voor het eerst in mijn hele leven doe ik dat ook echt. Ik vertrouw op Max, iets wat ik mezelf nooit eerder heb toegestaan. Maar het voelt fantastisch.

De afgelopen dagen waren intens. Max is door het dolle heen dat hij niet langer hoeft te verbergen dat ik zijn vriendin ben, en hij doet niets liever dan het aan iedereen duidelijk maken. Er hoeft nog maar een man per ongeluk in mijn richting te kijken of hij wordt jaloers. Sommige vrouwen zouden het verschrikkelijk vinden, maar ik vind het best schattig.

De grote tafel voor me ligt bezaaid met papieren. Het zijn al mijn notities van de interviews die ik heb afgenomen bij alle bandleden. Ik heb meer dan genoeg gegevens om een prachtig artikel te schrijven. Vanmorgen heb ik nog telefoon gehad van Fanny, om te melden dat de fotograaf van Stars Magazine morgen hierheen komt. Hij zal foto’s maken van alle bandleden en ook een paar tijdens het concert van morgenavond. Dan kan ik al die foto’s gebruiken in mijn artikel.

Mijn mobiel trilt op de tafel en ik kijk op. Als ik het scherm ontgrendel en zie van wie het sms’je is, zucht ik.

Mama: Bel me eens?

Als zij me een sms’je stuurt, is dat nooit goed. Meestal zit ze in de problemen en heeft ze geld nodig. Ik besluit dan maar om het te negeren en duw de vergrendeling van de mobiel weer aan zonder te antwoorden. Ik wil net starten aan mijn derde kop koffie als de deur met een zwier openzwaait. De klink knalt tegen de muur en Jolien komt binnengelopen. Ze doet haar vuisten open en dicht en loopt heen en weer voor de tafel. Ik denk zelfs niet dat ze opgemerkt heeft dat ik hier zit; ze is helemaal in zichzelf gekeerd. Ik leg mijn leesbril neer op tafel en ga naar Jolien toe.

‘Is alles in orde?’

Ze schrikt op als ze me hoort en legt haar hand op haar borstkas. Dat is ook het moment dat ik opmerk dat ze tranen in haar ogen heeft. Als ze ziet dat ik naar haar ogen kijk, veegt ze met haar hand snel de laatste tranen weg. ‘Begrijp jij iets van mannen?’

Ik glimlach naar haar. ‘Ik denk niet dat we ooit in staat zullen zijn om mannen te begrijpen. Maar ik kan je wel een luisterend oor bieden als je dat wilt.’

Een tijdje staart ze naar me, maar uiteindelijk knikt ze toch. ‘Dat zou geweldig zijn.’

‘Laten we naar de tearoom hier wat verderop gaan, dan zijn we hier even weg.’

‘Dat is een fantastisch idee.’ De boze uitdrukking van eerder keert terug op haar anders zo zachte gezicht. ‘Het laatste wat ik wil, is John die hier binnen walst alsof hij de koning van het hele land is.’

Haar opmerking zorgt ervoor dat ik moet grinniken. Ze kijkt even kwaad naar me, maar schiet dan toch ook in de lach. ‘Laten we dan maar snel gaan, voor hij hier is.’

‘Soms vergeet ik waarom ik hem zo leuk vind,’ verzucht Jolien. Ik leg geruststellend mijn hand over de hare. We hebben net iets te drinken besteld en zitten aan tafel.

‘Vertel eens wat er gebeurd is, wie weet kan ik helpen?’

Jolien kijkt naar me. ‘Misschien kun jij me inderdaad helpen. Ik was al vergeten dat jij het gewend bent om met een man om te gaan zoals mijn broer. Dat is ook zo’n neanderthaler als het op vrouwen aankomt.’

‘Ik heb niet te klagen, maar vertel: waarom ben je zo overstuur?’

‘Vanochtend heb ik aan John verteld dat ik ons huwelijk een tijdje wil uitstellen. Maar nog voor ik hem de reden kon vertellen, werd hij meteen kwaad. Hij snapt niet dat ik nu, drie maanden voor ons trouwfeest, alles nog wil wijzigen. Ik probeerde hem te onderbreken, maar er was geen speld tussen te krijgen. Ik geloof zelfs dat hij me Bridezilla noemde. Dat kan je toch niet geloven?’

Die laatste opmerking laat me lachen. Maar ik kan me niet voorstellen dat Jolien haar huwelijk zo vlak voor het feest zonder goede reden zou willen verplaatsen. ‘Waarom wil je het uitstellen?’

Haar rode, betraande ogen kijken me nu aan. ‘Ik heb vanochtend ontdekt dat ik zwanger ben.’

Haar woorden laten me schrikken. Ik wist helemaal niet dat ze al aan kinderen dachten. Maar het lijkt me nu niet meteen een reden om het huwelijk te verzetten. Of zou John misschien geen kinderen willen?

‘Was John niet blij?’

Jolien zucht verslagen. ‘Ik heb het hem helemaal niet kunnen zeggen. Ik ben onlangs nog maar gestopt met de pil. We willen graag snel kinderen, maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Zodra hij hoorde dat ik het huwelijk wilde uitstellen, werd hij het eeuwige alfamannetje waar niemand tegenop kan. Hij weet niet dat ik ons huwelijk alleen maar wil uitstellen tot na de bevalling. Ik wil niet dat ons kindje later denkt dat we getrouwd zijn omdat het moest. Ik wil trouwen omdat ik van hem houd, niet omdat het moet omdat ik zwanger ben.’

Ik lach voorzichtig. Ik begrijp haar volledig. Ik leg mijn hand op de hare. ‘Weet je, als jullie straks een beetje gekalmeerd zijn, dan ben ik er zeker van dat hij je zal begrijpen. Hij houdt van je, dat weet je toch?’

‘Ik ook van hem, zelfs als hij verandert in King Kong en op zijn borst begint te slaan om zijn gelijk te krijgen.’

Door die opmerking schieten we beiden in de lach. Net op tijd, want Joliens mobiel gaat over en ik zie Johns gezicht op haar iPhone verschijnen. Ze drukt het gesprek weg en kijkt me aan. ‘Ik ben dan wel dol op hem, maar dat wil niet zeggen dat ik niet kwaad ben.’

Haar mobiel is nog maar net gestopt met bellen of de mijne gaat over. Ik zie dat het Max is, en ik heb wel zo’n vermoeden wat hij zal vragen.

‘Dag schat,’ antwoord ik.

‘Heb jij Jolien gezien? Ze heeft ruzie met John en wil het huwelijk afblazen, en als John haar belt, neemt ze niet op.’ Ik kijk naar Jolien en die haalt haar schouders op. Het is duidelijk dat ik haar niet langer verborgen kan houden.

‘Ja, ik weet waar Jolien is. Ze zit hier bij mij in de tearoom aan de overkant van de concerthal.’

Meer kan ik niet zeggen, want de verbinding is verbroken. Ik kijk naar Jolien. ‘Ben je er klaar voor?’

Ze kijkt over mijn schouder naar de ingang van de tearoom. ‘Dat zullen we zo meteen zien.’

John loopt langs me heen, gevolgd door Max. John loopt meteen naar Jolien toe en trekt haar uit de stoel in zijn armen. Hij kust haar op haar hoofd en kijkt haar vervolgens aan. Als hij haar betraande ogen ziet, streelt hij zacht over haar wang. ‘Het spijt me, schat. Wat er ook aan de hand is, we kunnen dit wel uitpraten. Maar we hoeven ons huwelijk toch niet te verplaatsen of af te lassen? Wat het ook is, samen kunnen we alles aan.’

Hij kust haar nogmaals zacht op de lippen om zijn punt duidelijk te maken. Je kunt duidelijk zien dat hij van haar houdt. Als Max achter me komt staan en zijn armen om me heen legt, besef ik dat ik dat ook gevonden heb. Ik had nooit gedacht zo snel en zo hard opnieuw te vallen voor Max en toch is dat exact wat er gebeurde. De voorbije weken zijn zo snel gegaan. Ook al ben ik bang voor wat er zal gebeuren aan het einde van deze week als de concertenreeks voorbij is, ik probeer nu te leven in het moment. Max knijpt even in mijn hand en kust me dan in mijn hals.

We kijken samen naar John en Jolien die nog steeds bij elkaar staan.

‘Zeg me wat er aan de hand is, schatje. Je maakt me doodongerust.’ John is duidelijk van streek en ik moet stiekem lachen. Dat een vrouw er in slaagt om een stoere gitarist met tattoo’s op zijn knieën te krijgen.

‘Ik ben zwanger,’ zegt Jolien snel. Van onder haar wimpers kijkt ze naar John.

Die krijgt een lach op zijn gezicht van oor tot oor. ‘Echt? Nu al?’

Jolien en John lachen beiden en opnieuw zie ik tranen bij Jolien. Maar deze keer zijn ze van geluk. ‘Ja, echt. Ik heb drie tests gedaan om zeker te zijn. Volgens mij heb je een soort van supersperma.’

Nu grijnst John nog harder en trekt Jolien in zijn armen. ‘Laten we naar onze kamer gaan om het te vieren,’ zegt hij, vlak voor hij haar optilt en met haar in zijn armen naar buiten loopt.

‘Ik kan lopen, hoor,’ protesteert Jolien.

‘Ben je gek? Je draagt mijn kind in je buik; vanaf nu draag ik je overal naartoe.’

Jolien rolt met haar ogen maar lacht om zijn bezorgdheid. Als John vlak voor ons staat, stopt hij even. Jolien glundert nu van oor tot oor en ik ben er zeker van dat ze de onenigheid over de trouwdatum snel zullen oplossen.

‘Bedankt voor je luisterend oor.’

‘Graag gedaan, je weet me te vinden als het ooit nog eens nodig is.’ Ik draai me naar John. ‘Gefeliciteerd! Jullie worden vast geweldige ouders.’

‘Dank je wel, maar als je ons nu wilt excuseren. Ik wil mijn zwangere verloofde even voor mij helemaal alleen.’

‘Ga je gang, wij zullen je niet tegenhouden,’ lach ik.

Max richt zich nog even tot zijn zus. ‘Gefeliciteerd, zusje. Mama en papa zouden supertrots op je geweest zijn.’ Daarna richt hij zich tot John; niet enkel zijn toekomstige zwager, maar ook één van zijn beste vrienden. ‘Gefeliciteerd, makker. Ik hoop dat je weet waar je aan begint,’ lacht hij vrolijk.

We kijken hoe John en Jolien samen de tearoom verlaten. John had niet gelogen toen hij zei dat hij Jolien de hele weg ging dragen. Max pakt mijn hand vast en ook wij verlaten de tearoom. Als we buiten op de stoep staan, trekt hij me tegen zich aan en kust me vurig. Als hij de kus uiteindelijk verbreekt, sta ik bijna hijgend naar hem te kijken. ‘Waar was dat goed voor?’ vraag ik.

‘Omdat je mijn zus hebt opgevangen toen ze iemand nodig had. Bedankt dat je er voor haar was.’

Ik wuif zijn opmerking weg. ‘Natuurlijk was ik er voor haar. Vrouwen moeten elkaar steunen als onze alfamannen een beetje doordraaien.’

‘Is dat zo?’ Zijn blik wordt donker en ik weet wat dat betekent. Max staat op het punt zelf te transformeren tot een alfamannetje en me mee te sleuren naar onze kamer. Maar als hij dichter bij me komt staan, zegt hij de woorden waar ik al bang voor was. ‘Jij wordt later ook een fantastische moeder voor onze kinderen.’ Max streelt met zijn neus door mijn haar naar mijn oor voor hij fluistert: ‘Ga je mee naar de kamer?’

Mijn hart slaat als een razende in mijn keel. Ik slik om de brok die er vastzit door te slikken, maar het lukt niet. Ik slik nog eens, maar hoe hard ik het ook probeer, ik krijg de brok niet weg. Max kijkt me aan alsof ik opeens twee hoofden heb.

‘Is alles in orde?’ vraagt hij bezorgd.

‘Ja,’ zeg ik, proberend mijn stem zo normaal mogelijk te houden. ‘Ik dacht er net aan dat mijn papieren nog in de gemeenschappelijke ruimte liggen. Ga jij maar alvast naar de kamer, ik ga even alles ophalen en dan kom ik ook.’

Ik zie hoe hij naar me kijkt. Hij heeft duidelijk in de gaten dat er iets aan de hand is en het voelt alsof hij door me heen kan kijken. Hij fronst nog even zijn wenkbrauwen, maar beseft dan waarschijnlijk dat ik even alleen wil zijn.

‘Weet je zeker dat alles in orde is? Ik wil best even met je meelopen als je wilt.’

‘Nee, dat is echt nergens voor nodig. Ga maar, ik kom zo meteen.’

Hij wil bijna vertrekken en draait zich om, maar ik grijp zijn T-shirt in mijn vuist en trek hem terug. Ik duw mijn lippen op zijn mond. Niet zomaar een kus; het wordt een harde, vurige kus. Lippen, tanden, tongen... alles is met elkaar verbonden. Ik breng mijn andere hand naar zijn haar om hem nog dichter tegen me aan te duwen. Als ik uiteindelijk de kus verbreek, staan we allebei te hijgen.

‘Waar was dat goed voor?’

‘Ik had gewoon zin om je te zoenen. Ik zie je zo meteen?’

Hij knijpt even in mijn kont en gromt dan in mijn oor: ‘Blijf niet te lang weg.’ Waarna hij zich omdraait en richting het hotel loopt.

Haastig raap ik alle papieren van de tafel bij elkaar. Ik kijk zelfs niet naar de volgorde, zolang ik maar alles heb. Als ik uiteindelijk alles in mijn tas heb kunnen proppen, doe ik het hengsel van mijn handtas over mijn schouder en ren naar buiten. In al mijn haast loop ik tegen Tim aan en hij kan nog net voorkomen dat ik val.

‘Wauw, waar heb jij zo’n haast voor?’ lacht hij vrolijk.

‘Sorry, ik zag je niet. Ik... eh, ik moet nog ergens naartoe.’

Hij kijkt me bedenkelijk aan, maar ik geef hem geen tijd om meer vragen te stellen. Ik moet hier vandaan, en wel zo snel mogelijk. Ik wist dat dit een slecht idee was. Het heeft alleen langer geduurd dan ik verwacht had voor mijn verleden naar boven zou komen. Eigenlijk is het niet alleen míjn verleden, maar ook dat van Max. Alleen weet hij er nog steeds niets van. Al die tijd dat ik hier was, had ik me voorgenomen om het hem te vertellen, maar het is er gewoon nog niet van gekomen.

Als ik buiten de concerthal sta, haal ik mijn mobiel uit mijn tas en bel naar die ene persoon waarvan ik zeker weet dat ze altijd voor me klaarstaat.

‘Hallo?’ vraagt ze verward.

‘Ines, kan je me komen halen?’

Ze aarzelt geen seconde. ‘Ik kom eraan.’