8.

Max

Ik heb geen idee hoe ze het doet, maar Valérie slaagt er telkens in om me zonder veel moeite op de kast te jagen. Met een paar woorden kan ze ervoor zorgen dat de alfaman in mij naar boven komt. Jezus, ik ben nog nooit zo bezitterig geweest als het op een vrouw aankomt, maar door haar krijg ik de neiging op mijn borst te slaan en aan iedereen die het maar wil horen, duidelijk te maken dat ze van mij is. Van mij alleen! Waarom wilde ze niet eerst míj interviewen? En waarom voelde dat als een steek recht door mijn hart? Het is natuurlijk niet alsof ze iets zou doen met de andere bandleden. Het mag dan lang geleden zijn dat ik Valérie echt goed kende, maar ik weet zeker dat ze niet het type vrouw is dat een man zou bedriegen.

Haar lichaam was duidelijk nog niet vergeten hoe het gisteren tussen ons aanvoelde, want zodra ik dichterbij kwam, zag ik haar stijve tepels door het shirtje dat ze aanhad. En toch kon ik me niet inhouden toen ze de ontbijtzaal alleen verliet. Ze kon blijkbaar niet snel genoeg bij me wegrennen, maar ook al wist ik eigenlijk al zeker dat ze zich mijn aanraking nog herinnerde, toch zou ik de kans om haar aan te raken nooit zomaar laten voorbijgaan.

En dat is dus ook exact de reden dat ik haar gevolgd ben naar het steegje, en de reden dat ik haar een aandenken het gegeven waardoor ze de hele dag aan me zal denken. Elke keer als ze haar ogen sluit, is het mijn geur die ze zal ruiken, mijn aanraking die ze opnieuw zal voelen op haar huid en mijn stem die ze zal horen toen ik vroeg aan wie ze zou denken.

Nu zit ik hier op mijn hotelkamer. Alleen. En ik besef nu dat ik niet alleen háár een aandenken gegeven heb, maar ook mezelf. Haar unieke, vrouwelijke geur hangt nog aan mijn lijf. Elk kreuntje dat ze maakte hoor ik nog weergalmen in mijn hoofd en ik kan haar zoete smaak nog proeven op het puntje van mijn tong.

Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd was als iemand ons zo had gezien. Niet dat ik niet nauwlettend in de gaten hield dat niemand ons zou zien, maar toch had ik beter moeten weten. Er is altijd wel ergens een journalist die op de loer ligt om de ideale foto te maken of één of andere fan die beseft dat er geld valt te verdienen met een foto of een filmpje van mij en haar in zo’n soort situatie. En dat had zowel mij als haar ernstig kunnen schaden. Dat is absoluut niet wat ik wil. Ik wil dat ze me opnieuw vertrouwt en met elk probleem naar me toekomt. Niet dat ze zo snel mogelijk bij me vandaan wil hollen.

Een klop op de deur van mijn hotelkamer doet me opschrikken uit mijn gedachten. Ik stap op de deur af en zie Jolien staan. ‘Hey, zusje. Aan wat heb ik dit bezoek te danken?’

‘Kan ik binnenkomen? Even met je praten?’

Ik ben meteen alert. Mijn zus komt meestal niet naar mij toe als ze problemen heeft; althans, nu niet meer. Tot voor kort wel. Na de dood van onze ouders had ik het op me genomen om haar altijd bij te staan. Vlak na de begrafenis van onze ouders nam ik Jolien mee op onze tournee met Full Moon. Een beslissing waar ze nu zeker nog geen spijt van heeft. Zo heeft ze John leren kennen, en hij is dan ook degene waar ze sinds kort naartoe gaat als er iets is. Dus het feit dat ze nu naar mij toe komt, moet betekenen dat het iets belangrijk is.

‘Natuurlijk, kom maar binnen.’

Ze stapt langs me heen en loopt naar het bed. Met een grote zucht gaat ze zitten. Ze merkt zelfs niet op dat ik naast haar ben komen zitten, zo diep is ze in gedachten verzonken. Ze wiegt langzaam heen en weer en speelt met de zoom van haar rok. Zelfs nu ik naast haar zit, kijkt ze me nog steeds niet aan. Ik leg voorzichtig mijn hand op haar knie. ‘Wat er ook is, ik ben je broer en je kan voor alles bij mij terecht.’

Ze kijkt naar me op en ik zie hoe de tranen glinsteren in haar ogen. Ze knippert verwoed met die lange wimpers van haar, om te vermijden dat ze begint te huilen. Ik houd er niet van om haar zo te zien, dus ik besluit dat ik beter humor kan inzetten als mijn beste wapen. ‘Is er iets met John? Moet ik hem een kopje kleiner maken?’

Gelukkig kan ze daar toch om lachen. Wat me meteen ook gerust stelt dat dit niks met John te maken heeft.

‘Nee,’ zegt ze stellig. ‘Met mij en John is alles prima. Maar eh... er is iets anders waar ik het met je over wil hebben.’

‘Oké,’ moedig ik haar aan, en ik knijp nog eens in haar hand om haar gerust te stellen. ‘Wat is er dan wel aan de hand?’

‘John en ik hebben een huis gevonden dat we graag zouden kopen. Ik wilde het je wel vertellen, maar ik durfde niet. Maar in de korte tijd dat ik weer thuis gewoond heb... ik kan er niet meer wonen, Max. Alles doet me aan hen denken.’ Ze begint te snikken. Ik besef dat ze het nodig heeft om eens alles eruit te laten. Ik trek haar tegen me aan en laat haar gewoon haar verhaal doen. ‘Ik kan er niet meer naartoe. Er hangen te veel herinneringen aan mama en papa aan dat huis. Ik wil graag met John een nieuwe start maken.’

Een tijdje zitten we gewoon met ons tweetjes op het bed voor ons uit te staren. Ik ben er zeker van dat we nu beiden in ons hoofd herinneren ophalen aan onze ouders. Wij waren altijd een hecht gezin. Zo herinner ik me nog perfect hoe het huis elk jaar met Kerstmis versierd was. Ik denk dat onze kerstversiering al jaren meegaat. En elk jaar zeiden we dat we nieuwe zouden kopen, maar toch werden telkens de oude slingers en kerstballen weer tevoorschijn gehaald. Ik weet zeker dat die versiering nog steeds ergens op de zolder staat.

Eigenlijk ben ik blij dat mijn zus hierover begint, want ik heb ook al een tijdje het idee dat we ons ouderlijk huis moeten verkopen. Niet dat ik nooit meer wil terugdenken aan onze jeugd, maar het doet te veel pijn om er nog te komen. Misschien moet ik eens nagaan of er in ons dorp nergens anders een huis te koop is. Op die manier blijven we toch verbonden met onze jeugd, maar hoeven we niet elke keer met het verlies om te gaan als we het ouderlijk huis binnenwandelen.

Dat ik daar verdorie niet eerder aan gedacht heb. Het is mijn taak om voor mijn zus te zorgen, en dat zal ik ook nu doen. ‘Ik zal morgen iemand contacteren om het huis te verkopen. Met het geld dat we er voor krijgen, kunnen we misschien een ander huis kopen in dezelfde buurt. Zo kunnen we terug wanneer we maar willen.’

Jolien kijkt me met betraande ogen aan. ‘Weet je zeker dat je dat wil?’

‘Natuurlijk; ik had al langer het idee om het huis te verkopen, maar ik dacht dat jij het misschien graag wilde houden.’

Ondanks haar tranen schenkt ze me toch een klein lachje. ‘Je bent de beste broer die ik me kan wensen.’

‘Ik had geen beter klein zusje kunnen krijgen dan jij.’

‘Moet ik je er trouwens nog aan herinneren dat er morgen een pasbeurt is voor de smokings voor het trouwfeest? Jij en alle andere bandleden worden in de winkel verwacht voor een eerste pasbeurt.’

‘Is dat echt allemaal nodig?’

‘Ik ga hier niet meer over discussiëren. En daarbij, jij bent degene die me naar het altaar moet leiden, wil je er dan niet op je best uitzien?’

Ze kijkt me aan met die lieve puppyoogjes waar ze altijd alles mee gedaan krijgt. Ik trek haar tegen me aan en kus haar op haar voorhoofd. ‘Ik zou nergens anders willen zijn, zusje.’