1

De zomer hing in de lucht maar de lente bleef maar guur met onverwachte buien en hevige windstoten. Het jonge gewas werd onbarmhartig gegeseld. Krokusjes werden van hun steel gerukt, jong groen van de bomen gescheurd en op het land verdwenen de mensen tot hun knieën in de modder. Iedereen zuchtte, was het maar afgelopen met deze pret. Er was op zo'n manier geen reet aan het leven. Alleen de drachtige vrouwen die vroeger, in het prachtige najaar, door man of minnaar waren beslapen, droegen trots hun mandvormige buiken voor zich uit en voelden zich een hele piet.

Ach ja,' mompelden de mannen in de koffiehuizen aan de haven, en legden een kaartje. Ruwe vissersknuisten vatten nog een pintje voor er weer zwabberend op huis werd aangegaan en de stuurlui, de besten tenminste, stonden aan de wal en keken over de ziedende zee.

Was er dan helemaal geen lichtpuntje in deze nare lente? Jawel, in de sport- annex zwemhall van de kustplaats klaterden stemmen. Het was daar behaaglijk. Door de grote ruiten was de onaantrekkelijke en onbarmhartige wereld te zien met zijn in regenjassen verpakte mensen en zijn glimmende asfalt, de vuil opspattende auto's en de laaghangende wolken waaruit het maar plensde en plensde. Maar binnen! Daar waren jonge mensen in de weer onder het toeziend oog van ervaren onderwijskrachten die het beste met deze jeugd voorhadden, als het maar links was. In de gymnastiekzaal beukten veerkrachtige hielen op de glanzende parketvloer en in het zwembad joelden de stemmen waarvan vele reeds met de baard in de keel. Ook in de kleinere sportinstruktiekamers werd veel plezier beleefd en hard de best gedaan om straks, in de zomer, hoge scores te halen in de jeugdsportwedstrijden, waar geleerd werd dat alleen de sterkste de beste was. Het was hier enkel jong geluk, gehuld in waterdamp en zweetlucht.

In een hoek van een van de grotere sportzalen stond een al wat gezette jongeman. Hij was niet, zoals iedereen, inkluis het onderwijzend personeel, gestoken in sportieve kledij maar droeg een vlot kolbertje waaruit een vrolijk gestreepte das tevoorschijn piepte en een effen pantalon met modieus wijd uitlopende pijpen. Hij leunde tegen een wandrek en had op onsportieve wijze de handen in de broekzakken. Het was jan Worm en hij had erg de pest in. Hij voelde aan zijn gezicht. Weer eens slecht geschoren. Moest hij maar wat vroeger opstaan, maar ja, door dat borreltje werd het elke avond steeds iets later. Hij voelde nog eens aan zijn gezicht en betastte een paar puistjes. Hij ergerde zich. Een man van zijn leeftijd behoorde geen puisten meer te hebben. Maar ja, wat wil je. Wanneer je niet getrouwd was dan kon je niet geregeld een punt zetten en dan hoopte de levenskracht zich maar op en zocht zich door de huid een uitweg.

Jan Worm had wel een meisje. Hij was er zelfs mee verloofd. Maar het was altijd keurig gebleven. Een niet eens onaardige dochter van een rijke spekslager die zijn schaapjes op het droge had. Maar ze was wel erg Katholiek en alles moest wachten tot na het huwelijk. Als onze Jan niet een bijzonder bedreven hand had gehad was hij allang naar de hoeren gelopen. Maar hij was gelukkig een ervaren onanist en de lieve snolletjes had hij nog niet nodig al speelde hij wel steeds met het idee wanneer hij zich afrukte.

Jan Worm hield niet van sport. Hij vond het waanzin. Sport was voor de dommen en de onontwikkelden, vond hij en had daarin nog niet eens ongelijk. Hij hield niet van het onderwijs in het algemeen en was alleen leraar geworden omdat hij dan over veel vrije tijd kon beschikken en als beloning nog lange vakanties toe kreeg. En die sportnamiddagen waren hem helemaal een gruwel. Je kon nergens eens gemakkelijk gaan zitten en die kinderen maakten een. lawaai van heb ik jou daar.

Er liep van alles rond. Grut en bijna volwassenen. Kinderen van dertien tot achttien jaar. Hij hield zich maar gedeisd in zijn hoek en probeerde het uit te zingen zonder een bal in zijn gezicht te krijgen of in het water te tuimelen. Kalm aan, dan breekt het lijntje niet, was een van de vele stelregels van Jan Worm.

Hij voelde zich niet fris. Elke avond zat hij rond de tafel bij zijn verloofde thuis. Dat hoorde zo en wat hoorde was wet. En iedere avond nam hij om tien uur afscheid. Hij kuste zijn verloofde in het bijzijn van haar ouders keurig op de wang en werd dan door de vader uitgelaten. En elke avond werd er gepraat over de uitzet, over spaarzaamheid, jong geluk, de nieuwe kapelaan en het komende huwelijk dat over een jaar gepland was. Maar na tien uur in de avond veranderde Jan Worm. Hij richtte de schreden naar een kleine havenknijp waar de drank goed en goedkoop was en liet zich vollopen. Zwijgend dronk hij pint na pint. Een rustige grootverbruiker die dronk in eenzaamheid. Toch hield Jan Worm niet van drank. Hij dronk alleen maar uit verveling. Er was toch niets anders.

Onderzoekend liet hij de blikken door de grote sportzaal gaan. Zijn kollegas die wisten hoe hij de sport met minachting bezag, lieten hem alleen een surveillerende taak. Hij had niets te doen. Hooguit te zorgen dat er geen ruiten braken en sporttoestellen werden gemold. En ineens was het of de schellen van zijn ogen vielen en voor zijn schoenen terecht kwamen. Hij verzette zich iets en voelde die schellen onder zijn schoenzolen versplinteren. Was hij dan tot nu toe blind geweest? Het leek erop. Het scheen of hij voor het eerst zijn leerlingen bezag. Hij zag hun jonge lijven zich kronkelen onder de moeilijke oefeningen. Hij hoorde hun stotende ademhaling en het zweet vloog tegen de muren. Toch wel een prachtgezicht! Kijk die Suzanne van Troye eens aan! Dat kind werkte zich haast te pletter met die halters! Het was een donker meisje van zestien. Ze had zich gestoken in een wit bloesje en een kort gymbroekje, haar haar in een paardestaart. Ze stond op een dikke kokosmat en hief de halter van vijfentwintig met de blinkende schijven en doorbuigende stang dat het een lieve lust was. Jan Worm zag haar stevig, met gespreide voeten in haar elegante slippers, staan. Onwillekeurig dwaalde zijn blik naar omhoog. De stevige kuiten spanden zich onder de blanke huid van haar benen. Nog meer ging zijn blik naar omhoog en daar waren de meisjesknieën. Ze waren rond en gleden mollig over van het onderbeen in het bovenbeen. Meisjesknieën waren heel anders, peinsde Jan Worm. Ze waren minder bottig en staken niet zo uit als bij de heren der schepping.

Opnieuw verwijlde hij bij het meisje. Hij zag de ronde slanke dijen die bovenaan steeds dikker werden en tenslotte ineenvloeiden in het leuke gebloemde broekje met de korte, zeer korte wijde pijpjes. Toen ze de halter boven het hoofd stootte en zo trillend van inspanning bleef staan zag hij de vlakke buik zich spannen en de al forse, geprononceerde venusheuvel zich duidelijk aftekenen onder de gebloemde stof. Nou, daar zat al heel wat! ging het door Jan Worm heen. Dat poesje daar zou zeker niet voor de poes zijn! In gedachten zag hij die onbezoedelde venusheuvel al, begroeid reeds met donkerkrullend haar. Het was al een echt vrouwtje, die Suzanne! In jaren nog een kind maar verder...

Jan Worm voelde zich ineens warm worden. Ook voelde hij dondersgoed dat het niet deugde wat hij nu deed. Dit jonge leven was aan hem toevertrouwd door de ouders. Een meisje in haar groei. Maar verdomme, het kind was al behoorlijk tot wasdom gekomme! Hij kon het niet laten en zijn blik ging verder omhoog. De al behoorlijk geprononceerde, zeer forse heupen bolden in het broekje ter weerszijden. En daar was het slanke middeltje al. Door het zich uitrekken was het bloesje uit het broekje geschoten en Jan Worm zag een leuk lief naakt naveltje. En daarboven, alsjeblieft! Het kind droeg geen bustehouder en de volle borsten stonden gespannen. Doordat ze overvloedig transpireerde was haar bloesje vochtig en doorzichtig geworden. De stof zat tegen de bollen geplakt en hij zag gewoon de heerlijke tieten waarin de tepels fel naar voren priem den!

Jan Worm schrok. Hij werd bevreesd voor wat hij voelde. In zijn broek begon zich iets op te richten. Dat mocht niet! Dat was pure slechtheid en zonde! Maar hij kon er niets aan doen. Dat trillende, onder de halter haast bezwijkende figuurtje, wekte ineens en op vreselijke wijze zijn lust op.

Met een bons liet Suzanne de halter voor haar voeten vallen. Als door onzichtbare koorden werd Jan Worm, onderwijzer, keurig verloofd en negenendertig jaar oud naar zijn leerlinge toegetrokken. Hij liep op het kind af.

'Dat ging uitstekend, Suzanne,' zei hij.

'Werkelijk meneer?' Het meisje kreeg een kleur van blijdschap om dit kompliment. 'Het trekken gaat beter dan het stoten!'

Hij lachte. 'Toch is stoten fijner dan trekken!' Wat een dubbelzinnigheid, dacht hij. Zou ze het begrijpen? Asjeblieft niet! Maar natuurlijk niet, zo'n onbedorven meisje, midden in haar puberteit.

'Nou, ik vind het allebei machtig!' vond het kind. Ze moest eens weten wat hij werkelijk bedoeld had!

Hoewel Jan Worm begreep op het hellend vlak te zijn vroeg hij haar hoe het met haar brugoefeningen stond.

'Niet zo goed,' bekende Suzanne.

'Dan moeten wij samen daaraan maar eens beginnen,' besloot hij.

Samen liepen ze naar de brug die in de hoek stond. Deze brug stond achter een wat naar voren springende muur in een uitbouw van de zaal. Zelden waren ze hier bezig. Suzanne vond de andere bruggen leuker om aan te werken. Logisch want daar waren ook haar klasgenootjes bezig maar hij besloot anders. 'Je moet eerst maar eens proberen of je iets presteert!'

'Jawel, meneer,' zei Suzanne timide en ging tussen de twee stokken staan.

'Suzanne,' begon hij zijn aanwijzingen. 'Druk je eens tussen beide stokken omhoog.' Suzanne deed wat haar gevraagd was. 'Zo, meneer Worm?'

'Zet nu je voeten op de stokken:'

Suzanne zwaaide even heen en weer en stond nu met voeten en gestrekte armen op de stokken.

'En probeer nu eens een hoepel te maken, meisje.'

Suzanne begon eerst haar voeten zo dicht mogelijk bij haar handen te brengen en drukte haar buikje omhoog. Bliksemsnel keek hij. Verdomd, het kind droeg geen slip! Door een van de pijpjes van haar gebloemde broekje gluurde hij naar binnen. Hij zag vaag iets kroezen. Iets zwarts en krullends. Ze was al behoorlijk behaard daar! Zijn piel drukte tegen zijn gulp. Hij voelde dat hij zijn zelfbeheersing ging verliezen. Dat er iets vreselijks zou gebeuren. Het mocht niet! Het kon niet! 'Goed zo!' wist hij met geknepen stem uit te brengen. 'Blijf nog even zo!' Hij liep om en kwam ook tussen de brug staan. Hij legde, na eerst even zorgvuldig te hebben rond gekeken om te zien of iemand hen zag, zijn handen op de meisjesdijen. Hij stond nu tussen de benen van Suzanne. 'Laat je benen maar spannen!' zei hij schor en Suzanne drukte haar heupen nog meer naar omhoog. Hij voelde de gladde bovenbenen van het kind. Langzaam gleden zijn handen naar omhoog terwijl hij door de wijde pijpjes naar binnen kon kijken. 'Wacht, ik zal je helpen!' Waar haalde hij de moed vandaan? Hij wist het niet. Hij dreigde zichzelf te verliezen. Duizelingen bevingen hem. Hij zag dat donkere geheimzinnige haar en trachtte ook haar geslacht in de kijker te krijgen. Maar het kruis van haar broekje was kennelijk weer te strak. Zijn handen gleden tot in de liezen van het kind, toen greep hij haar vanonderen en drukte de stevige billen omhoog. 'Gaat 't zo beter, Suzanne?'

'Oh ja, meneer!' hijgde het kind. Haar hoofd hing naar beneden en de paardestaart bungelde in de lucht. Hij voelde door de stof haar warmte en de veerkracht van het stevige kontje. Dit op je schoot! Hij drukte en kon niet verhinderen dat hij ook even kneep. Dit lekkere reetje! dacht hij. Hij kon Suzanne echter niet voortdurend in deze stand laten. 'In orde!' zei hij. 'Ga nu zitten met om iedere stok een been. Meteen veerde het meisje recht en zat voor hem met wijd gesperde dijen, de knieholten om de leuningen van de brug. Zou haar vulva nu ook openstaan? dacht hij. Zouden deze bewegingen, dit zittend spleetje opentrekken? Hij liet Suzanne achterover liggen, de armen om de leuningen. 'Wat een grappige oefening!¹ steunde Suzanne. 'Zo gemakkelijk!'

'En gezond!' vulde hij aan en opnieuw rustten zijn handen op de gladde meisjesdijen. 'Ga er maar lekker ontspannen tegenaan, meisje,' moedigde hij Suzanne aan en het kind nam er meteen haar gemak van en ging er gemakzuchtig bijhangen. Langzaam schoven zijn handen weer naar boven, naar die uitnodigend wijde pijpjes. Hij voelde zich trillen van opwinding. En dan waren zijn vooruitgestoken duimen bij de pijpjes... en nog iets verder... en ze waren er in! Hij durfde niet verder, liet zijn handen naar onder glijden en masseerde toen de onderkant van de meisjesdijen met volle hand. Opnieuw, maar nu met zijn vingers, drong hij iets de broekspijpjes binnen. Onderwijl sloeg hij nauwlettend het gezichtje dat bijna ondersteboven hing gade. Hij zag dat de borstjes in het bloesje zich spanden. Wat een heerlijk ding was dit meisje!

'Gaat het nog?'

'O ja, meneer Worm!' beaamde het kind.

'Zal ik even je beenspieren masseren?'

Nieuwsgierig keek hij naar het gezichtje, nog zo gaaf en puur. Ze knikte alleen maar, met gesloten ogen. Dat bevreemde hem. Als leerlinge had ze iets moeten zeggen maar dit knikken dat was iets... hoe zou hij het noemen, iets van dat ze het wist! Dat ze zijn voelen als strelingen onderging inplaats van grepen om haar met de oefening te helpen. Ze was op de hoogte! Hij schrok hier wel van. Het ging niet aan dat het eerste het beste schoolmeisje wist van zijn gevoelens. Dat ze hem dóór had! Maar hij was al te ver gegaan. Die gespreide benen daagden hem uit. Dit jongemeisjeslijf kende al hunkeringen. Hij schrok. Zijn vingertoppen waren onwillekeurig zo ver de pijpjes vanonder binnengegleden dat ze tegen het begin van de zachte welvingen van haar fikse billen stootten. Hij wilde terug maar kon niet. Hij moest er mee doorgaan. Hij spiedde om zich heen. Niemand had hem in de gaten. Voorzichtig gleden zijn handen verder en waren tenslotte tot halverwege haar kontje. Zou hij? En meteen naderden zijn vingertoppen elkaar in het broekje en verdwenen toen in de zachte bilspleet. Hij kwam een stapje dichterbij. Haar kruis was nu geen tien centimeter meer van zijn borst verwijderd. Hij had er zich tegenop willen duwen terwijl zijn handen onderwijl weer naar boven gleden... nog verder... nog verder. En toen voelde hij de veerkrachtige meisjesbuik. Suzanne sloeg ineens haar ogen op en keek hem aan. Bliksemsnel had hij zijn handen weg willen halen, wat lachen en net doen alsof hij van niets wist, maar ze was hem voor.

'Oh meneer! U zit in mijn haartjes!' Ze lachte hem zachtjes toe. Ze had fluisterend gesproken. Iemand die een geheim met hem deelde. En ze vond het kennelijk niet erg! Hij voelde zich vermetel worden.

'Ja... Oh, wat kroes je daar, Suzanne!' Zijn vingers woelden nu in het jonge dons.

'Als je er maar niet de krul uithaalt,' zei ze.

Hij schrok. Ze tutoyeerde hem. Hij, de onderwijzer! Die kleine meisjes waren al vroeg krengetjes. Van nu af aan zou ze hem desnoods kunnen chanteren. Hij wist met verschrikkelijke zekerheid dat deze vijf minuten met het meisje hem aan haar hadden overgeleverd. En niemand beter dan Suzanne die dit wist en er zeker gebruik van zou maken.

'Je moet u zeggen, Suzanne!' probeerde hij nog zijn gezag te herstellen maar zijn vingers dwaalden door het al volle vachtje van het kind.

'Ga er nou even langs!' zei ze, bijna driftig. 'Toe nou! Niemand kijkt!'

Hij snakte bijna naar adem. Verdomme! Dit kind was allesbehalve onbedorven! Hij probeerde er nog iets van te maken. 'Wat bedoel je?' Hij hoorde zelf hoe zijn stem haperde. Als antwoord spreidde ze haar dijen nog meer en drukte haar heupen omhoog. 'Gewoon even. Er in natuurlijk!'

Door haar beweging, hij hield zijn handen op dezelfde hoogte, gleden zijn duimen als vanzelf in het broekje tussen haar dijen. En daar voelde hij hét! Dat iets wijkende! Ze was nog zo jong en het was daar nog niet helemaal volgroeid. In anatomische boeken had hij de vulva van de vrouw nauwkeurig bestudeerd terwijl hij zijn roede masseerde. Hij had gezien dat de lippen van de liefdesmond bij een vrouw behoorlijk geproportioneerd konden zijn. Dat was met Suzanne nog lang niet het geval. Maar wel was haar spleet behoorlijk lang. En daarbij, hij schrok van haar afscheiding. Het was daar warm, zacht en gevaarlijk nat. Een haast heet, slijmachtig vocht bedekte het daar geheel! 'Vind je het lekker?' Hij wist dat hij daarmee zich volledig aan haar had overgeleverd. Maar hij kon niet anders.

'Oh ja...! Pas op, ze komen!' Wat was ze efficient! Echt jong en door en door egoïstisch. Geen moment aan de gevoelens van de ander denken! Ze sprong naar beneden alsof er niets aan de hand was bij de komst van een groep jongens die een bal hanteerden. Ze keek naar hem op. Dag Jan, mooie onderwijzer!'

Ze lachte. Haar parelwitte tanden vonkten tussen de volle lippen en in haar donkere ogen glinsterde spot. Hij wilde protesteren. Haar een draai om de oren verkopen maar wist meteen dat ze maar even behoefde te klikken tegen wie dan ook en hij had de politie op de mat. En in deze stad waar hij zo veel van hield, zijn trouwerij met een gefortuneerde dochter van een slager en alles, al zijn plannen konden op de mesthoop. Hij stotterde en keek op haar neer. De doerak! Ze zag hem kijken en meteen drukte ze haar borsten vooruit. En daar was het weer, de weemakende lust. Hij wilde toegrijpen maar het kind lachte hem uit en deed een stapje achteruit. 'Afblijven,Ze legde de nadruk op zijn naam. Als om hem uit te dagen het haar te verbieden. 'Dag!' Ze schoot onder de lat van de brug door maar hij kreeg de schrik van zijn leven toen ze, vlak voor ze weg dook hem hard in het kruis stootte. En goed want zijn harde roede had stevig tegen haar hand gelegen.