13

‘Als je me vanavond nodig hebt, dan ben ik gewoon thuis, oké?’ zei Mira zacht. Ik knikte en stak mijn sleutel in het sleutelgat.

‘Je kunt me echt altijd bellen,’ riep Sophie me nog na vanuit haar auto.

Zachtjes liep ik naar binnen.

‘Mam? Mam, ben je thuis?’

De woonkamer zag er doods en verlaten uit, alsof mijn moeder al in geen weken thuis geweest was. Ze is er niet, dacht ik verdrietig. Ik wilde net weggaan, maar werd tegengehouden door gestommel vanuit de eerste etage.

‘O, mam, gelukkig, ik moet je echt spreken!’ riep ik opgelucht uit en ik rende als een gek de trap op.

Mijn moeder staarde me verbaasd aan vanuit haar rommelige bed. Ze had de dekens tot aan haar nek om haar heen geslagen.

‘Ben je ziek? Dat wist ik helemaal niet.’

‘June,’ zei mijn moeder met een geschrokken stem. ‘Wat doe jij nu hier?’

‘Voel je je niet lekker, mam?’ vroeg ik bezorgd.

‘Nee, nee,’ stamelde mijn moeder. ‘Ik eh, ik voel me prima.’

‘Waarom lig je dan in bed? Het is nog geen zeven uur.’

‘Eh, nou, eh…’ stotterde mijn moeder.

Mijn aandacht werd getrokken door twee zwarte, glimmende herenschoenen. Een seconde later ontdekte ik een verfrommelde, grijze pantalon op de grond.

‘Je hebt bezoek!’ riep ik onthutst uit. ‘Heb je een nieuwe vriend? Waarom heb je me niets verteld?’

Mijn moeder schoof ongemakkelijk heen en weer in haar bed.

‘Toch niet weer die Stefan, hè?’ Er viel een ongelukkige stilte. ‘Mam, toch niet weer die Stefan, hè?’

‘Nee, nee, schat, niet Stefan, nee hoor,’ antwoordde mijn moeder nerveus.

‘Wie is het dan wel? Wat doe je nu raar?’

De deur ging met een zwaai open.

‘Pap?’ gilde ik uit.

Snel griste mijn vader zijn broek van de grond en hield hem voor zijn middel.

‘O, June, ik eh, ik had je hier niet verwacht,’ stamelde hij.

‘Je bent helemaal naakt,’ bracht ik verbouwereerd uit.

Stomverbaasd gleed mijn blik van mijn ongemakkelijke vader, naar mijn vuurrode moeder en weer terug.

‘Gaat het wel goed met je, meisje? Wat zie je eruit,’ zei mijn vader bezorgd.

‘Pap, je bent naakt,’ zei ik, nog steeds in shock. ‘Ik ga echt niet met je praten terwijl je geheel naakt op het punt staat om mijn moeder te bespringen.’

‘Nou ja, bespringen, bespringen,’ zei mijn vader met een beschaamd lachje.

‘Sinds wanneer speelt dit?’ vroeg ik.

‘Nou ja, je moeder kwam me opzoeken in het ziekenhuis en toen hebben we het een en ander uitgesproken en tja, van het een kwam het ander. Nietwaar, poppedijn?’

‘Poppedijn?’ proestte ik het opeens uit. ‘O mijn god, dit is echt te veel voor mijn arme hart, ik laat jullie alleen, want anders kan ik het komende jaar niet slapen en zie ik alleen maar naakte vaders en hunkerende moeders voor me.’

Met mijn handen voor mijn ogen, zodat ik mijn vaders blote kont niet in het zicht kreeg, maakte ik me uit de voeten.

‘June, waar kwam je nou voor? Wacht nou even?’ riep mijn moeder me na.

‘Dat komt later, mam,’ riep ik terug en ik rende de trap af. ‘Veel plezier, poppedijntjes!’

‘June schatje, kom binnen. Mira is er ook nog,’ zei Sophie bezorgd. ‘Je ziet er al wat beter uit. Ging het gesprek met je moeder goed?’

‘Je wilt niet weten hoe ik mijn moeder aantrof,’ zei ik met een glimlach.

Sophie keek me vragend aan.

‘Lang verhaal,’ zei ik zacht en ik plofte uitgeput op de bank.

Mira kwam de keuken uit gelopen met twee wijntjes in haar handen. ‘Lieverd, je bent er toch,’ zei ze blij. Ze keek me met een bezorgde blik aan en begon in haar tas te rommelen. ‘Hier, een zakdoekje, je mascara zit echt tot op je kin.’

‘Ik haal wel even wat remover,’ zei Sophie en ze liep gehaast naar de badkamer.

‘Als je er liever niet over wilt praten, is het ook goed,’ zei Mira zacht. Ze stond op en schonk een glaasje wijn voor me in.

Sophie kwam terug met watjes en remover. ‘Hier,’ zei ze gehaast en ze plofte naast me neer op de bank. ‘Nou vertel, wat heeft dat rotwijf allemaal tegen je gezegd?’

In gedachten verzonken nam ik een slok van mijn wijn en staarde peinzend een paar seconden voor me uit.

‘Julius is misschien de vader van haar kind,’ zei ik uiteindelijk, bijna fluisterend en op een toon alsof ik het zelf nog niet kon bevatten.

‘Wat zeg je?’ riep Mira geschokt uit.

‘Hij is met haar naar bed gegaan,’ zei ik en ik keek toe hoe een stomverbaasde Sophie een sigaretje opstak.

‘Dat geloof ik niet,’ zei ze fel en ze blies haar rook tergend langzaam uit. ‘Zegt ze dat? Dat wijf is niet goed bij haar hoofd.’

‘Dat dacht ik eerst ook, maar ze is bij hem thuis geweest, ze wist precies hoe zijn woonkamer eruitzag.’

Sophie staarde me met grote ogen aan.

Mira kwam met een bezorgde blik wat dichter tegen me aan zitten. ‘Maar dat wil niet zeggen dat hij met haar naar bed is gegaan,’ zei ze twijfelend.

‘Dat zei ik ook, maar er is meer,’ fluisterde ik. Ik liet me zuchtend achterover vallen op de bank en staarde met een verdrietig gevoel naar het plafond. ‘Ze kon me precies vertellen dat er een klein litteken onder zijn navel zit.’

‘Een litteken?’ herhaalde Sophie stomverbaasd. ‘Hij heeft toch helemaal geen litteken?’

‘Jawel,’ zei ik met een vlakke stem. ‘Hij heeft een piepklein litteken vlak onder zijn navel, wat nauwelijks opvalt, behalve dan…’ Mijn stem brak. ‘Behalve dan als je er natuurlijk met je gezicht heel dichtbij zit,’ zei ik en ik voelde hoe de tranen over mijn wangen heen rolden.

Mira sloeg haar armen beschermend om me heen. ‘June, dat zegt toch niets, zo’n litteken, misschien heeft ze wel via via gehoord dat hij dat heeft.’

Sophie zei helemaal niets, maar haar blik was donker en bedrukt.

‘Ik zou zo graag willen geloven dat ze liegt,’ zei ik, ‘echt zo graag. Maar alles wijst erop dat hij me keihard heeft bedrogen.’

Bedroefd stond ik op en liep met trage passen naar het raam. De regen kwam met bakken uit de hemel vallen en er schoot een koude rilling door mijn lijf heen. ‘Misschien is het wel een groot misverstand, misschien zijn ze wel bezig met een verrassing voor je en was ze daarom bij hem thuis.’

‘Een verrassing? Maud? Nee Miertje, hoe graag je het ook wilt goedpraten voor me, het klopt gewoon van geen kant.’

‘Dus hij is misschien de vader van haar kind?’ zei Sophie zacht en ze kwam met een grimmig gezicht naast me staan. ‘Wat heb je tegen Maud gezegd?’

‘Niets eigenlijk, ik ben weggelopen. Je had haar gezicht moeten zien, ze schrok zich werkelijk dood. Heb nog nooit iemand zo lijkbleek zien worden. Wanhopig was ze en daarna echt razend. Toen ze doorhad dat ze me niet kon overtuigen om het voor me te houden, begon ze opeens over Julius. Ze was zo hatelijk, zo ongelooflijk hatelijk. Eerst geloofde ik het niet, maar hoe kan ze anders al die dingen weten?’

‘Wat afschuwelijk voor je, meis,’ zei Sophie zacht en ze staarde kwaad voor zich uit.

‘Dus je denkt dat ze de waarheid spreekt?’ vroeg ik fluisterend en volledig van slag. ‘Denk je dat hij al die tijd met haar gegaan is?’

‘Ik weet het niet, lieverd,’ zei Sophie troostend. ‘Er is echt maar een iemand die al je vragen kan beantwoorden en dat is Julius.’

‘Hé, kleintje, heb je me gemist?’ klonk het lief. ‘Wat zie je er mooi uit, heb je dat speciaal voor mij aangetrokken?’

Hij zag er moe uit, zijn tripje naar New York was hem blijkbaar zwaar gevallen. Of misschien was er ook wel een andere reden voor zijn afgematte gezicht. Zou Maud hem gebeld hebben? flitste door me heen. Met een onderzoekende blik nam ik hem op.

‘Ben je je tong verloren, lieverd?’ grinnikte hij.

Langzaam trok hij me naar zich toe en zoende me. Ik stond het toe. Het voelde zo vertrouwd, zo fijn, ik hield echt zo ongelooflijk veel van hem. De tranen schoten in mijn ogen.

Snel sloeg ik mijn armen om hem heen en verstopte mijn gezicht in zijn brede schouders. Ik wilde het niet geloven, ik wilde hem niet kwijtraken, het kon gewoon niet waar zijn, het mocht verdomme niet waar zijn.

‘Dus je hebt me toch wel gemist,’ grijnsde Julius. ‘Ik jou ook, hoor. Ik moet je ook van alles vertellen.’

Hij trok me op de bank. ‘Weet je nog die baan waar ik het laatst over had?’

Zwijgend keek ik hem aan.

‘Die baan, waarbij ik naar New York zou moeten verhuizen?’ Hij pauzeerde even. ‘Ze hebben hem me toch aangeboden,’ zei hij zacht.

Geschrokken staarde ik hem aan. ‘Dus je gaat weg?’ riep ik verslagen uit.

Julius pakte mijn hand beet. ‘Nee lieverd, ik ga niet.’ Hij staarde even voor zich uit.

‘Je gaat niet?’ herhaalde ik traag.

‘Nee, ik ga niet,’ zei hij nog een keer, dit keer op vastbesloten toon. ‘Je bent te belangrijk voor me geworden,’ zei hij zacht, terwijl hij zijn armen om me heen sloeg en me een zoen op mijn hoofd gaf. ‘Ben je niet blij?’ vroeg hij nieuwsgierig.

De tranen sprongen wederom in mijn ogen.

‘Ach lieverd, moet je huilen, wat ben je toch ook een schatje,’ zei Julius teder. Hij drukte zijn lippen op die van mij. Ik wilde hem stoppen, ik wilde van alles aan hem vragen, maar het lukte me niet.

Als in een roes zoende ik met hem, voelde ik zijn handen over mijn lijf gaan, steeds sneller, steeds gejaagder. Zijn tong steeds krachtiger in mijn mond, zijn ademhaling steeds sneller.

‘Ik heb je gemist,’ kreunde hij zachtjes in mijn oor, terwijl hij langzaam achterover op de bank ging liggen en me krachtig op hem trok. Zijn bewegingen werden wilder, gehaast trok hij mijn jurk over mijn hoofd heen. Overal voelde ik zijn handen, zijn mond, ruw, hartstochtelijk, liefdevol.

Langzaam maakte ik de knoopjes van zijn overhemd los. Zijn naakte huid voelde heerlijk aan, mijn gezicht schoof langs zijn gespierde bovenlijf. Opgewonden streelde hij mijn haar.

‘Ik wil je, June,’ kreunde hij zacht. Hij probeerde zijn broek los te maken. Plagend schoof ik verder naar beneden, mijn wang raakte zijn warme buik, zijn ademhaling was onrustig. Zijn vingers gleden wild over mijn rug, binnen een seconde lag mijn beha op de grond. Koortsachtig gleed mijn gezicht langs zijn blote buik omlaag, steeds lager en lager.

Met een ruk kwam ik omhoog. ‘Je litteken,’ riep ik uit, ‘ze wist van je litteken!’

Ik staarde volledig van slag naar zijn onopvallende litteken. ‘Ze wist ervan,’ herhaalde ik, als door een wesp gestoken.

Julius kwam met een verbaasde blik overeind. ‘Wie wist waarvan?’ vroeg hij verward.

‘Maud,’ zei ik zacht, ‘Maud wist ervan.’

Zijn ogen werden donker en hij stond gehaast op. ‘Heb je Maud gesproken?’ vroeg hij met een vreemde stem.

‘Ja,’ zei ik en de tranen schoten in mijn ogen.

‘Wat zei ze?’ klonk het ongemakkelijk.

‘Zeg jij het maar,’ antwoordde ik van streek. ‘Zeg jij maar waarom jullie samen zijn gaan lunchen. Zeg jij maar waarom zij weet hoe jouw huis er vanbinnen uitziet. Zeg jij maar waarom haar telefoonnummer in jouw mobiel staat. Zeg jij maar waarom ze zo raar naar je keek, toen ze je voor het eerst zag – áls ze je tenminste voor het eerst zag,’ riep ik met een trillende stem van woede.

‘June, het is niet…’ Julius slikte de rest van zijn zin in.

‘Het is niet wat ik denk?’ zei ik spottend. ‘Je bent niet de vader van haar kind? Het is allemaal één groot misverstand?’

‘De vader van haar kind?’ riep Julius stomverbaasd uit. ‘Hoe kom je daar in godsnaam bij?’

‘Van Maud,’ riep ik woedend, ‘van Maud!’

Onstuimig stond ik op en trok mijn jurk aan. ‘Hebben jullie hard gelachen om me?’ gilde ik woedend. ‘Die domme June, die heeft niets door, wat een naïeve, stomme doos.’

‘June, rustig nou een beetje,’ zei Julius op bezorgde toon. ‘Kom even zitten.’

‘Nee, ik ga niet zitten, leg jij me verdomme eerst maar eens uit hoe alles zit.’

Julius stond op en pakte mijn arm beet. ‘Kom even zitten,’ zei hij zacht.

Met tranen in mijn ogen ging ik naast hem zitten.

‘Ik kan de vader van haar kind niet zijn, want ik ben nooit met haar naar bed gegaan.’

‘Niet?’ vroeg ik met een stem die ik zelf nauwelijks herkende.

‘Nee, nooit,’ zei hij kalm en hij keek me recht in mijn ogen.

‘Maar waarom zegt zij dat dan?’

‘Ik weet het niet.’

‘Dus er is nooit wat tussen jullie gebeurd?’ vroeg ik met een zachte, trillende stem.

Zwijgend staarde hij voor zich uit.

‘Julius?’

‘Ik had het je meteen moeten vertellen,’ klonk het ongemakkelijk.

‘Er is dus wel wat tussen jullie gebeurd,’ riep ik uit en mijn hart begon sneller te bonzen.

‘Het was voordat ik jou leerde kennen,’ zei hij zacht. ‘Wij hadden nog niets, het was in de zomer.’

‘Vorig jaar zomer?’ vroeg ik volledig van slag.

‘Ja,’ beaamde hij met een onrustige blik. ‘We waren allebei in Ancee en raakten aan de praat. Ik was daar voor het vrijgezellenfeest van Jeff, zij was daar met vriendinnetjes. Ze had veel te veel op. Ik ook, trouwens.’

‘Och ja, natuurlijk, stom van me, je was dronken,’ zei ik op sarcastische toon.

‘Laat me even uitpraten,’ zei hij zacht. ‘Ik wist niet dat ze een relatie had, anders was ik nooit…’

‘Anders was je nooit wat?’

‘Anders had ik haar nooit mee naar huis genomen.’

‘Je hebt haar mee naar huis genomen?’ riep ik vol afschuw uit.

‘Het spijt me,’ zei hij op een gehaaste toon. ‘Er is niet veel gebeurd, we hebben wat gezoend, wat op de bank gelegen, opeens voelde ze zich niet lekker en is halsoverkop vertrokken. Daarna heb ik haar niet meer gezien, tot die avond bij je moeder thuis.’

‘En dat moet ik geloven?’ vroeg ik koeltjes.

‘Ik had het je willen vertellen, die avond waarop ik haar voor het eerst zag op je verjaardagsfeest. Toen had ik het je willen vertellen, weet je nog?’

‘Waarom heb je dat dan niet gedaan?’ vroeg ik vol onbegrip.

‘Je vader had net dat ongeluk gekregen, je was overstuur en je viel om van de slaap. Het leek me niet het juiste moment.’

‘En toen heb je maar besloten om het maar helemaal nooit meer te vertellen,’ zei ik smalend.

‘Die nacht kreeg ik een sms’je van Maud. Ze moest me dringend spreken, zei ze. De volgende dag hebben we met elkaar gesproken in Delicieux, die lunchroom waar je het over had. Ze was echt helemaal overstuur, smeekte me er niets over te zeggen tegen jou. Dat zou het einde betekenen van haar relatie.’

‘En terecht,’ zei ik woedend.

Julius keek me aan en legde zijn hand op mijn been. ‘Ze zwoor dat ze nooit eerder vreemd was gegaan, die bewuste nacht had ze ruzie met Jack en ze had veel te veel gedronken.

Toen ze zich realiseerde wat ze aan het doen was, is ze meteen vertrokken. Daarom ging ze zo halsoverkop weg. Ze is zwanger, June. Als ik iets had gezegd, was je broer bij haar weggegaan, en dan had ze er alleen voor gestaan. Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben.’

Zwijgend keek hij me aan. ‘Ik had het je echt willen vertellen,’ vervolgde hij. ‘Achteraf gezien heb ik het helemaal verkeerd aangepakt. Er zijn nog een paar momenten geweest dat ik het je wilde vertellen, echt waar, maar hoe langer ik wachtte, hoe moeilijker het werd. En op een gegeven moment was ik…’ Hij richtte zijn blik op de grond. ‘Op een gegeven moment was ik bang om je kwijt te raken.’

Zijn stem klonk bijzonder ongemakkelijk.

In gedachten verzonken stond ik op en liep naar het raam. Zijn woorden galmden door mijn hoofd heen.

‘Dus jij beweert dat jullie geen seks met elkaar hebben gehad?’ zei ik na een korte stilte met een trillende stem.

‘Nee, we hebben echt alleen maar gezoend,’ zei Julius onrustig en hij kwam naast me staan.

‘Als dat zo is,’ zei ik met een kille stem, ‘als dat zo is, vertel me dan eens waarom zij twijfelt over wie de vader van haar kind is?’

Julius staarde me met een ongelovige blik aan. ‘Ik weet het echt niet,’ zei hij, duidelijk niet op zijn gemak. ‘Wat heeft ze dan tegen je gezegd?’

‘Ik ben naar haar werk gegaan,’ zei ik met een ijzige uitdrukking in mijn gezicht. ‘Heb haar geconfronteerd met al haar leugens. Ze schrok zich dood. Woedend was ze, wanhopig, bijna hysterisch. Ze smeekte me om niets tegen Jack te zeggen, maar toen ik weigerde, heeft ze me alles verteld over jullie.’

‘Ze liegt,’ zei Julius, terwijl hij mijn gezicht zachtjes aanraakte. ‘Ze liegt tegen je, we zijn nooit met elkaar naar bed gegaan.’

‘En dat moet ik geloven omdat je altijd zo eerlijk tegen me bent?’ vroeg ik op een sarcastische toon en ik duwde zijn handen weg.

‘Misschien had ik het nog wel geloofd, misschien had ik je nog wel het voordeel van de twijfel gegund, misschien had ik er nog wel overheen kunnen stappen,’ zei ik op een merkwaardige toon. ‘Maar ik heb het met mijn eigen ogen gezien, ik heb zelf gelezen dat zij niet weet wie de vader is. Het stond overduidelijk in een mailtje, een mail die ze heeft geschreven, lang voordat ik haar confronteerde met haar leugens.’ Woedend staarde ik hem aan.

‘Niet alleen heb je al die maanden tegen me gelogen, je liegt nu weer, recht in mijn gezicht. Jullie verdienen elkaar!’ riep ik vol walging uit.

Trillend van woede pakte ik mijn spullen bij elkaar.

‘Wacht nou even,’ zei Julius duidelijk aangeslagen. ‘Ik ben echt niet met haar naar bed gegaan.’

‘Hou verdomme op met liegen! Heb je geen greintje respect voor me?’

Tranen van onmacht rolden over mijn wangen. Gehaast trok ik mijn jas aan en rende volkomen van streek naar beneden.

Julius rende me bezorgd achterna. ‘Wacht nou even,’ zei hij weer en hij sloeg zijn arm om me heen.

Woedend sloeg ik zijn arm weg. ‘Blijf met je poten van me af. Ik hoef je echt nooit meer te zien, en doe vooral de hartelijke groeten aan Maud.’

De hond van de buren begon woest te blaffen door de keiharde klap van de dichtslaande deur.

Totaal overstuur fietste ik naar huis, mijn mobieltje bleef continu overgaan. Laat me met rust, hufter, dacht ik woedend en intens verdrietig tegelijk. De tranen stroomden over mijn wangen. Beelden van onze ontmoeting in Salou flitsten door mijn hoofd. Ik hoorde zijn geamuseerde stem, zag zijn stralende ogen, voelde zijn warme lichaam waar ik altijd zo veilig in kon wegduiken. Zijn lieve kuiltjes, zijn troostende armen. Al zijn lieve sms’jes, zijn fluisterende liefkozingen in mijn oor. De lachbui waar we niet meer uit kwamen in The Jazz, die nacht in de bioscoop waar we bijna twee uur lang met elkaar zoenden en alleen het laatste kwartier van de film zagen. Die volledig mislukte, smerige ovenschotel die ik gemaakt had, waar hij zogenaamd smakelijk van aan het eten was.

Wanhopig smeet ik mijn fiets tegen de muur. Allemaal leugens, allemaal godvergeten leugens. Volledig van streek rende ik de steile portiektrap op.

‘Ben je er eindelijk,’ klonk het zacht.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik geschrokken.

‘Ik heb Maud gesproken,’ antwoordde Jack.