11

‘Wil je nog weggaan vanavond?’ vroeg Julius gapend.

‘Nou, volgens mij jij niet,’ zei ik grinnikend.

‘Tja, ik ben inderdaad wel een beetje moe,’ lachte hij verontschuldigend. ‘Maar ik ben niet te moe om heerlijk met jou in bed te liggen, hoor.’ Hij trok me met een ondeugende blik naar zich toe.

‘Wat vind je eigenlijk van Maud?’ vroeg ik zo onverschillig mogelijk.

‘Hoezo?’ vroeg Julius loom.

‘Gewoon, interesse. Ze wordt tenslotte mijn schoonzusje.’

‘Nou ja, ik vind haar wel oké,’ zei Julius. ‘Een beetje chagrijnig soms.’ Hij lachte even. ‘Heeft ze iets over mij gezegd dan?’

‘Nee, zou dat moeten?’ vroeg ik laconiek, maar ik keek hem vragend aan.

‘Nee hoor,’ klonk het achteloos en hij stond gapend op. ‘Deze man gaat eens even een uitgebreide douche nemen, gaat mijn schatje met me mee?’ vroeg hij en hij stak zijn hand uitnodigend naar me uit.

‘Nee, ik blijf hier even liggen, ik kom misschien zo wel,’ zei ik en ik lachte even lief naar hem.

‘Oké, oké, maar dan loop je wel een verrukkelijke massage mis,’ zei hij met een innemende glimlach en hij gaf me nog een heerlijke zoen op mijn mond.

Peinzend keek ik hem na, terwijl hij opgewekt de kamer uit liep. Met een enorm rotgevoel liep ik naar de eettafel.

Ging ik hem nu echt controleren? Langzaam pakte ik zijn mobieltje op en staarde naar het display. Een seconde later legde ik het toestel aarzelend weer terug.

Een nerveus gevoel maakte zich meester van me. Kijk nou maar gewoon, het is heus niet zo, dacht ik gespannen.

Zenuwachtig nam ik zijn telefoon weer in mijn handen en scrollde met een schuldig gevoel door zijn contactpersonen heen. Anna, Arthur, Bart, Brian, Daan, Dex, Diederik, Eduard, Elsie, Freek, de namen vlogen in rap tempo het schermpje over. Maaike, Maarten, Maud.

Mijn hart sloeg over. Snel keek ik naar het bijbehorende telefoonnummer: het was haar nummer.

Mijn handen begonnen te trillen en mijn hart klopte in mijn keel. Wat moest hij in godsnaam met haar nummer? Gehaast controleerde ik zijn berichten. Allemaal gewist. Met een bonkend hart en een bevende hand, legde ik zijn telefoon terug op tafel.

Verdomme, hij had haar nummer. Wat had dit in hemelsnaam te betekenen?

‘Julius?’ riep ik met een droge keel. ‘Sophie belde net. Ze heeft geloof ik ruzie met Duco, ik ga even snel naar haar toe, oké.’

‘Oké, lieverd,’ riep Julius vanuit de badkamer. ‘Kom je nog terug?’

‘Misschien!’ gilde ik. Ik stormde de trap af en trok met een verward gevoel de voordeur achter me dicht.

‘Oké, dus bij hun eerste ontmoeting doet hij alsof hij haar niet kent. Zij bekijkt hem met een vreemde blik en rent zowat de keuken uit. Mira heeft ze de volgende dag intens zien praten in een lunchroom, maar hij vertelt helemaal niets over deze ontmoeting, doet net alsof hij haar nauwelijks kent. Vervolgens heeft hij tijdens de reünie weer een heftig gesprek met haar, schrikt als hij je ziet, maar doet wederom alsof het niets voorstelt, en nu vind je haar telefoonnummer in zijn mobieltje,’ zei Sophie met een akelige blik in haar ogen. ‘Sorry June, maar bij mij gaan al mijn alarmbellen rinkelen.’ Ze staarde met een kritische uitdrukking op haar gezicht voor zich uit.

‘Ja, maar wat bedoel je dan, dat hij stiekem wat met haar heeft? Ze is zwanger! Dat zou toch absurd zijn?’

‘Nou ja, ik weet het niet,’ zei Sophie traag, ‘maar er zit een luchtje aan, een stinkend, smerig, verrot luchtje. Waarom confronteer je hem er niet gewoon mee?’

Zwijgend staarde ik voor me uit. ‘Omdat ik bang ben dat hij me dan niet de waarheid vertelt,’ zei ik zacht en ik schrok van mijn eigen zin.

Sophie stak met een vertwijfelde blik een sigaretje op. ‘Tja, daar kun je best nog eens gelijk in hebben,’ zei ze en ze stond langzaam op. ‘We moeten uitzoeken hoe het zit,’ klonk het vastbesloten. ‘Heb je de sleutel van Jacks huis?’

‘Nee, die heb ik niet, maar wat wou je daarmee doen dan?’

‘Nou, haar mailtjes lezen,’ antwoordde Sophie op een toon alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. ‘Maar het geeft niet, we proberen gewoon haar mail te kraken.’

Ik keek haar stomverbaasd aan.

‘We kunnen haar wachtwoord proberen te raden of haar geheime vraag invullen. Meestal zijn dat zulke voor de hand liggende antwoorden, echt ongelooflijk.’

‘Ervaring?’ vroeg ik grinnikend.

‘Lang verhaal,’ grijnsde ze en ze liep met een strijdlustige blik naar de computer.

‘Oké, wat is die achternaam van die trut ook alweer?’

‘Vermeer. Haar mailadres is [email protected],’ zei ik gehaast, terwijl een zenuwachtig gevoel me bekroop.

Snel pakte ik een stoel en ging naast Sophie zitten.

‘Wanneer is ze jarig?’ vroeg Sophie ietwat kortaf.

‘Eh, 18 augustus.’

‘En ze is even oud als wij, toch?’

‘Nee, een jaartje ouder,’ antwoordde ik nerveus.

Sophie begon allerlei mogelijke wachtwoorden in te typen.

‘Hè, verdomme, nu moeten we iets anders proberen, anders krijg je zo’n scherm dat je te vaak een verkeerd wachtwoord hebt ingetypt en dan blokkeert hij,’ klonk het na een tijdje ongeduldig.

Met een gespannen gezicht klikte ze op Mauds geheime vraag. ‘Wat is haar lievelingseten?’ vroeg ze en ze tikte ongeduldig met haar vingers op het toetsenbord.

‘Risotto,’ antwoordde ik stellig, ‘maar ze is toch zeker niet zo stom om dat in te vullen?’

‘Dus wel,’ zei Sophie grijnzend en ze keek me met een triomfantelijke blik aan. ‘Oké, wat hebben we hier allemaal?’

Met een bonkend hart bekeek ik alle afzenders in haar mailbox. Opgelucht haalde ik adem, nergens was er een mail van Julius te bekennen.

Sophie klikte wat willekeurige mailtjes aan en begon gehaast te lezen. ‘Niets boeiends,’ zei ze zuchtend. ‘Misschien hier?’

Met een nieuwsgierige blik klikte ze op het menu Verzonden Items. Er kwamen direct tientallen mailtjes in beeld, maar tot mijn grote opluchting was Julius’ naam wederom nergens te bekennen.

In gedachten verzonken liep ik naar de salontafel om mijn glaasje wijn te pakken. Ze hebben geen mailcontact, dat is in ieder geval iets, dacht ik gespannen.

‘Dit ga je echt niet geloven!’ riep Sophie uit met een stem waardoor ik het op slag ijskoud kreeg.

Met afgrijzen las ik het mailtje, en daarna nog een keer en nog een keer. Met een verbijsterde blik staarde ik in het stomverbaasde gezicht van Sophie.

‘Ze is misschien zwanger van een ander,’ zei Sophie met afschuw in haar stem.

‘Dat kan niet,’ zei ik, terwijl mijn hart in mijn keel bonsde en mijn lichaam zich in razendsnel tempo vulde met een naar en misselijk gevoel.

‘Toch is het zo,’ zei Sophie zacht.

‘Maar van wie in godsnaam?’ riep ik bijna hysterisch uit en ik voelde hoe alle kleur langzaam uit mijn gezicht wegtrok.

‘Geen idee.’

Een paar seconden staarde ze met een vreemde blik naar het mailtje. ‘Toch zeker niet van Julius?’ vroeg ze vervolgens voorzichtig.

‘Onmogelijk,’ zei ik stellig. ‘Dat is echt uitgesloten.’

Sophie knikte zacht. ‘Ik kan me dat eerlijk gezegd ook niet voorstellen,’ zei ze langzaam.

Peinzend staarde ze naar het toetsenbord. ‘Maar welke sukkel is dan wel de gelukkige, en wat moet dat kreng van Julius?’

‘Ik weet het echt niet,’ zei ik met een trillende stem van woede, ‘maar dat mag zij mij eens even haarfijn gaan vertellen.’

‘Gaat het wel met je? Volgens mij heb je geen oog dichtgedaan vannacht,’ zei Mira bezorgd. ‘Waarom ga je eigenlijk bij haar werk langs, kun je niet beter wachten tot vanavond?’

Ik schudde zachtjes mijn hoofd. ‘Nee, dan is Jack ook thuis, ik wil niet dat hij al iets weet,’ antwoordde ik kortaf en ik roerde afwezig in mijn kopje koffie.

‘Moet ik je anders even brengen?’ bood Sophie aan.

‘Dat is lief van je, maar ik ga liever alleen. Ik wil ook nog even goed nadenken over wat ik precies wil gaan zeggen.’

Sophie knikte en speelde met haar sigarettenpakje.

‘Eet nog even wat, June, je hebt echt nog niets op, straks val je nog flauw,’ zei Mira op een moederlijke toon.

‘Je bent lief, maar ik krijg echt geen hap door mijn keel.’

Ik staarde naar mijn telefoon. Het was al de derde keer in een kwartier tijd dat hij begon te trillen.

‘Neem je niet op?’ vroeg Sophie aarzelend.

‘Nee, het is Julius,’ zei ik met een vlakke stem.

‘Heb je hem nog gesproken?’

‘Nee, alleen ge-sms’t. Hij gaat trouwens naar New York de komende dagen, dus dat geeft mij even de tijd om alles op een rijtje te zetten. En ik ga ook maar, trouwens. Dan heb ik het maar gehad.’

Gespannen en met een naar en onheilspellend gevoel in mijn buik stond ik op.

‘The Big Apple, toe maar,’ zei Sophie.

‘Tja, het hoofdkantoor van zijn werk zit daar, vandaar,’ antwoordde ik afwezig.

Ik liep naar de gang en zocht met een onrustig gevoel mijn spullen bij elkaar. Ik was zenuwachtig. Wat zou die trut in hemelsnaam gaan zeggen?

Sophie en Mira kwamen naar me toe gelopen en sloegen hun armen beschermend om me heen.

‘Succes lieverd, en laat je niet gek maken,’ zeiden ze bemoedigend.

Verdomme, hij is echt veel en veel te laat, dacht ik pissig. Ik stond al meer dan een halfuur in de miezerige regen op de bus te wachten.

Tot mijn grote ergernis was het ook nog eens overvol in de bus, stonk het naar oud zweet en was er nergens een zitplek vrij.

Chagrijnig tuurde ik uit het raam, terwijl mijn mobieltje voor de vijfde keer afging. ‘Liefje, ik kan nu even niet zo goed praten, sta in een stampvolle bus en vanavond ben ik weg, dus ik spreek je wel als je terug bent, sorry,’ zei ik gehaast.

‘O, oké,’ klonk het verbaasd. Hij wilde nog meer zeggen, maar ik onderbrak hem.

‘Ik moet nu echt ophangen schat, veel plezier in New York, doe voorzichtig, doei.’ Met een enorm rotgevoel hing ik op en keek nerveus toe hoe we halte na halte passeerden.

‘Vredestein,’ hoorde ik de buschauffeur na een tijdje mompelen. Gespannen en diep in gedachten verzonken stapte ik uit de bus. In mijn hoofd hoorde ik mezelf al mijn eerste zinnen zeggen.

Aan het einde van de straat dook een reusachtig, chic, maar tegelijkertijd kil en sfeerloos gebouw op. Van der Laan Enterprise, prijkte er met grote, zwarte letters op het dak.

Hier moest het zijn, nog een paar minuten en ik stond oog in oog met die ongelooflijke trut. De zenuwen gierden plotseling door mijn lijf.

O god, straks is het Jacks kind niet, dat zou hij niet overleven. Mama ook niet trouwens, dacht ik nerveus, terwijl mijn gedachten met een onrustig gevoel terugschoten naar die ene avond waarop Jack mijn ouders eindelijk inlichtte over Mauds zwangerschap.

Nadat mijn vader mijn moeder had ingeruild voor een jonger exemplaartje, had mijn moeder pertinent geweigerd op dezelfde gelegenheden als mijn vader te verschijnen. Mijn stiefmoeder was overigens niet alleen jonger dan mijn moeder, ze was ook mooier, slanker, slimmer, rijker en zelfstandiger. Wat moest ze eigenlijk met mijn vader?

Daar zaten ze dan, mijn beide ouders, en de sfeer was op zijn zachtst gezegd ijzig. Ik had echt niet verwacht dat mijn moeder zou komen, maar iets in Jacks stem had haar over de streep getrokken.

Jack en Maud waren duidelijk zenuwachtig. Maud had een donkergroen, wijdvallend jurkje aan, maar als je er op lette, kon je toch duidelijk een beginnend buikje ontdekken.

Mijn schoonzus in wording was een geweldige keukenprinses, alleen merkten wij daar bitter weinig van. Madam was of te druk bezig met sporten of obsessief bezig met haar carrière. Nou ja, vroeger dan – sinds ze zwanger was, stond alles even op een laag pitje. Ze had het eigenlijk nooit meer over haar werk en om eerlijk te zijn vond ik dat een verademing, want ik werd doodziek van al haar verhalen over haar geweldige baas en zijn briljante bedrijf.

Maar die avond stond Maud al een uur in de keuken te zwoegen en de heerlijke aroma’s kwamen onze kant op.

‘Kan ik je misschien ergens mee helpen?’ bood ik aan, terwijl ik nieuwsgierig naast haar kwam staan in de keuken.

‘Nou, als je wilt kun je de vuilniszak even verschonen, o, en de was moet ook echt opgehangen worden, die ligt er al vanaf vanochtend in,’ antwoordde ze zonder op te kijken.

‘Ik bedoelde eigenlijk op kookgebied,’ zei ik nors.

‘O, bedoelde je dat,’ zei Maud en ze tuurde nog altijd naar haar pan. ‘Nee dank je, ik geloof niet dat de wereld op jouw kooktalent zit te wachten,’ voegde ze er met een suikerzoet lachje aan toe. ‘Maar je bent meer dan welkom om mijn was even op te hangen. Het is ook niet zo goed in mijn positie, dat bukken en zo.’

Het is ook niet zo goed in mijn positie, dat bukken en zo, herhaalde ik pisnijdig in mijn hoofd, terwijl ik de was aan het ophangen was. Je hebt nog niet eens echt een buik, aanstellerig wijf dat je bent.

Geïrriteerd keek ik de kamer rond. Mijn oog viel op een stapel kleine fotootjes naast de computer. Was dat – was dat de baby? Ik tuurde naar de echofoto’s en probeerde te ontdekken wat nu precies baby was en wat niet. Om eerlijk te zijn zag ik alleen een grote, grijszwarte vlek. Maar die vlek, dat is toevallig wel mijn neefje of nichtje, dacht ik ontroerd.

‘Hoi baby’tje,’ fluisterde ik zacht tegen de foto. ‘Ik ben jouw tante.’ Ik voelde een traan opkomen. O, wat ben je toch ook een sentimentele trut, dacht ik grinnikend. Snel legde ik de foto’s weer terug en liep naar de keuken.

‘Ik heb de was opgehangen, hoor,’ zei ik oprecht vriendelijk. ‘En als ik nog wat voor je kan doen, dan moet je het gewoon zeggen. Als ik je ergens mee kan helpen, dan doe ik dat graag.’

‘Dat is lief van je, June,’ antwoordde Maud zichtbaar verrast en ze streek even met haar hand over haar buik.

Een halfuur later zaten we eindelijk aan de feestelijk gedekte tafel. Hoewel het eten verrukkelijk was, kreeg ik maar heel weinig naar binnen. Ik was onrustig, nerveus voor wat komen ging. Hoe zouden mijn ouders, en vooral mijn moeder, reageren op het nieuws? Ze kon soms zo onvoorspelbaar uit de hoek komen.

Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten, want Jack stond op en zette de muziek zachter. Met een ernstig gezicht liep hij terug naar de tafel. Ik moest stiekem een beetje lachen. Als je naar zijn gezicht keek, zou je eerder denken dat hij de dood ging aankondigen in plaats van nieuw leven.

‘Pap, mam, ik wil jullie graag iets vertellen.’

Mijn moeder keek Jack zeer nieuwsgierig aan.

‘Ik ben gestopt met mijn studie, maar voor jullie beginnen te protesteren,’ voegde hij er gehaast aan toe, ‘ik heb er een heel goede reden voor.’

Jacks stem klonk krachtig, maar ik kon aan zijn houding duidelijk zien dat hij zenuwachtig was.

‘Maud is zwanger,’ zei hij en met een trots gezicht richtte hij zijn blik op de toekomstige moeder van zijn kind. ‘Jullie worden opa en oma.’

Je kon werkelijk een speld horen vallen. Met ingehouden adem wachtte ik op een reactie. Ik was dolblij dat ik niet in Jacks schoenen stond.

Mijn moeder schoof haar stoel naar achteren en stond op. Op haar gezicht verscheen plotseling een grote glimlach en ze klapte enthousiast in haar handen.

‘O, Jack, echt waar, wat vind ik dat leuk om te horen. Ik word oma, wat leuk, wat ontzettend leuk!’ gilde ze uit.

Met grote passen liep ze op Jack af en sloeg haar armen om hem heen.

‘Ik vond je al zo lekker mollig geworden,’ riep ze naar Maud, die daarop sneller dan het licht haar bord eten wegschoof.

Ook mijn vader reageerde blij. Hij was minder enthousiast dan mijn moeder, maar dat was eigenlijk met alles zo.

Jack was zichtbaar opgelucht: de bedachtzame blik in zijn ogen was verdwenen en hij had een grijns van oor tot oor.

Maud zag er wat minder opgetogen uit. Nu ik eens goed naar haar keek, zag ze er eigenlijk best een beetje moe en gespannen uit.

‘Voelt Maud zich wel oké?’ fluisterde ik bezorgd naar Jack.

‘Ja, hoor,’ fluisterde Jack terug. ‘Ze is gewoon een beetje moe, dat is alles.’

Ik voelde me op slag schuldig dat ik zo moeilijk had gedaan over het ophangen van de was.

‘Kijk, jullie eerste kleinkind,’ zei Jack trots en hij legde de kleine echofoto’s in mijn moeders hand.

Ontroerd staarde mijn moeder naar het grijs-zwarte vlekje dat haar kleinkind voorstelde.

Blijkbaar kwamen er veel herinneringen bij haar boven, want ze begon vrijwel meteen met een warme blik te vertellen over haar zwangerschappen.

Ik luisterde aandachtig, ik had haar eigenlijk nog nooit zo uitgebreid horen vertellen over die fase in haar leven. Toen ze bij het onderwerp bevallingen aankwam, mengde mijn vader zich ook opeens in het gesprek. Mijn moeder reageerde in eerste instantie wat afstandelijk op zijn inbreng, maar al snel vulden ze elkaar aan met smeuïge, vermakelijke details, waardoor werkelijk iedereen in een deuk lag.

Het gezicht van Maud toen mijn moeder wel heel expliciet begon te vertellen over uitscheuren, inknippen en tangverlossingen, was echt onbetaalbaar.

Mijn blik gleed naar de lachende, gelukkige gezichten om me heen. Wat geweldig dit. Ik had mijn ouders nog nooit zo geanimeerd met elkaar zien praten. Eigenlijk had ik ze de afgelopen jaren überhaupt niet met elkaar zien praten. Wat bijzonder dat zo’n klein wezentje mensen zo bij elkaar kon brengen.

Lief baby’tje, lief klein wondertje in Mauds buik, je was nog niet eens geboren, maar iedereen was al stapelgek op je.