10

Met een verliefd gevoel kroop ik nog wat dichter tegen hem aan.

Julius sloeg glimlachend zijn arm om me heen en streelde zachtjes over mijn buik. ‘Vertel eens iets over vroeger. Je vertelt me er nooit iets over. Verberg je soms wat voor me?’ klonk het grinnikend.

‘Wat wil je weten dan?’ antwoordde ik lachend.

‘Nou, weet ik veel, vertel eens iets over die knakker, die Roderick. Waarom heb je in vredesnaam iets met hem gehad?’

‘Roderick? Nee joh, ik ga het niet met jou over Roderick hebben,’ zei ik ongemakkelijk en mijn gedachten gleden met tegenzin terug naar mijn allereerste liefde.

Roderick van Henegouwen was mijn eerste, echte vriendje. Wat was ik gek op die jongen. Ik was zo ontzettend verliefd op Roderick, dat ik eenvoudigweg niet doorhad wat een ontzettende lamzak hij wel niet was.

Roderick woonde in Marlot, een van de meest chique wijken van Nederland. De wijk stond vol charmante, vrijstaande, vooroorlogse villa’s. Hij woonde in een wat kleinere villa, maar om het even in perspectief te zien: zijn tuinhuisje was bijna even groot als ons gehele huis.

Wij woonden in zo’n aftands nieuwbouwhuis in een naargeestige nieuwbouwwijk, met aangelegde speeltuintjes vol nieuwbouwkindjes en om iedere vijf punt vijfenzeventig meter een gekloond boompje met links en rechts daarvan een parkeerplaats vol met door de ANWB uitgeroepen gezinsauto’s van het jaar.

Had je mijn huis gezien, dan had je alle huizen in de wijk gezien, want werkelijk iedere trotse huiseigenaar was in het bezit van dezelfde aftandse binnen- en buitendeuren, dezelfde aftandse trapleuningen en dezelfde aftandse, kleine, rechthoekige kamertjes met aan de linkerkant een schuin dak. Ook het schilderwerk van deze architectonische hoogstandjes was net zo identiek als de uitvoering van twee Chinese synchroonzwemmers. Keurig marineblauw met hagelwit. Tot die ene dag dan, toen verfde de buurman van nummer zevenenvijftig zijn panelen opeens baanbrekend groen, de durfal.

Mijn eerste ontmoeting met zijn ouders was rampzalig. Bij binnenkomst bekeek zijn moeder me vluchtig en binnen een seconde was ik gewogen en te licht bevonden. Om bevestigd te krijgen wat ze al vermoedde, informeerde ze nog even koeltjes naar mijn ouders. ‘Gescheiden en secretaresse op een notariskantoor,’ vatte ze mijn verhaaltje met een zuinig mondje samen. Een seconde later brak er een triomfantelijk ‘zie je wel’-glimlachje door op haar gezicht.

De maanden erna was het overduidelijk dat ik niet welkom was in hun huis. Er viel een ijzige stilte als ik samen met Roderick de woonkamer betrad en alle gesprekken met mij, werden via hem gevoerd. ‘Blijft June eten, Roderick? Vader en ik hebben er eigenlijk niet op gerekend. Misschien kun je aan June vragen of ze haar jas aan de kapstok kan hangen, daar is hij tenslotte voor.’

Mijn moeder vond Roderick ook tien keer niks. Dit vertelde ze me pas toen Roderick me na vijf maanden keihard had gedumpt. Ontroostbaar stortte ik me in haar armen en mijn mama begon onder het genot van een kopje thee en een koekje uitgebreid te vertellen wat er allemaal mis was met de jongen.

‘Hij komt uit een ander milieu, June. Ik ken die soort, koude kak, hij denkt dat hij heel wat is, maar het enige waar hij goed in is, is teren op zijn vaders centen. Te beroerd om zijn handen uit de mouwen te steken, veel te bang om vies te worden. Daar heb je echt niets aan, June. Geloof mij nou maar, over twintig jaar is hij net zo dik en net zo kaal als zijn vader en dan lach je jezelf uit dat je ooit verliefd bent geweest op die jongen. En o, trouwens, ik sprak je vader laatst en die vond hem ook ab-so-luut niet te pruimen, nee June, sorry dat ik het moet zeggen, maar we zijn echt heel, heel blij dat het over en uit is met die knul.’

Heerlijk, zulke eerlijke, troostende woorden. Mijn moeder was trouwens ook enorm opgelucht dat ze eindelijk eens haar gal kon spuwen over Roderick. Alleen een beetje jammer dat het de volgende dag weer aan was.

Na onze eerste breuk heb ik het alsnog maar liefst tien maanden uitgehouden met die lamzak, daarna zag ik het licht. Of misschien kwam het ook wel doordat ik hem in een compromitterende positie betrapte met die trut van een Maartje – het had echt niets te betekenen – von Brockenhoven, de aanvoerster van het hockeyteam.

‘Roderick is echt geen interessant onderwerp,’ zei ik zacht, terwijl ik nog wat dichter tegen hem aan ging liggen. ‘Maar vertel jij mij maar eens iets interessants, zoals wat er bijvoorbeeld in die schoenendoos van je zit.’

‘Schoenendoos?’ vroeg hij verbaasd.

‘Ja, die schoenendoos die daar onder in je witte kast ligt.’

‘Nieuwsgierig aagje,’ zei hij grinnikend. ‘Heeft het je veel moeite gekost om er niet in te kijken?’

‘Heel veel moeite,’ beaamde ik lachend.

‘Ik moet je teleurstellen, er zit echt niets bijzonders in. Gewoon wat papieren die nodig zijn voor na mijn dood. Je moet je zaakjes natuurlijk wel goed geregeld hebben.’

Met een ruk kwam ik omhoog. ‘Dat meen je niet?’ riep ik stomverbaasd uit. ‘Heb jij ook alles al klaarliggen?’

‘Eh, ja,’ klonk het twijfelachtig.

‘Ik ook. O, wat ongelooflijk bizar zeg. Hè? Maar wanneer ben jij daarmee begonnen? Mijn lichte obsessie is een paar jaar na de scheiding ontstaan. Gevalletje verlatingsangst, schat ik zo in. Ik heb echt alles al tot in de puntjes uitgestippeld. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er de afgelopen jaren nog nauwelijks over nagedacht heb, behalve dan natuurlijk over de kist. Maar ja, je kist, dat is natuurlijk wel je allerlaatste fashion statement, die keuze verdient dus wel de nodige aandacht,’ zei ik grinnikend.

Julius keek me zwijgend aan.

‘Maar heb jij ook je nummers al uitgekozen? Ik twijfel steeds. Dan denk ik dat ik ze op een rijtje heb staan, maar ja, dan komt er weer een ander liedje langs. Dat heb jij zeker ook?’ vroeg ik nieuwsgierig, terwijl ik Julius met grote ogen vragend aankeek, maar zijn antwoord niet afwachtte. ‘Op één staat absoluut Bright Eyes van Simon and Garfunkel, je weet wel dat liedje over die konijntjes. O mijn god, ik heb die tekenfilm al honderd keer gezien, maar elke keer rollen de tranen over mijn wangen. En op twee staat Marco, definitely Marco.’

‘Marco Borsato?’ vroeg hij grinnikend. ‘En wie heb je dan op drie, Gordon zeker?’

‘Ga je nu Marco met Gordon vergelijken?’ vroeg ik beledigd. ‘Margherita is echt een van de mooiste liedjes ooit, absoluut kippenvel.’

‘En vertel, wat voor kist heb je uiteindelijk uitgekozen?’

‘Nou, ik ben blij dat je het vraagt, want ik twijfel dus een beetje. Jarenlang wilde ik zo’n ivoorwitte geweven kist. Ik heb nog wel even een maandje getwijfeld of ik niet toch liever een ambachtelijke kist wilde, want die heeft zijn waarde door de jaren heen natuurlijk absoluut bewezen, maar ik vind hem toch iets te doorsnee. Maar nu twijfel ik dus tussen twee absolute toppertjes. Aan de ene kant ben ik smoorverliefd op zo’n sarcofaag, ik vind het echt zo geweldig dat je die naar eigen idee kunt beschilderen. Maar aan de andere kant is zo’n wilgenteenkist natuurlijk ook meer dan schitterend. Van die open structuur van die gevlochten wilgentenen gaat mijn hart absoluut sneller kloppen. Nou ja, nu dan hè, als ik eenmaal in die kist lig, klopt er nog weinig hart,’ ratelde ik vrolijk. ‘Maar vertel eens, wat heb jij al allemaal gepland? Weet je, dit voelt echt zo bevrijdend! Kan ik er eindelijk eens met iemand over praten, zonder dat ik meteen word afgevoerd naar een of ander gesticht.’

‘Ik ben blij dat je je ei bij me kwijt kunt,’ klonk het grinnikend. ‘Mijn schoenendoos bevat helaas niet zulke spannende details.’

‘Niet?’ antwoordde ik, toch wel wat teleurgesteld. Snel rende ik naar de kast en griste het schoenendoosje van de plank. ‘Mag ik kijken?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Als je het vervelend vindt, moet je het eerlijk zeggen, maar misschien kan ik je wel ergens mee helpen.’

‘Een beetje samen brainstormen over ons uiteinde, bedoel je?’ antwoordde Julius geamuseerd.

‘Precies,’ zei ik bloedserieus en ik tilde vol verwachting de deksel van de doos af. ‘Een uitvaartverzekering?’ vroeg ik stomverbaasd en ik tilde het mapje uit de verder akelig lege doos. ‘Is dat alles?’

‘Yep,’ antwoordde Julius met een grote grijns op zijn gezicht. ‘Maar zo’n wilgenboomtakteenkist lijkt me ook wel wat, hoor,’ zei hij troostend en hij nam me grinnikend in zijn armen.

*

‘Het is echt een beest in bed,’ zei Mira met een ondeugend glimlachje.

Sophie grijnsde en seinde even naar de barman dat we nog wat drankjes wilden. ‘Wat bedoel je precies met beest?’ vroeg ze belangstellend en ze schoof haar stoel iets dichter naar Mira toe.

‘Wacht, ik wil het ook horen,’ zei ik giechelend en ik ging aan de andere kant van Mira zitten.

‘Nou ja, hij is echt heel wild, we doen allerlei standjes die ik nog nooit gedaan heb.’

‘O ja, zoals wat?’ vroeg Sophie en ze keek Mira verwachtingsvol aan.

‘Nou ja, op z’n hondjes bijvoorbeeld.’

Met een stomverbaasde blik staarde Sophie naar Mira. ‘Op z’n hondjes? Wat is daar nu weer spannend aan? Je bedoelt dat jij op je handen en knieën zit en dat hij achter jou zit,’ zei Sophie met een ongelovige blik.

‘Ja, precies, dat bedoel ik,’ zei Mira en ze nam met een glunderende blik een slok van haar wijn.

‘Maar dat is toch niet zo heel bijzonder, Mier?’ vroeg ik met een ingehouden lach. Sophie keek me grinnikend aan.

‘O, maar dat is nog niet alles, hoor,’ zei Mira nog altijd glunderend. ‘We doen het ook echt op de vreemdste plekken.’

‘O, ja?’ vroeg Sophie met aangewakkerde interesse. ‘Waar dan allemaal?’

‘Nou, op de bank bijvoorbeeld, en laatst nog onder de douche,’ zei Mira giechelend.

Ik begon zachtjes te lachen.

‘De bank en de douche?’ herhaalde Sophie grijnzend. ‘Nee, dat is echt shocking gewoon, help me alsjeblieft, ik val echt bijna om van verbazing,’ zei ze spottend, maar met een grote grijns op haar gezicht. ‘Nu begrijp ik ein-de-lijk waarom je Thomas hebt ingeruild,’ ging ze proestend verder. ‘Als je dit al beestachtige seks noemt, hoe slaapverwekkend moet de seks met Thomas dan in vredesnaam wel niet geweest zijn?’

Mira lachte en nam een klein slokje van haar wijn. ‘Nou, voor mij is dit in ieder geval helemaal het paradijs,’ zei ze met een tevreden glimlach. ‘Maar genoeg over mij,’ ging ze vrolijk verder. ‘Hoe is het met die lovers van jullie? Ik wist trouwens helemaal niet dat Julius en Maud zo close zijn.’ Ze keek me even vragend aan.

‘Hoe bedoel je close?’ vroeg ik verbaasd.

‘Nou, ik zag ze een tijdje terug samen lunchen,’ zei Mira opgewekt.

‘Je zag Julius en Maud samen lunchen?’ riep ik uit. ‘Dat kan niet, onmogelijk.’

‘Nou, het is toch echt zo,’ zei Mira traag en ze keek me onderzoekend aan. ‘Het was de dag na jouw verjaardagsfeestje, ik weet het nog goed. Ik was toen met mijn moeder aan het lunchen en werd om de haverklap gebeld door jullie, weet je nog? Ik was toen nog echt zo pissig op jullie.’

Sophie keek me met een bedenkelijke blik aan. ‘Wat moet Julius met Maud?’ vroeg ze, terwijl haar ogen een vreemde glans kregen.

‘Dat zou ik ook wel willen weten,’ zei ik verbaasd.

‘Maar wat bedoel je met samen? Was hij er toevallig en zij ook, of waren ze echt samen, samen?’ vroeg Sophie.

‘Nee, ze waren echt samen, zij zat aan een tafeltje te wachten en toen kwam hij binnen. Ze hebben bijna een uur met elkaar gesproken en het was een behoorlijk intens gesprek volgens mij.’

‘Wat versta je precies onder intens?’ vroeg ik met een vreemde stem.

‘Nou ja, hoe moet ik dat uitleggen, je zag gewoon aan hun manier van kijken dat ze het over een belangrijk onderwerp hadden. Ze gingen helemaal op in het gesprek, zelfs zo erg dat Maud me helemaal niet opgemerkt heeft,’ vervolgde Mira aarzelend.

‘Heb jij Julius die dag nog gezien?’ vroeg Sophie op een kritische toon.

‘Ja,’ antwoordde ik zacht en mijn hart begon steeds sneller te slaan. ‘We zijn toen nog samen naar het ziekenhuis gegaan om mijn vader op te zoeken.’

‘En hij heeft niets gezegd over zijn rendez-vous met Maud?’ vroeg Mira zacht.

‘Nee, helemaal niets,’ antwoordde ik ongemakkelijk.

‘Typisch,’ zei Sophie met een kritische blik.

‘Ja, heel typisch,’ zei ik en ik nam peinzend en met een aanzwellend rotgevoel een slok van mijn wijn.

‘Deed zij trouwens niet heel raar toen ze hem voor het eerst zag?’ vroeg Sophie, die met de rits van haar tas speelde.

‘Ja, klopt,’ zei ik en ik probeerde me uit alle macht die avond voor de geest te halen. Met een bonkend hart zag ik voor me hoe ik Julius meenam naar de keuken. Maud stond met mijn tante te praten. Haar blik, haar blik was zo typisch geweest toen ze hem zag. Geschrokken? Schuldig? En hoe deed hij ook alweer? Zakelijk? Afstandelijk? Schrok hij nou toen hij haar zag?

‘Ze eh… Ze deden inderdaad wat raar toen ze elkaar voor het eerst zagen,’ zei ik zacht. ‘Ze gaven elkaar heel kort een hand en Maud had een heel vreemde blik in haar ogen. Een seconde later rende ze zowat de keuken uit.’

‘Rende ze de keuken uit?’ vroeg Mira verbaasd.

‘Tja, ze zei dat ze zich niet zo lekker voelde.’

Zwijgend staarde ik naar mijn wijn. Hij was met haar wezen lunchen? Dat kon toch zeker niet waar zijn?

‘Wat apart,’ zei Mira weifelend.

‘Nou ja, Maud doet wel vaker raar, hoor,’ fluisterde ik.

Mira knikte instemmend en nam langzaam een slok van haar wijn.

‘Tijdens de reünie stond hij volgens mij ook vrij heftig met haar te praten,’ zei Sophie peinzend.

‘Viel jou dat ook op?’ vroeg ik zacht.

‘Nou ja, nu ik eraan terugdenk wel, ja,’ klonk het voorzichtig, terwijl ze me wederom met een bedenkelijke blik aankeek. ‘Wat denk jij dat erachter zit?’

‘Ik heb echt geen idee,’ zei ik met een vlakke stem. ‘Hij zal er ongetwijfeld een logische verklaring voor hebben.’

‘Wanneer ga je het hem vragen?’ vroeg Mira nieuwsgierig en ze trok haar veters wat strakker aan.

‘Ik zie hem pas morgen weer, hij zit weer een paar dagen in Brussel.’

‘Weet je al wat je gaat zeggen?’

‘Nee, nog niet,’ antwoordde ik kortaf.

‘Hij kan het vast allemaal uitleggen,’ zei Mira bemoedigend.

‘Ik hoop het,’ zei ik zacht.

‘Nou kom, trek je schoenen aan, de les begint zo.’

Nieuwsgierig stapte ik het ruime sportlokaal binnen. Het was er ijzig koud. Via een glimmende spiegelwand kon ik de andere vrouwen eens bekijken. Mira had gelijk, er deden inderdaad vrouwen van zestig mee. Maar ik zag ook heel jonge meisjes, gekleed in strakke leggings en zwarte, korte topjes, waardoor hun perfecte, zeer gespierde buiken extra goed benadrukt werden.

Onzeker gluurde ik eens in de spiegel naar mijn eigen figuurtje. Hm, hier en daar mocht het allemaal wel wat strakker. Hopelijk ging ik het sporten nu echt een tijdje volhouden.

Volgens Mira zou ik helemaal verslaafd raken aan deze aerobiclessen. O, excuse me, zo heet het tegenwoordig natuurlijk niet meer, het heet nu bodyshapen. Aerobic is echt zo jaren negentig.

De deur zwiepte open en er kwam een extreem dun vrouwtje, gekleed in een blinkende, witgekleurde legging met bijpassende haltertop, op hysterische wijze naar binnen gerend.

‘Hello ladies, zijn we er klaar voor?’ gilde ze met een schelle, bijzonder onaangename stem.

Er werd een overspannen muziekje aangezet en ze ging als een legeraanvoerster voor ons staan. ‘Ik zal er wel eens even voor zorgen dat jullie al die overtollige kilootjes kwijt zullen raken,’ gilde ze weer met die akelige stem, terwijl ze haar troepen met een doordringende blik inspecteerde.

Waarom gilde ze zo, we waren toch niet doof? Mijn gevoel zei me dat dit een lange les zou worden, een heel lange les.

‘Oké, marcheer. En harder, en harder, kom op, jullie zijn geen oma’s, een beetje tempo dames. Oké, daar gaan we dan, Side Step rechts, vijftien keer.’

Side Step rechts? Ik keek snel naar het meisje voor me en deed haar na. ‘Nog vier, nog drie, nog twee, nog één en we gaan naar de Grapevine links en weer terug. Vijftien keer dames, en een beetje tempo, dit is geen bejaardengym.’

De wat? Wat zei ze allemaal? O zo, ik snapte het al. Yes, ik kon het, ik kon het. Dit was inderdaad niet moeilijk, echt een eitje.

Met een trotse blik keek ik opzij richting Mira, maar zij had niet door dat ik naar haar keek en ging volledig op in de les.

‘Oké dames, even dribbelen, en zijn we al een beetje warm? Nu gaan we echt beginnen. Op vier, Grapevine rechts en weer terug, Lunges tien keer rechts en tien keer links, tempo dames, tempo, Pony vooruit, Pony terug, vijf keer Squat, dat kan dieper, veel dieper, loop weer terug, twee keer V-stap rechts, drie keer A-pas links en we eindigen met de Mambo Chachacha op links.’

O, mijn god, naar links, shit, nee, naar rechts. Naar voren, hè, hoe deden ze dat? Stond dat oude lijk daar in de hoek me nu uit te lachen? Shit, andere been, andere arm, nee, andere kant. ‘O, sorry, het is mijn eerste keer, heb ik je pijn gedaan?’ Waarom kon iedereen dit, behalve ik?

‘En we gaan door met de Easy Walk op twee, Hamstring Curl nog acht, nog zeven, nog zes, ga door, ga door, hoger dames, en ja, Calypso op vier, en dribbelen, noemen jullie dit dribbelen, tempo dames, tempo en we gaan nu echt even los. Scoop, en Scoop, en Scoop, en Scoop, vijftien High Kicks rechts nu, en wissel andere been, hou vol, kom op, Double Grapevine, hakken, tweemaal links en eenmaal rechts en we eindigen met Jumping Jacks. En ja, vanaf het begin, maar nu sneller, nog vier, nog drie, nog twee, nog één…’

‘Het ging toch best goed, June,’ zei Mira lachend. ‘Ik wist ook echt niet dat het zo moeilijk zou zijn, hoor. Normaal hebben we een man, die doet echt veel rustiger aan en legt dingen ook uit aan nieuwelingen. Volgende week gaat het heus beter.’

‘Volgende week? Je denkt toch zeker niet dat ik me nogmaals in die slangenkuil begeef? Ik ga wel lekker op zo’n loopband staan.’

‘Ook goed,’ grinnikte Mira. ‘Ik moet trouwens een beetje opschieten, want Damiën komt zo langs. Bel je me nog even nadat je Julius hebt gesproken? Succes lieverd, het komt allemaal goed.’