7

‘Dit is mijn lievelingstante, en deze dame hier is natuurlijk ook mijn lievelingstante,’ zei ik grinnikend, terwijl ik Julius aan al mijn familieleden voorstelde.

Na het voorstelrondje trok Julius me met een ondeugend gezicht de gang in. ‘En vertel eens, June,’ zei hij lachend. ‘Die andere Julius, hè, was die nou ook zo geweldig goed in bed?’ Met een enorme grijns op zijn gezicht keek hij me vragend aan.

‘Jazeker,’ antwoordde ik bloedserieus. ‘Hij was echt fantastisch. Niemand heeft hem nog weten te overtreffen.’

‘Is dat zo?’ vroeg Julius met een twinkeling in zijn ogen. ‘Dus ik moet beter mijn best doen?’

‘Ja, echt veel beter,’ zei ik met een plagerige stem. ‘Je bakt er he-le-maal niks van.’

Julius kwam wat dichter bij me staan en fluisterde zachtjes in mijn oor: ‘Misschien moeten we vanavond dan maar even wat oefenen.’ Als voorproefje gaf hij me een verrukkelijke zoen.

De gangdeur vloog open. ‘Ja, hallo, ik vind het reuzegezellig met die dronken ooms van je,’ zei Sophie grinnikend, ‘maar ik ben hier wel voor jou natuurlijk.’

‘Sorry Soph,’ zei ik met een verontschuldigend lachje en ik liep samen met Julius weer naar binnen.

De rest van de avond vermaakte Julius zich tot mijn verbazing uitstekend met mijn gehele familie. Hij stond breeduit te lachen met mijn ooms, voerde het ene na het andere gesprek met mijn inmiddels aangeschoten tantes en ook mijn normaal gesproken verlegen nichtjes waren in no time met hem aan het stoeien en spelen.

‘Wat een enorm knappe, charmante jongeman,’ fluisterde mijn moeder tevreden. ‘Die moet je écht houden, June,’ vervolgde ze, terwijl ze met een bewonderende blik naar Julius keek.

Ja, ik zou niets liever willen, dacht ik zuchtend. Ik richtte mijn blik eveneens op Julius, die in een geanimeerd gesprek met mijn opa verwikkeld was. Maar hij moet ook willen, dacht ik er met een bedrukt gevoel achteraan.

‘Hij is echt wel gek op je, anders zou hij hier niet zijn,’ fluisterde Sophie alsof ze precies wist wat ik dacht.

‘Ik hoop het,’ fluisterde ik terug, ‘ik hoop het echt.’

‘Waar is Maud eigenlijk?’ vroeg Sophie. ‘Voelt ze zich weer eens niet goed?’

‘Nee, ze komt zo nog, ze had eerst een andere verjaardag.’

Precies op dat moment kwam het onderwerp van ons gesprek haastig naar binnen gelopen. Ze zag er, in tegenstelling tot de laatste drie keren dat ik haar gezien had, vrolijk en opgewekt uit, en ze begroette me dan ook hartelijk.

‘Hé June, gefeliciteerd. Ik hoorde van Jack dat je zo blij bent met je cadeau.’

‘Jazeker,’ zei ik enthousiast. ‘Jij ook nog heel erg bedankt, ik ben er echt helemaal blij mee.’

‘Niets te danken,’ zei ze opgewekt. ‘Is tante Noor al naar huis? Ik zie haar nergens.’

‘Nee, ze is er nog hoor, ze staat in de keuken.’

‘O, gezellig, ik ga even met haar kletsen als je het niet erg vindt.’

Neuriënd liep ze naar de keuken, terwijl ze tussendoor Sophie nog even vriendelijk groette.

‘Zo, zo, die heeft een goed humeur,’ merkte Sophie op. ‘Is weer eens wat anders.’ Met een onderzoekende blik keek ze Maud na, die charmant als altijd richting de keuken liep.

Als een uitgehongerd paard propte Sophie vervolgens wat toastjes met zalm in haar mond. ‘Heeft Mira jou nou al gesms’t? Mij niet in elk geval,’ klonk het bijna onverstaanbaar.

‘Ik weet het niet, heb ook echt geen idee waar mijn tas ligt, maar ik zal zo even kijken,’ antwoordde ik grinnikend. ‘Julius, Julius kom eens, ik wil je even voorstellen aan mijn schoonzusje,’ riep ik opgewekt uit.

‘Jij bent gezellig met iedereen aan het kletsen,’ zei ik glimlachend toen Julius met een biertje in zijn handen op me af kwam lopen.

‘Tja, ik moet natuurlijk wel even checken met wat voor duister figuur ik me inlaat,’ zei hij met een knipoog en hij liep opgewekt achter me aan naar de keuken.

Maud was druk in gesprek met mijn tante en ik tikte haar op de rug.

‘Julius, dit is Maud, mijn bijna officiële schoonzusje, en Maud, dit is Julius,’ zei ik enthousiast.

Ze draaide zich vrolijk pratend om, maar kreeg een vreemde, typische uitdrukking in haar ogen toen ze Julius zag. Wat kijkt ze nou raar, dacht ik verbaasd.

Julius was duidelijk even in verwarring gebracht door Mauds niet al te vriendelijke gezicht en tot mijn schaamte viel er een ongelukkige stilte.

Ze is natuurlijk weer jaloers, het kreng, dacht ik pissig. Gehaast stak ze plotseling haar hand uit.

‘Maud,’ zei ze met een gemaakt lachje.

‘Julius,’ klonk het kortaf en hij schudde haar op zakelijke wijze even de hand. De twee staarden elkaar een paar seconden lang ongemakkelijk aan.

‘Maud en mijn broer gaan binnenkort trouwen,’ zei ik zo opgewekt mogelijk om de stilte te doorbreken en ik hoopte vurig dat Maud zich zou gedragen. ‘Het was nog een heel gedoe om haar jurk…’

Voor ik mijn zin kon afmaken, viel Maud me in de rede. ‘Sorry June, ik voel me opeens niet zo lekker, het spijt me, maar ik ga naar huis.’ Met grote passen liep ze de keuken uit.

Julius keek haar met een verbaasde blik na.

‘Ja, ze is zwanger,’ zei ik op een verontschuldigende toon, ‘dus soms voelt ze zich opeens niet lekker.’

‘Zwanger?’ herhaalde Julius traag. ‘Hoelang al dan?’

‘Niet zo lang nog, hoezo?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘O, gewoon interesse,’ zei Julius. Hij nam een slokje van zijn bier en liet zijn tong met een afwezige blik over zijn lippen glijden.

Het feestje liep blijkbaar ten einde, want de een na de ander kwam de keuken in om me gedag te zeggen.

‘Zullen we zo gaan?’ vroeg Sophie ietwat gehaast en ze kwam met een ongeduldige blik naast me staan.

Julius keek me vragend aan.

‘We gaan even bij Mira langs,’ legde ik uit.

‘Welke Mira?’ vroeg hij geïnteresseerd. ‘Ken ik haar?’

‘Ik weet het niet. Ze zat ook bij ons op school, maar jij zat natuurlijk drie klassen hoger. Blond meisje, blauwe ogen,’ zei ik.

‘O, die,’ grijnsde Julius. ‘Nee, nu weet ik echt precies wie je bedoelt.’

Grinnikend gaf ik hem een zoen.

‘Kom je daarna nog gezellig bij me slapen?’ vroeg hij half fluisterend en hij drukte me zachtjes tegen zich aan.

‘Ik weet niet hoe laat het wordt,’ zei ik op een spijtige toon.

‘Ik wacht wel op je,’ fluisterde hij in mijn oor en hij gaf me een zoen op mijn voorhoofd.

‘Trouwens, dat neefje van je, met die McGregor-trui aan, die mag er wel wezen,’ giechelde Sophie.

‘Bedoel je Lucas?’ riep ik uit. ‘Die is net achttien geworden!’ lachte ik.

‘Nou, dan is het tenminste legaal wat ik allemaal met hem wil uitspoken,’ klonk het grinnikend.

‘Het mag dan wel legaal zijn,’ zei mijn tante Noor, ‘maar vanavond slaapt hij gewoon in zijn eigen bed, alleen.’

Met een streng gezicht keek ze naar Sophie, die een knalrood hoofd kreeg en me lachend de keuken uit trok.

‘Tot straks, schatje,’ riep ik proestend, terwijl Julius ons grijnzend en hoofdschuddend nakeek.

‘Ze is niet thuis,’ zei ik met een zucht.

‘Jawel, ze doet gewoon niet open,’ zei Sophie en ze drukte nogmaals op de bel. ‘Mira?’ riep ze hard door de brievenbus.

‘Miertje, doe eens open?’ Geen reactie.

‘Misschien is ze bij haar moeder,’ zei ik, ‘of bij Thomas. Denk je dat het nog goedkomt tussen die twee?’

‘Ik denk het niet,’ zei Sophie en ze ging op de portiektrap zitten. ‘Zou jij het haar vergeven als je Thomas zou zijn?’

‘Nee, absoluut niet,’ zei ik stellig, terwijl ik naast haar plaatsnam. ‘Maar ja, Thomas misschien wel, je weet het niet.’

Plotseling voelde ik getril in mijn jaszak. ‘Dat is vast Mira,’ zei ik. Ik keek op het scherm van mijn mobieltje en zag tot mijn teleurstelling de naam van moeder verschijnen.

‘Hoi mam,’ zei ik kortaf. Het bleef stil, maar ik kon mijn moeder overduidelijk horen ademhalen. ‘Mam?’ vroeg ik bezorgd.

‘O, June,’ snikte mijn moeder opeens. ‘Je moet echt meteen naar het ziekenhuis. Het is je vader, hij heeft een ongeluk gehad.’

‘Een ongeluk?’ herhaalde ik met een trillende stem.

Sophie keek me dodelijk verschrikt aan.

‘Ja, ik weet het ook allemaal niet precies, je opa belde net helemaal overstuur op, je vader schijnt een paar keer met de auto over de kop geslagen te zijn. Hij ligt in het Neerlandt.’

Er werd nog veel meer gezegd, maar de rest hoorde ik al niet meer. Gehaast stond ik op. ‘We moeten naar het Neerlandt, Soph, nu meteen.’

‘Het komt vast wel goed, June,’ zei Sophie met een geruststellende stem, terwijl ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis reed.

‘Ik heb hem helemaal niet bedankt,’ zei ik en ik voelde de tranen in mijn ogen springen. ‘Hij heeft net zulke lieve dingen tegen me gezegd en ik heb niet eens dank je wel gezegd. Hij zei dat hij van me hield en ik zei helemaal niets terug, niets.’

Zwijgend staarde ik voor me uit. ‘Ik was veel te druk bezig met Julius, met wat hij ervan zou denken, wat hij ervan zou vinden.’ Mijn stem brak. ‘En nu krijg ik misschien wel nooit meer de kans om te zeggen dat ik van hem hou.’

De tranen liepen zachtjes over mijn wangen en ik friemelde nerveus met mijn handen.

‘Heus wel, June, heus wel,’ zei Sophie zacht.

Gespannen liepen we het Neerlandt binnen. Wat had ik een ongelooflijke bloedhekel aan dit ziekenhuis. Een jaar lang was dit zo’n beetje mijn tweede huis geweest. Mijn lieve oma had in dit ziekenhuis meer geleden dan menselijk was en uiteindelijk had ze geheel uitgemergeld de strijd tegen die afschuwelijke kanker verloren.

Sophie liep met een ernstig gezicht terug van de balie. ‘We moeten naar de derde etage, June. Je vader ligt op de Intensive Care,’ zei ze zacht.

Geschrokken staarde ik haar aan. Met lood in mijn schoenen en een naar en misselijk gevoel in mijn buik stapte ik in de lift. Ik beet gespannen op mijn lip.

‘Het komt goed, June,’ zei Sophie op geruststellende toon en ze liet haar arm zachtjes over mijn rug glijden.

Met ingehouden adem stapte ik de afdeling binnen. We liepen vrijwel meteen in de armen van een wat oudere verpleegster. ‘Ik kom voor meneer Van der Burgh,’ zei ik met een trillende stem. Ze glimlachte even bemoedigend naar me en deelde vervolgens op zakelijke toon mee dat de dokter zo bij ons zou komen. ‘Gaan jullie daar maar even zitten,’ klonk het vriendelijk en ze wees naar een kleine ruimte met wat stoelen en een bank.

Onrustig liep ik heen en weer in de benauwde wachtkamer. Er lagen wat verkreukelde tijdschriften op een klein hoektafeltje en ik stoorde me voortdurend aan een veel te vrolijk schilderij dat scheef hing. Het leek echt uren te duren voor er eindelijk iemand kwam.

Een nog jonge, ietwat onzeker ogende arts kwam plotseling gehaast naar binnen gelopen. Het zweet brak me aan alle kanten uit en gespannen hield ik mijn adem in.

‘U bent de dochter van de heer Van der Burgh?’ vroeg hij en hij keek me doordringend aan.

Ik knikte gelaten.

‘U mag zo even bij hem,’ zei hij zacht en voordat ik hem een vraag kon stellen, was hij de wachtkamer alweer uit gelopen.

‘Dat is een goed teken, toch?’ zei Sophie voorzichtig.

‘Nee, helemaal niet,’ antwoordde ik gesmoord. ‘Zag je het gezicht van die arts? Het is echt helemaal mis met mijn vader. Ik moet nu naar hem toe.’

Doodongerust liep ik de wachtkamer uit en Sophie kwam me bezorgd achterna. De arts die we zojuist gesproken hadden, kwam de kamer van mijn vader uit gelopen. Zenuwachtig probeerde ik zijn aandacht te trekken, maar hij werd haastig meegenomen door een gestresste, druk pratende verpleegster.

‘Ik ga naar binnen,’ fluisterde ik op vastberaden toon naar Sophie.

‘Wacht nou maar even,’ zei ze zacht. ‘Hij komt vast zo terug.’

‘Nee, straks is het te laat. Ik moet hem zien.’

Op mijn tenen sloop ik de kamer van mijn vader in. De tranen sprongen direct in mijn ogen en mijn hart sloeg over van schrik. Wat zag hij er vreselijk uit. Dit overleeft hij echt nooit, dacht ik intens verdrietig.

‘Pap,’ zei ik zacht. Mijn stem klonk vreemd en trillerig.

Voorzichtig liep ik op hem af. Zijn gezicht was opgezwollen en half bedekt met verband waar het bloed langzaam doorheen sijpelde. Talloze draadjes en snoertjes verbonden zijn lichaam aan allerlei intimiderende, piepende en pompende machines. Mijn vader had zijn ogen gesloten en zijn ademhaling was onrustig.

Ik begon te huilen, ik kon het werkelijk niet verdragen om mijn vader zo te zien.

‘Pap,’ zei ik fluisterend, ‘ik ben het, June. Ik ben bij je, pap, kun je me horen?’

Mijn vader zei niets terug en ik pakte zijn hand heel voorzichtig beet. ‘Je mag niet doodgaan, pap,’ snikte ik volledig van slag, terwijl mijn stem voortdurend oversloeg. ‘Ik heb je echt nog zo hard nodig.’

Zwijgend staarde ik naar zijn opgezwollen hand. ‘Het spijt me, pap, dat ik net niets terugzei tegen je. Ik hou ook echt zoveel van jou. Blijf alsjeblieft bij ons, alsjeblieft, pap,’ smeekte ik geëmotioneerd.

Mijn vader maakte een kreunend geluid en het leek alsof hij tegen me probeerde te praten. Wanhopig streelde ik met mijn duim over zijn hand. Misschien was dit wel de allerlaatste keer dat ik hem zag.

De deur ging zachtjes open.

‘June,’ siste Sophie. ‘June?’

Langzaam draaide ik mijn hoofd haar kant op.

‘Dat is je vader helemaal niet, idioot, hij ligt in de kamer hiernaast.’

Geschrokken sprong ik op.

‘Is dit niet mijn vader?’ zei ik totaal uit het veld geslagen.

‘Nee, sufkop,’ fluisterde Sophie, ‘je vader ligt hiernaast.’

Gehaast liet ik de hand los die ik een seconde ervoor nog zo liefdevol had vastgeklemd. Met een knalrood hoofd stormde ik de kamer uit.

‘Wat ben je toch ook een mafkees,’ fluisterde Sophie en ze duwde me hoofdschuddend een andere kamer in.

‘Pap,’ riep ik opgelucht uit. ‘O pap, wat zie je er onwijs goed uit.’

Mijn vader keek me lachend aan. ‘Nou, ik heb er weleens beter uitgezien volgens mij.’

Ik begon zachtjes te snikken en mijn vader staarde me geschrokken aan. ‘Och meiske, het komt echt wel goed hoor. De artsen hebben me helemaal gecontroleerd en ze gaan me zo verhuizen naar de Medium Care. Ze maakten zich wat zorgen om mijn nek, maar het viel allemaal reuze mee, maak je maar niet druk.’ Mijn vader pakte glimlachend mijn hand beet.

‘O pap, ik dacht echt dat je doodging en je zag er ook zo vreselijk eng uit, nou ja, jij niet, die man van hiernaast, ik schrok er echt zo van.’

Mijn vader begreep niets van mijn verhaal, maar ik had geen zin om het uit te leggen.

‘Ik hou echt zoveel van je, pap,’ zei ik en ik gaf hem een lange zoen op zijn wang.

‘Dat weet ik toch, meisje,’ zei mijn vader, terwijl hij me zacht over mijn wang streelde.

Het was twee uur ’s nachts toen ik vermoeid bij Julius voor de deur stond.

‘Ben je er eindelijk, kleintje,’ zei hij en hij trok me zachtjes naar binnen toe.

Ik zei niets terug, ik was nog steeds diep onder de indruk van wat zich zojuist had afgespeeld.

Zwijgend liepen we de woonkamer in. Julius plofte met een ernstig gezicht neer op zijn bank. ‘June, kom eens even naast me zitten. Er is iets heel belangrijks dat ik je wil vertellen,’ zei hij met een serieuze stem.

Ik nam zwijgend en met een verdrietig gezicht plaats naast Julius.

‘Lieverd, gaat het wel met je? Is je gesprek met Mira niet goed verlopen?’ vroeg Julius bezorgd.

‘Nee, dat is het niet,’ zei ik terwijl ik de tranen voelde opkomen.

‘Wat is er dan, lieverd?’ vroeg Julius zacht en hij trok me met een ongeruste blik naar zich toe.

‘Het is mijn vader,’ zei ik met een verdrietige stem. ‘Hij heeft een auto-ongeluk gehad.’ Zwijgend staarde ik voor me uit en Julius keek me verschrikt aan. ‘Hij is helemaal oké, op een paar fikse schrammen na. Maar ik dacht echt dat hij dood zou gaan,’ vervolgde ik geëmotioneerd. ‘Ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien, nooit meer zou spreken. Hij zei zulke lieve dingen tegen me, daarnet op mijn feestje, en ik heb helemaal niets teruggezegd.’

Beschaamd tuurde ik naar de grond. ‘Ik heb hem niet eens bedankt. Toen hij klaar was met zijn praatje, kwam hij nog even naar me toe en hij fluisterde in mijn oor dat hij zoveel van me hield.’ Mijn stem brak. ‘En ik zei niets terug, helemaal niets.’

Ongemakkelijk staarde ik voor me uit. ‘Ik was alleen met jou bezig, was alleen maar aan het denken wat jij ervan zou vinden dat ik al zo lang verliefd op je was.’ Onzeker keek ik Julius aan, die zwijgend terugkeek. ‘Wat vond je er eigenlijk van dat mijn vader dat allemaal zei?’ vroeg ik met een nerveus lachje.

‘Ik vond het echt hartstikke lief wat je vader allemaal zei,’ zei Julius zacht en hij nam me in zijn armen.

‘Ja, maar ik bedoel wat hij zei over dat ik toen ik klein was al verliefd op je was en zo.’

‘O, bedoel je dat,’ zei Julius met een warme stem. ‘Dat vond ik alleen maar heel erg schattig om te horen.’

Met een glimlach gaf hij me een zachte zoen op mijn lippen. Ik zweeg even en verzamelde moed voor mijn volgende vraag. ‘En wat als ik nu nog steeds verliefd op je ben?’ vroeg ik met een aarzelende stem. Ik durfde Julius niet zo goed aan te kijken.

‘Ben je dat dan?’ vroeg hij.

‘Ja,’ zei ik zacht, terwijl mijn hart even oversloeg.

‘Dan vind ik dat een grote eer,’ zei Julius na een korte stilte en hij streelde zachtjes met zijn hand over mijn haar.

‘Je moet je niet altijd zo druk maken,’ zei hij lief, ‘dat is echt nergens voor nodig. Denk je werkelijk dat ik op je verjaardagsfeest zou komen, als ik niet heel erg gek op je zou zijn?’

‘Nou ja, ik wist niet zo goed wat ik moest denken,’ zei ik met een klein stemmetje. ‘Misschien komt het ook wel door wat je laatst zei.’

‘Wat zei ik laatst dan?’ vroeg Julius en hij zoende me zachtjes in mijn nek.

‘Nou, dat ik niet verliefd op je moest worden,’ zei ik zacht.

‘Heb ik dat gezegd?’ vroeg Julius traag. Met een verbaasde blik dacht hij even na. ‘Ik weet het alweer. Toen die ene avond, ja, ik was het eigenlijk al vergeten.’

Hij ging langzaam wat meer overeind zitten. ‘Heb jij je daar al die tijd druk om gemaakt?’

‘Ja,’ antwoordde ik fluisterend, terwijl ik mijn hoofd slaperig op de bank legde omdat mijn ogen zwaar aanvoelden.

‘Het spijt me,’ zei Julius. ‘Ik had moeten weten dat jij daarmee zou blijven rondlopen. Ik wilde het er nog wel over hebben, maar het kwam er steeds niet van. En we hadden het steeds zo leuk samen dat ik dacht dat je wel door zou hebben dat het helemaal oké zit tussen ons.’ Hij streelde me zachtjes over mijn hoofd. ‘Het zit zo,’ zei hij zacht. ‘Vier weken geleden dacht ik nog dat er een reële kans zou zijn dat ik voor lange tijd naar New York zou verhuizen.’

Met een schok opende ik mijn ogen. ‘New York?’ herhaalde ik verbaasd.

‘Ik heb je toch verteld over mijn werk,’ ging Julius verder. ‘Ik werk voor een Amerikaans bedrijf en even leek het erop dat mij een werkelijk geweldige kans aangeboden zou worden, maar het is helaas niet doorgegaan. Ik weet niet of je het nieuws gevolgd hebt, maar de economie draait daar op het moment allesbehalve lekker.’

Gapend knikte ik even.

‘Dus daarom is het afgeketst, anders had deze jongen ruim vijf jaar op een ander werelddeel gezeten.’

‘Maar het gaat dus niet door?’ vroeg ik opgelucht, terwijl ik nogmaals uitgebreid gaapte.

Julius gaf me lachend een zoen. ‘Nee, het gaat niet door, maak je geen zorgen, je bent voorlopig nog niet van me af. Maar dat was dus wel de reden dat ik toen even heel rustig aan wilde doen.’

‘Ik begrijp het,’ zei ik op fluistertoon en mijn ogen vielen weer dicht van vermoeidheid. ‘Wat doe je nu ook alweer precies voor werk?’ vroeg ik en ik ging steeds meer mompelen.

‘Als ik dat nu weer uitgebreid aan je ga vertellen, beloof je me dan dat je het dit keer wel zult onthouden?’

Ik glimlachte even verontschuldigend en sloot mijn ogen.

‘Ben je zo moe, kleintje?’ fluisterde Julius in mijn oor.

‘Sorry,’ mompelde ik beschaamd. ‘Dat gedoe met mijn vader heeft toch meer indruk op me gemaakt dan ik dacht.’ Slaperig legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Julius tilde me voorzichtig op en droeg me naar zijn bed.

‘Wat wilde je me nou vertellen?’ vroeg ik loom.

‘Vertellen?’ herhaalde Julius.

‘Je moest me toch iets belangrijks vertellen?’

‘O dat,’ klonk het zacht. ‘Dat komt een andere keer wel, ga eerst maar even lekker slapen.’

‘Welterusten, lieverd,’ zei ik bijna onverstaanbaar.

‘Welterusten, schat.’

‘Dus nu hebben jullie echt wat?’ vroeg Sophie nieuwsgierig.

‘Nou ja, een beetje,’ zei ik glimlachend, terwijl ik mijn handen in mijn jaszakken stak. ‘Het is niet zo dat we echt letterlijk gezegd hebben dat we nu een relatie hebben of zo, maar hij zei wel dat hij me heel erg leuk vindt.’

‘Nou, perfect toch. Kun je eindelijk gaan genieten,’ zei Sophie met een tevreden blik.

‘Maar hij zei niet dat hij verliefd op me was,’ ging ik onzeker verder.

‘Nee, en hij zei ook niet dat hij kinderen met je wilde en hij heeft je ook niet ten huwelijk gevraagd. Wat een eikel is het eigenlijk.’ Sophie rolde lachend met haar ogen.

‘Zal ze opendoen, denk je?’ vroeg ik. Na minstens twintig telefoontjes haar kant op, had Mira ons eindelijk teruggebeld en we hadden afgesproken vanavond even een drankje te doen bij haar thuis.

‘Hé kijk, daar heb je Louise,’ zei Sophie enthousiast. ‘Ach, wat leuk, ze is zwanger, moet je nou eens kijken.’

Nieuwsgierig keek ik naar de overkant van de straat. Louise was een tijdlang met ons opgetrokken, maar de afgelopen jaren hadden we elkaar zelden gezien. ‘Lou Lou, alles goed?’ riep ik hard.

Louise stak vrolijk over en kwam met een stralend gezicht voor ons staan.

‘Wanneer komt de kleine? Ik wist helemaal niet dat je zwanger was,’ zei Sophie opgewekt. Met een bewonderende blik tuurde ze naar de dikke buik.

‘Ik ben ook niet zwanger,’ zei Louise chagrijnig.

Sophie en ik begonnen hard te lachen.

‘Leuk geprobeerd, Lou,’ zei Sophie grinnikend. ‘Maar even serieus, wanneer ben je uitgerekend?’

‘Ik ben niet zwanger,’ zei Louise nogmaals, dit keer met een geïrriteerde stem en kwade blik.

Sophie schoot wederom keihard in de lach, maar ik bleef Louise even onderzoekend aankijken.

‘Ja, dat hoor je weleens hè, dat ze dat per ongeluk tegen iemand zeggen, terwijl die persoon gewoon alleen maar moddervet is. Het zal je maar gebeuren, echt zo gênant lijkt me dat,’ gierde Sophie het uit en ze keek Louise met een brede grijns aan.

Een paar seconden lang was het stil. Louises ogen werden donker. Ze wilde wat zeggen, maar slikte het weer in. Pislink draaide ze zich om en met een woedende blik stormde ze naar de overkant.

Sophie keek haar zwijgend na. ‘Is ze écht niet zwanger?’ vroeg ze verbijsterd.

‘Nee, blijkbaar niet,’ zei ik, terwijl ik niet meer bijkwam van het lachen.

Druk pratend en lachend liepen we de portiektrap op.

‘Nou nou, het is weer eens gezellig,’ hoorden we plotseling lachend.

‘Mira!’ riepen we allebei enthousiast in koor.

‘We zullen echt, echt, echt niet meer lachen om je verhalen,’ zei Sophie.

‘Nee, beloofd,’ zei ik en ik legde mijn hand met een bloedserieus gezicht op mijn hart.

‘Nou, vooruit, kom dan maar binnen,’ zei Mira grinnikend en ze knipoogde even naar ons.

‘Dus je hebt Thomas helemaal niet meer gesproken?’ vroeg ik en ik zakte heerlijk onderuit op de comfortabele bank.

Mira had echt een geweldig huis. Nou ja, officieel was het huis van haar ouders, die hadden het riante paleisje gekocht en zij mocht er gratis en voor niets in wonen. Haar woning, die uiteraard volledig was aangekleed met meubels uit het familiebedrijf, zag eruit als zo’n gepimpt huis in TV Woonmagazine, het straalde echt een woonfilosofie uit, terwijl mijn huis vooral Zweedse invloeden had en daardoor hetzelfde uitstraalde als het huis van de buurvrouw, die ook zo dol was op Zweden.

‘Nee, ik heb hem niet meer gesproken,’ antwoordde Mira met een starende blik. ‘Het is over en uit tussen ons, het komt nooit meer goed. Hij wil me niet meer zien, had al zijn spullen al weggehaald toen ik thuiskwam, en alle communicatie verloopt via de mail. Ik heb hem echt zoveel pijn gedaan.’

‘Ik vind het eigenlijk ook helemaal niets voor jou, Miertje,’ zei Sophie op serieuze toon. ‘Zulke acties passen veel beter bij mij.’ Ze begon ondeugend te lachen.

Mira kreeg een grijns op haar gezicht. ‘Tja, dat zei Thomas ook al. ‘Dat Sophie nu zoiets zou doen, oké, maar jij?’ schreeuwde hij woedend tegen me.’ Zuchtend staarde ze even naar de grond. ‘Het is ook niets voor mij, maar om eerlijk te zijn heb ik dit gewoon nog nooit gevoeld,’ zei Mira, terwijl haar helderblauwe ogen even oplichtten.

‘Wat heb je nooit gevoeld?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Wat ik voor Damiën voel. Ik ben echt zo verschrikkelijk verliefd op hem, ik kan er niet van eten, ik kan er niet van slapen, ben alleen maar twenty-four seven met hem bezig.’

‘Dus je vindt het eigenlijk niet zo erg dat het over is met Thomas?’ vroeg Sophie met een onderzoekende blik.

‘Nou, om eerlijk te zijn, misschien was die hele reis wel gewoon een vlucht van me. We waren zo jong toen we wat kregen, volgens mijn oma is dat ook niet goed. Ik moet gewoon nog wat dingen voor mezelf doen.’

Ik knikte even instemmend en nam een slokje van mijn wijn.

‘Maar daarmee wil ik natuurlijk niet goedpraten wat ik Thomas heb aangedaan,’ ging ze een beetje ongemakkelijk verder.

‘Je hoeft je voor ons niet te verontschuldigen, hoor,’ zei Sophie. ‘Wat jij doet, met wie, waar en hoe vaak, dat moet je lekker zelf weten. Ik ben je moeder niet.’ Ze nam een flinke trek van haar sigaret. ‘Maar als je sappige details kwijt wilt, ben ik natuurlijk een en al oor.’

Sophie ging er eens even goed voor zitten. ‘Hoe ziet hij er dan uit, die Damiën van je? Heb je geen foto?’

‘Nee, helaas,’ zei Mira zacht.

‘Heb je hem nog gezien sinds je thuis bent?‘

‘Jazeker,’ zei Mira stralend. ‘Hij is hier al twee keer geweest.’

‘Toe maar. Dus het is echt dik aan tussen jullie?’

‘Ik geloof het wel, ja,’ zei Mira zacht. ‘Maar ik ben nog niet bij hem thuis geweest. Hij zit momenteel in een verbouwing, dus het is een enorme zooi bij hem thuis.’

‘Hoe oud is die lover van je eigenlijk?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Tweeëndertig, geloof ik,’ antwoordde Mira wat twijfelend.

‘Geloof ik? Je weet toch wel hoe oud je liefje is. Straks is hij veel ouder dan dat,’ zei Sophie grinnikend. ‘Maar goed, op een oude fiets moet je het leren natuurlijk. Ik heb ook nog flink wat geleerd van Ron.’

‘Ron?’ vroeg ik verbaasd.

‘Ron van de sportschool, je weet wel.’

‘Heb jij wat met die oude Ron gehad?’ riep ik stomverbaasd uit. ‘Waarom weet ik dat niet?’

‘Weet ik veel, misschien kon je het allemaal niet meer bijhouden ,’ grinnikte Sophie. ‘Maar eh, zit hij niet op Hyves, die Damiën van je?’ Sophie stond meteen op en griste de laptop van de tafel.

‘Geen idee, ik doe niet zoveel met Hyves,’ antwoordde Mira.

‘Over Hyves gesproken, weet je met wie ik dus een tijd geleden vriendjes ben geworden? Dat wilde ik trouwens al veel eerder vertellen, maar ik vergat het steeds,’ zei Sophie grinnikend.

Nieuwsgierig keken we haar aan.

‘Met Marc van Zanten, weet je nog wel.’ Ze kreeg een ondeugend lachje op haar gezicht. ‘Hij is nog precies hetzelfde als vroeger, echt alleen maar met seks bezig. Ik zag hem opeens tussen de contactpersonen van Simon staan, nou ja, niet bij Simon zelf, maar bij een vriendje van een vriendje van Simon.’

Grinnikend keek ik haar aan.

‘Ja, ik geef het toe, ik geef het toe, ik kan echt zwaar genieten van het gluren op profielen van wildvreemde mensen. En het is nog nuttig ook, want je kunt dus opeens, via via, heel interessante oude bekenden opduikelen.’

‘Dat zal Duco leuk vinden,’ zei Mira lachend. ‘Niet dat ik recht van spreken heb trouwens.’

‘Ach, die Duco,’ zei Sophie gniffelend. ‘Wat niet weet, wat niet deert. En bovendien, het blijft alleen bij mailen en het uitwisselen van een paar foto’s. Dat moet kunnen, toch?’

‘Foto’s?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Nou ja, hij stuurde wat foto’s van zijn hot body en toen heb ik ook wat sexy foto’s teruggestuurd. Ik heb hem natuurlijk wel op het hart gedrukt dat ze alleen voor privédoeleinden gebruikt mogen worden.’ Ze grijnsde even ondeugend naar me.

‘Ziet hij er nog net zo uit als vroeger?’ vroeg ik grinnikend.

‘Ik weet het niet,’ zei Sophie met een wat geïrriteerde blik. ‘Hij heeft als profielfoto een plaatje van een of andere Porsche of zo waar hij op kickt.’

‘Maar op die andere foto’s heb je zijn gezicht toch wel kunnen zien?’

‘Nee, alleen bepaalde lichaamsdelen komen expliciet aan bod,’ antwoordde ze lachend en ze nam een slokje van haar wijn. ‘Maar vertel, hoe heet die lover van jou en waar woont hij?’

Mira gaf wat gegevens door en Sophie begon naar hem te zoeken op Hyves. Al snel had ze hem gevonden. ‘Is dit hem?’ vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze de laptop richting Mira draaide.

‘Ja, dat is hem. Hij is leuk, hè?’ klonk het verliefd.

‘Hij mag er zeker wezen,’ zei Sophie oprecht en ik knikte even instemmend. ‘Hè, jammer, hij heeft zijn profiel afgeschermd, dus we kunnen alleen deze foto zien.’

Damiën zag er inderdaad ontzettend leuk uit. Hij leek begin dertig en maakte een sympathieke indruk.

‘Wie zou die blonde vrouw zijn met wie hij op de foto staat?’ vroeg ik met een kritische ondertoon.

‘O, June weer hoor,’ zei Sophie lachend. ‘Die denkt meteen weer dat hij getrouwd is. Het zal vast gewoon zijn zus zijn, luister maar niet naar die doemdenker, hoor, Miertje.’

Sophie maakte grinnikend haar sigaret uit. ‘Ik kan wel even wat mailtjes laten lezen van Marc,’ zei ze met een twinkeling in haar ogen. ‘Je weet echt niet wat je leest.’ Haar ogen begonnen steeds meer te glinsteren.

Nieuwsgierig kwamen Mira en ik dichterbij zitten. De inbox van Sophie was gevuld met tientallen mailtjes van Marc van Zanten. Sophie scrollde grinnikend naar beneden.

‘Kijk, dit mailtje bedoel ik, deze moet je eens lezen.’

Voordat Sophie het mailtje kon aanklikken, zei Mira met een verbaasde stem: ‘Marc met een c? Het is toch Mark met een k?’ Ze keek me even vragend aan.

‘Ja, volgens mij schrijf je zijn naam met een k,’ zei ik met een verbaasde blik in mijn ogen.

Sophie keek ons niet-begrijpend aan.

‘Zijn naam,’ zei Mira kritisch en ze wees naar het scherm. ‘Dat klopt niet, je schrijft Marks naam met een k, ik weet het echt honderd procent zeker.’

Gehaast pakte ze de laptop en typte Mark van Zanten in het zoekveld. Binnen een minuut verscheen er een foto van Mark in beeld.

‘Kijk nou,’ riep Mira uit, ‘daar heb je hem!’ We staarden alle drie verbaasd naar de foto op het scherm.

‘Hè,’ zei ik met een stomverbaasd gezicht. ‘Als dit Mark van Zantens Hyves-account is, met wie ben jij dan in vredesnaam foto’s aan het uitwisselen?’