8

‘Weet je nou al wat je gaat koken?’ vroeg Sophie, die naast me kwam staan in de keuken.

‘Nee, ik heb echt geen idee,’ riep ik uit met een wanhopige blik.

‘Wordt dit nou de eerste keer dat je ze ziet of heb je ze al eerder ontmoet? Als we die eerste licht gênante kennismaking tenminste even niet meerekenen,’ grinnikte Sophie.

‘Dit wordt echt de allereerste keer. Zijn vader heb ik nog nooit gezien, alleen een keertje door de telefoon gesproken. En zijn moeder heb ik dus alleen die ene keer gezien, toen ik keihard door het portiek aan het krijsen was hoe geweldig goed haar zoon wel niet in bed is en hoeveel spijt ik had dat ik voor zijn neus met Roderick had staan tongen.’

Sophie gierde het uit. ‘Ah joh, als je vanavond een heerlijk maaltje op tafel zet en zijn moeder wat complimentjes geeft over haar uiterlijk, dan is ze binnen een minuut echt helemaal weg van je.’

‘Nou, dat gaat dus niet lukken, want ik weet echt niet wat ik moet maken en daarnaast mislukt alles altijd.’

‘Dan maak je toch iets simpels, spaghetti of zo?’

‘Hoe moet dat dan precies?’ piepte ik. ‘Ik ben echt heel slecht in koken, dat weet je toch.’

‘Je weet toch wel hoe je spaghetti moet maken?’ vroeg Sophie grinnikend, terwijl ze me hoofdschuddend aankeek.

‘Nou ja, een beetje,’ zei ik onzeker. ‘Kun je me niet helpen? Ah toe, jij kunt echt geweldig koken, ik wil echt een goede indruk maken op zijn moeder,’ smeekte ik en ik keek haar zo lief mogelijk aan.

‘Nou vooruit, maar op één voorwaarde: jij moet ook iets voor mij doen.’

‘Oké, afgesproken,’ zei ik blij. ‘Wat moet ik doen voor je? Zeg het maar.’

‘O, niets bijzonders, je moet alleen even met me mee naar een winkel,’ zei Sophie achteloos.

‘Een winkel, wat voor winkel?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘O, zo’n winkeltje in de Keizerstraat, La Belle Chantelle.’

‘La Belle Chantelle? Dat is een seksshop, wat moet jij daar in vredesnaam?’ proestte ik uit.

‘Nou, laat ik het zo zeggen: mijn seksleven kan wel een oppeppertje gebruiken,’ antwoordde ze giechelend. ‘Ik heb werkelijk geen idee wat ze daar allemaal hebben, maar er zal vast iets interessants tussen zitten.’

‘Ik dacht dat jouw seksleven fenomenaal was?’

‘Was, ja, maar nu val ik serieus bijna in slaap als het te lang duurt. Dit moet echt tussen ons blijven, maar ik heb inmiddels zelfs de twijfelachtige eer om deel uit te maken van dat selecte groepje benijdenswaardige vrouwen dat ellenlange boodschappenlijstjes in haar hoofd vervaardigt tijdens de seks.’

Ik schoot in de lach en keek Sophie met een meewarige blik aan. ‘Maar eh, waarom moet ik eigenlijk mee naar die zaak? Met mijn seksleven is namelijk niets mis,’ zei ik plagend.

‘Nou gewoon, is toch gezellig,’ klonk het wat ongemakkelijk.

‘Je durft gewoon niet in je eentje, jij schijtluis,’ zei ik lachend.

‘Zeg eh, even dimmen jij, wil je nou nog dat ik voor je kook?’

‘En dit zal je ook echt geweldig staan,’ zei een hevig opgedirkte, hoogblonde vrouw op enthousiaste toon tegen Sophie.

‘Zwart leer is weer helemaal in en dit modelletje heeft tien baleinen rondom, waardoor je figuur echt perfect uitkomt.’

‘Hij is heel mooi,’ zei Sophie, ‘maar zwart leer, tja… Heb je geen ander materiaal?’

‘We hebben hem ook in het lak, maar ik weet niet zeker of we hem in jouw maat hebben. Draag jij een M?’

‘Een S,’ antwoordde Sophie diep beledigd.

‘Ik ga even kijken, kom zo terug.’

‘Wauw, dit is ook echt een mooi jurkje,’ zei Sophie bewonderend.

‘Ja, die vind ik echt veel leuker,’ zei ik enthousiast, terwijl ik de zachtroze babydoll bekeek. ‘Ik weet het niet hoor, Soph. Zwart leer en zwart lak, je lijkt straks net zo’n meesteres. Maar dit jurkje is echt prachtig.’

‘Sorry, we hebben hem niet meer,’ viel de verkoopster me in de rede.

‘Ah, jammer,’ zei Sophie teleurgesteld.

‘Maar wat ook heel gaaf is, is natuurlijk zo’n setje jarretels met een lakleren bustier, kijk hier.’

‘Oh my god, die moet ik hebben,’ riep Sophie uit, ‘die is echt te sexy!’

‘En heb je die geweldige vetersluiting achterop al gezien?’ vroeg de verkoopster enthousiast.

‘Helemaal goed. Leg die maar bij de kassa, die moet ik echt hebben.’

‘En wat voor string wil je er dan bij? Deze zwartkanten? Kijk, deze past mooi bij je kousen.’

‘Perfect,’ riep Sophie blij uit. ‘En doe dat setje handboeien er ook maar bij,’ zei ze knipogend en ze liep met een tevreden blik naar de kassa.

‘O, ik ben toch zo benieuwd wat Duco ervan zal vinden,’ grinnikte Sophie, terwijl we de Albert Heijn in liepen. ‘Heb jij weleens handboeien gebruikt?’

‘Nee, nog niet, maar ik hoor wel van je of het de moeite waard is om aan te schaffen,’ antwoordde ik lachend. ‘Wie krijgt ze eigenlijk om, jij of hij?’

‘Dat weet ik nog niet, misschien wel ik,’ antwoordde Sophie giechelend. ‘O kijk, ze hebben hier nu ook van die zelfscanners.’

Gewapend met een zelfscannertje liep Sophie als een soort James Bond de supermarkt in. ‘Dit hebben we nodig,’ mompelde ze al scannend, ‘en dit, en dit. Wat wil je voor toetje? Gewoon iets simpels?’

Holy fuck,” klonk het opeens op hoge toon.

‘Wat is er?’ vroeg ik verschrikt.

‘De manager, heb je die manager al gezien, wat een ongelooflijk lekker ding!’ zei Sophie kwijlend.

Voor ik wat terug kon zeggen, werd ik met boodschappenkar en al meegesleept naar het wasmiddelengangpad. ‘Waar is hij nou gebleven?’ zuchtte ze ongeduldig en ze trok me gehaast mee naar de kazen. ‘O daar is-ie, de achterkant is in ieder geval zeer smakelijk,’ zei ze bewonderend.

Met een lachje liep ze op de manager af. ‘En hoe duur ben jij?’ vroeg Sophie met een verleidelijke blik en ze bewoog het infrarode licht van haar zelfscannertje tergend langzaam over zijn borstkas heen en weer.

Er verscheen een lach op het fraaie gezicht van de manager. ‘Voor jou?’ antwoordde hij met een speelse uitdrukking in zijn ogen. ‘Veel te duur.’

Met een grijns op zijn gezicht keerde hij zich om en liep richting het brood. ‘Hij wordt met de minuut interessanter,’ bracht Sophie met een tevreden blik uit, terwijl we richting de betaalpalen liepen.

Haar ogen speurden de gangpaden af. ‘Waar is hij nu gebleven?’ klonk het teleurgesteld en ze keek zoekend om zich heen.

‘Geen idee. Misschien naar z’n kantoortje. Maar kom, het is al bijna vier uur, we moeten echt opschieten.’

‘Wacht even, ik moet nog even wat kopen, ben echt zo terug,’ antwoordde ze gehaast en ze trok mijn boodschappenkar bij me weg en dook het tijdschriftengangpad in.

Wat gaat ze nou weer doen? Met een ongeduldig gezicht wiebelde ik heen en weer bij de betaalpalen. Waar bleef ze nou, straks stonden zijn ouders al voor mijn neus. Na een paar minuten kwam Sophie op haar dooie akkertje, zachtjes neuriënd het gangpad weer uit gewandeld.

‘Zo, klaar is Kees,’ zei ze voldaan.

Lichtelijk gespannen trok ik de kar naar me toe en begon gehaast af te rekenen.

‘Wat zit je nou te stressen. We hebben meer dan genoeg tijd, maak je niet zo druk.’

‘Ja, maar ik moet ook echt nog even opruimen en heb nog geen idee wat ik moet aantrekken en… hè, verdomme, controle,’ riep ik chagrijnig uit en ik tuurde ongeduldig naar het rode, knipperende licht op de betaalpaal.

‘Yes,’ klonk het opgewekt naast me en Sophie keek met een zeer tevreden blik om zich heen.

Een wat oudere, iets te dikke medewerkster met een licht Duits accent kwam met een opgewekt gezicht op ons af. ‘Ik wil graag even een controle uitvoeren,’ zei ze vriendelijk en ze griste een tijdschrift uit de boodschappenkar.

‘U heeft deze niet gescand,’ klonk het ongemakkelijk en ze controleerde het tijdschrift nog een keer.

‘Natuurlijk wel,’ zei ik stellig en ik keek Sophie vragend aan.

‘Het spijt me, hij is echt niet gescand. Als u heel even met mij mee wilt lopen? Ik moet helaas alle boodschappen controleren.’

‘Is dat echt nodig?’ vroeg ik en ik wierp een ongeduldige blik op mijn horloge. ‘We kunnen dat tijdschrift toch gewoon even afrekenen?’

‘Dat gaat helaas niet, zo zijn onze regels,’ antwoordde ze met een beleefde lach.

De ene na de andere boodschap bleek niet gescand te zijn. Heel toevallig waren dit allemaal boodschappen die Sophie net nog even snel gepakt had. ‘Waarom heb je ze niet gescand?’ siste ik pissig.

‘We hebben een klein probleempje,’ zei de medewerkster, die duidelijk niet op haar gemak was.

‘Inderdaad,’ zei Sophie boos, ‘uw scanner werkt niet.’

‘Onze scanners werken prima,’ antwoordde de vrouw een tikkeltje nerveus.

Sophie kreeg een vreemde uitdrukking op haar gezicht. ‘Wilt u beweren dat wij dieven zijn? Zien we er soms uit alsof we ons op het dievenpad begeven?’ klonk het diep beledigd. ‘Ik wil nu uw manager spreken, nu meteen,’ zei ze kwaad.

‘U kunt het ook met mij af, mevrouw,’ sputterde de medewerkster tegen.

‘Niets daarvan, wij zijn uitgepraat. Als u zo vriendelijk wilt zijn om mij nu meteen naar uw manager te brengen? Blijf jij maar hier, June, ik regel dit wel,’ zei Sophie.

Stomverbaasd bleef ik bij het boodschappenkarretje staan, terwijl Sophie op hoge poten met de medewerkster een kantoortje binnenliep.

Een paar seconden later kwam de medewerkster weer naar buiten, zonder Sophie. ‘Ik eh, ik vind het ook heel vervelend allemaal,’ stamelde ze. ‘Ik doe natuurlijk alleen mijn werk.’

‘Ja, natuurlijk, dat begrijp ik,’ zei ik zacht.

Tien minuten later kwam Sophie het kantoortje weer uit. ‘Het is geregeld, hoor,’ zei ze met een flauw lachje tegen de nieuwsgierige medewerkster, en ze trok me mee de winkel uit.

‘Van dichtbij viel hij toch wat tegen,’ klonk het teleurgesteld.

‘Heb je nou expres die boodschappen niet gescand?’ vroeg ik met een ongelovige blik.

‘Uiteraard,’ zei Sophie, ‘maar helaas, hij wordt al een beetje kaal en die trouwring is ook allesbehalve aantrekkelijk. Maar eh, ik geloof wel dat je bonuskaart nu geblokkeerd is. Standaardprocedure bij mogelijke diefstal,’ grinnikte ze.

‘Nog een snufje zout en een kwartiertje op heel zacht vuur en dan is-ie klaar,’ zei Sophie opgewekt en ze roerde langzaam door de pastasaus.

‘Bedankt, je bent echt een schat. Wil je alsjeblieft even opletten, ik spring snel onder de douche, anders ben ik straks niet op tijd klaar.’

‘Prima, stresskip,’ grinnikte Sophie, terwijl ik gehaast richting badkamer vertrok.

O, ik hoopte echt dat alles goed zou gaan. Straks vonden zijn ouders me tien keer niks. Ik moest echt een goede indruk maken, vooral op zijn moeder. Met een gespannen gevoel stond ik onder de bloedhete douchestralen.

Wat zou ik aantrekken? Misschien wel die groene broek met dat jasje? De volledige inhoud van mijn kledingkast flitste langzaam voorbij, terwijl ik me zo snel mogelijk afdroogde en in rap tempo wat make-up op mijn gezicht aanbracht.

‘Sophie, weet jij wat ik aan moet trekken?’ riep ik ietwat wanhopig vanaf de badkamer. ‘Sophie?’

Met mijn handdoek om me heen geslagen liep ik gehaast naar mijn slaapkamer. ‘Wat ben jij nu weer aan het doen?’ grinnikte ik verbaasd.

Sophie stond gekleed in haar jarretels voor mijn spiegel en probeerde uit alle macht haar lakleren bustier dicht te krijgen.

‘Help even,’ hijgde ze, terwijl ze haar rug naar me toe draaide. ‘Zo dat ding zit strak, ik krijg nauwelijks lucht. Nou ja, het geeft niet, lang zal ik hem toch niet aanhebben,’ giechelde ze. ‘En? Hoe vind je mijn jarretels staan? Sexy, hè? Je mag ze wel een keertje lenen.’

‘O, fijn,’ lachte ik, ‘dat heb ik nou altijd al een keer gewild.’

‘Nou, ik denk dat ik Duco wel een blij man ga maken,’ lachte Sophie tevreden en ze bekeek zichzelf bewonderend in de spiegel.

‘Ja, ik denk het ook, maar trek nou maar weer uit, straks staan mijn schoonouders voor de deur,’ grinnikte ik.

‘Welnee zenuwpees, het is nog niet eens halfzes. Vind je dat ik er hakken onder aan moet trekken?’ vroeg Sophie, terwijl ze in haar tasje naar haar handboeien zocht. ‘En denk je dat het pijn gaat doen als je ze te lang om hebt?’

‘Weet ik veel, ik heb die dingen nog nooit gebruikt,’ zei ik afwezig en ik trok mijn kast open. ‘Ik heb echt niets om aan te trekken,’ zuchtte ik wanhopig, terwijl ik met een kritische blik een aantal jurkjes en rokjes bekeek.

‘Doe dat rode jurkje aan.’

‘Nee, veel te sexy. Ik wil graag een fatsoenlijke indruk maken op mijn toekomstige schoonouders.’

‘Pff, nou, dan doe je dat donkergrijze mantelpakje aan, fatsoenlijker kan niet,’ zuchtte Sophie. Ze gooide haar handboeien in de lucht en ving ze weer op.

Twijfelend griste ik een donkerblauw jurkje uit de kast en trok het aan.

‘Perfect,’ mompelde ik zacht en ik begon wat gespannen mijn haren te borstelen.

‘Maak me eens vast?’ giechelde Sophie en ze sprong met een ondeugende blik op mijn bed.

‘Nee joh, idioot,’ zei ik lachend.

‘Doe nou, ik wil even weten hoe het voelt, en jouw bed is ideaal met van die spijlen,’ drong ze aan.

Giechelend ging ze op mijn bed liggen, wierp de zilverkleurige handboeien naar me toe en greep met haar slanke polsen de spijlen beet. ‘Maak nou even vast?’ riep ze nog een keertje.

‘Oké, oké,’ grinnikte ik. ‘Wat ben je toch ook een maf wijf.’

Met enorm veel moeite draaide ik haar stroeve handboeien op slot. ‘Zo, die krengen kunnen ook wel wat olie gebruiken, zeg. Nou, lig je lekker, mevrouwtje?’ zei ik glimlachend tegen een schaars geklede, vastgeketende Sophie.

‘Heerlijk, alleen die string jeukt als een gek, man,’ klaagde ze.

‘Dan was je hem eerst toch even, het jeukt wel vaker als het net uit de verpakking komt.’

‘Nou, maak me maar weer los, ik krijg het koud,’ zei Sophie vrolijk. ‘O, ik kan echt niet wachten tot vanavond.’

Met moeite kreeg ik het sleuteltje weer in het slot. Uit alle macht duwde ik naar links, maar er was geen beweging in te krijgen. ‘Hij gaat niet meer open,’ giechelde ik zenuwachtig.

Sophie gierde het uit van het lachen. ‘Je moet naar rechts draaien, muts, je draait de verkeerde kant op.’

‘O, is dat het. Ik vergis me daar echt altijd in.’

Met al mijn kracht probeerde ik naar rechts te draaien. ‘Het lukt me niet,’ zei ik angstig en ik voelde hoe mijn hart steeds sneller ging kloppen.

‘Tuurlijk wel, je moet gewoon even kracht zetten,’ klonk het giechelig.

Met alle kracht die ik in me had, duwde ik tegen het piepkleine sleuteltje, en met een schok belandde ik plotseling boven op Sophie.

‘Ja joh, kom erbij,’ grijnsde ze. ‘Is-ie los?’

‘Ik denk het,’ zei ik en ik kroop lachend van haar af.

‘Wat is er?’ riep Sophie verschrikt uit. ‘Je ziet er uit alsof je een geest ziet.’

‘De sleutel is afgebroken,’ riep ik met grote ogen uit.

Dodelijk verschrikt staarde Sophie naar haar handboeien, met in het pietepeuterige sleutelgat een minuscuul, afgebroken, zilverkleurig sleuteltje.

‘En nu?’ riep ik paniekerig.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Sophie grijnzend.

‘Mijn schoonouders komen over twintig minuten, we moeten echt die handboeien open krijgen!’ gilde ik uit.

‘Pak anders even een tang of zo,’ zei Sophie, die niet meer bijkwam van het lachen.

Gehaast rende ik de gang in. Waar heb ik een tang, waar heb ik een tang, dacht ik bloednerveus.

Plotseling ging mijn telefoon. Het was Julius. Volledig gestresst nam ik op. ‘Hé lieverd, ik kan nu echt even niet praten,’ hakkelde ik.

‘Je bent toch zeker niet zenuwachtig?’ klonk het grinnikend. ‘Ik belde alleen even om te zeggen dat we bij je om de hoek zijn. We zijn dus iets eerder, ik dacht dat je dat wel wilde weten,’ klonk het veelbetekenend.

‘Je bent om de hoek?’ riep ik paniekerig uit.

‘Rustig maar, liefje,’ klonk het lachend. ‘Het komt helemaal goed, ik zie je zo.’

Totaal in shock staarde ik naar mijn telefoon. ‘Ze zijn om de hoek!’ gilde ik hysterisch, terwijl ik de slaapkamer in rende met een tang. ‘Julius belde net, ze zijn al om de hoek.’

Volkomen gestresst sprong ik boven op Sophie en begon als een idioot aan de handboeien te trekken. Sophie stikte werkelijk van het lachen en de tranen stroomden langs haar wangen naar beneden.

‘Lig ik hier,’ hikte ze. ‘Breng je me dan wel straks even een bordje spaghetti?’

‘Sophie, dit is echt niet grappig,’ zei ik compleet in paniek. ‘Wat moet ik nu doen? Kijk nou ook wat je aan hebt, je ziet eruit als de eerste de beste callgirl.’

‘Hé, niet de eerste de beste! Weet je wel hoe duur mijn outfit was!’ gierde ze het uit.

‘Een hamer, een hamer, ik moet een hamer hebben,’ fluisterde ik gestresst en ik rende de gang weer in. ‘Waar ligt mijn hamer, denk na, denk na,’ mompelde ik, terwijl mijn hart zowat uit mijn lijf bonsde.

Tot mijn ontzetting hoorde ik het geluid van steeds dichterbij komende stemmen en voetstappen.

Als een idioot rende ik de slaapkamer in. ‘Daar zijn ze,’ siste ik radeloos, terwijl op exact hetzelfde moment de bel ging. ‘Sorry, er zit echt niets anders op, je moet hier doodstil blijven liggen totdat ze weg zijn.’

‘Ja, daag,’ riep Sophie verschrikt uit. ‘Dat kan wel uren duren.’

‘Het moet,’ zei ik op wanhopige toon. ‘Ze mogen je echt niet zien zo.’

‘Nou, oké dan,’ giechelde Sophie zenuwachtig. ‘Maar gooi wel even dat dekbed over me heen, ik sterf van de kou.’

‘Je bent de liefste,’ fluisterde ik opgelucht en ik dekte haar snel toe met mijn dekbed.

Met een onrustig gevoel liep ik naar de voordeur. Ik nam een grote hap adem, sloot twee seconden mijn ogen en opende met een geforceerde glimlach de deur.

‘Hallo,’ hoorde ik mezelf zenuwachtig zeggen en ik voelde dat mijn hartslag nog altijd gevaarlijk hoog was. ‘Ik ben June. Leuk jullie eindelijk eens te ontmoeten.’

‘Aangenaam, Pieter,’ klonk het vriendelijk.

‘Liesbeth,’ zei mijn schoonmoeder in wording glimlachend en ze schudde me op hartelijke wijze de hand.

‘Kom binnen, kom binnen,’ zei ik gespannen.

‘Wat een ontzettend leuk huis,’ klonk het beleefd. ‘Wat een enige kussens. Julius vertelde al dat je zo’n goede smaak hebt.’

Nerveus wiebelde ik heen en weer in mijn popperige woonkamer.

‘Krijg ik geen zoen van je?’ klonk het grinnikend. ‘Je ziet er mooi uit,’ fluisterde Julius in mijn oor.

‘Willen jullie iets drinken? En, eh, ga lekker zitten,’ zei ik met een vreemde stem terwijl ik Julius nauwelijks aankeek.

‘Een witte wijn graag.’

‘Voor mij een biertje, als je dat tenminste in huis hebt.’

‘Ja tuurlijk, tuurlijk, ik eh, ik kom zo terug.’

Compleet gestresst liep ik naar de keuken en Julius liep me met een glimlach achterna. Als Sophie haar hoofd maar houdt, dat kind is zo onvoorspelbaar, wie weet wat ze opeens doet, dacht ik zenuwachtig.

‘Gaat het wel, lieverd?’ vroeg Julius grinnikend. ‘Je bent zo anders dan normaal. Ze eten je echt niet op, hoor.’

‘O, ja, nee, het gaat prima hoor, ik vind het gewoon wat spannend,’ stamelde ik zacht.

‘Wat heb je voor heerlijks gekookt?’

‘Niets bijzonders, gewoon spaghetti.’

‘Het ruikt fantastisch,’ zei Julius lief, terwijl hij met een opgewekte blik de drankjes naar binnen bracht.

‘June, dit was echt de lekkerste spaghetti die ik ooit gegeten heb,’ klonk het vriendelijk. ‘Nou ja, die van mijn vrouw is natuurlijk ook erg lekker.’

‘Dank u wel,’ zei ik zacht en ik tuurde voor de zesde keer in een halfuur tijd zenuwachtig naar de klok. Sophie ligt al anderhalf uur vastgeketend aan mijn bed, ik moet echt even bij haar kijken, dacht ik paniekerig.

‘Ik eh, ik moet heel even iets doen, ik kom zo terug,’ zei ik ongemakkelijk en ik voelde dat mijn hoofd steeds roder werd.

‘Ben je er eindelijk!’ zei Sophie veel te hard. ‘Ik lig echt heel oncomfortabel, mijn polsen doen pijn en ik verveel me dood. Hoelang duurt het nog in hemelsnaam?’

‘Stil joh, niet zo hard, straks horen ze je nog,’ fluisterde ik angstig. ‘We hoeven alleen het toetje nog, het duurt echt niet lang meer. Ik ga snel weer terug, oké? Ik zie je zo.’

Met een kop als een tomaat liep ik weer terug de woonkamer in. Julius nam me van top tot teen op. ‘Gaat alles goed, lieverd?’ vroeg hij bezorgd.

‘Ja hoor, prima, prima.’ Ik ging met klamme handen weer op mijn stoel zitten.

‘Julius vertelde dat je zo prachtig kunt schilderen,’ klonk het geïnteresseerd.

‘Nou valt wel mee hoor,’ zei ik met een beleefd lachje.

‘Niet zo bescheiden doen, je kunt echt fantastisch schilderen,’ zei Julius verbaasd.

‘Lieverd, schep nu niet zo op, het valt echt reuze mee,’ zei ik met een gemaakte glimlach.

‘June, je hebt echt zoveel talent. Je moet niet zo bescheiden doen. Ik zal jullie even dat schilderij laten zien waar ik over verteld heb.’

‘Nee joh, dat hoeft niet,’ zei ik paniekerig.

‘Nou, ik wil het anders wel heel graag zien, hoor,’ zei Liesbeth hartelijk.

‘Het is echt prachtig,’ zei Julius trots en hij stond glimlachend op. ‘Het hangt boven haar bed en ik kon werkelijk niet geloven dat zij dat gemaakt had.’

O nee, dacht ik gespannen, dit gaat helemaal mis, dit gaat helemaal mis. Ik moet ze tegenhouden.

‘We hebben nog geen toetje gegeten,’ riep ik bloednerveus uit, terwijl het zweet me aan alle kanten uitbrak.

‘Ach, dat kan zo ook,’ zei Pieter vriendelijk en hij schoof zijn stoel naar achteren en kwam omhoog.

‘Ik ben reuze benieuwd, ik heb vroeger zelf ook geschilderd,’ zei Liesbeth met een stralende lach. Ze zette een paar passen richting Julius, die zich omdraaide en aanstalten maakte om de woonkamerdeur open te trekken.

Ze mogen echt mijn slaapkamer niet in, dacht ik volkomen in paniek. Met een schok sprong ik van mijn stoel af.

‘Het stelt echt niets voor, een kleuter had het kunnen schilderen, jullie hoeven het echt, echt, echt niet te zien,’ gilde ik volledig gestresst uit.

Er viel een pijnlijke stilte en drie paar ogen staarden me stomverbaasd aan.

‘O, nou, als je het liever niet wilt laten zien, dan hoeft het natuurlijk niet,’ zei Liesbeth na een paar seconden ietwat stamelend.

Julius keek me met een vreemde blik aan.

‘Het eh, het is een beetje een rommeltje in mijn kamer,’ verontschuldigde ik me in een wanhopige poging mijn uitval van zojuist goed te praten. ‘De volgende keer zijn jullie uiteraard van harte welkom om hem te bewonderen.’

‘Och kind, dat geeft toch helemaal niet,’ zei Pieter lachend. ‘Een beetje rommel, daar kijken we wel doorheen.’

‘Nou, laat zien,’ zei Liesbeth lachend en ze liep met een nieuwsgierige blik naar de gang.

‘Wacht, wacht,’ riep ik met blinde paniek in mijn ogen. ‘Ik eh, ik moet echt eerst even opruimen.’

Als een volslagen debiel stormde ik langs mijn verbouwereerde schoonouders, rende mijn slaapkamer in en gooide de deur keihard achter me dicht. ‘Ze komen eraan,’ siste ik.

‘Ja, zoiets hoorde ik al,’ piepte Sophie stikkend van de lach.

‘Hou je kop,’ fluisterde ik compleet wanhopig.

Razendsnel schoof ik mijn dekbed en kussens over haar hoofd en handen heen. Als een bezetene opende ik mijn kledingkast en trok een stapel kleding van de plank. Gehaast gooide ik zo veel mogelijk kledingstukken over Sophie heen.

‘June, ben je al klaar?’ klonk het ongemakkelijk terwijl Julius de deur langzaam opende en zijn ouders met een typische blik in hun ogen mijn slaapkamer binnenstapten. Ze vinden me een idioot, dacht ik gestresst.

Met grote ogen staarde Julius naar mijn bed. Ondanks mijn verwoede poging Sophie te verstoppen onder een grote, rommelige stapel kleding, was het overduidelijk dat er iemand in mijn bed lag.

‘Wat is dit?’ vroeg Julius stomverbaasd.

‘Eh, wat?’ vroeg ik met een achterlijk stemmetje terwijl ook mijn schoonouders met grote ogen naar mijn bed staarden.

‘Nou, eh, en dit is dus mijn schilderij,’ riep ik geforceerd uit en ik wees krampachtig naar een groot schilderij dat boven mijn bed hing.

‘Wat, of liever gezegd wie, ligt er in je bed, June?’ klonk het ongemakkelijk. ‘Ik vond je de hele avond al zo ongelooflijk vreemd doen, maar nu begrijp ik waarom.’

‘In mijn bed, hoe bedoel je? Dat is gewoon een stapel kleding,’ bracht ik uit en ik keek Julius paniekerig aan.

‘Een stapel kleding,’ herhaalde Julius met een merkwaardige stem. ‘Die stapel kleding van jou beweegt.’

Met grote ogen staarde ik naar de kledingstukken op mijn bed, die schokkerig heen en weer bewogen.

‘June, wat heeft dit in godsnaam te betekenen?’ riep Julius uit en hij trok met een ruk het dekbed van mijn bed af.

Stikkend van het lachen kwam Sophie tevoorschijn. Ze was helemaal rood aangelopen, de tranen rolden over haar wangen en ze kon geen woord uitbrengen. ‘Sophie?’ zei Julius stomverbaasd.

Mijn schoonouders konden hun ogen werkelijk niet geloven. Met een verbijsterde blik staarden ze naar een praktisch naakte, vastgeketende, hysterisch lachende Sophie. ‘Ik eh, Sophie eh,’ stamelde ik met een knalrood hoofd, terwijl Julius me geamuseerd aankeek.

‘Aangenaam, Sophie,’ klonk het gierend van het lachen. ‘Wat leuk jullie eindelijk eens te ontmoeten. Ik zou jullie wel een hand willen geven, maar ik zit vast, al een tijdje trouwens. Ik hoop dat de spaghetti heeft gesmaakt?’

‘Sophie eh… Sophie wilde Duco verrassen,’ bracht ik hakkelend uit. ‘En eh, toen probeerde ze even haar handboeien hier uit en toen brak de sleutel af.’

‘Heeft ze hier al die tijd gelegen?’ vroeg Julius grijnzend.

‘Ja, zielig hè,’ giechelde Sophie. ‘June wilde niets zeggen, want ze wilde niet dat je moeder slecht over haar zou denken, zeker niet na dat eerste incidentje, je weet wel, ik bedoel dat ze bij je in het portiek stond te schreeuwen dat…’

‘Ja, ja, hij weet wel wat je bedoelt,’ viel ik Sophie haastig in de rede.

Zwaar ongemakkelijk keek ik naar links. Pieter had dezelfde geamuseerde blik in zijn ogen als Julius en ook Liesbeth had moeite haar lach in te houden.

‘Normaal ben ik echt veel spraakzamer,’ verontschuldigde ik me. ‘En ik deed alleen maar zo moeilijk over het schilderij omdat ik Sophie verborgen wilde houden en…’

‘Maak je geen zorgen,’ zei Liesbeth vriendelijk. ‘Wij wachten wel even in de woonkamer, dan kan Julius helpen met het slot.’

‘Ik wil ook best even helpen, hoor,’ zei Pieter lachend en hij gaf me even een geruststellend schouderklopje.

‘Dat lijkt me niet zo’n goed idee, Pieter,’ klonk het zuinig en met een strenge blik werd hij de kamer uit gedirigeerd.

‘Interessant pakje heb je aan,’ zei Julius met een grote grijns op zijn gezicht. Hij ging grinnikend naast Sophie liggen en probeerde een paar keer hard met de tang het halve sleuteltje om te draaien. ‘Et voilà,’ klonk het na een paar minuten en een dankbare Sophie werd uit haar benarde positie bevrijd.

‘Thank god,’ zei Sophie opgewekt. ‘Zo, ik ga echt dood van de honger. Is er nog spaghetti over?’

‘Trek eerst even iets anders aan,’ siste ik en ik keek Julius met een trieste blik aan. ‘Ik durf niet meer naar binnen,’ zei ik zacht. ‘Je ouders vinden me een volslagen idioot.’

‘Welnee, morgen zijn ze het echt al lang weer vergeten,’ grinnikte Julius.