2

Daar zat ik dan, kerstavond, helemaal alleen in het vrijgezellenflatje van Julius. Hoeveel vrouwen zouden hier al op de bank gelegen hebben? flitste door mijn hoofd heen. Snel blokkeerde ik zulke gedachten: het was veel aangenamer te denken dat ik de enige voor hem was, ook al wist ik wel beter.

Julius kwam wat dichter tegen me aan zitten. ‘Heb je het koud, June? Je trilt helemaal. Zal ik anders even een dekentje voor je pakken?’

Hij stond op en liep met grote passen naar de gang. Snel fatsoeneerde ik mijn haar nog even en trok mijn jurk recht.

De deur ging weer open en daar stond hij. Wat was hij toch ongelooflijk begeerlijk. Intimiderend knap gewoon. Ik kon mijn ogen niet van zijn gespierde lijf af houden. Julius zag het en kwam op me af. Met een ruk trok hij me omhoog en begon me te zoenen. Ik had verwacht dat hij ruw en onverschillig zou zijn, maar hij was teder, intens, hartstochtelijk. Het leek alsof hij net zo verlangd had naar dit moment als ik, maar dat was natuurlijk niet zo.

Hoe vaak had ik wel niet van dit moment gedroomd? Hij, naakt en woest aantrekkelijk, en ik, natuurlijk als meest sexy vrouw op aarde in een perfect, oogverblindend, zwart lingeriesetje…

Holy fuck, wat had ik eigenlijk voor lingerie aan nu? Ik kon het me niet meer herinneren. Denk na, denk na. Ik had toch wel een matchend setje aan? O shit, nee… mijn beha. Mijn beha was volgestouwd met wattenschijfjes.

Met een ruk maakte ik me los uit Julius’ armen en mompelde dat ik even naar de wc moest. Gehaast liep ik de gang in. Wc, waar zit je, wc? O daar. Shit, ik kreeg die jurk niet uit. Schiet op, schiet op, straks denkt-ie dat je zit te poepen. Hoeveel wattenschijfjes had ik er in hemelsnaam in gepropt? Ik kreeg ze er niet uit, verdomme. Ja, zo, ja, gelukkig. Doorspoelen, klaar, weg ermee.

Dit ga je echt niet menen…. misschien krijg ik ze er nog wel uit… Damn, het lukt niet, o nee…

‘Eh Julius… er is geloof ik een ongelukje gebeurd. Je wc zit geloof ik een beetje, eh, verstopt.’

‘Verstopt?’ klonk het verwonderd. ‘Hoe kan dat nou?’

‘Ik weet het niet,’ zei ik met een zo verbaasd mogelijk stemmetje.

‘Ik wil wel even komen kijken, maar dan moet je wel de deur voor me opendoen,’ klonk het opeens heel dichtbij.

O, wat gênant, wat gênant, wat gênant.

‘Ik geloof dat je te veel wc-papier hebt gebruikt,’ zei Julius na nadere inspectie. ‘Maar maak je geen zorgen, dat is zo verholpen.’

Gewapend met een wc-borstel maakte hij wat krachtige bewegingen in de pot. Binnen een seconde kwamen er enkele wattenschijfjes bovendrijven. En al snel volgde de rest. Minstens twaalf wattenschijfjes staarden me aan.

‘Oh, eh…’ Ik wist gewoon écht niet wat ik moest uitbrengen. Ik durfde Julius nauwelijks aan te kijken, maar dwong mezelf het toch te doen. Zijn gezicht zag er hard en mannelijk uit, maar in zijn ogen zag ik wederom die bekende geamuseerde blik.

‘Eh, nou, de volgende keer gebruik ik wel gewoon wc-papier,’ bracht ik ten slotte maar uit. Geniale opmerking, echt geniaal.

Zag ik nu een klein lachje verschijnen? Ik kreeg de tijd niet om naar zijn mond te kijken, want al snel voelde ik zijn verrukkelijke lippen weer op die van mij. Met een vloeiende beweging tilde hij me op en droeg me naar zijn bed.

‘Ga ik te snel voor je?’ vroeg hij met een donkere stem. Ik gaf geen antwoord. Ik wilde ook niets zeggen, ik wilde alleen maar genieten van deze nacht.

‘June, jij verschrikkelijke domme doos, waarom heb je me nog niet teruggebeld?’ Sophie stormde mijn woonkamer binnen en keek me met grote ogen vragend aan. ‘Nou vertel, hoe was het, ik wil alles weten, alles. Je stapte bij hem in de auto en toen…?’

In een notendop vertelde ik Sophie het hele verhaal. Na afloop keek ze me stomverbaasd aan. ‘June van der Burgh. Je denkt toch zeker niet dat je er zo makkelijk vanaf komt. Ik wil álles weten, álles. En wat is er eigenlijk met je, je lijkt zo verdrietig?’

‘Ik ben ook verdrietig,’ fluisterde ik.

‘Maar waarom dan? Ben je niet met hem mee naar huis gegaan?’ klonk het verbaasd.

‘Jawel, ik ben wel meegegaan,’ fluisterde ik.

‘Viel hij tegen? Was-ie slecht in bed?’

‘Verre van, ik heb echt nog nooit in mijn leven zulke goede seks gehad,’ antwoordde ik zuchtend.

‘Hè? Ik begrijp het niet. Heeft hij dan iets gezegd waardoor je zo van slag bent?’

‘Nee,’ snikte ik verdrietig en ik knipperde krampachtig met mijn ogen om mijn tranen tegen te houden.

‘June, schatje, gaat het wel met je?’ Sophie kwam dichter tegen me aan zitten en schonk met een bezorgd gezicht een wijntje voor me in.

Mijn keel deed pijn en ondanks mijn verwoede pogingen, slaagde ik er niet in mijn tranen tegen te houden. ‘Ik ben gewoon echt zo verliefd, zo verschrikkelijk verliefd, mijn lijf doet gewoon serieus pijn. Alles was zo ongelooflijk perfect en ik wil gewoon niets liever dan bij hem zijn, in zijn armen liggen, me net zo veilig voelen als gisteren, maar hij weet waarschijnlijk niet eens meer hoe ik heet en ligt vanavond met de volgende in bed.’

Inmiddels biggelden de tranen rijkelijk over mijn wangen naar beneden. Sophie sloeg haar armen troostend om me heen en gaf me een zoen op mijn voorhoofd. Normaal had ze altijd wel een weerwoord, maar nu bleef het angstvallig stil. Er viel dan ook niets te zeggen; ze wist gewoon dat ik gelijk had.

‘Ik heb mezelf trouwens nog gigantisch voor schut gezet,’ zei ik na een tijdje op beschaamde toon.

‘Wat heb je nou weer uitgespookt?’ grinnikte Sophie, terwijl ze op het puntje van haar stoel ging zitten.

Met een kop als een tomaat begon ik te vertellen over het wattenschijfincidentje.

‘Nee June, dat meen je niet, wat heb je toen gezegd, wat heb je toen gezegd?’ Sophie stikte zowat van het lachen en de tranen rolden over haar wangen.

‘Nou eh, ik zei zoiets als dat ik de volgende keer wel wc-papier zou gebruiken.’

‘En wat zei hij toen, wat zei hij toen?’ vroeg ze bijna hysterisch. ‘O, ik wou echt dat ik erbij geweest was, ik was er echt in blijven hangen.’

‘Nou, je blijft er nu anders ook aardig in hangen,’ merkte ik een beetje geïrriteerd op. ‘Heb je trouwens al geleerd voor ontwikkelingspsychologie?’ vroeg ik in een poging het gesprek op een ander onderwerp te brengen.

Sophie en ik studeerden samen in Leiden. Inmiddels hadden we al een lange weg achter de rug. Een studie rechten, dat was écht iets voor ons. Niet dus. Politicologie dan? Te saai. Economie? Te ingewikkeld. Journalistiek? Uitgeloot. Criminologie? Mee begonnen, maar niet zo leuk als op tv. Oké, dan maar psychologie. Alleen wel een beetje spijtig dat er slechts één jongen in ons studiejaar zat. En dan was hij ook nog eens lelijk.

‘Nou, ik heb wel dat hoofdstuk met al die stoornissen eens bekeken,’ zei Sophie lachend, ‘maar ik kreeg het er een beetje benauwd van, bij elke stoornis dacht ik, o shit, dat heb ik ook, en dat ook en dat ook.’

‘Ja, dat had ik ook. Volgens dat boek ben ik echt zwaar, zwaar depressief, ik voldoe aan zo’n beetje alle criteria.’

‘Ach, lieverd toch, het komt echt wel goed,’ zei Sophie opeens op bloedserieuze toon. Ze schoof haar stoel wat dichter naar me toe. ‘Hoe ben je daar dan eigenlijk weggegaan ’s ochtends? Hebben jullie nog wat tegen elkaar gezegd? Zou hij je nog bellen? Heeft hij je thuisgebracht?’

Ik zuchtte diep. Ach, we hadden tenminste vijf seconden over iets anders gepraat dan over Julius.

‘Nou eigenlijk…’ Ik viel even stil. ‘Eigenlijk ben ik gewoon weggegaan toen hij nog sliep.’

‘Hè, je bent weggegaan toen hij nog sliep? Waarom in vredesnaam?’ Sophie stak met een stomverbaasde blik een sigaretje op.

‘Nou ja, ik weet het niet, hij zag er zo aantrekkelijk en lief uit en onze nacht samen was zo ongelooflijk perfect. Ik wilde gewoon niet dat het verpest zou worden door van die onvermijdelijke gesprekken.’

‘Onvermijdelijke gesprekken?’ herhaalde Sophie traag.

‘Ja, je weet wel, dat hij dan op een ongemakkelijke toon zegt dat hij het leuk gevonden heeft, maar dat hij op dit moment écht niet toe is aan vastigheid, dat het uiteraard niet aan mij ligt, want ik ben natuurlijk geweldig en fantastisch,’ zei ik op een sarcastisch toontje. ‘En dat hij me zeker nog wel gaat bellen om een keer wat af te spreken, alleen komende tijd heeft hij het een beetje druk, yeah right,’ eindigde ik geïrriteerd en sip tegelijk.

‘Dus je bent gewoon weggegaan? Zonder gedag te zeggen, zonder briefje, zonder je telefoonnummer achter te laten?’

Nu Sophie het zo opsomde, klonk het inderdaad als een onbezonnen actie.

‘Ik wilde mezelf gewoon die vernedering besparen, dat begrijp je toch wel?’ protesteerde ik zwakjes.

‘Ja, maar wat als hij je nou wel helemaal zag zitten, wat als hij je nou wel vaker wilde zien, dat heb je nu dan mooi verpest.’

‘Dat is heus niet zo,’ antwoordde ik kortaf.

‘Ja, maar wat als het nu wel zo was?’ drong Sophie nogmaals aan.

‘Soph, het ís niet zo,’ zei ik harder dan de bedoeling was.

‘Tja, daar zullen we nu nooit meer achter komen, hè,’ zuchtte Sophie. ‘Maar ja, als jij je er goed bij voelt, prima dan, het is jouw leven tenslotte.’

‘Inderdaad, het is mijn leven en ik voel me er prima bij, echt, het is goed zo,’ zei ik stellig terwijl mijn lijf zich vanuit mijn tenen vulde met een onbestemd rotgevoel.

Een kleine week later staarde ik in het vrolijke gezicht van Sophie, die, zoals wel vaker het geval was, licht aangeschoten op mijn bed vertoefde.

‘Neem nog een wijntje,’ zei ze terwijl ze mijn glas wederom volschonk.

‘Je probeert me stomdronken te voeren zodat ik meega,’ zei ik kribbig.

‘Nee, helemaal niet, hoe kom je erbij,’ riep Sophie op overdreven toon en ze gaf me een ondeugende knipoog. ‘Ga nou maar gewoon mee, schatje, misschien is hij er wel helemaal niet en zelfs al is hij er wel, wat is het probleem dan?’

‘Nou gewoon, ik weet het niet, het lijkt me zo ongemakkelijk.’

‘Ik zie het probleem niet. Als ik elke tent moet gaan ontwijken omdat er een man komt met wie ik het gezellig heb gehad, dan kan ik dus echt nergens meer komen,’ proestte Sophie het uit.

Grinnikend nam ik een slok van mijn wijn.

‘Nou kom, stel je alsjeblieft niet zo aan. Je gaat gewoon mee. Ik kies wel even een sexy jurkje voor je uit.’

Ik stond zuchtend op en begon te ijsberen door mijn krappe slaapkamer. Waarom wilde ik eigenlijk niet gaan? Misschien wilde hij me wel dolgraag zien, misschien verlangde hij wel net zo naar mij als ik naar hem. Misschien eindigde de nacht wel weer met zijn naakte lichaam op dat van mij. Die laatste gedachte alleen al zorgde voor een misselijk gevoel in mijn onderbuik. Gespannen staarde ik in de spiegel. Maar wat nou als hij de seks enorm vond tegenvallen? Mijn borsten waren sowieso twee cupmaten kleiner dan hij van tevoren had ingeschat. Wat als hij zijn oog al lang weer had laten vallen op een ander en daar straks met haar stond? Mijn maag trok zich samen en met een zeurend rotgevoel keek ik naar Sophie, die als een bezetene mijn veel te lege kast aan het doorspitten was. Zuchtend nam ik een flinke slok wijn. Iets in me zei me dat ik dat wel kon gebruiken vannacht.

Er heerste een opgefokte sfeer in Club Montreux. Het was net iets te druk, net iets te warm en er werd onrustig rondgelopen. Het leek net alsof werkelijk iedereen op zoek was naar iets of iemand.

Sophie en ik hadden uiteraard ook al meerdere rondjes gemaakt, maar er was nog geen enkel spoor van Julius. Ik betrapte mezelf erop dat mijn ogen voortdurend naar de afgeladen ingang afdwaalden.

Sophie had het door. ‘Hij komt heus nog wel,’ zei ze.

‘Hè, wat?’ antwoordde ik onverschillig, alsof ik niet gehoord had wat ze zei.

‘Hij komt heus nog wel,’ herhaalde ze met een lachje waarmee ze aangaf dat ze heus wel wist dat ik haar de eerste keer al had gehoord.

Mezelf hartgrondig vervloekend staarde ik naar de verlepte muntblaadjes in mijn poging tot Mojito. We waren hier al ruim een uur en in plaats van gezellig te kletsen, zat ik apathisch naar de ingang te loeren.

‘Kom, we gaan dansen,’ zei ik opeens en ik trok een verbaasde Sophie half van haar barkruk af.

Een tikkeltje verlegen stapte ik de stampvolle dansvloer op. Sophie ging altijd helemaal los tijdens het dansen, terwijl ik meer een beetje Bambi op het ijs was: onwennig, onhandig, net niet in de maat.

Plotseling voelde ik twee sterke armen om me heen. Enthousiast en zenuwachtig tegelijk draaide ik me om, maar tot mijn afschuw keek ik recht in het grijnzende gezicht van Roderick.

‘Lekker ex-vriendinnetje van me,’ fluisterde hij hees in mijn oor en ik voelde hoe zijn handen steeds lager gleden. ‘Je ziet er nog steeds heerlijk uit.’

Er hing een penetrante bierlucht om hem heen en zijn ogen hadden een wezenloze uitdrukking. Geërgerd rukte ik me los uit zijn innige omhelzing en zei hem met tegenzin gedag.

Roderick beschikte over de bijzondere gave om me op slag een rotgevoel te bezorgen. Hij zag er verdomd goed uit, dat moest ik toegeven, maar aan zijn hooghartige grijns te zien, was hij nog steeds in het bezit van een hufterig karakter.

Sophie voelde haarfijn aan dat ik echt niet zat te wachten op een intiem onderonsje met mijn ex, dus rukte ze me midden in een narcistische monoloog van Roderick de dansvloer af. De arme jongen kreeg niet eens de kans zijn zin af te maken. Heerlijk subtiel was Sophie toch altijd.

Twee wijntjes verder was Julius nog steeds nergens te bekennen. Ik had de hoop om hem die nacht te zien eigenlijk al opgegeven, toen Sophie plotseling een ondeugende grijns op haar gezicht kreeg.

‘Daar heb je Carsten, daar heb je Carsten,’ siste ze in mijn oor. Mijn hartslag nam explosief toe en ik kreeg het bloedheet en ijskoud tegelijk. Was Julius er ook? Wat moest ik tegen hem zeggen?

‘Ik zie hem, ik zie hem, niet kijken,’ fluisterde Sophie giechelend. Snel deden we alsof we volledig opgingen in een heel interessant gesprek. Sophie stak quasi-onverschillig een sigaretje op en ik deed een poging een nonchalant, maar sexy glimlachje op mijn gezicht te toveren.

‘Ze komen hierheen,’ fluisterde Sophie op samenzweerderige toon. Nou ja, fluisteren, drie krukken verderop konden ze het ook wel horen.

Met ingehouden adem wachtte ik op het moment dat Julius naast me zou komen te staan, maar dit moment kwam niet. Met een ongeïnteresseerde blik liep hij ons straal voorbij en ging samen met Carsten aan de andere kant van de bar staan. Verbaasd volgde ik hem met mijn ogen en toen hij merkte dat ik naar hem keek, knikte hij even beleefd, maar draaide zich vervolgens om.

‘Ga naar hem toe,’ siste Sophie, ‘ga naar hem toe.’

‘Nee, dat doe ik echt niet, hij kan toch ook naar mij toe komen,’ fluisterde ik terug. Gespannen keek ik weer even zijn kant op, maar hij stond nog steeds met zijn rug naar ons toe.

‘Dan ga ik wel,’ zei Sophie met een grote grijns op haar gezicht en voor ik haar kon tegenhouden, liep ze opgewekt op hem af.

Tot mijn grote ergernis kon ik niet horen wat ze zeiden, maar het tafereeltje zag er erg gezellig uit. Sophie was op chaotische wijze, volop gebarend, een of ander verhaal aan het vertellen, en Julius en Carsten keken geamuseerd toe.

Op dit soort momenten kon ik echt verschrikkelijk jaloers zijn op Sophie. Zij was altijd zo goed in dit soort dingen. Ze wist altijd precies wat ze moest zeggen, kwam altijd grappig uit de hoek en liet steeds weer een onuitwisbare indruk achter op iedereen die haar pad kruiste. Het was dan ook een bijzonder knap meisje om te zien. Ze was niet bloedmooi, maar ze had iets aparts. Zeker niet het type girl next door. Het maakte niet uit wat het kind at, want ze kwam geen grammetje aan. Ongelooflijk wat die bouwvakker allemaal naar binnen stouwde. En waar het bleef? Wist ik het maar. Op dit meer dan perfecte figuurtje zat bovendien een aantrekkelijk, welgevormd hoofd, met pittige, heldergroene ogen en met korte, brutale, bruine lokken die er steevast uitzagen alsof ze net van de kapper kwamen.

’June?’ klonk het opeens veel te hard. ‘June, kom nou eens,’ gilde Sophie met een grote lach en ze maakte overdreven wenkbewegingen met haar armen.

Ik maak je echt af, muts, dacht ik pissig, terwijl ik vriendelijk teruglachte en gebaarde dat ik eraan kwam.

Met een poging tot een sexy loopje en een geforceerd glimlachje, liep ik bloednerveus op Julius af. Hij zag er smetteloos uit in zijn donkergrijze pak en sneeuwwitte overhemd. Zucht, wat was hij toch verbluffend sexy. Uiteraard was ik niet de enige die dat was opgevallen, want ik had al flink wat vrouwen zijn kant op zien gluren, stelletje loeders.

‘Hoi hoi,’ zei ik met een zenuwachtige stem en ik richtte mijn blik op Julius. Ik was eigenlijk van plan geweest om hem een zoen op zijn mond te geven, maar iets in zijn houding hield me tegen.

‘Hoi,’ klonk het zakelijk, alsof we bijna vreemden waren. Carsten, die duidelijk te veel op had, gaf me enthousiast een kus op mijn mond en begon druk gebarend een verhaal te vertellen. Ik had echt geen flauw idee waar die jongen het in hemelsnaam over had, maar ik probeerde uiteraard net te doen alsof ik aandachtig luisterde.

Waarom deed hij zo koeltjes? Waarom die zakelijke, afstandelijke houding? Zo onopvallend mogelijk gluurde ik zijn kant weer even op.

Sophie probeerde de boel op gang te krijgen door allerlei onnozele vragen op Julius af te vuren en mij vervolgens veel te opzichtig bij het gesprek te betrekken. Maar ondanks deze meer dan irritante pogingen, bleef de sfeer op zijn zachtst gezegd lauwtjes.

Opeens wist ik het. Het was ook zo voor de hand liggend, maar dat grote bord dat voor mijn kop zat, belemmerde mijn zicht zo af en toe. One night stand. One night, dus niet two nights. Het benauwde hem natuurlijk aan alle kanten dat ik naast hem stond. Die jongen was doodsbang dat hij nooit meer van me af kwam. Met de minuut werd ik pissiger. Wees maar niet bang hoor, arme stakker, ik zal vooral ver uit je buurt blijven, dacht ik nijdig.

‘Ik ga even op zoek naar mijn broer,’ riep ik met een ijzige stem dwars door het ellenlange verhaal van Carsten heen. Met een koele, hooghartige blik liep ik zo arrogant mogelijk weg van de bar, maar eenmaal uit zicht, rende ik met een ellendig, verdrietig rotgevoel de hoek om.

‘Waarom ging je nou opeens zo gehaast weg?’ vroeg Sophie geïrriteerd, terwijl ze naast me kwam staan op de dansvloer.

‘Moet ik dat nog uitleggen? Die jongen zit echt niet op mijn gezelschap te wachten, dat had je zelf toch ook wel door.’

Sophie keek me stomverbaasd aan. ‘Hoe kom je daar nu weer bij? We stonden er net drie minuten.’

‘Drie minuten te veel, ja,’ bracht ik geërgerd uit.

‘Nou, ik weet echt niet waar jij last van hebt, hoor, het was toch hartstikke gezellig?’

‘Gezellig? Hij keek me niet eens aan, zei me nauwelijks gedag, kom op zeg, je zag toch ook wel hoe afstandelijk hij deed.’

‘Om eerlijk te zijn vond ik maar één iemand raar doen, en dat was jij,’ zei Sophie nors.

‘Ja, nou wordt-ie helemaal mooi,’ bracht ik pissig uit. ‘Zullen we er maar over ophouden, ik geloof niet dat we het eens worden.’

‘Best,’ antwoordde Sophie chagrijnig. ‘Ik ga trouwens even kijken waar Duco is.’ Met grote stappen en een gepikeerd gezicht rende ze de trap op.

Achterlijke rotavond. Ga jij lekker naar Duco, ik ga zo naar huis, je zoekt het maar uit, dacht ik nijdig.

‘Zo zo, helemaal alleen op de dansvloer, dat ben ik niet van je gewend.’ Roderick liet zijn hand met een grijns langs mijn rug glijden. ‘Vertel eens, June, wat spook jij allemaal uit tegenwoordig? Verliefd, verloofd, getrouwd, een geheime minnaar?’

‘Nope, nog altijd single,’ antwoordde ik kortaf. Ik duwde zijn hand, die inmiddels bij mijn achterwerk was aangekomen, geïrriteerd van me af.

‘Nog altijd single, zo’n lekker wijf als jij,’ ging Roderick onverstoord verder.

Plotseling zag ik vanuit mijn ooghoek Julius voorbijlopen. Met een grote lach op zijn gezicht liep hij op een blond meisje af, dat hem enthousiast om zijn nek vloog. Ik ging als vanzelf wat dichter tegen Roderick aan staan en kreeg een naar, weeïg gevoel in mijn buik.

Het was een bloedmooi grietje, lang, blond krullend haar, grote blauwe poppenogen, gekleed in een geweldig zilverkleurig strapless jurkje. Ze was eigenlijk zo’n beetje alles wat ik niet ben. En ze had blijkbaar ook nog eens een geweldig gevoel voor humor, want Julius kwam niet meer bij van het lachen. Grinnikend sloeg hij zijn armen om haar heen en gaf haar een zoen op haar voorhoofd.

Met een rotgevoel draaide ik mijn hoofd weg. Ik hoefde dit niet te zien. Arrogante eikel. Nog geen week geleden lag hij met mij in bed, fluisterde hij zoete woordjes in mijn oor, en nu ruilde hij me alweer in voor een of andere blonde bimbo.

‘Hé June, weet je nog, die ene keer in het bed van mijn ouders?’ lispelde Roderick met een grote grijns op zijn gezicht. Mijn gedachten gingen terug naar die ene broeierige zomernacht. Roderick vond dat we meer ruimte nodig hadden en dus eindigden we op het bed van zijn ouders. Wat goor ook eigenlijk. In het heetst van de strijd hoorden we opeens een merkwaardig zoemend geluid en na enig speurwerk ontdekten we, tot grote ontsteltenis van Roderick, een paarskleurige Tarzan onder het kussen van zijn chique moeder. Dat gezicht van hem, ik zal het echt nooit meer vergeten. Aangemoedigd door de glimlach die op mijn gezicht verscheen, trok Roderick me dicht tegen zich aan.

‘We hebben het best fijn gehad, nietwaar,’ zei hij schor.

Ik aarzelde, maar ik duwde hem niet bij me weg. Meer aansporing had Roderick niet nodig, want een seconde later voelde ik zijn vertrouwde lippen op die van mij. Zijn tong gleed ruw naar binnen en ik voelde hoe opgewonden hij raakte.

Waar ben je mee bezig, dit wil je helemaal niet, dacht ik verdwaasd. Ik had hem moeten tegenhouden, maar ik deed het niet. Integendeel, ik zoende met Roderick alsof het onze laatste nacht samen was, brutaal, wild, passievol.

Pas na een paar minuten maakte ik me eindelijk los uit zijn omhelzing en opende mijn ogen. Met een rotgevoel draaide ik mijn gezicht opzij en staarde tot mijn schrik vol in de kille, donkerbruine ogen van Julius.

Roderick greep me ongeduldig beet en schoof zijn tong opnieuw naar binnen. Ik duwde hem gehaast van me af en keek met een knalrood hoofd richting Julius, maar hij was nergens meer te bekennen. Zeker naar huis met dat blonde mormel van hem. Ik was pissig en verdrietig tegelijk.