DE GEHEIME KAMER
'Vanmorgen, ' begon meneer Dalrymple, 'zei ik, dat jullie eens
langs het Purdy-huis moesten gaan. Hebben jullie dat gedaan?'
'Inderdaad, meneer, ' antwoordde Frank, 'maar we hebben niets
bijzonders gezien, of het moest zijn, dat de inrijpoort openstond.
'
'Wat zeg je?' vroeg de bankier onmiddellijk. 'Stond de poort
open?'
'Ja. '
'Ik heb die poort gisteravond persoonlijk op slot gedaan en ben
daar sindsdien niet meer geweest. Zo, dat is dan een nieuw deel van
het mysterie. '
'Er stond een verse voetafdruk op de oprijlaan en er zaten krassen
op het slot van de voordeur, ' zei Frank.
'Dan is er iemand geweest, ' zei meneer Dalrymple in gedachten
verzonken. 'Och, ik wist allang dat... Maar kom, ik zal eerst mijn
verhaal vertellen. Dan komen we vanzelf wel op die sporen. Ik ben
blij, dat je het me vertelt. '
Zijn rode gezicht stond ernstig, toen hij vervolgde: 'Jullie weten
natuurlijk, dat Jason Purdy niet alleen een rijk man was, maar ook
een buitengewoon excentriek man. Toen zijn erfenis geregeld werd,
heb ik zijn huis en het terrein dat er omheen ligt, gekocht. '
'Dus ú bent de eigenaar!' riepen de jongens tegelijk uit.
De bankier knikte.
'Inderdaad. Ik heb het huis gekocht. Niet om er zelf te gaan wonen,
maar om het een beetje op te knappen en dan met een zoet winstje te
verkopen. Maar toen ik het huis eens ging bekijken, heb ik wat
ontdekt... een geheime kamer! Die kamer ligt midden in het huis en
is volkomen van de rest van de woning geïsoleerd, zonder ramen en
met brandvrije muren. De luchtverversing vindt plaats door middel
van verborgen ventilators. Er is maar één deur en die kan je, net
als de kluis van een bank, openen en sluiten met een tijdslot.
'
'Waarom heeft Jason Purdy zo'n kamer laten bouwen?' riep Joe
verbaasd.
'Het was een excentrieke man en hij had iets van een vrek, '
verklaarde meneer Dalrymple. 'Hij bewaarde zijn geld en zijn
aandelen in die geheime kamer en volgens zijn oude knecht sloot hij
zich daar urenlang op. Dan zat hij zijn schatten te tellen en
nieuwe middelen te bedenken om nog meer geld te verdienen. '
'Wat een rare snuiter, ' zei Frank.
'Toen ik die geheime kamer ontdekte, kreeg ik er meteen
belangstelling voor, ' zei de bankier. 'Het was helemaal niet mijn
bedoeling in dat huis te gaan wonen, maar die geheime kamer leek
mij wel wat. Ik ben druk bezet en als ik van de bank naar huis ga,
achtervolgt mijn werk me dikwijls. Ik word elke avond aan de
telefoon geroepen of lastig gevallen door mensen, die inlichtingen
willen hebben. Dikwijls moet ik voor cliënten opdrachten uitvoeren,
waarbij urenlang gerekend moet worden, en dan kan je beter niet
gestoord worden. Zodra ik de geheime kamer zag, wist ik, dat dat
een ideale werkkamer voor mij zou zijn; een stil, rustig plekje,
waar ik ongestoord aan die ingewikkelde opdrachten zou kunnen
werken. Dus besloot ik, toch in dat gedeelte van het huis te gaan
wonen. '
'En u heeft de geheime kamer dus in gebruik genomen, ' zei Frank.
'Ik heb er een bureau naartoe laten brengen, een schrijfmachine en
een massa documenten, die ik regelmatig nodig heb. Als ik de
geheime kamer uitging, zette ik het tijdslot op een bepaald uur en
dan kon niemand er vóór dat uur binnengaan — ikzelf ook niet. ' De
jongens keken elkaar aan. Meneer Dalrymple's verhaal was
interessant, maar nog niet geheimzinnig.
'Maar toch, ' zei de bankier, 'is het me opgevallen, dat er mensen
in die kamer binnengedrongen zijn. '
'Er zijn geen ramen en de deur werkt alleen maar met een tijdslot?'
zei Joe.
'Ja, en toch drongen er mensen binnen. '
'Was het slot geforceerd?' vroeg Frank.
'Nee, er was geen spoor van geweldpleging te vinden. Toch zijn één
of meer onbekenden die kamer binnengekomen, want ze hebben er een
doodsbedreiging achtergelaten. '
'Een doodsbedreiging?'
Meneer Dalrymple haalde twee briefjes uit zijn portefeuille en gaf
ze aan de jongens.
Frank en Joe bestudeerden zwijgend de smoezelige papiertjes.
Op het eerste had een ongeoefende hand met onregelmatige letters
geschreven: Verlaat dit huis onmiddellijk. De dood loert op u! 'Dat
briefje lag op de vloer in de geheime kamer, ' verklaarde meneer
Dalrymple. 'Dat was het eerste. Het tweede vond ik gisteren. '
De tweede boodschap luidde als volgt: Dood terwijl de klok tikt!
Frank en Joe bekeken de briefjes aan alle kanten en keken toen niet
begrijpend op.
'Er zijn twee vragen, ' zei meneer Dalrymple. 'Een: wat betekenen
deze bedreigingen? Twee: hoe kwamen ze in de geheime kamer terecht?
Want die briefjes lagen midden in de geheime kamer. '
'Volgende vragen, ' zei Frank. 'Wie heeft die briefjes daar
neergelegd en waarom?'
'Jullie begrijpen nu wel, waarom ik een beroep wilde doen op jullie
vader, de beste detective van het land, ' zei meneer Dalrymple.
'Als mijn vijand, wie dat dan ook is, scherpzinnig genoeg was om in
de geheime kamer binnen te dringen, is hij zeker in staat zijn
bedreiging uit te voeren. '
'Misschien is het alleen maar een grap, ' zei Joe. 'Dat geloof ik
niet, ' zei meneer Dalrymple. 'Een grappenmaker zou niet zoveel
moeite doen. Het is een ernstige zaak. Een kwestie van leven of
dood. '
Frank dacht even na.
'Heeft u persoonlijke vijanden?' vroeg hij ten slotte. Meneer
Dalrymple schudde zijn hoofd.
'Geen vijanden, die ik ken, ' antwoordde hij. 'Dat maakt het juist
zo geheimzinnig; er is niemand, die ik kan verdenken. '
'Is er verwarming in de geheime kamer?' vroeg Joe. 'Ja, er is
centrale verwarming en bovendien nog een open haard. '
'Dan is de indringer misschien door de schoorsteen naar beneden
gekomen?'
'Bestaat niet, ' zei meneer Dalrymple. 'In de eerste plaats is het
rookkanaal veel te nauw en in de tweede plaats zitten er dikke
tralies in. Jason Purdy had van zijn geheime kamer een echte
brandkast gemaakt en hij liet niets aan het toeval over. ' De
Hardy's wisten niet, wat ze ervan moesten denken. Het verhaal van
de bankier was niet te geloven, maar toch konden ze niet aannemen
dat hij zat te liegen.
'Weet u heel zeker, dat het tijdslot elke keer goed ingesteld was?'
vroeg Frank.
'Beslist. Als ik 's avonds de kamer uitging, zette ik het slot op
vier uur. Elke keer was ik ruim voor vieren weer terug en dan moest
ik een paar minuten wachten voor ik de kamer kon binnengaan. Zoek
maar niet naar zo'n voor de hand liggende verklaring, want als die
er was, had ik die zelf wel gevonden en dan zat ik nu niet hier.
Het is een mysterie, dat ik met geen mogelijkheid kan doorgronden.
'
'Wie weten er dat die geheime kamer bestaat?' vroeg Joe. 'De
huisknecht van Jason Purdy, maar die zweert, dat hij nooit iemand
iets over die kamer heeft verteld en de architect, die de geheime
kamer heeft gebouwd. De architect is allang dood en de plannen van
de geheime kamer zijn verbrand, zodra het huis klaar was. '
'En de werklieden, die hebben meegeholpen aan de bouw?'
'Die kwamen uit verschillende afgelegen plaatsen — de een van hier
en de ander van daar. Ze werden in gesloten wagens gebracht en
weggehaald en wisten zelf niet, waar ze eigenlijk waren, zolang ze
aan het werk waren. '
Er scheen werkelijk geen enkel duidelijk spoor te zijn. 'Dit is de
geheimzinnigste zaak, waarvan wij ooit gehoord hebben, ' zei Frank.
'Maar natuurlijk willen we graag kijken, wat we kunnen doen, tot
vader terugkomt. '
Meneer Dalrymple gaf de jongens een hand.
'Graag!' zei hij. 'Doe, wat je kunt. Hebben jullie nog niets
gevonden, als meneer Hardy terugkomt, dan geven jullie de zaak aan
hem over. Afgesproken?'
'Afgesproken. '
'Jullie kunnen op een flinke beloning rekenen, als jullie iets
ontdekken, ' zei meneer Dalrymple tot besluit. 'Eerlijk gezegd,
hebben die doodsbedreigingen me de stuipen op 't lijf gejaagd. Het
is niet prettig bedreigd te worden door iemand, die je niet kent. '
De bankier ging weg. De Hardy's waren nog druk aan 't piekeren,
toen ze aan tafel gingen zitten. Tante Gertrude brandde van
nieuwsgierigheid.
'Wat moest hij?' vroeg ze.
'O, hij kwam voor zaken, ' antwoordde Frank ontwijkend.
'O, dus jullie willen me niets vertellen. Nou, ik zal er geen ruzie
over maken, maar waarom hij het wel tegen een paar onmondige
jongens vertelt in plaats van tegen een volwassen vrouw, die hem
misschien zou kunnen helpen, dat is me een raadsel. '
Tante Gertrude snoof hoorbaar om haar minachting te tonen.
De Hardy's probeerden zich voor te stellen, wat hun goede tante zou
doen, als zij uit moest zoeken hoe een onbekende in een hermetisch
gesloten kamer kon binnendringen en er dreigbrieven
achterlaten.
'Altijd hetzelfde, ' mopperde tante Gertrude. 'Niemand komt op het
idee dat een vrouw ook hersens kan hebben. Ik heb jullie al heel
wat keren geholpen, als jullie aan een moeilijk mysterie bezig
waren, maar hebben jullie dat ooit toegegeven? Nog nooit!'
'Dit is eigenlijk een zaak, waar wij niets mee te maken hebben, '
zei Joe. 'Meneer Dalrymple vroeg ons alvast te beginnen, maar zodra
vader terugkomt, moeten we de zaak aan hem overgeven. ' Tante
Gertrude lachte.
'Alvast beginnen? Jullie zullen zoveel sporen laten verdwijnen, dat
je vader dubbel zo hard moet werken. Meneer Dalrymple had beter op
de terugkeer van je vader kunnen wachten. '
'U hebt niet veel vertrouwen in ons, is 't wel tante Gertrude?'
vroeg Frank.
Tante Gertrude keek direct een stuk minder boos, want diep in haar
hart was ze trots op haar twee neven, die zoveel pienterder waren
dan andere jongens van hun leeftijd.
'O, jullie kunnen wel wat bereiken, ' gaf ze brommerig toe.
'Tenminste, als jullie geluk hebben. '
Na het eten gingen de jongens naar hun kamer.
'Ik hoop, dat we vanavond ook geluk zullen hebben, ' zei Frank. 'Ik
heb zo'n gevoel, dat we het goed zullen kunnen gebruiken. '
'Wat gaan we doen?' vroeg Joe gretig.
'Een kijkje nemen bij het Purdy-huis, ' antwoordde Frank, 'en
proberen het mysterie op te lossen voor vader thuiskomt. '
'Denk je, dat hij het prettig zal vinden?'
'Ik denk niet, dat hij het erg zal vinden. Zolang wij iets doen,
zal meneer Dalrymple wachten tot vader terugkomt; anders gaat hij
natuurlijk naar een andere detective. Overigens is het al een hele
poos geleden, dat we eens wat konden doen. We moeten deze kans toch
niet voorbij laten gaan?'
'Natuurlijk niet!' zei Joe. 'Dit is een prachtzaak; nu kunnen we
tante Gertrude eens bewijzen, dat we niet zo dom zijn, als zij
denkt. '
'Ze gelooft niet echt, dat we dom zijn, ' lachte Frank. 'Ze doet
maar zo om te voorkomen, dat we verwaand zouden worden. '
'Ik ben bang dat ze wel weer zal zeggen, dat ze ons geholpen heeft,
als we kans zien dit mysterie op te lossen, ' zei Joe.
Frank lachte.
'Dat geeft niets, ' zei hij. 'We hebben al heel wat mysteries
opgelost voordat zij hier kwam wonen. Ze is niet zo kwaad en ik
denk, dat het hier verschrikkelijk eentonig zou zijn, als zij er
niet was. '