22. Ik kies voor mezelf
Dat jaar werd het al vroeg winterweer. Het kostte me soms meer dan drie uur om bij de gevangenis te komen. Mijn motor sloeg bij min tien steeds af, de wegen waren spekglad en de verantwoordelijkheid voor de baby achter in de auto drukte zwaar. Maar weer of geen weer, ik was er voor hem.
Na een maand moest Midas voor een pro forma rechtszitting voorkomen en werd zijn voorarrest met vier weken verlengd. Ik kreeg bevestigd dat mijn telefoons afgeluisterd werden, zowel mijn Privélijn als mijn gsm. Dat benauwde me als de pest. Ik werd al link als de telefoon gewoon over ging. Op onschuldige vragen van de kinderen zoals: ‘Wat eten we vandaag?’ kregen ze een zeer kribbige reactie. Ik zag de rechercheurs al vlijtig luisteren naar de dienstmededeling of we bloemkool of worteltjes zouden eten. Ik had niets te verstoppen, verbergen of te verzwijgen, dat maakte deze toestand zo verschrikkelijk irritant.
Mijn rol als minnares veranderde in die van contactpersoon. Ik werd de spreekbuis naar de buitenwereld: Hester, zijn ouders, familieleden en de advocaten. Midas was geheel van mij afhankelijk, ik moest alles voor hem regelen. Buiten een kleine groep intimi wist niemand wat er aan de hand was, officieel was Midas op zakenreis. Wekelijks maakte ik zakgeld over voor zijn bestellingen in de supermarkt, de telefoonkaarten en de huur van de tv.
Zijn celgenoot was een sympathiek figuur, die hem binnen een week ‘Pasha’ noemde, toevallig ook mijn ironische koosnaampje. De sociale dienst en de kerk organiseerden allerlei activiteiten voor de gedetineerden. Midas schreef zich voor alles in om maar niet in die cel te hoeven zitten. Hij had een klein kookplaatje en daarop bakte hij een paar dagen per week pizza’s. Deze vonden gretig aftrek bij medegevangenen die zich niets konden permitteren.
De dag voor zijn vrijlating kwamen we in aanmerking voor ‘ongestoord bezoek’. Dit privilege wilden we ons niet laten ontnemen, deze ervaring wilden we rijker worden. Als de gevangene kan aantonen dat hij een vaste relatie heeft, komt hij na drie maanden hechtenis daarvoor in aanmerking. De cipier ging ons voor naar een klein kamertje met een bed. Het was er ijskoud en de sfeerverlichting bestond uit een tl-lamp. Het was een vreemde gewaarwording. Nu moest ‘het’ zo nodig. Het was heel fijn om hem na al die tijd weer te kunnen voelen en te knuffelen. Na een tijdje vergaten we de ambiance en gingen we helemaal in elkaar op.
Na honderd dagen kwam hij op borg vrij onder drie uitdrukkelijke voorwaarden:
- hij moest bij mij komen wonen,
- hij moest zich op eerste verzoek bij de recherche melden en
- hij mocht drie maanden niet naar het buitenland.
Bij de uitgang kreeg hij, na ondertekening van een attest, zijn persoonlijke bezittingen terug. De onderzoeksleider etaleerde alles demonstratief op de tafel. Sleutelbos (zonder autosleutels), wat persoonlijke prulletjes en ten slotte gaf hij ons met een grijns van oor tot oor een grote, bruine papieren zak.
‘U kunt dit terugkrijgen, we hebben besloten hier geen beslag op te leggen.’
Wat kon daar inzitten? We doken er gelijktijdig in en schaterden het uit. Een half jaar terug hadden we een ‘fout’ feest gehad, dresscode pooier/patser. We hadden een lade vol nepjuwelen bij de carnavalswinkel gekocht: diamanten oorbellen met dollartekens, dikke ‘gouden’ kettingen met Mercedeslogo’s. Het lag allemaal op die plastic tafel te glitteren.
Als eerste gingen we zijn appartement leeghalen. De huur was opgezegd. Veel was er niet meer, alles van waarde was in beslag genomen. Er viel geen Rolex of Breitling meer te bespeuren, zelfs de papieren uit de versnipperaar waren verdwenen. Thuis beloofde hij mij: ‘Ik zal er 100% voor jou en de kinderen zijn. Ik ga ervoor. Mijn grootste “outbreak” is die uit mijn eigen lichaam.’
Ruim een jaar daarvoor woonde ik met twee kinderen in mijn huis, nu waren we met zes en eens per maand zelfs met negen! Na twee dagen hadden we al de grootste bonje en bleef Midas een hele nacht weg. Er moest iets gebeuren. We besloten naar een cursus emotionele intelligentie te gaan en ons ter ondersteuning door een goede psycholoog te laten begeleiden. Naar de cursus zelfkennis gingen we welgeteld vier keer. Midas vond het belachelijk, lachte iedereen uit en zei: ‘Wat een gesukkel, wat doen we hier? Wij hebben dat niet nodig.’
De psycholoog scoorde drie keer. Het weekend na de derde keer trokken we met een groep vrienden naar een bekende nachtclub. Ik was ruim een half jaar niet uitgegaan, de drank viel faliekant verkeerd na al die jaren zonder alcohol. Halverwege de nacht zaten hij en ik met dezelfde vriendin te kussen. De volgende dag beschuldigde hij mij van extreem gedrag, ik wist werkelijk van niets. Iedere volgende ruzie kwamen die verwijten weer naar boven en hij haakte af voor het volgende bezoek aan de psycholoog: ‘Ga jij maar alleen, je hebt het meer nodig dan ik.’
De rake opmerking die de psycholoog over Midas maakte was:
‘Tja, het is nu eenmaal geen family man.’
Het was niet houdbaar. De weekends dat de kinderen van Hester kwamen, zaten we met zeven kinderen in alle leeftijden: elf, acht, vijf, drie, twee van één jaar en een baby van zes maanden. We aten in shiften en het naar bed brengen had veel overeenkomst met jongleren. Er was altijd wel ergens een kind aan het huilen of kuchen. De kinderen hadden dolle pret en konden goed met elkaar opschieten. Ik voelde me zo nu en dan net Ma Flodder.
Op een bepaald moment had ik er zo schoon genoeg van dat ik alle kinderen in de auto geladen heb. ‘Nu gaan we naar de speeltuin!’ Zonder luiers, natte doekjes, knuffels en geld vertrokken we. Ik zag de mensen kijken en tellen: zeven kinderen, die allemaal ‘papa’ en ‘mama’ riepen, hoe zou dat zitten? Iedereen hielp gelukkig een handje mee, zodat we dit uitje een succes konden noemen.
Mijn hart kon het niet meer aan en ik lag meerdere malen per dag ineen op de grond. Ik was te bang voor de operatie. Alcohol durfde ik na het mislukte nachtclubbezoek ook niet meer te drinken, een enkele keer dronk ik een energiedrankje. In plaats van dat ik vleugels kreeg, kreeg ik bijna een hartinfarct. Het hart schakelde mijn lichaam uit. Ik had geen gevoel meer in mijn armen en benen en mijn gezicht was volledig verlamd. Nu kon ik er niet meer onderuit, ik moest die ingreep laten verrichten. Met lood in de schoenen belde ik naar de cardioloog die zich in het Brugadasyndroom gespecialiseerd heeft. In eerste instantie kreeg ik te horen dat de wachttijd ongeveer zes maanden bedroeg. Nadat hij mijn verhaal gehoord had, wilde hij de ingreep direct de volgende dag verrichten. Dat kreeg ik niet zo snel geregeld met al die kinderen. Ik kreeg zijn gsm-nummer met de boodschap dat ik hem dag en nacht mocht bellen.
Midas was lief voor me en heel zenuwachtig toen hij me na een paar dagen naar het ziekenhuis bracht. Drie dagen later was ik gezond en wel weer thuis. Ik heb nooit meer last van mijn hart gehad.
Na negen maanden was de vogel gevlogen. Ver weg naar Zuid-Amerika om tot zichzelf te komen. Het was een verademing, de onrust was uit mijn leven verdwenen. Hij kon niet begrijpen dat ik hem niet miste, zeker niet gezien het feit dat ik al die jaren emotioneel afhankelijk van hem was. De rollen draaiden zich om, ik werd onafhankelijk en ik wachtte gespannen af hoe hij daarop ging reageren. Mijn liefde voor hem was onveranderd, alleen streelde ik zijn ego niet langer en adoreerde ik hem niet meer dagelijks. Hij reageerde als een vreemde, ijskoud, letterlijk en figuurlijk op afstand. De kloof werd dieper en dieper. Ik realiseerde me meer en meer dat de afgelopen vier jaar louter en alleen in het teken van Midas hadden gestaan en dat ik mezelf volledig had weggecijferd.
Na een maand kreeg ik e-mail:
Ik kom tot de conclusie dat alles al is gezegd. Iedere keer begin ik weer opnieuw te tikken en haal alles weer weg als ik de voorafgaande mailtjes er weer bij pak. In de herhaling vallen vind jij ook niet fijn dus dat ga ik dan ook niet doen. Ik stond op één been te hinken in mijn relatie met Hester en jij hebt dat ene been vakkundig onderuit geschopt. Ik ben niet fair geweest naar Hester en ik heb haar iets aangedaan wat ze niet verdiend heeft, maar dat stelde helemaal niks voor met wat voor een overtuiging en daardoor ook sturing van energie jij op mij gericht hebt. En ja, dat werkt energetisch tot op de dag van vandaag door. Ik voel dat ook zo en, ik zeg het je eerlijk, iedere dag. Waarschijnlijk zoek ik daardoor ook altijd de stok om je te slaan. Natuurlijk is het daarom dat je voelt dat je op eieren moet lopen bij mij. Snap je wat ik bedoel? Zonder nu weer boos te worden? Ik zeg je mijn gevoel, iets wat heel diep zit. Iets ook wat niet klopt. Iets wat ze in de wiskunde een doortelfout noemen.
Dit had ik nodig om wakker geschud te worden. ‘Dit pik ik niet meer, dit laat ik niet toe!’
Hij ontliep opnieuw zijn verantwoordelijkheid op een slimme manier door mij de zwartepiet in de schoenen te schuiven. Ik liet me emotioneel niet meer onderuithalen. De e-mail maakte me wel degelijk boos en verdrietig. Ik was het meest boos op mezelf, omdat hij mij keer op keer zo van streek maakte en dat ik het zo ver heb laten komen dat hij aan alle kanten mijn grenzen heeft overtreden. Ik had schoon genoeg van het effect dat zijn woorden en gedrag op mij hadden en dat ik er geen benul van had wat zijn toekomstvisie was. Het werd me in één klap duidelijk dat hij zijn verantwoording niet nam en alles op mij schoof.
Ik ging nu aan mezelf werken en nam de draad van opleidingen weer op. Vanuit dat gevoel schreef ik mij bij de Nederlandse opleiding in voor het genezen van het geboorteproces. Ik was me er heel erg van bewust dat ‘IK’ moest veranderen en dat ik nu voor mezelf moest kiezen. Ik moest niet langer naar Midas wijzen, dat het een klootzak was om mij met vier kinderen te laten zitten en bedenken dat alle mannen hetzelfde zijn.
‘Stop, Deborah! Waarom gebeurt dit, waarom trek ik dit aan en waarom ga ik met zo iemand in zee? Als ik nu zelf niet ga veranderen en niet voor mezelf zou kies, zit ik binnen twee jaar weer voor iemand anders te huilen!’
‘Waarom kan ik mij niet openstellen voor iemand die echt oprecht voor mij en de kinderen kiest?’
Dit verdiende ik niet, ik ben veel meer waard.
Ik moest weekends hard knokken om weer tot mezelf te kunnen komen en grote brokstukken uit mijn verleden te verwerken. Uiteindelijk ben ik er met een enorme kracht uitgekomen.
Enkele weken later, vlak voor zijn geplande terugkomst, kreeg ik een e-mail van Midas dat hij het gevoel had niet meer welkom te zijn en dat hij daarom niet meer bij mij terugkwam en in Zuid-Amerika bleef wonen en werken. Was dit mijn grote liefde, deze man, die met een e-mail de relatie verbrak? Kennelijk voelde hij zich aan de andere kant van de wereld veilig en was hij uit mijn energie.
‘Blijf bij jezelf, blijf in je kracht,’ maande ik mezelf aan. Het gaf mij de gelegenheid om met verschillende, doelgerichte opleidingen dieper in mijzelf te gaan zoeken. Ik was eindelijk in staat om obstructies uit het verleden te bespreken en om sommige mensen hun daden te vergeven. Ik maakte kennis met het ‘afpel’-proces, laagje voor laagje kom je tot de kern van de ziel. Tijdens dit proces gaat het er niet om dat je op een bepaald niveau blijft steken, maar het gaat erom dat je de emotie even aanraakt om vervolgens door te gaan naar het volgende niveau, net zolang tot je bij de kern van het probleem bent beland. Ik kreeg het vermogen om het kwade uit het verleden te kunnen transformeren naar positieve begrippen in het heden, waardoor ik bijvoorbeeld geen wraakgevoelens meer koesterde naar Alin en over alles wat er die nacht in de hotelkamer gebeurd was.
Tijdens een sessie is er naar boven gekomen dat ik nooit voor honderd procent ‘ja’ tegen het leven kon zeggen. Er was iets dat mij altijd bedrukte, een donkere wolk die steeds boven mijn hoofd dreef. Dat gevoel zat er al heel lang, eigenlijk al vanaf de geboorte. Ik kwam erachter dat mijn geboorte zeer traumatisch is geweest en dat een deel van mij tijdens de bevalling is afgehaakt. Het leven moet dan nog beginnen. In plaats van ongevoelig bleek ik hypersensitief te zijn en heb ik me daar als jong meisje tegen beschermd door me af te sluiten van emoties.
De verschillende opleidingen hebben mij vele ‘tools’ verschaft om de mensen te helpen hun emotionele problemen te ontdekken en op te lossen. Dit gaat van jaloezie tot afkeer, angst, schuld, schaamte, verlies, woede, verdriet, alle denkbare menselijke emoties. Er is altijd een mogelijkheid om te veranderen, in welke situatie dan ook. Het vergt soms moed om keuzes te maken. Het moet tegenwoordig allemaal morgen, gemakkelijk en vanzelf gaan. Werken aan jezelf is stapje voor stapje, met vallen en opstaan. Je eigen verantwoording dragen en niet wijzen naar anderen. Het is niet de gemakkelijkste weg, maar wel een die op termijn de meeste voldoening geeft. Je krijgt meer zicht op je doel, missie en kwaliteiten, de juiste mensen en relaties komen op je pad. Er vindt een bewustzijn plaats, oude patronen worden doorbroken en overtuigingen worden losgelaten.
Dankzij alle sessies en acht jaar intensief aan mezelf werken ben ik nu in staat om de enorme woede over het verleden om te zetten naar een enorme levenskracht. Sindsdien voel ik me veel vrijer, bruis ik van de levenslust en voel ik me intens gelukkig. Ik ga nu bewust met mijn lichaam om, let goed op wat ik eet en drink en bovendien sport ik een paar keer per week.
Het moeilijkste, maar mooiste moment in mijn leven is aangebroken:
‘Ik kies voor mezelf.’