13. Porno for pleasure

‘Deborah, je bent zo mooi, waarom zou je niets eens poseren?’ vroeg een van mijn klanten. Hij regelde het voor me dat ik het volgende weekend in Merksem aan een erotische fotoshoot meedeed. Het was een T-shirtreclame en de opnames vonden in de open lucht plaats. Het was een leuke spannende dag en de foto’s waren vrij onschuldig. Ik had de smaak van het poseren te pakken.

Tijdens de shoot had een fotograaf me gepolst: ‘Je doet dit alsof je ervoor geboren bent. Kun je je er ook in vinden om te poseren voor pornografische opnames in pornobladen?’ Dat was de volgende stap. Kurt zag het niet zitten, maar ik was zoals gewoonlijk niet te weerhouden als ik iets in mijn hoofd heb.

Ik had met de fotograaf midden in de Antwerpse hoerenbuurt op zijn kleine kamertje afgesproken. De man was een onbeduidende man van midden veertig. Iemand aan wie je twintig keer straal voorbij kunt lopen zonder hem te herkennen. Alles was grijs aan die man. Het kostte me weinig moeite om me achter het schermpje uit te kleden en allerlei uitdagende houdingen voor de lens aan te nemen. Die man liet me ijskoud en ik was voornamelijk voor mezelf aan het poseren. De foto’s waren perfect. Zo perfect dat ik snel de vraag kreeg of ik ook in een film zou willen spelen. Natuurlijk, weer iets nieuws. Kurt was des duivels, prostitutie is één ding, pornoactrice is geheel iets anders. Dat ging hem veel te ver.

Niet lang daarna zat ik op een zaterdagochtend in de trein naar Duitsland. Mijn contract lag vast. Ik zou uitsluitend in buitenlandse producties meespelen om herkenning in mijn omgeving te voorkomen. Door die voorwaarde wist ik Kurt over te halen om een keertje mee te mogen spelen. Voor het geld hoefde ik het niet te doen. Het betaalde belachelijk weinig, maximaal 200 euro per scene.

Ik werd door een auto met chauffeur van de trein gehaald en we reden het platteland op. Na een kwartiertje draaide de auto een oprijlaan op en kwamen we bij een megavilla. De dubbele voordeur stond open en ik keek in een majestueuze marmeren hal met een koninklijke trap met rode loper. Het bleek een uiterst chique bordeel te zijn dat voor het weekend was afgehuurd. Ik was veel gewend, maar nu kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Zo stelde ik me de Mansion van de Playboyclub voor. Ik voelde me als in een echte film. Ademloos keek ik rond.

Elke kamer had een eigen thema, tot in de kleinste details uitgevoerd. De dokterskamer had een gynaecologenstoel en stond vol met de meest waanzinnige attributen. Een andere kamer was de SM-kamer met echte kooien met hondenhalsbanden, voeder- en drinkbakken, de kamer wemelde van kettingen en zwepen. Een bondagekamer met een massief houten kruis en veel touwen, een echte schoolklas met bankjes en een krijtbord. Je kon het niet bedenken of het was er. Ik voelde me als een kind in een speelgoedwinkel. Ik had er weinig moeite mee om op die troon te zitten en met een zweep te knallen.

Mijn medeacteurs stelden zich voor, mannen en vrouwen uit allerlei landen, gemiddeld waren er tien à vijftien acteurs aanwezig. Voor iedere opname moest iedereen een recente aidstest tonen. We zouden verschillende films opnemen. In alle kamers werd wel een scene gedraaid, ook de tuin werd veelvuldig gebruikt. Het ging mij zo goed af dat ze niet wilden geloven dat ik nog nooit in een film had meegespeeld.

Mario, een grote Italiaanse adonis, gaf me een knipoog toen we voor het eerst samen acteerden. We speelden een intieme scene en het leek net of we echt in elkaar opgingen zo lang we volledig in beeld waren. In werkelijkheid was er weinig intiems aan met al die cameramannen en werklui om ons heen. Als de camera’s op de geslachtsdaad inzoomden, gingen wij met hoofd en handen verder met huis-tuinen-keukenprietpraat. We kreunden en zuchtten dat het een lieve lust was. Soms hijgden en kreunden we voor elkaar. De cameramannen hadden alleen oog voor de technische porno details en grapten vaak met ons mee.

Ik moest een scene met een Duitser spelen, maar hij kwam niet opdagen. Het was voor hem ook de eerste keer en van de zenuwen kreeg hij geen stijve. Hij zat met pornoblaadjes in het tuinhuisje. Na een uurtje slopen twee vrouwelijke collegaatjes naar hem toe en gaven hem om beurten een blowjob. Ook daar werd hij koud noch warm van, het lukte gewoonweg niet.

Ik lag nog steeds afwachtend in de dokterskamer. Als stand-in kwam er een kleine Cubaan met een hele grote piemel. De man kwam alleen met zijn gezicht en zijn zwarte piet in beeld. Voor de gynaecologenstoel hadden ze een kistje gezet, omdat hij er anders niet bij kon. Het kistje piepte en kermde harder dan de acteurs, ik wist niet hoe ik mijn lach in bedwang moest houden.

Dat weekend kwam ik er al snel achter dat alle pornofilms één grote fake zijn. De mannelijke acteurs stonden onder een enorme prestatiedrang. Ze moesten op het juiste moment een stijve krijgen en houden. Wat nog veel moeilijker was, was het timen van het ‘gun shot’, dat moest uitgebreid in beeld komen, want daar draaide het tenslotte om.

In mijn laatste pornofilm was de producer tevens de hoofdacteur. Die man had een discutabele reputatie. De opnames waren in een Nederlandse hotelkamer. Tijdens mijn scene was ik daar alleen met hem en zijn vrouw. Zijn vrouw stond achter de camera. We deden het op zijn hondjes en ik voelde dat hij op het punt stond om klaar te komen. Ik verwachtte dat hij zich ieder moment terug zou trekken om het moment suprême goed vast te laten leggen. In plaats daarvan drukte hij mij stevig tegen zich aan en kwam in me klaar. Ik schrok me een ongeluk en keek naar zijn vrouw. Die vond dat blijkbaar normaal, kennelijk was dit hun gezamenlijke kick.

Vroeger keek ik wel eens naar pornofilms. Door mijn ervaring heb ik er mijn buik van vol, ik kan er niet meer naar kijken en walg ik er zelfs van. Ik was er al een tijdje mee gestopt toen ik opeens enkele sms’ jes kreeg. Ik begreep er niets van tot een goede vriendin mij het ronduit vertelde. De films waarin ik had meegespeeld, werden op Canal+ uitgezonden. Verrek, daaraan had ik niet gedacht. Canal+ is Nederlands, dus buitenland en niet Belgisch. Ik kon ze helaas niet aanspreken op contractbreuk. Voor vrienden, klanten en bekenden schaamde ik me niet zo diep. Mijn ouders zouden het nooit bekijken, daar was ik niet bang voor, maar als ik bij vreemde mensen thuiskwam en de decoder van Canal+ zag staan, wist ik niet waar ik kijken moest.

Kurt en ik gingen in de weekenden vaak naar stripclubs. Onder invloed van xtc gingen we volledig uit ons dak. We werden overal met open armen ontvangen. Hoe vaker we ergens kwamen, des te gekker werd het. Zo gek, dat ik met de stripsters ging kussen en nog net niet mee op het podium stond. De eigenaar van de beste club vroeg mij op een gegeven moment of ik daar wilde komen strippen. Ik maakte een afspraak met hem, maar besliste uiteindelijk het niet te doen vanwege de zware nachtdiensten.

Nadat we een half jaar samen woonden, bleek ik zwanger te zijn. We waren heel blij en Kurt wilde dat ik onmiddellijk stopte met werken. Dat ging natuurlijk niet zomaar, maar ik beloofde hem wel om zelf zo min mogelijk klanten aan te nemen. Ik vond het ook vervelend, maar kon de deur niet simpelweg achter me dichttrekken. Het probleem loste zich vanzelf op. Na twee weken was ik zo misselijk, dat ik eenvoudigweg niet kón werken. Ik moest effectief stoppen, maar bleef wel aanwezig om toezicht op de andere meisjes te houden.

Na ruim twee maanden kreeg ik in het weekend een bloeding. Mijn gynaecoloog zei dat alles in orde was, maar ik had er een slecht gevoel over. De angst voor een miskraam kwam weer naar boven, dus ging ik alsnog naar de spoed voor een tweede opinie.

De dienstdoende arts bekeek me en stelde me gerust. Alles was nog oké, maar hij drong erop aan dat ik de volgende dag met spoed naar mijn eigen gynaecoloog zou gaan, omdat hij zich zorgen maakte over de zwakte van de baarmoedermond. Bij de afspraakbalie vertelden ze me dat ik pas dinsdag bij hem terecht kon. De man bleek diep beledigd dat ik het weekend naar een andere dokter was geweest. Hij was immers de behandelende geneesheer, hij had mijn oudste kind gehaald en had daarna het verdachte plekje op mijn baarmoedermond verwijderd. Hij keek nauwelijks in de papieren en al helemaal niet naar mij. Onder het gemompel van ‘kan niet’, werd ik weggestuurd.

Ik was vierenhalve maand zwanger en er was nog niets te zien. We hadden het al vaak over een parenclub gehad en het werd nu of nooit. De bedoeling was om samen te vrijen met een meisje erbij. Ik was behoorlijk zenuwachtig toen we in de auto stapten op weg naar dit nieuwe avontuur, onder het mom van ‘we zien wel’. Ik had een mooi sexy jurkje aan en ook Kurt zag er aantrekkelijk uit.

We kwamen bij een Belgische hoeve en gingen eerst in het restaurant iets eten om de sfeer af te tasten. Naarstig keken we in het rond om contact te zoeken met gelijken. Het zag er allemaal uit als in een gewoon restaurant, ook het publiek. Het eten was lekker en na een paar glazen wijn kwamen we in de stemming. Naast het restaurant was de bar met een dansvloer. Het sfeertje van een gezellige discotheek.

Na een tijdje werden we toch wel nieuwsgierig naar de zolder van de hoeve. We stopten onze kleding in een locker en gingen de trap op, Kurt in zijn nieuwe en meest sexy boxershort, ik in mooie zijden lingerie en op glitterlaarzen. Het was boven geheel vertimmerd. Er waren grote ruimtes voor groepsseks en voyeurs en kleinere ruimtes voor intiemere ontmoetingen. Door smalle gangetjes was alles met elkaar verbonden. Overal lagen matrassen met schone lakens, Kleenex en keukenrollen lagen binnen handbereik, zo ook de condooms.

We bekeken iedere ruimte aandachtig en gingen naar beneden om te zien of er inmiddels meer publiek was. We zaten net weer aan de bar toen we in contact kwamen met een leuk stel. Zij was een plaatje en in een mum van tijd ging ik met haar naar boven. We bleven uren in een intieme ruimte plakken en hadden naast de goede seks elkaar ook heel veel te vertellen. Zij kon niet geloven dat ik al zo ver zwanger was zonder dat je er iets van kon zien. Ik kon niet geloven dat zij de beste vriendin van een bekende tv-presentatrice was. Beneden bleek dat de mannen zich ook uitstekend geamuseerd hadden, weliswaar met pinten pakken aan de toog. Iedereen een fantastische avond.

De woensdag erop moest ik naar de gynaecoloog voor controle. Vol vertrouwen en met het leuke weekend nog in het achterhoofd ging ik op de stoel liggen en spreidde mijn benen wijd uiteen voor het vaginale onderzoek. De routineblik van de gynaecoloog veranderde op slag. Hij werd lijkbleek. Hier klopte iets niet, bedacht ik.

‘Uw baarmoederhals is verstreken,’ zei hij.

‘En?’ vroeg ik afwachtend.

‘U staat op het punt om te bevallen. Het is al te laat om een cerclage te zetten. U moet onmiddellijk opgenomen worden.’

Twee dingen wist ik zeker: niet bij die gynaecoloog en niet in dat ziekenhuis. Ik kreeg hem zover dat hij ervoor zorgde dat ik meteen terecht kon bij de Chef de Clinique van het ziekenhuis in mijn eigen woonplaats. Voor ik het besefte lag ik een uur later plat op bed, een drama. Ik had niets geregeld. Stilliggen is helemaal niets voor mij, ik werd er hoorndol van. Ik lag bovendien naast een vrouw die al drie foetussen had verloren, niet bepaald een vrolijk gezelschap.

Na een paar dagen was de verzekering in orde gemaakt en kon ik een kamer alleen krijgen. Eigen tv, dvd met films en overal foto’s. Huiselijk ingericht met de wetenschap dat ik daar nog minstens vier maanden moest liggen. Het weekblad Dag allemaal werd mijn leidraad. Wie zag ik naast de bruid op een huwelijksfoto van die bekende tv-presentatrice? Mijn nieuwe vriendin van de parenclub. We hadden geen van beiden gelogen.

Als de gynaecoloog langskwam, stond ik huilend aan de deur: ‘Wanneer mag ik naar huis?’ Ik was diepongelukkig in het ziekenhuis, want na een paar weken krijg je bijna geen bezoek meer, het nieuwtje is er af. Op één bezoeker na: mijn vader kwam trouw iedere dag met zijn nieuwe vrouw. Uiteindelijk heeft hij het bij zijn laatste minnares gehouden, met haar is hij al jaren gelukkig hertrouwd.

De eerste dagen had ik de privé ontvangst nog telefonisch kunnen regelen, maar al snel had ik er geen vertrouwen meer in. Er kwamen zogenaamd geen klanten meer, maar de kosten liepen gewoon door. Na een paar weken kreeg ik een telefoontje. Er was weer een belastinginval gedaan en een van de meisjes had alles verteld. Hoeveel klanten ze op een dag had, hoeveel ze verdiende en wat ze daarvan af moest staan. Het was juist diegene van wie ik vermoedde dat ze me beduvelde. Ik raakte helemaal in paniek. De Belgische justitie beschouwt je als een pooier als je meisjes voor je laat werken. Het maakt niet uit of je een man of een vrouw bent, met pooierschap zijn ze niet mals en draai je acuut de bak in.

‘Word ik hier in het ziekenhuis in de boeien geslagen?’

Uiteindelijk wist ik de gynaecoloog zo ver te krijgen, dat ik het weekend naar huis mocht, onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat ik plat zou blijven liggen. Ik trommelde een aantal vrienden op om mij te helpen om alles op te doeken in het appartement. Dat is wonderwel goed gelukt. Kurt was blij en opgelucht dat het hoofdstuk Privé Ontvangst was afgesloten. Na dat weekend kreeg ik weer weeën en dat betekende terug naar het ziekenhuis. Daar heb ik, op uitzondering van de feestdagen, tot het einde van de zwangerschap gelegen. Met een gezonde zoon keerde ik terug naar huis.

Weer in een afhankelijke positie.