15. Geraakt door een vrouw

Gedurende de weekdagen was ik een brave huismoeder. Ik draaide trouw mijn werkuren en verzorgde daarna mijn twee kindjes. Het weekend was hele andere koek. De kinderen gingen naar hun vader en ik gaf me dan over aan feesten en drank. Ik draaide mezelf volledig de vernieling in en had enorme black-outs. Na zo’n avondje stappen belde mijn vriendin Natasha.

‘Hoi Deb, hoe is het met je?’

‘Goed.’

‘Heb je geen hoofdpijn?’

‘Nee, waarom?’

Ik greep naar mijn hoofd en begon haar vraag te begrijpen. Boven op mijn hoofd zat een joekel van gat. Zij vertelde dat ik de avond tevoren op de tafel had staan dansen en eraf geflikkerd was. De alcohol was nog ruimschoots in mijn systeem aanwezig, ik wist van niets en voelde ook geen pijn.

Zo startte ik op een maandagochtend de auto om de kinderen weg te brengen. Nog niet geheel en al bij de les dacht ik dat er een opgevoerde Harley langskwam. Ik keek in mijn zijspiegel om hem te laten passeren, maar er was in geen velden of wegen een motor te bekennen. Ik gaf weer gas. Verrek, het geluid kwam onder mijn auto vandaan. Ik stapte uit, keek onder mijn auto en zag dat mijn uitlaat ontbrak. Ik kon me nog wel heel vaag herinneren dat ik de avond tevoren over een weg met veel hobbels had gereden, maar niet dat er iets gebeurd was, laat staan dat het gemis van een hele uitlaat tot me doorgedrongen was.

Ik moet in die tijd wel zes engeltjes op mijn schouder hebben gehad, want ik ben drie keer aangehouden voor alcoholcontrole, maar nooit ‘gepakt’. Wel was mijn verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van mijn kinderen zo sterk dat zij me nooit onder invloed van alcohol of drugs hebben gezien.

Ik voelde nog steeds een grote onrust in me. Ik ging met de kinderen doelloos rondjes rijden om maar niet thuis te moeten blijven. Ging ik naar de sauna dan had ik binnen de kortste keren alle cabines gebruikt, op alle stoelen gezeten en op alle bedden gelegen in een futiele poging tot volledige ontspanning. Binnen een uur stond ik weer buiten. Als ik naar een film keek, wist ik achteraf niets eens waar het over ging. Zo ook met boeken en tijdschriften, na twee bladzijden moest ik weer naar af. Niets registreerde.

Een van de weinige keren dat ik ’s avonds werkte, was toen er een voetbalelftal gemasseerd moest worden en er meisjes te weinig waren. Het waren bekende professionele voetballers. Je zou denken dat deze mannen toch heel wat gewend waren op het gebied van massage. Ik kreeg het ene compliment na het andere. ‘Ben je beroepshalve kinesist, want je masseert zo goed.’

Dat kreeg ik steeds vaker te horen. Ik besloot om me te gaan oriënteren en te zien welke opleidingen er op dit vakgebied waren. Mijn keus viel op een cursus die een mix van sport- en ontspanningsmassage aanbood. Na enkele cursusdagen merkte ik dat er een verandering in mij plaats vond. Mijn interesse ging er meer naar uit om een goede technische massage te geven. De massages werden veel minder op seks gericht.

Op een enkele uitzondering na waren de meeste klanten fijne mensen. Soms had ik een paar vipklanten achter elkaar, dat betekende een hele dag jacuzzi. Heerlijk en makkelijk werk. Ik was na zo’n dag op weg naar mijn auto toen de receptioniste mij aanschoot. ‘Deborah, mag ik je iets vragen? Kun jij je morgenmiddag om twee uur vrijhouden?’

‘Ja hoor, geen probleem, tot morgen.’

De volgende middag om twee uur werd ik voorgesteld aan een vormeloze vrouw van middelbare leeftijd. De receptioniste ging ons voor naar een Privéruimte. Wat zou die nu van me willen, vroeg ik me af. Het was duidelijk niet voor haarzelf. We gingen zitten en zij legde de situatie uit. Zij was sociaal werkster in een instelling voor geestelijk gehandicapte jongeren. Zij was erg begaan met een van hun jongens, die zich hormonaal sterk aan het ontwikkelen was. Die jongen had haar al veel vragen op seksueel gebied gesteld en zij kon hem niet verder begeleiden. Hij moest professioneel geholpen worden om op een verantwoordelijke wijze aan zijn trekken te komen, zonder dat er ongelukken zouden gebeuren. Ze had ook met zijn ouders overleg gepleegd, maar die hadden zich faliekant tegen iedere vorm van hulp gekeerd. Ten einde raad had zij naar de massagesalon gebeld met de vraag of er iemand bereid was deze jongen te helpen. De receptioniste dacht meteen aan mij, niet ten onrechte. Vanaf die middag kwam de jongen regelmatig onder begeleiding van zijn sociale werkster naar het salon. Ik heb hier nog steeds een oprecht en goed gevoel over.

Op de eerste verdieping was een keukentje, een salon en een eettafel waar de meisjes konden zitten als ze niet aan het werk waren. Als er een klant kwam, werden we met een belletje ‘tuut tuut’ naar beneden gesommeerd. We maakte een parade en werden al dan niet uitverkoren. Als er vervolgens naar een van ons werd gevraagd, ging het via de parlofoon.

Zo ook een woensdagmiddag. We gingen naar beneden en wie zat daar? Oh jee, een hele goede vriend van mijn ouders! Mijn naam was haas en ik stelde me gewoon als ‘Debbie’ voor. De parade bewoog zich weer naar boven en uit de parlofoon klonk het: ‘Debbie, voor jou!’ De klant pakte mij apart en fluisterde in mijn oor: ‘Het is de eerste keer dat ik hier kom.’

‘Tuurlijk,’ grinnikte ik. Dat had ik in zijn plaats ook gezegd.

Hij was hevig geschrokken. ‘Ik blijf hier niet, maar hoe is het met je? Ik maak me zorgen om je.’ Zou hij dat oprecht bedoelen? Hij vervolgde met een veelbetekenende knipoog: ‘Hier zal geen haan naar kraaien.’ Alsof dat een probleem was, iedereen wist waar ik werkte.

Er kwam een nieuw Hollands meisje om te werken. Ze was klein, had lang haar en grote, mooie borsten. In een mum van tijd ging het praatje de ronde dat het een verbouwde vent was.

‘Als dat zo is, moet ik dat toch eens uitproberen,’ zei ik tegen de meiden.

‘Dat kun je niet maken!’

‘Jawel hoor, ik spreek gewoon een weekend met haar af.’

Dat was snel geregeld. We maakten een afspraak om samen uit eten te gaan en ze zou daarna bij mij blijven slapen. Al tijdens het etentje kreeg ik intens medelijden met haar. Ze vertelde een ingrijpend verhaal. In haar leven als man was ze een bouwvakker geweest. Ze was heel ongelukkig met haar lichaam en had zich tot vrouw laten ombouwen, maar mentaal was ze nog steeds een man. Het was in-en-intriest om haar identiteitsprobleem aan te horen. Ze wist niet wie ze was en camoufleerde dat met zotte capriolen, wilde feesten en chique ambiance. Achter dat vrolijke masker schuilde een eenzame ziel.

Ze vond het heerlijk om na het eten met mij naar huis te gaan. Ik was best wel wat nieuwsgierig hoe dat beneden bij haar in elkaar zat. Ik zag weinig verschil. We hadden fijne seks samen, zij werd ook vochtig en kon normaal klaarkomen. Ik werd steeds ongemakkelijker in de situatie, er klopte iets niet. Ze had mannenhanden, een onnatuurlijk hoog stemmetje en veel te veel make-up. Ze werd verliefd op mij en ik werd er onpasselijk van.

Ik was een van mijn vaste klanten aan het masseren. Een keurige meneer van middelbare leeftijd, een verzorgd type. De man lag op zijn buik en ik begon zoals gewoonlijk met een intensieve nek- en rugmassage. De man genoot er zichtbaar van. Vervolgens waren de heupen en de bilspieren aan de beurt. In zijn bilspleet zag ik iets wits. Wat gênant, zeker een stukje wc-papier. Ik overwoog om het stilletjes weg te halen totdat ik het zag bewegen. Ik keek en ik keek nog eens. Gedver, een wormpje. Ik had het nog niet eens goed gezien of ik zag nog iets bewegen, een tweede.

‘Dit staat niet in de les, Help! Hoe vertel ik dit mijn klant?’

Ik tikte hem op zijn schouder: ‘Euh, ik heb u iets vervelends te melden. U heeft wormen.’

‘Wat! Hoe weet je dat?’

‘Ze kruipen eruit. Heeft u niets gevoeld of heeft u geen jeuk?’

‘Nee, ik voel en merk niets,’ stamelde hij met een rood hoofd.

‘Als ik u was zou ik maar meteen langs de apotheek gaan.’

Hij voelde zich zeer ongemakkelijk en ging er als een haas vandoor. Ik ontsmette die kamer wel vijf keer.

Een regelmatige bezoeker van de salon was een bekende politicus. De man stonk een uur in de wind, zo’n muffe, zurige pislucht. Je rook hem binnenkomen. De receptioniste durfde hem niet te weigeren omdat hij een bekende politicus was, maar ieder ander met die lucht zou geen stap naar binnen hebben mogen zetten. Zijn aroma was niet te harden, je viel van je stoel. De gang en de kamer waarin hij geweest was, stonken nog dagenlang. Hij had al vele meisjes gehad, ik was aan de beurt, ik had geen keus.

Ik liep met hem langs de meidenkamer en kreeg van de andere meiden het advies: ‘Was hem maar eerst met bleekwater en masseer hem met Dettol.’

‘Wat? Met bleekwater?’

‘Ja hoor, dat doen we allemaal en hij staat het gewoon toe, hij weet niet beter.’ Vanzelfsprekend was er geen sprake van het hoofdstuk Body to Body. Ik was gelukkig een eenmalige keus.

Over politiek gesproken. Het was verkiezingstijd en ik moest gaan stemmen. Ik trof het niet, want het was spitsuur en een lange rij wachtenden stonden voor me op het schoolplein. Dat werd aanschuiven tot in het klaslokaal. Ik kreeg een beetje de zenuwen, want ik had beloofd om mijn kindjes om twaalf uur op de halen.

Na een halfuur aanschuiven belandde ik eindelijk in het klaslokaal. Ik liep naar het middelste tafeltje om mijn identiteitskaart en mijn oproep af te geven. Ik gaf ze automatisch af met mijn gedachten bij de kinderen. De man keek heel lang naar mij en naar mijn kaart. Ik raakte een beetje geïrriteerd omdat hij zo tergend sloom was. Ten langen leste kreeg ik mijn papieren terug en keek ik de man aan. Bekend gezicht. Verhip, dat kon niet waar zijn: het is de komkommerman! Nu begreep ik zijn wantrouwen, hij wist niet beter dan dat ik Sarah heette.

De meisjes in de salon hadden over het algemeen een goed onderling contact. We wisten precies van elkaar wie deugde en wie niet. Er waren loeders bij die de klanten letterlijk leegzogen. Die gingen aan de haal met luxe reizen, dure auto’s en complete nieuwe interieurs. De betrouwbare kern deed dat niet. In alle jaren dat ik daar gewerkt heb, heb ik ooit een flesje parfum en twee strings aangenomen, omdat het anders voor de gever beledigend zou zijn geweest om het te weigeren.

Een van de goede meisjes was Sophie, een aantrekkelijke, stoere Nederlandse. Lang, slank met natuurlijk blond lang haar. Zij had een kindje in dezelfde leeftijd als mijn oudste zoon. Dat schiep al een band. We kregen gaandeweg meer contact en onze relatie werd vertrouwelijk en intiem. Na een dag werken gingen we een keer op stap en er bleken meer gevoelens dan alleen maar die van collega’s of goede vriendinnen te zijn.

We besloten plotseling om op vakantie naar Agadir te gaan. We namen ieder ook nog een andere vriendin mee, alle kinderen mochten mee. Op het laatst moest ik helaas mijn jongste van een jaar bij mijn moeder achterlaten, omdat hij de waterpokken had en niet mocht reizen. De oudste van vier jaar genoot des te meer en kreeg alle aandacht. Met vier vrouwen en vier kinderen gingen we met het vliegtuig naar Marokko.

De Marokkanen keken hun ogen uit op ons gezelschap. Dat was niet bepaald standaard. Vier vrouwen, van wie twee kennelijk verliefd op elkaar. In die cultuur bizar. Wij hadden er geen erg in. Overdag was het playtime en kochten we bij de lokale supermarkt flessen wijn voor de avond. Kindertjes in bed en wij hadden dolle pret op het terras, we deden niemand kwaad, dachten we. Het regende echter klachten bij de receptie over ons vrolijke gedrag. Na elf uur ’s avonds dimden we het volume, maar de pret werd er niet minder door. We hadden zoveel plezier met elkaar dat we vaak na middernacht nog een fles wijn in de bar gingen halen. Niet dat we dronken tuttebellen waren, we hadden het gewoon aangenaam.

Sophie rookte in Nederland iedere dag haar jointje en had uiteraard geen voorraad meegenomen. De derde dag dreigde onthouding. We hadden een goed contact met Mohammed, de chef animatie van ons hotel, en Sophie vroeg hem waar ze hasj kon kopen. Geen probleem, hij regelde het ter plekke. ‘Kom vanavond maar naar de boulevard buiten het hotel, dan heb ik wel iets voor je.’

We hadden er weinig vertrouwen in, een Marokkaan met een vaste baan in het hotel? We besloten in ieder geval maar even te gaan kijken. Mohammed verscheen wel degelijk. De plak hasj en het geld was nog niet van eigenaar verwisseld of er verscheen politie te paard. Twee man sterk op twee grote mooie zwarte hengsten. Ze kwamen recht op ons af. Slecht nieuws, zeker in Marokko. Voor we er erg in hadden waren we het middelpunt van een hissende en sissende Marokkaanse confrontatie. Ze maakten onderling een enorm kabaal.

‘Waar hebben ze het in godsnaam over,’ vroegen Sophie en ik ons af. Na een paar minuten drukte de animator iets in de hand van een van de agenten te paard, ik weet nog steeds niet wat. De neuzen van de politie en de paarden gingen in de lucht en het span verdween richting strand.

Mohammed stelde voor om met hem mee te gaan naar zijn ouders, die in de bergen woonden. Sophie zou daar ongestoord haar jointje kunnen roken. Dat leek ons wel leuk en een uurtje later zaten we bij zijn ouders aan de thee en kwam Sophie aan haar trekken. Na het afscheid van onze ‘nieuwe vrienden’ besloten we om via het strand terug te wandelen naar ons hotel. Het was een prachtige zwoele avond. Verliefd liepen we hand in hand langs de waterkant. Het strand lag er verlaten bij. Aan de horizon verschenen plotseling twee gedaantes. Dichter bijgekomen hadden we weinig moeite om ze te herkennen: The Police. Ze stopten om een praatje met ons te maken, mooie mannen, nog mooiere paarden. Perfect voor een vakantiekiekje. Ik vroeg: ‘Mogen we om de beurt met jullie en de paarden op de foto?’

Als door een wesp gestoken antwoordden ze: ‘Non, non, c’est absolutement interdit.’ Ik kon me niet voorstellen waarom dat verboden zou zijn, maar kende de lokale regels natuurlijk niet. Het praatje pot ging verder met als resultaat: vijf minuten later mochten we alsnog met hen op de foto, weer vijf minuten later zat ik op een van de paarden, nog eens vijf minuten later verdween ik in galop met het paard over het strand. Wat een gevoel! Sophie bleef met twee mannen en één paard achter. Nadat ik me even uitgeleefd had, gaf ik het paard terug en liepen we al babbelend met de agenten mee naar het einde van het strand. Voor we er erg in hadden, stonden we bij de paardenstallen van de politie.

We staken onze hand uit om afscheid te nemen. Zo gemakkelijk kwamen we er niet vanaf. Kennelijk was hun dienst achter de rug, want de heren kregen een geheel andere pet op en werden uitermate handtastelijk. Het werd ronduit bedreigend. Ik probeerde een vreedzame oplossing met de uitleg: ‘She is my wife’, waarna ik haar demonstratief en hartstochtelijk op de mond kuste. Dat maakte het er niet beter op, de toestand werd steeds angstiger. We zeiden in het Nederlands tegen elkaar: ‘Niemand weet waar we zijn. Als er iets gebeurt, waar en naar wie moeten we dan toe? Of erger nog: wie zal ons geloven?’ Al ruziënd en vechtend baanden we ons een weg terug naar het hotel.

Ik vond het een heerlijke, maar verwarrende vakantie. Ik was gek op Sophie, maar gelijktijdig begreep ik haar niet. De ene keer was ze aanhankelijk en verliefd, de andere keer was ze heel stilletjes en teruggetrokken. Ze was heel wispelturig in haar manier van doen. Ik kon het niet plaatsen en had er geen vat op. Ik moest het laten rusten, het nemen zoals het kwam en besloot me gevoelig en kwetsbaar op te stellen.

Een paar weken later kwam Sophie huilend binnen op het werk. Ik sloeg mijn arm om haar heen. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Ik denk dat ik zwanger ben.’

Ik kreeg een klap in mijn gezicht. Het bleef doodstil.

Na enkele minuten vroeg ik: ‘Van wie?’

‘Van een klant.’

Ik voelde me verschrikkelijk verraden en tegelijkertijd was ik hard geschrokken. Juist van haar had ik dat nooit verwacht. Van alle meisjes was zij het meest afstandelijk en professioneel ten opzichte van klanten. Hoe kon uitgerekend zíj zwanger raken? Op dat moment realiseerde ik me dat ik voor het eerst in mijn leven was gekwetst.

En dat door een vrouw.