19. In dubio

Martine en ik waren beiden na het eerste jaar van de opleiding sterk veranderd. Relationeel klopte het niet meer helemaal. Ik had niet langer het gevoel dat ik bij een partner thuiskwam, het was meer vriendschap, geen hartstochtelijke liefde. De opleiding had bovendien zo’n impact op Martine dat zij haar baan niet langer aankon en met werken moest stoppen. Dat kon ik goed begrijpen, want de keren dat ik met haar mee ben geweest, vond ik het werk zeer belastend en angstig. Zij moest als bewaker ’s nachts in haar eentje inspectiediensten in de Antwerpse haven draaien. Het was doodstil tussen al die bedrijfspanden. Onbegrijpelijk, een vrouw alleen in een klein autootje met slechts een zwaailicht en een walkietalkie als wapen, zelfs geen waakhond. Sommige panden hoefde ze slechts aan de buitenkant te inspecteren, maar bij anderen moest ze grote verlaten magazijnen en kantoren betreden terwijl ze voortdurend codes moest intikken, zodat de opdrachtgever duidelijk haar aanwezigheid kon constateren.

We hadden een knus huiselijk gezinnetje. Ik zat één dag per week in de opleiding voor bijzondere jeugdzorg en de overige vier dagen liep ik nog steeds op een school stage. Het extraatje dat ik in de avonden bijverdiende met masseren was meer dan welkom, omdat Martines inkomen was weggevallen. We kwamen overeen dat Martine overdag het huishouden zou doen en de kinderen uit school zou halen en begeleiden tot ik thuiskwam. De enige keren dat de kinderen in die tijd niet bij mij waren, was wanneer ze eens per veertien dagen naar hun vader gingen. Van die gelegenheid maakten Martine en ik gebruik om allerlei workshops te volgen. Ik plande de bezoekregelingen van de kinderen dusdanig dat ik in staat was om naar het tweede jaar van mijn opleiding in Nederland te gaan. Martine wilde daar niet mee doorgaan, het eerste jaar was goed voor haar geweest maar zij zag er geen heil in om als therapeute door te gaan.

Ik wel, ik wilde me verder ontwikkelen. Het herbeleven van mijn geboorteproces in een warmwaterbad had veel impact en verschafte mij de sleutel tot diepere connecties met mijn verleden. Het gaf me het inzicht om bestaande patronen te herkennen, te doorbreken en los te laten. Ik werd me ervan bewust dat mijn ziel al heel jong het contact met mijn lichaam had verloren. Dit verklaarde mijn losgeslagen jeugd, mijn drugsgebruik, de prostitutie en alle andere dingen. Ik had indertijd gewoon geen gevoelens. Stap voor stap kwam ik erachter dat een deel van mij eigenlijk niet op aarde wilde zijn en dat ik daardoor altijd op het randje balanceerde om maar vooral te voelen dat ik leefde. Ik was op zoek naar erkenning en bestaansrecht. Ik kon geen verbinding aangaan met mezelf, met het leven en dus ook niet met anderen.

De tegenstellingen stapelden zich op, de contrasten tekenden zich steeds scherper af. Koken deden we iedere avond om de beurt. Het huishoudelijk gevoel van Martine was niet het mijne. Als ik daar iets van zei, was het huis te klein. Ik zat als een kip in haar nek, ze kreeg bij mij ook weinig kans om het op haar manier te doen.

Zo open en bloot ik door het huis liep, zo diep schaamde Martine zich voor haar lichaam. Bij Martine stond eerlijkheid, trouw en respect hoog in het vaandel. Ze kon enorm genieten van de kleine dingen in het leven en van de natuur. Daar keek ik tegenop. Haar dagelijks gedrag echter irriteerde me. Ik ben een veeleisende perfectionist voor mijn kinderen en partners. Haar ongemanierde, primaire gedrag leverde een dagelijkse strijd op, het leek soms of ze rechtstreeks uit de jungle kwam.

Ik ben een voorstander van een consequente opvoeding en gezond eten, Martine zat tijdens het ontbijt al aan de chocoladekoeken. ‘Martine, dat kun je niet maken als voorbeeld voor de kinderen.’

Daar snapte ze niets van. ‘Ik zou niet weten waarom niet, als ik dat wil eten dan doe ik dat toch gewoon?’

Dankzij de opleiding zat Martine nog steeds in het proces om meer en meer tot zichzelf te komen, haar hyperactieve gedrag viel een beetje weg. Maar haar buien had ze nog niet in de hand. Als ze het in haar kloten had, was er geen land met haar te bezeilen. Om de druk wat van de ketel te halen besloot Martine om een weekje alleen naar Tenerife te gaan. In plaats van haar te missen voelde ik me bevrijd en opgelucht. Mijn lichaam reageerde daarop door ziek te worden. Heerlijk, alleen in bed met slechts de kinderen om mij heen.

Martine kwam terug en nam het roer weer op haar manier over. Alles werd me even te veel. Ik moest er ook eens tussenuit, ik wilde een weekje weg. De ene lastminutereis was nog aantrekkelijker dan de andere. Uiteindelijk werd het de Algarve en binnen een week zat ik gewapend met een stapel boeken in het vliegtuig naar Faro. Wat een rust! Een zalige week van wandelen en lezen, ik had even niemand nodig.

Het stadje had een kleine wandelpromenade en al snel merk je dat je steeds dezelfde mensen tegenkomt. Na een paar dagen sprak een jonge uitgave van Eusébio mij aan. ‘Are you here alone? Would you like to have a drink with me?’

De eerste keer wees ik het nog af, maar de man bleef op een zeer aimabele wijze aandringen. De volgende dag dacht ik: waarom niet? Ik ging op zijn uitnodiging in. Hij was een profvoetballer in de hoogste afdeling en hij was voornamelijk met trainen en voetballen bezig. Hij excuseerde zich dat hij weinig tijd had om mij de Algarve te laten zien, omdat zijn trainer zeer veeleisend met de tijd omging.

‘What are you doing on your last night? Please allow me to buy you dinner.’ Mijn laatste avond verscheen ik opgepoetst en afgestoft in het afgesproken restaurant. Het werd een romantisch etentje en ik aarzelde geen seconde om erna met hem naar zijn huis te gaan. Hij verontschuldigde zich voor zijn kleine tijdelijke behuizing en stapte vervolgens onder de douche. Ik zag het mooiste lichaam van de wereld, iedere spier in de juiste verhouding op de juiste plek. Het was het einde van mijn monogaam lesbische tijd.

Martine voelde het meteen. Ik ben een pleaser en wilde haar niet kwetsen, dus was ontkenning de gemakkelijkste weg. Inmiddels was ik weer druk in de weer met de Nederlandse opleiding. Ik kwam steeds meer in contact met mezelf, maar ook met de emoties van mijn omgeving. Ik, die nooit angst of verdriet kende, werd onzeker. Van de stoere Pipi Langkous bleef weinig over.

De irritaties tussen Martine en mij groeiden over en weer. Ik kan niet naar bed gaan of het huis verlaten als er wanorde is, Martine kon op de bank gaan zitten lezen als het huis eruitzag alsof er een bom ontploft was, dat deerde haar niet. Onze afspraak was: de ene kookt, de andere ruimt nadien op. Bij haar opruimbeurt trof ik Martine meestal lui op de bank aan nadat ik de kinderen naar bed gebracht had, de keuken een puinhoop.

‘Staat die rotzooi er nu nog?’

‘Ik doe het wanneer het mij uitkomt en niet wanneer je het mij beveelt.’

Ik kreeg een telefoontje van een nieuwe klant, zo te horen een Nederlandse. ‘Neemt u nog nieuwe klanten aan? Ik heb uw auto bij Delhaize zien staan en zou graag een afspraak met u maken.’

Ik had nog een plaatsje vrij en twee dagen later reed ik de oprijlaan van een gigantische villa op. Gekleed in een joggingpak, zonder make-up en het haar in een staartje belde ik aan. Een knappe vrouw van mijn leeftijd deed open en ontving mij allerhartelijkst. Ik begreep niet waarom ze zo fel was opgemaakt voor een gewone massagebeurt. Zonde met die knalrode lippen, dat had ze in mijn ogen helemaal niet nodig.

‘Dag, ik ben Hester,’ zei ze. ‘Vindt u het erg om mij in de babykamer te masseren? Dan kan ik een oogje op de baby houden.’

Ik volgde haar naar boven.

‘Hoe oud is de baby?’

‘Twee maanden.’

‘Hoe komt u aan zo’n strak lijf, zo kort na de geboorte?’

‘Ik ben jaren aerobiclerares geweest en we hebben hier een uitgebreide fitness.’

In de babykamer zat nog een tweejarig jongetje zoet te spelen. Ik vouwde de massagetafel open en deed mijn schort voor. Al pratend over de kinderen masseerde ik haar tengere, afgetrainde lichaam. Ze vroeg me om de week erop twee personen na elkaar te masseren.

Op de afgesproken tijd volgde ik haar de trap op. Deze keer ging ze niet naar de babykamer, maar naar de echtelijke slaapkamer. Ze ging in een string op de massagetafel liggen. Aan het einde van de sessie zei ze: ‘Ik ga even onder de douche, mijn man komt er zo aan.’

Ze had het nog niet gezegd of er verscheen een enorme bodybuilder in de deuropening. Eén grote brok testosteron, nog imposanter dan al die kerels van de sportschool. Hij kwam binnen, stelde zich voor als Midas, kleedde zich ongegeneerd uit en ging naakt op de massagetafel liggen. Hij vulde de hele tafel, zijn armen pasten er amper op.

Hoe moest ik hieraan beginnen? Amai, ik moet er niet aan denken met zo’n man, maakte ik me de bedenking. Discreet plooide ik mijn handdoekjes over de lichaamsdelen die ik niet aan het masseren was. Na afloop kleedde hij zich weer met hetzelfde gemak aan, hielp mij bij het opvouwen van de massagetafel en ging op het bed zitten. Hij nodigde me uit om naast hem te komen zitten en begon een gesprek over mijn werk en zijn werk. We konden niet stoppen en bléven maar praten, zelfs buiten bij mijn auto nadat hij daar de massagetafel in had geplaatst.

Die avond lag ik naast Martine in bed en moest die ervaring met haar delen: ‘Dit is raar, ik had zo’n goed gesprek met die man. Een sterke connectie met een onbekende, hoe ik dat moet plaatsen?’