11. Het eigen bedrijf

Na zeven maanden viel mijn oog op een advertentie in de krant: ‘Te huur. Appartement op eerste etage met garage en tuin. Twee slaapkamers plus badkamer.’ De huur was heel redelijk, een keurige buurt, net buiten Antwerpen en volop anonieme parkeerplaatsen voor de klanten. Dat net buiten Antwerpen kwam mij gunstig uit, want in Antwerpen werd de prostitutie belast. Zou dit mijn eigen nieuwe plekje kunnen worden?

Bevend belde ik het telefoonnummer. Ik mocht langskomen. Wat moest ik zeggen? Ik besloot om eerlijk te zijn en te vertellen wat ik van plan was. Het kennismakingsgesprek was met een lief koppel, allebei professionele klassieke muzikanten. Zij hadden geen enkel bezwaar tegen mijn voornemens en ik mocht vanaf 1 juli huren, de dag van mijn 24ste verjaardag, een goed voorteken. Ik had nog een maand de tijd om mijn droom te realiseren.

Eerst de inrichting van het appartement. Het interieur van Monica stond me inmiddels dusdanig tegen dat ik in zo’n omgeving niet wilde werken. De woonkamer werd sfeervol ingericht, modern met video en tv. De twee slaapkamers werden beschilderd en ik beplakte de muren en het plafond met spiegeltegels. Overal in de slaapkamers stonden kaarsen. Voor de zekerheid liet ik camera’s bij de inkom plaatsen, je weet maar nooit.

Mijn eerste gang was naar het belastingkantoor op de Leien.

‘Mevrouw, wat kan ik voor u doen?’

‘Ik wil me officieel registreren om mijn belastingpapieren in orde te brengen.’

‘Welk beroep oefent u uit?’

‘Privé ontvangst’

Er viel een dodelijke stilte.

‘Doe maar zoals iedereen en ga zwart werken. Registratie is onmogelijk.’

‘Hoe bedoelt u, ik wil gewoon aangeven dat ik als zelfstandige in de prostitutie wil gaan werken’

‘Ik vertel u dat dat onmogelijk is, wij erkennen het beroep niet. Het is zelfs bij de wet verboden.’

Dat verbaasde me zeer, want de prostitutie werd in Antwerpen per jaar en per kamer met 100.000 frank (2500 euro) belast. Hoe dubbel kan het zijn? Met mijn goede bedoelingen stond ik vergeefs weer op straat.

Nu nog een collegaatje. Eline was de beste optie. Ze had al veel verhalen uit mijn tijd bij Monica gehoord. Ze was werkzaam als gediplomeerd webdesigner en bleek dolenthousiast om samen te beginnen. Eline is een mooie, slanke vrouw met halflang, natuurlijk blond haar. Geen grote borsten, maar een schitterende bilpartij. Ze zag het als één groot avontuur waarin we samen veel lol zouden hebben. Hoe zou ik het aan Monica zeggen? Ook dat probleem was snel opgelost. Op 30 juni belde ik haar dat ik niet meer kwam. Monica smeet de haak erop. Einde Monica, na acht maanden trouwe dienst door dik en dun.

Ik had niemand iets verteld en nam ook geen vaste klanten mee, maar had wel al een advertentie in Het Laatste Nieuws geplaatst: ‘Nieuw: Sarah en Lynn. Deze klasse meisjes vervullen uw stoutste wensen en bezorgen u ongekende hoogtepunten. Escort mogelijk.’

We besloten om dezelfde tarieven als die van Monica te hanteren. Over het algemeen lagen de prijzen vrij dicht bijeen voor privé ontvangsten: 3500 frank (87,5 euro) voor een halfuur, 7000 frank (175 euro) voor een heel uur, een koppel of een trio moest 8000 frank (200 euro) kosten en dat bedrag moest ook voor anaal neergeteld worden. Wij waren er helemaal klaar voor.

De eerste dag liep als een trein, de telefoon stond roodgloeiend. Wij hadden besloten om in sexy kleding open te doen, geen lingerie, en ons apart in de kamer voor te stellen. Iedere klant werd eerst op zijn gemak gesteld voordat hij zijn keuze moest bepalen. Alles was mogelijk, vanzelfsprekend met bijbetaling, en sowieso alles met condoom.

Het enige wat verboden was, was kussen. Dat wilde Dirk niet. We keken naar handen en nagels of ze aan ons lijf mochten komen en pasten ons lijstje individueel aan met alle mogelijkheden met alles wat al dan niet mocht. Niemand zit op een automonteur met rouwnagels in zijn pauze te wachten.

Mijn eerste klant was een doodstille, jonge gast met roodgloeiende oortjes. Hij vroeg mij om mijn borsten te laten zien. Ik liet mijn borsten zien, hij betaalde, draaide zich om en ging weg om nooit meer terug te komen. Wat was dit? Ik vermoedde een valstrik of een grap, maar hij meende het kennelijk serieus.

De eerste klant van Eline was nog erger. Het was een oud mannetje uit de buurt, had een grote mee-eter op zijn pik en hij kreeg na een uur nog geen erectie. Eline deed wat ze kon met als enig resultaat een verwijtende blik van de mee-eter. Wat een desillusie.

We keken elkaar vragend aan: ‘Is dit het nu?’ Daar kwam snel verandering in. We werden de hotspots van de privé ontvangst. Na één maand moesten we er al een meisje bijnemen om de drukte aan te kunnen en na twee maanden waren we in totaal met vijf, al draaiden sommige meisjes geen volledige dagen.

We hadden het geluk dat de meeste klanten bleven. Ik had bij Monica al zoveel meegemaakt. Freaks, die we meer dan een halfuur het hele programma moesten vertellen en die dan vervolgens de grote verdwijntruc toepasten om zich in de auto af te rukken. Ook via de telefoon, steeds dezelfde lullen met steeds dezelfde vragen. Ik had er geen probleem mee, we verdienden toch genoeg.

In de buurt waren we geliefd. De jongen van de krantenwinkel aan de overkant was een van onze grootste fans. Hij had iedere dag wel een praatje voor ons en liet weten dat hij het vaak spannend vond om te zien wie er bij ons zoal naar binnen schoof.

Op een ochtend kwam ik bij mijn werk en zag aan de overkant een geparkeerde auto staan. Er zaten twee mannen en een vrouw in. Ik vertrouwde het zaakje niet, liep naar de jongen in de krantenwinkel en vroeg hem of hij die mensen kende. Dat was niet het geval. Ik vermoedde een val of de belasting. Een van de meisjes kwam eraan. Ik gebaarde dat ze moest doen of ze me niet kende en dat ze door moest lopen. Even later hetzelfde met het andere meisje. We stonden met zijn drieën in de krantenwinkel te lezen. Na een halfuurtje ging de auto om de hoek staan, ze dachten zeker dat we uilen waren. We gingen die dag maar niet werken.

Ik kreeg een telefoontje voor een escort in Knokke. Ik legde uit dat de klant extra moest betalen vanwege de reistijd en de benzinekosten. Dat was geen bezwaar. Ik sprak de datum en de tijd af. De klant woonde in een chique straat, hij verzocht me om mijn auto twee straten verder op een pleintje te parkeren. Ik kon best begrijpen dat meneer niet aan zijn buren wilde tonen wie hij naar binnen lokte.

Op het afgesproken tijdstip belde ik bij de klant aan. Er werd niet opengedaan. Ik belde nogmaals, niemand te bekennen. Na een kwartiertje ging ik maar weer naar mijn auto maar had er behoorlijk de pest in. De halve werkdag kwijt en nog maar weinig benzine in de tank.

Ik was net Knokke uit toen ik mijn stuur voelde trekken. Ik stapte uit en ja hoor... een lekke band. Heel ‘toevallig’ stopte een auto achter me met een keurige meneer aan het stuur. Die meneer was wel bereid om de band voor me te verwisselen. Ik had diezelfde man wel op dat pleintje zien lopen toen ik uit mijn auto stapte, maar kon natuurlijk niet bewijzen dat hij voor de lekke band verantwoordelijk was. Ik kan geen banden vervangen, dus zat er niets anders op om dat die rotzak dan maar te laten doen.

Plasseks vond gretig aftrek. Lekker in het bad en dan recht in de mond of via het champagneglas. Geen bezwaar, weinig inspanning. Ook met koppels had ik heel veel geluk, de meeste waren mooie vrouwen. Dat waren pas leuke klanten, want het schoof dubbel tarief en ik kon die vrouwen in de luster laten hangen.

Eline had zich intussen meesterlijk ontwikkeld in het rollenspel. Ze genoot er zelf ook van. Binnen de kortste keren had ze massa’s vaste klanten. Ze stonden in de rij aan te schuiven. Zij deed haar act met veel plezier, dat voelden de klanten. Stoute schoolmeisjes in uniform met meetlat en passer? Verpleegster met stethoscoop en thermometer? Geen rol was haar te dol. De slaapkamers hoefden we niet meer te stoffen. In de rol van kamermeisje maakte ze, zonder slipje maar met een levensgrote plumeau, alles spic en span onder het goedkeurende oog van de klant.

Ik had het moeilijk met het nieuwe personeel. De meeste meisjes namen het niet au sérieux, ze waren onbetrouwbaar en hadden hele smoezenboeken vol. De praatjes waren vaak zo grof dat je dacht dat hun kinderen bijna dood waren. Judith bedroog mij het meest. Ze had een paar dagen voor me gewerkt en ging naar huis. Ik was nog met een klant bezig toen ze aanbelde. Eline deed open in de veronderstelling dat Judith iets vergeten was. Voordat Eline de tijd kreeg om te reageren, stoof Judith op het koffertje met de dagopbrengsten af, maakte het open en deed de hele inhoud in haar boodschappentas. Ze had het goed bekeken en gewacht tot ze zeker wist dat er veel geld in zat. We zagen haar nooit meer terug.

De enige positieve uitzondering was Marita, een schatje. We hadden al snel een goede band en gingen ook in onze vrije tijd met elkaar op stap. Ze was te lief voor deze wereld. Als wij samen een lesbische act moesten vertonen, keken we niet eens naar die man. Na verloop van tijd ging die naar buiten en gingen wij gewoon door. We hadden onze reputaties en alle vaste hoerenlopers kwamen bij ons aan hun trekken.

Iedere avond moest ik rekenschap van mijn daden aan Dirk geven. Alles wat ik met de klanten deed werd onder de loep genomen. Zijn meest gestelde vraag was of ik wel eens in de verleiding kwam om met een klant te zoenen. Nee dus, ik had geen zin in ruzie. Het veilige gevoel dat hij mij in het begin van onze relatie gaf, was allang verdwenen. Hij werd steeds extremer in zijn verlangens.

Op een dag verlangde hij van me dat ik in de Van Maerlantstraat, een beruchte tippelstraat in Antwerpen, zou gaan tippelen. Ik voelde er weinig voor, maar uiteindelijk kreeg de kick ook bij mij de overhand. Wij gingen samen in de auto naar de Van Maerlantstraat. Ik had me schitterend opgetuigd als stoephoer. Dirk zette me met de laatste instructies op straat. Ik stond daar nog geen tien seconden of er stopte al een auto. We werden het eens over de prijs en ik vroeg: ‘Mag mijn man achter in de auto meekijken?’ De arme kerel wist niet hoe snel hij gas moest geven om weg te komen.

De tweede man die me aansprak was een Marokkaan. Aangezien Dirk al eens door een Marokkaan met een mes in zijn gezicht was gestoken, was deze klant niet bespreekbaar. Hij was nog niet weg of nummer drie verscheen. Deze pervert had er geen enkel bezwaar tegen dat Dirk toe zou kijken. Ik stapte voorin, Dirk nam plaats op de achterbank en we reden naar een afgelegen plekje. Ik ging bij de man op schoot zitten en voelde dat Dirk de handen van de man pakte en die stevig tegen mijn borsten drukten. Hij was duidelijk trots op mijn tieten en dat moest de klant goed voelen. Het bleef bij die ene keer.

Ik was nog maar net gevestigd of ik kreeg een telefoontje. Een klant wilde graag zelf iets meebrengen. Is altijd goed, tenzij het een leeuw of wurgslang is. Ik was niet eens verbaasd toen Henry met zijn komkommer verscheen. Hij had mij teruggevonden. De eerste keer ging het nog net. Naarmate hij vaker kwam, kreeg ik de indruk dat hij zijn ontlasting steeds meer spaarde om een groter orgasme te krijgen. Ik kon dat enkele keren ondergaan, maar op den duur werd ik er onpasselijk van. Viezerik. Mijn walging werd zo groot dat ik hem heb laten weten dat hij niet langer welkom was.

Aan het einde van onze werkdag melde zich een hele dikke klant. We hadden er eigenlijk geen zin meer in en waren aan het overleggen of we open zouden doen. Door de intercom vroegen we naar zijn wensen. Die leken niet al te belastend. Intern overleg resulteerde in: ‘Dat pakken we toch maar even mee.’ We deden de deur open en daar stond onze aanstaande adonis: niet om aan de zien. Een wandelende gehaktbal.

We keken elkaar aan: ‘Jij of ik?’ Geen van beiden hadden we trek. Het was geen echte viezerik dus de douchebeurt was snel voorbij. Maar wat of wie nu? Dat bleek weldra. Hij wilde ons allebei, met een bizarre wens. Hij ging op de grond naast het bed liggen. Wij moesten onze hoge hakken aantrekken en vanaf het bed zo hard mogelijk op hem springen. Trampoline.

Dat alleen was niet genoeg, we moesten met de hakken van de stiletto’s zo hard mogelijk stampen. We werden dubbel betaald en wilden graag aan al zijn wensen voldoen. Hakken in het hoofd, hakken in de maag, hakken in de ballen. Op verzoek draaiden we de hakken zo diep mogelijk op elke door hem gewenste plek.

Een halfuur later was de sessie over. We vroegen de klant of hij tevreden was.

‘Ja, met jullie gedrag en performance uiterst, maar helaas zijn jullie te licht. Ik heb liever twee dikke dames.’

Het leek wel of de meest bizarre klanten aan het einde van de dag kwamen. We zaten met zijn drieën naar Oprah te kijken toen rond halfvijf de bel ging. Een onbekende klant. We lieten hem naar boven komen, terwijl we met een schuin oog Oprah bleven volgen. Een zwetende, bleke, rossige dertiger met een brilletje. Hij nam uitgebreid de tijd om zijn keuze te bepalen. Uiteindelijk wees hij op mij.

‘Ik houd van voeten, heeft u daar bezwaar tegen?’

‘Nee hoor. Denkt u een halfuurtje of een uurtje te blijven?’

‘Een uur.’

Shit, dacht ik, dat wordt straks rennen om op tijd bij de onthaalmoeder te zijn.

‘Zal ik mijn voeten dan maar gaan wassen?’

‘Nee, nee, liever niet.’

Ik toverde mijn liefste glimlach op mijn gelaat en ging hem voor naar mijn werkkamer. Ik zette een gaaf stripmuziekje op en begon tergend langzaam mijn laklaarzen uit te trekken. De linkerlaars was nog niet van mijn voet of de klant begon er vol overgave aan te ruiken. De rechterlaars trof hetzelfde lot. Hij ging ze strelen en kussen. Ik ging op mijn bed zitten en keek hem afwachtend aan. Hij zat een uur lang op zijn knieën voor mijn bed, terwijl hij mijn voeten op iedere millimeter likte en aan mijn tenen zoog.

Twee minuten voor zijn tijd om was, keek ik demonstratief op de klok. Hij begreep mijn blik en bediende zichzelf razend snel met ‘Frau Faust’ om klaar te komen.

Ik liep naar de woonkamer om zijn geld in het trommeltje te doen. Daar was niemand meer, de andere meisjes waren al naar huis. Ik hoorde de voordeur dichtgaan, de klant was al weg. Snel trok ik mijn kleren aan en ik wilde mijn sokken pakken. Ik had die ochtend zoals gewoonlijk mijn kleren in een lade van het nachtkastje gestopt. Bovenste la: geen sokken, evenmin in een van de andere laden. Voor de zekerheid keek ik nog eens onder het bed. Opeens ging er een lampje branden. Verrek, de voetenmeneer was er met mijn sokken vandoor gegaan! Een verdwenen string is te begrijpen, maar een paar sokken?

We waren met zijn vieren in het appartement toen de bel ging. Er was net een nieuw meisje begonnen. Ik keek op de parlofoon en zag drie gedaanten. Dat konden geen klanten zijn, want die kwamen nooit met drie. Ook dacht ik vaag een vrouw te zien. Ik verstopte José in de kast, Eline onder het bed en deed open. Marita liet ik gewoon zitten, want die hadden ze juist binnen zien komen.

De drie figuren, die we eerder al in de auto hadden zien zitten, kwamen binnen. ‘Goedendag, wij zijn van de Bijzondere Inspectie Belastingen. Vanaf wanneer bent u open?’

Ik antwoordde eerlijk: ‘Vanaf 1 juli.’ Gelukkig dat ik niet gelogen had, want ze hadden de krantenadvertentie bij zich als bewijs. Het was mijn enige advertentie, die ik met een adres had geplaatst, in alle andere advertenties stond uitsluitend een telefoonnummer, omdat de huisbazin het niet prettig had gevonden dat haar adres in de krant stond.

‘Dagontvangsten?’

‘Heb ik niet’

‘Wat zijn uw inkomsten dan?’

‘Ik dop.’

‘Ik ben naar het belastingkantoor op de Leien geweest om mij aan te melden als zelfstandig prostitué, maar dat bleek onmogelijk te zijn.’

Ze keken me aan alsof ik E.T. was. Ze konden me weinig maken en enige wat ze konden doen was de gegevens van Marita en van mij uit onze paspoorten overnemen.

‘Dit wordt voorgelegd bij het hoofd van de Inspectie,’ en ze verdwenen.

In paniek belde ik mijn goede vriend Kim, de organisator van de Eroticabeurs. Hij gaf mij het telefoonnummer van een boekhouder die de branche kende. Ik legde die man alles eerlijk uit en hij beloofde mijn zaak te gaan behartigen. Hij zei dat ik niemand toegang hoefde te verschaffen zonder bevel van huiszoeking.

Nadat ik het verhaal die avond aan Dirk had verteld, stond hij erop dat hij de parlofoon zou gaan verbeteren. Gewapend met allerlei elektronische toestanden verdween hij naar het appartement. Laat maar gaan, dacht ik. De volgende dag leek er niet veel verbeterd te zijn, de parlofoon was niets duidelijker. Ik had wel het gevoel dat er iets in mijn werkkamer veranderd was. Wat kon ik niet zien of zeggen, ik kon mijn vinger er niet op leggen. Alles stond en hing als voorheen. Ik wierp een laatste argwanende blik op mijn luidsprekers aan het plafond, maar die hingen nog precies hetzelfde.

Even later kwam Dirk binnen met mijn eerste klant. Dat was een verlamde jongen, een maandelijkse klant. Hij reed met zijn rolstoel tot aan de trap en dan droeg Dirk hem naar boven en later terug naar zijn stoel. Ik had altijd vreselijk met hem te doen. Hij was nog jong en was door een verkeersongeval in de rolstoel beland. Voordat hij bij ons klant werd, had hij me gebeld om te vragen of wij hem wilden ontvangen en of hij gemakkelijk binnen kon. Het gesprek was zo indringend en sympathiek dat ik het probleem aan Dirk voorlegde. Dirk stond er helemaal achter dat we die jongen hielpen en bood uit zichzelf aan om die jongen naar boven en naar beneden te dragen.

Een andere vaste klant was Herman, een jonge, aantrekkelijke Nederlander. Hij kwam op de motor, was mooi en lief en wij vochten erom wie hem als klant mocht hebben. Als ik vrij was, koos hij altijd voor mij.

Het liefst had ik nieuwe klanten. Bij hen kon ik vrijblijvend oppervlakkig in mijn rol blijven. Er was geestelijke afstand en het contact was zuiver beroepsmatig. Ik kreeg zelf steeds meer geestelijke problemen met de vaste klanten. Dat was psychisch heel zwaar en confronterend. Ik raakte in dualiteit met mijn gevoelens. Deze klanten beschouwden me als vriendin of zelfs meer. Sommigen adoreerden me alsof ik een buitenaards wezen was.

Zo ook Jan. Een oudere Nederlander van rond de zeventig. Altijd tip top gekleed. Een lange, grijze, goedverzorgde man. Hij kwam in een grote Mercedes. Na verloop van tijd werd hij verliefd op me. Hij wist, net als sommige andere vaste klanten, mijn echte naam. Op een gegeven moment vond ik een brief van hem in mijn brievenbus:

Mijn liefste Debbie,

Oh nee sorry, je bent niet van mij, dus opnieuw beginnen.

Liefste Debbie,

Heerlijk vond ik het om je vanmiddag even te zien en met je te praten. Helaas konden en kunnen we dat niet vaak doen samen. Ik weet zeker dat ik je dan nog beter zou kunnen vertellen hoe het bij mij van binnen zit.

Het zit niet goed! Ik heb het gevoel dat je mijn leven niet alleen helemaal hebt veranderd maar ook erg ongelukkig hebt gemaakt. Ik weet gewoon geen raad met mijn gevoelens. Niets is meer belangrijk voor me. Ik denk alleen maar aan jou. Ik lig te huilen in bed om jou. En waarom in godsnaam? Het eerste moment dat ik je zag was ik verliefd. En jij verleidde me. Misschien doe je dat wel bij veel mannen. Ik denk van wel. Ik ben steeds verliefder geworden. Ik ben steeds meer gaan dromen van JOU en mij. Ik ging van je houden, tegen beter weten in denk ik. Ik haatte het dat je daar was met honderden anderen. Ik wist wat je deed en ik haatte het. En nog steeds!

Je weet dat ik je zou willen omringen met al mijn liefde, je zou willen beschermen en je weg zou willen halen uit dat gedoe in Antwerpen. Ik begrijp er niets van dat je een man hebt gekozen, die toestaat dat zijn vrouw of vriendin of hoe je het ook wil noemen iedere dag weer zich moet overgeven aan toch eigenlijk onwaardige dingen. Ik zou dat geen moment kunnen. Ik zeg maar niet hoe ik denk over zo›n man want dat verander je nu toch niet meer.

Maar soms denk ik wel eens dat je het zelf wilt, dat je het leuk vindt. Dat het in je zit dat je mannen wilt verleiden om ze dan weer te laten vallen. Sorry, het klinkt misschien hard maar zo voel ik het. Ik begrijp dat je geld moet verdienen of althans wilt verdienen, maar ik blijf er bij dat JIJ daar niet thuishoort. Dat jij anders bent. Voor mij ben jij een goddelijk wezen, dat mij kapot heeft gemaakt. Kapot door de onbeantwoorde liefde, kapot omdat ik je niet kan vergeten, hoe ik mijn best ook doe. Hoe kan ik jouw lieve koppie ooit uit mijn hoofd en mijn hart krijgen? Door niet meer naar je toe te gaan? Misschien door alleen zoals vanmiddag af en toe als je niet ‘bezet’ (wat een vreselijk woord!) even met je te komen praten, even naar je kijken, even dromen?

Liefste Debbie,

Het gaat mij niet om je mooie lichaam, om je prachtige borsten, om je lieve lijfje in het algemeen. Ik geniet ervan, maar het mooiste vind ik je lieve koppie, je lachende mond, je warme ogen. Ik ben echt helemaal kapot van jou. Vandaar dat je me na vandaag niet meer zult zien.

Dag lieve, mooie, warme, verleidelijke, maar onbereikbare Debbie.

Ik hou van je.

Wat moest ik in godsnaam met deze brief? Het liefste snel vergeten, maar er werd stevig aan mijn geweten geknaagd.

Drie weken later stond mijn fanclub van de belasting weer op de stoep. Ik liep naar beneden met het visitekaartje van mijn boekhouder en zei, geheel volgens de instructies van mijn adviseur: ‘Sorry, ik sta u niet meer te woord, neemt u maar contact op met mijn boekhouder.’ Ze deden niet moeilijk, kennelijk waren ze niet anders gewend. Mijn boekhouder was inmiddels naar het Hof van Belastingen geweest en had een schitterend pleidooi voor me gehouden. Het was een eerlijk en open gesprek, hij vond dat ik ‘fair play’ had gespeeld door zelf eerst naar de belastingen te gaan en dat ik de kans moest krijgen om het te kunnen corrigeren.

Het hoofd van de belastingen, een vrouw, was het helemaal met hem eens en ik kreeg een brief met een stempel, waarmee ik vanaf 1 januari de goedkeuring kreeg om zelfstandig werkzaam te zijn. Deze stempel diende ook als bewijs voor de RVA, zodat ik gelukkig geen terugvorderingen kon verwachten.

Opgelucht vertelde ik Dirk die avond mijn verhaal. Zijn reactie was zeer lauw, hij had er totaal geen interesse in en vroeg voor de zoveelste keer:

‘Kus je wel eens met een klant?’

‘Nee hoor, dat weet je zo langzamerhand toch wel!’

‘Ga eens zitten.’

Dirk pakte een videoband, stopte die in het apparaat en drukte op ‘play’. Daar lag ik, innig omstrengeld met Herman, te kussen. Ik zakte door mijn stoel van schaamte. Vanaf de avond van de zogenaamde parlofoon reparatie had Dirk mij iedere dag gefilmd. De camera’s waren bijna onzichtbaar in de geluidsboxen verborgen. Wat voelde ik me verschrikkelijk goedkoop.

Hier had Dirk niet genoeg aan. Hij begon vreselijk te zeuren om samen een trio te doen met een meisje erbij. Ik had daar mijn buik al van vol, maar wilde hem toch ter wille zijn. Wij gingen op zoek naar een echte hoer in de Schipperstraat. We schoven raam in en raam uit.

‘Heeft u zin in een fijn avondje met drie?’

‘Wat schuift het?’

‘Een bom gezelligheid.’

Ze waren allemaal heel lief en vriendelijk, maar ‘de kassa’ kwam op de eerste plaats. Er was er niet eentje bereid om er volledig, zonder stopwatch, voor te gaan. Als ‘madame’ had ik niet veel fantasie nodig om ze te begrijpen. We dropen af. Dirk ging als gewoonlijk naar zijn werk bij de dancing. In een ander café leerde ik een meisje kennen. Brenda zat ook in het vak en bleek wel in te zijn voor een trio. Met haar moest het wel lukken. We reden even bij Dirk langs voor goedkeuring, die hij meteen gaf, dronken nog een glaasje wijn en vertrokken alvast naar huis voor de opwarming. In afwachting van Dirk gingen we douchen en zeepten we elkaar heerlijk in. We zoenden elkaar lief en teder en lieten elkaar alle hoeken van de kamer zien. We hadden dolle pret en super seks, ze was een lekker wijf en we hadden een enorme klik.

Ik werd naast Brenda wakker, geen Dirk te bespeuren. Ik keek op de wekker en schrok me lam: negen uur in de ochtend. Ik stapte ongerust uit bed op zoek naar Dirk. In de woonkamer hing zijn kostuum over een stoel. Dirk zelf vond ik in de logeerkamer. Hij was woest, ik had het te goed geregeld. Dagenlang beeld zonder klank.

Het afscheid van Eline brak aan. Ze had beloofd om me een paar maanden te helpen bij de start en was er weer hard aan toe om zich op de IT-wereld te storten. Ik was haar heel dankbaar en verzon naarstig naar een passend afscheidscadeautje. Eline wilde niets hebben, maar ik wilde haar per se verrassen. Ineens bedacht ik dat ze ooit had gezegd dat ze zichzelf wel eens met een klant zou willen filmen.

Zij wist nog niets van de camera’s in de geluidsboxen in mijn slaapkamer, dat was iets tussen Dirk en mij. Het was haar laatste werkdag. Schijnheilig zei ik tegen haar: ‘Neem mijn kamer maar, ik moet even weg.’ Ze gebruikte de rest van die dag mijn kamer.

Na werktijd zaten we samen nog een sigaretje op de bank te roken. Nonchalant stak ik een videoband in het apparaat. Eline keek nauwelijks en ging door met haar computerwerk.

Halverwege een zin stopte ze en hoorde ik haar zeggen:

‘Jij vuile rat!’

Meteen daarna: ‘Wat leuk!’

Ze greep de afstandsbediening en wist niet waar ze het eerst wilde kijken. Ik had haar in verschillende rollen met klanten via de geheime camera’s opgenomen. Ze kreeg tranen in haar ogen. Een mooier afscheidscadeautje had ze niet kunnen bedenken.