12. Is Edwin luchtziek?

‘Haben Sie besondere Wünsche?’ vraagt Gerold via de intercom, nadat iedereen zijn riem om heeft.

‘Wat zegt-ie?’ vraagt Vera met het microfoontje voor haar mond.

‘Hij vraagt of we nog speciale wensen hebben’, vertaalt vader. ‘Hij bedoelt dus of we nog iets in ons hoofd hebben waar we graag heen willen vliegen.’

‘Ik zou weleens over de plek van die lawine heen willen vliegen’, zegt Edwin.

‘Da’s nou niet bepaald de gezelligste plaats op dit moment’, vindt vader.

‘Maar wij waren er gisteren niet bij’, brengt Edwin ertegen in.

‘Tja, dat wilde je zelf niet. Maar goed, als jullie dat graag willen … nog meer wensen?’

‘Alles is mooi’, reageert Vera, ‘maar boven het dal waar het vakantiehuis staat, herkennen we misschien veel plekjes.’

‘Also …’ begint vader tegen Gerold. ‘Wir möchten gerne über das Saastal fliegen, vor allem über das Ort wo gestern die Lawine war. Ist das möglich?’

‘Sehr gut. Wir heben ab’, zegt Gerold.

De jongelui zitten achterin. Ze vonden dat vader nu maar voorin moest zitten.

Peter zit in het midden en kijkt een keer van links naar rechts. Best wel weer spannend, leest hij in de ogen van Vera als de heli enigszins wiebelend loskomt.

Gerold laat het toestel een stukje schuin naar achter stijgen, maar dan maakt hij opeens een scherpe bocht. Vera grijpt haar stoel beet en geeft een gilletje.

Vader kijkt achterom. ‘Gaat het goed, Veer?’

Vera lacht.

Gerold laat de helikopter verder stijgen, totdat ze boven de hoogste toppen in de omgeving uit zijn gestegen. Dat levert een prachtig vergezicht op. Het is heel helder weer.

Vader neemt meteen een hele serie foto’s. Ook Edwin heeft z’n camera meegenomen.

‘Ik kan jouw foto’s wel weer overnemen, hè?’ zegt Peter tegen Edwin.

Edwin knikt en houdt grijnzend zijn hand op. ‘Wat schuift het?’

‘Hou je flutfoto’s dan maar’, zegt Peter meesmuilend. ‘Ik vraag het wel aan je vader.’

‘Dat zullen we dan nog weleens zien’, brengt Edwin ertegenin.

Enkele besneeuwde toppen schuiven onder hen door en het Saastal komt in zicht. Gerold laat de heli nog wat draaien en wijst recht vooruit.

‘Ja, daar is het’, zegt vader en hij kijkt achterom en wijst ook recht voor zich. ‘Kijk, je kunt het spoor van de lawine goed zien.’

Gerold laat de helikopter langzaam dichterbij komen. Boven Hohsaas laat hij het toestel helemaal stil hangen en draait langzaam rond, zodat iedereen de kans krijgt een blik te werpen op de plek waar de lawine plaatsvond. Er lopen nog steeds mensen rond die in de overblijfselen van de lawine aan het prikken zijn.

‘Noch nichts gefunden …’ concludeert vader.

Gerold schudt met een trieste blik in zijn ogen zijn hoofd.

Edwin maakt een heel aantal foto’s. Hij heeft een kleine camera, een Sony Cybershot, maar wel eentje die in kan zoomen. Daarnaast kun je met deze camera ook scherpe filmpjes maken. Ook nu is hij aan het filmen.

Langzaam laat Gerold de helikopter weer bij Hohsaas vandaan vliegen.

De sneeuw onder hen verdwijnt en maakt plaats voor kale rotsen. Ze vliegen over Kreuzboden, het tussenstation naar Hohsaas.

‘Erstmal nach rechts?’ stelt vader aan Gerold voor.

‘Prima!’ zegt Gerold en hij keert de heli naar het noorden.

Edwin filmt door een zijraam de wereld onder zich. Beneden slingeren allerlei paadjes tussen de rotsen door.

‘Dat is de Höhenweg naar Gspon’, wijst vader. ‘Die moeten we ook nog eens lopen. Schijnt heel mooi te zijn.’

‘Beetje saai’, reageert Edwin. ‘Weinig te klimmen.’

‘Dat hoeft ook niet altijd om een mooi uitzicht te hebben’, glimlacht vader over zijn schouder.

Gerold hoort het gesprek ook aan en verstaat wel het een en ander, al spreekt hij geen Nederlands.

‘Die Route von Gspon nach Kreuzboden ist am meisten geeignet. Der schönste Blick is auf die Walliser Gipfel. Das lohnt sich!’ verzekert hij.

‘Verstaan jullie dat?’ zegt vader.

‘Een beetje’, antwoordt Vera.

‘Gerold zegt dat we het beste van Gspon naar Kreuzboden, dus van noord naar zuid, kunnen lopen, omdat je dan het mooiste uitzicht hebt op de Walliser-toppen.’

‘Het maakt toch niet uit of je nu van noord naar zuid loopt of van zuid naar noord?’ reageert Edwin.

‘Daar heb je gelijk in, maar vanaf het pad gezien liggen de mooiste toppen in het zuiden. Dus is het handig om naar het zuiden te lopen. Anders moet je steeds achterom kijken.’

Edwin reageert niet meer, maar bekijkt zijn zojuist opgenomen film.

‘Sie wollen auch noch nach dem Süden fliegen?’ vraagt Gerold.

‘Ja, gerne!’ antwoordt vader. ‘Mischabel Gruppe, Britanniahütte, Mattmarksee, Monte Moro, Monte Rosa Massiv …’

Gerold knikt. ‘Gut, gut.’

Peter kijkt een keer opzij naar Edwin. Edwin heeft er geen erg in. Hij is helemaal verdiept in zijn camera.

Peter stoot hem aan. ‘Nogal interessant is het, niet?’

Edwin maakt een afwerend gebaar. ‘Wacht effe …’

Hij bekijkt de filmbeelden nog eens en nog eens. ‘Straks …’ zegt hij tegen Peter, maar iedereen kan het horen via de intercom.

‘Wat ben je weer geheimzinnig aan het doen, Eddy?’ vist Vera.

Edwin negeert haar opmerking en kijkt in plaats daarvan naar buiten.

Peter kijkt Vera een keer aan. Die haalt haar schouders op.

De helikopter vliegt inmiddels naar het zuiden. Bij Saas-Fee buigt het toestel af naar rechts. Recht voor hen ligt de grote Fee-gletsjer. Vader knipt er lustig op los.

‘Moet jij geen foto’s maken?’ vraagt Peter aan Edwin.

‘Huh … Wat? O, zo meteen.’

‘Hier recht onder is Galerie Maste 4’, wijst Vera aan haar kant naar beneden.

‘Zwaai maar even naar Marjolein’, grapt vader.

‘Dat ziet ze toch niet’, reageert Vera.

‘Oké. Even landen dan, Veer?’ gaat hij plagend verder.

‘Nee, doe maar niet, ik ga wel op een andere manier naar Marjolein’, antwoordt Vera vlug.

Gerold glimlacht.

Langzaam vliegen ze over de Allalinhorn en maken een bocht richting de Britanniahütte.

Vader fotografeert er nog steeds flink op los. ‘Deze kans krijgen we niet snel weer’, roept hij via de intercom. ‘Schit-te-rend!’

Peter heeft vanuit zijn stoel in het midden ook een goed uitzicht door de voorruit. Hij kijkt zijn ogen uit.

Edwin staart zwijgend door het zijraam naast hem naar buiten.

‘Daar hebben we afgelopen maandag gelopen’, wijst Vera weer naar buiten.

Vader verplaatst zijn blik even van het cameraschermpje naar buiten. ‘Je hebt gelijk, Veer.’

Nadat ze over de berghut heen zijn gevlogen volgen nog de Mattmarkstausee, Monte Moro en het Monte Rosa Massiv.

Vader kijkt op zijn horloge. ‘De tijd vliegt net zo snel als deze helikopter, mensen’, zegt hij met enige spijt in zijn stem.

Gerold zet nog even koers richting de Matterhorn. Vader kijkt hem van opzij aan.

‘Kleine Überraschung’, verduidelijkt Gerold. ‘Ich werde Sie wegen Pech im letzten Winter etwas mehr Zeit geben. Wir fliegen auch einen Kreis um das Matterhorn.’

‘Ah, das ist sehr nett von Ihnen!’ zegt vader.

Peter kijkt naar Vera en steekt zijn duim op. ‘Yes!’ roept Vera.

Peter draait zijn hoofd naar Edwin. Edwin staart naar buiten en doet net of hij niets heeft gehoord. Peter kijkt Vera vragend aan. Vera wuift een keer met haar hand. Geen aandacht aan schenken, lijkt ze te bedoelen.

Peter richt zijn aandacht weer op de voorruit en op de dichterbij komende Matterhorn.

De indrukwekkende berg blijft bewonderenswaardig.

Tijdens het rondje om de top van de Matterhorn zien ze nog enkele klimmers die de top bijna hebben bereikt. De klimmers zwaaien. Vanuit de heli wordt geestdriftig teruggezwaaid, behalve door Edwin.

Na de landing op het Air Zermatt-platform nemen ze weer afscheid van Gerold. Vader bedankt hem uitbundig en Gerold zwaait hen vrolijk uit.

‘Nu eerst ma weer zien te vinden zeker’, zegt Edwin.

‘Ik bel haar wel op’, zegt vader. ‘Maar wat is er eigenlijk met jou aan de hand? Je bent toch niet luchtziek?’

‘Nee hoor, maar ik vind het hier wel weer mooi geweest.’

Vader trekt z’n wenkbrauwen een keer op en pakt dan zijn telefoon.