16

'En dat was dan dat,' zei Kresh nadat de Rangers een snikkende, hysterische Tierlaw Verick hadden meegenomen. 'De rest is vrij om te gaan.'

'Maar hoe zit het met de aanklachten tegen ons?' vroeg Beddle, doelend op zichzelf en Phrost.

'Welke aanklachten?' vroeg Kresh. 'Niemand heeft aangifte gedaan, voor zover ik weet. En ik ben het ook niet van plan.'

'Dat is heel vriendelijk van u, gouverneur,' zei Sero Phrost.

'O, het is helemaal niet vriendelijk van me,' zei Kresh. 'Ik denk gewoon dat ik jullie meer schade berokken wanneer ik jullie in het middelpunt van de publieke belangstelling laat staan. Alles wat vandaag in deze kamer is gezegd, zal uiteindelijk toch op de een of andere manier bij het publiek bekend worden. Verhalen - en niet te vergeten roddels - over smokkel, omkoperij en witwassen van geld zullen de ronde gaan doen. Ik denk dat Tonya Welton een heleboel dingen naar genoegen zal kunnen verklaren, maar u beiden niet. O, en Beddle. Ik kijk uit naar de bekendmaking dat je je kandidaat stelt voor de post van gouverneur. Dat kan een spannende campagne worden.'

'Maar ik... ik...'

'Stil, Simcor,' zei Phrost. 'Geef hem niet nog meer munitie. Laten we maken dat we hier weg komen.' De twee mannen stonden op en vertrokken. Kresh was blij dat hij de deurknop kon indrukken en de twee uit zijn ogen kon zien verdwijnen.

'Ze zijn nu verslagen, maar dat zullen ze niet blijven,' zei Fredda Leving. 'Dat weet je toch wel?'

'O ja, natuurlijk,' zei Kresh. 'Phrost heeft nog een heleboel vrienden en heel veel geld, en er zijn volop ware gelovigen onder de IJzerkoppen die Beddle alles zullen vergeven. Maar op deze manier zijn het aangeslagen goden. Als ik een aanklacht tegen hen zou indienen, zouden ze me ervan kunnen beschuldigen dat ik probeerde politiek en rechtspraak met elkaar te verweven, of iets dergelijks.

We kunnen beter de geruchten laten uitlekken en hun schadelijke werk laten doen.'

'Maar hoe moet het met het besturingscentrum?' vroeg Fredda. 'Hoe kun je nu tussen een van beide kiezen? Beide aanbiedingen zijn veel te belast.'

'Ik weet het niet,' zei Kresh. 'Daar zal ik heel goed over na moeten denken. Maar in mijn hart zou ik béide systemen willen laten bouwen, als we het kunnen betalen. De gedachte dat het hele weersysteem van de planeet door een robot, óf door een niet door een robot bestuurde machine wordt beheerst, staat me niet aan. Grieg was er heel goed in om tussenwegen te vinden. Misschien kan ik hetzelfde doen.'

'En hoe zit het met de nieuwwetrobots?' vroeg Caliban. 'Wat gebeurt er met hen? En met mij? Laat u de dingen zoals ze zijn, of stuurt u ons naar Walhalla? Of wordt het toch nog het hiernamaals?'

Maar Donald sprak voordat Kresh antwoord kon geven. 'Meneer, ik moet erop aandringen rekening te houden met het gevaar en de chaos die de nieuwwetrobots hebben veroorzaakt. Dat mag u niet door laten gaan.'

Kresh keek Caliban en Prospero langdurig aan en slaakte toen een diepe zucht. 'O, het is verleidelijk,' zei hij. 'Het is inderdaad heel verleidelijk om voor eens en altijd met jullie af te rekenen. Maar ik kan de wereld niet aankondigen dat ik een van Chanto Griegs meest gedurfde experimenten zomaar schrap. Niet nu de man nog niet koud in zijn graf ligt. Ik móet jullie in leven laten uit respect voor zijn nagedachtenis.' Kresh zweeg even. 'En toch heeft Donald ook gelijk. We kunnen niet nog meer van die hoofdpijngevallen riskeren die jullie nieuwwetters veroorzaken. Ik denk dat het dus Walhalla zal moeten worden,' zei hij.

De volgende ochtend gingen gouverneur Alvar Kresh en Donald 111 op het terrein van de winterresidentie in de zon wandelen. Het regende niet meer en er stond een zwak windje. De wereld gaf een schoongeschrobd gevoel, totaal anders dan de verstikkende woestijnen die Hades omgaven. De natuur voelde levend en vitaal aan. Die ochtend leek de hele wereld propvol met mogelijkheden te zijn.

Dit was hoe Inferno had moeten zijn, dacht Kresh. Een levende wereld. Dit is zoals het zal worden, als ik er iets aan kan doen. Plotseling had hij een gevoel van vastberadenheid dat sterker was dan hij ooit had ervaren. Ik zal voor je zorgen, dacht hij, en het was een belofte die hij deed aan de wereld Inferno zelf. Ik zal je genezen en je gezond maken.

'Een zeldzaam prachtige ochtend,' zei Donald. 'Ik had niet verwacht zoveel mooi weer op Purgatory aan te treffen.'

'Ik ook niet,' zei Kresh. 'Maar zou dit geen heerlijke wereld zijn als we dat wél hadden kunnen verwachten?' Hij bleef even staan en nam het allemaal in zich op. Maar toen draaide hij zich om naar de residentie, naar zijn nieuwe plichten. 'Kom mee, Donald,' zei hij. 'Er ligt een heleboel werk op ons te wachten.'