Gasten bij Budde

De heren Hompes en Frank hielden niet van halve maatregelen.

In Zuid-Afrika hadden ze ervaring met de gouddelverij opgedaan.

Het had hun een behoorlijk kapitaaltje opgeleverd. Nu de rijkdom zo dicht bij huis in de bodem bleek te zitten, waren ze wel tot enig risico bereid.

Ze informeerden wie de eigenaars waren van de bewuste gronden. Het was een hele rij. Het eenvoudigst konden zij wellicht aankloppen bij landbouwer Rutgers (Kupers Teunis) in Hellendoorn, die bij het zogenaamde Stort, ten noorden van de bungalows in de buurt van de Nijverdalse Trompweg, land in eigendom had.

Kupers Teunis wilde wel meewerken, hij verkocht het stuk grond aan de heren.

Zo, de eerste etappe zat erop. Het spel kon beginnen.

Met het koopcontract in de zak wandelden de heren opgewekt naar een boerenherberg in de buurt, café Budde (nog steeds aanwezig bij de kruising Grotestraat-Smidsweg).

Toen de waard hun de bestelde koffie kwam brengen, nodigden zij hem uit om even bij hen te komen zitten.

‘Wij willen hier voorlopig komen logeren, kunt u ons aan kamers helpen?’

Zeker, zeker, dat kon de eigenaar van de herberg wel.

Zo is het gegaan. En op een dag heerste er spanning in het achtervertrek van café Budde. De heren waren in afwachting van het onderzoek van de heer Schone. De heren Emanuel Hompes en Samuel Frank hadden hun jas nog aan en hun bolhoed nog op. Frank had met een korte blik op de envelop gezien dat de afzender J.J. Schone was, essayeur in Amsterdam.

In het algemeen maakte hij zich niet gauw zenuwachtig, maar nu hij die brief had, trilden zijn handen.

Met bevende handen schoof hij de briefopener in de envelop en scheurde hem met ’n snelle haal open. De brief gleed eruit en Samuel Frank gunde zich nauwelijks de tijd hem open te vouwen.

Terwijl hij haastig las en Hompes over zijn schouder hing om ook iets van het bericht te kunnen opvangen, verwijdden zijn bruine ogen zich en een bevrijdende glimlach trok over zijn gebruinde gelaat.

‘Manuel,’ zei hij, ‘het is voor elkaar. Er zit goud in de Nijverdalse bodem. Hoor, het gezonden monster bevatte per Nederlandse pond 25 milligram goud en 125 milligram zilver. Dan hebben ze toch gelijk gehad. Kerel, ik geloof dat het de moeite loont om nu een concessie aan te vragen.’

Uit het door de heer Schone overgelegde rapport blijkt verder dat een kilogram van het gevonden erts een waarde vertegenwoordigde van vier cent aan goud. Dat is 40 gulden per 1.000 kilo. Als je rekening houdt met de normale reductie bij goudcultuurondernemingen, kom je op 32 gulden per 1.000 kilo. Dit rendement belooft zo’n goede toekomst voor de op te zetten onderneming, dat de heren voornemens zijn voor eigen rekening de eerste vereiste werken tot ontginning te bekostigen, terwijl zij van kapitalisten reeds de verzekering hebben ontvangen van voldoende steun om de exploitatie verder voort te zetten.