Epiloog

‘Als je niet weet waar je vandaan komt, weet je ook nooit waar je naartoe gaat.’

Vijf oud-renners – Aad van den Hoek, Henk Lubberding, Jacques Hanegraaf, Piet van Katwijk en Jac van Meer – en één soigneur – Ruud Bakker – dragen op 8 november 2004 de kist de wielerbaan van Alkmaar binnen.

Op de tribunes hebben zich tweeduizend bekende en onbekende Nederlanders verzameld om afscheid te nemen van Gerrie Knetemann. In donkerblauw, in vrij etij dskleding of in een bont wielertenue. Grijze coryfeeën als Jan Derksen, Henk Faanhof, Gerrit Voorting en Jan Janssen, wat minder grijze als Hennie Kuiper, Erik Breukink, Steven Rooks, Adri van der Poel en Maarten Ducrot, (ex-) politici als Dries van Agt, Erica Terpstra en staatssecretaris Henk van Hoof, musici als Tonny Eyk, oud-sporters als Wim Ruska, UCI-president Hein Verbruggen, KNWU-voorzitter Joop Atsma, voormalig ploegleider Peter Post, en vertegenwoordigers van actieve wielergeneraties zoals Erik Dekker, Servais Knaven, Leon van Bon, Tristan Hoffman, Max van Heeswijk en Thomas Dekker.

Tijdens de herdenking staat de kist, waarop de regenboogtrui ligt uitgevouwen naast de gele Tourtrui en het Raleightricot, op het middenterrein, te midden van bloemen, kaarsen, foto’s en Knetemanns mountainbike.

‘Waarom was ik zo geëmotioneerd toen ik van zijn dood hoorde’, vraagt een van de sprekers, Erik Dekker, zich af. ‘We waren niet zo close. Maar ik denk dat ik het weet. Hij was zo’n positief ingesteld, goed en prettig mens. Hij heeft ongetwijfeld wel eens ruzie gemaakt of verkeerde dingen gedaan, maar dat kan ik me al een week lang niet voorstellen.’

Al eerder heeft hij zich in dezelfde bewoordingen uitgelaten:

‘Hij was iemand met levenswijsheid en mensenkennis, twee belangrijke eigenschappen. Hij had als bondscoach de sfeer en de organisatie altijd goed voor elkaar. Een sfeermaker die ook veel verstand van wielrennen had.’

Iedereen op de tribunes knikt instemmend. En iedereen voelt de tranen branden wanneer Knetemanns dochter Roxane belooft in haar wielertoekomst te laten zien dat zij een echte Kneet is, wanneer zijn vrouw Gré afscheid neemt van haar man en de kinderen van hun vader.

‘s-Middags wordt Gerrie Knetemann in besloten kring begraven in zijn woonplaats Krommenie.