11

Dagmar smeerde haar benen zorgvuldig in met aftersun. Ondanks haar voornemen om het rustig aan te doen, had ze toch te lang in de zon gelegen. Op het strand had ze zichzelf meerdere keren gewaarschuwd voor de gevolgen van het zonnebaden. Evenzovele malen had ze de adviezen in de wind geslagen, zodat ze nu niet moest zeuren over het branderige gevoel op haar scheen- en dijbenen. Beschouw het maar als een souveniertje van een heerlijke middag op het strand, dacht ze tijdens het smeren.

Op de tijdelijke zonmarkeringen na, kon ze terugkijken op een dag uit duizenden. Het was begonnen met een uitgebreid ontbijt, waarna een relaxte wandeling over de boulevard van Palma Nova volgde. Terwijl ze doelloos slenterde, liep het aangrenzende strand langzaam vol. Stellen met kinderen, oudere echtparen en een sporadische vrijgezel. De jongeren waren duidelijk in de minderheid.

De onvermijdelijke McDonald’s bevond zich in het midden van de boulevard. Vanwege de exclusieve ligging was het een filiaal om door een ringetje te halen. Het buitenterras grensde namelijk aan het strand. Met in haar achterhoofd de wetenschap dat er straks in het hotel een lunch op haar wachtte, weerstond ze de verlokking van een gepatenteerde hamburger met zeezicht.

Langs de weg die pal naast de boulevard liep, bevonden zich hoofdzakelijk souvenirshops. ‘Als je er één hebt gezien, ken je ze allemaal’ was hierop van toepassing. Het kitschpercentage van de uitgestalde waren bereikte er ongekende hoogten. Ze was dus eerder verbijsterd dan verbaasd dat de wanstaltige prullaria daadwerkelijk aftrek vonden. Dat het voornamelijk zwaargetatoeëerde Engelsen waren die tassenvol van deze rommel kochten, deed daar niets aan af.

In een smalle doorgang van de boulevard naar een straat met hotels en appartementen ontdekte ze een tweedehandsboekwinkel. Op het gammele pandje stond in sjofele, rode letters the bookworm. Tot haar verrassing werd ze bij binnenkomst direct door de authentieke sfeer gegrepen. Een bijna serene stilte waarin enkel het verwachtingsvolle van gedrukt papier de boventoon voerde.

De eigenaresse was een Engelse dame die haar uiterst vriendelijk begroette en er meteen flink op los begon te babbelen. Dit ging op een toon die suggereerde dat zij al jarenlang bevriend waren. Ze heette Ann Hellington, was 78 jaar, gek op lezen, had de winkel al dertig jaar en was geenszins van plan om voor de druk van de projectontwikkelaars te zwichten die heel andere plannen hadden met haar winkel en de aangrenzende woning. Haar enige zoon die in Boston woonde, was het helemaal met haar eens. Komende kerst zou hij met vrouw en kinderen op Mallorca vieren, meldde zij met de pretoogjes van een grootmoeder die zich erop verheugt haar kleinkinderen weer te zien.

Omdat de telefoon begon te rinkelen liet het schattige, praatzieke omaatje haar verder met rust. Het volgende ‘slachtoffer’ bleek een oude vriendin uit Plymouth met wie ze het hele oeuvre van Elizabeth George doornam. Met het voornemen om deze week het excentrieke mensje nogmaals te bezoeken, nam ze zwaaiend afscheid.

Na deze ontmoeting was het tijd voor de lunch. Evenals bij het ontbijt, werd het eten in buffetvorm geserveerd. Een gerant bracht de drankjes, het eten ging op basis van zelfbediening. Marianne had niets te veel gezegd over de keuken van hotel Mirador. Het voedsel was van uitstekende kwaliteit.

Met het voldane gevoel van een volle maag liet ze zich in een strandstoel zakken. De bijgeleverde parasol bleef ingeklapt. Ze wilde volop van de middagzon genieten. Dat overdaad schaadt, bemerkte ze een aantal uren later. De vele lagen zonnecrème waren niet tegen de straling opgewassen gebleken.

Het diner was gevarieerd. Brood, beleg, vlees, vis, aardappelen, pizza, rijst en fruit lagen in blinkende, rechthoekige bakken uitgestald. Een lekker bakje koffie was haar slagroom op de taart, waarna ze haar kamer opzocht.

Nadat ze haar handen had gewassen, liep ze weer terug naar het balkon. Het uitzicht op de baai van Palma Nova was fraai. Ze zakte weg in het dikke kussen dat op de stoel van hard plastic lag. Het bijzettafeltje gebruikte ze als voetenbank. Het piekeren kon beginnen.

Vanaf het moment dat ze was opgestaan, had ze er bij zichzelf voortdurend op gehamerd om van de omgeving en de omstandigheden te genieten. Ze was op Mallorca en had vakantie. Op datgene wat zich thuis afspeelde kon ze geen invloed uitoefenen. Joop Timmer zou zijn werk doen. Op het eerste gezicht leek hem inhuren een juiste zet, want hij kwam bekwaam over. Een man die in 25 jaar bij de recherche het nodige had meegemaakt. Die kon je wel om een boodschap sturen, toch?

Uiteindelijk bleef het allemaal gissen. Hij had die carrière wel verzonnen kunnen hebben. Misschien hebben ze hem er tien jaar geleden wel uitgegooid vanwege fraude. Of drankgebruik in diensttijd, of wegens ongeoorloofd geweld tegen een arrestant, wellicht heeft hij een vrouwelijke collega onzedelijk betast, ging hij…

‘Hou op,’ fluisterde ze. Hierna sloot ze haar ogen en dacht sterk aan de avond ervoor. De vriendelijke Sanne met wie het direct klikte, het gesprek tussen Marianne, Ingrid en die griezel die haar kippenvel had bezorgd, de vreemde reactie op het voorstel van Sanne om haar wat van de omgeving te laten zien, de ontmoeting met Orlando Pons…

Ze wreef nerveus haar vingertoppen tegen elkaar. Ze had de hele dag de gedachten omtrent de gebeurtenissen van de laatste weken onderdrukt. Niet nu, had ze zichzelf steeds weer voorgehouden. Als je vanavond met een fles rode wijn op je balkon zit, mag je die film weer afspelen. Dan kun je een paar uur gaan mokken, schelden of voor mijn part janken. Dan gooi je het eruit en ben je de volgende dag weer fris. Overdag genieten, ’s avonds afzien. Als dat laatste zich onder een sterrenhemel afspeelt terwijl je regelmatig slokjes neemt van een heerlijke rode wijn, lijkt me dat goed vol te houden.

Dat had ze dus met zichzelf afgesproken. En ze had zich eraan gehouden: geen overpeinzingen overdag wat de situatie in Nederland betreft. Sinds gisterenavond had ze bovendien nieuwe onderwerpen erbij om over na te denken. Zoals die aantrekkelijke Spanjaard met wie ze hooguit vijf minuten had gesproken. Hij kroop telkens wanneer zij haar gedachten op nul probeerde te zetten weer in haar hoofd. Zijn lach verscheen op haar netvlies, ze rook de heerlijke combinatie van zijn aftershave en zijn mannelijke geur. Het verslavende geruis van de branding klonk als de echo van zijn woorden, de zee vervormde tot zijn prachtige oogopslag waarin zij wilde verdrinken.

Onzin. Ronduit belachelijke clichés van een middelbare scholiere die op haar zolderkamertje over een vakantieliefde mijmert.

Ze stond op en hield zichzelf voor dat ze onder enorme druk stond waardoor ze op bepaalde zaken buitenproportioneel emotioneel kon reageren. Blijkbaar viel Orlando Pons onder die ‘bepaalde zaken’. De kans was groot dat ze hem nooit meer zou zien, wat inhield dat hij over een paar dagen uit haar systeem was verdwenen. Zo ging dat nu eenmaal. Maar beter ook, gezien haar situatie. ‘Bepaalde zaken’ kon ze er niet bij hebben. Haar leven was al gecompliceerd genoeg.

Ze pakte een fles rode wijn, opende deze en schonk een glas voor zichzelf in. Met een geforceerde glimlach ging ze weer zitten.

‘Gezellig.’

Terwijl ze verder mijmerde, maakte het uitzicht op zee plaats voor het beeld van Marianne. Haar vriendin was de vrolijkheid zelve. Gierde het uit om een opmerking die de receptionist maakte toen ze op het punt stonden hotel Ripoll te verlaten. Een tijdsprongetje later zaten ze op een terras aan de haven. Ook hier had Marianne het hoogste woord. Ze vertelde over haar werk en de mensen met wie ze in aanraking kwam. Kostelijke anekdotes rolden van haar lippen. Anderhalf uur en drie glazen wijn later kwam haar vriendin tot de weinig verrassende conclusie dat je toch echt werkte om te leven.

De horizon was inmiddels gereduceerd tot een zwarte potloodstreep in een donker decor. Vanaf een aan het strand gelegen pub meldde Bono’s stem dat er op nieuwjaarsdag toch niets zou veranderen. En dat in juni, dacht ze melig. Haar rechtervoet tikte op de maat mee.

Vierentwintig graden, uitzicht op zee, glas rode wijn binnen handbereik. De perfecte ingrediënten die gezamenlijk garant stonden voor een heerlijke zomeravond. Toch veranderde die zekerheid haar stemming niet. De beelden die hand in hand gingen met de optimistische zijde van het leven, vervaagden. Een harde trek verscheen op haar gezicht. De contouren van Rubens gezicht werden langzaam maar zeker zichtbaar. Ze onderdrukte een vloek toen hij werd geflankeerd door bekenden uit De Derde Oktober.

Het zoveelste gevecht met haar recente verleden stond op het punt van beginnen.