Maddie lag opgekruld in bed. Ze had geen energie om op te staan. Ze was helemaal uitgeput en leeg, op de bal van spijt na die in haar maag zat. Ze had er spijt van dat ze het Mick niet eerder had verteld. Als ze hem die eerste avond in Mort's had verteld wie ze was, had hij niet bij haar op de stoep gestaan met het muizenmotel en het kattenspeelgoed. Dan had hij haar niet aangeraakt en gekust, en dan was ze niet verliefd op hem geworden.

Snowball klom op het bed en liep over de sprei naar Maddies gezicht.

'Wat doe je?' vroeg ze aan het katje, haar stem schor van alle emoties van die nacht. 'Je weet dat ik niet van kattenhaar hou. Dit is helemaal tegen de regels.'

Snowball kroop onder het dekbed en stak haar kopje net onder Maddies kin naar buiten. Haar zachte vacht kietelde Maddies keel. Miauw.

'Je hebt gelijk. Waarom zouden we ons iets van de regels aantrekken?' Ze streelde de vacht van de kat terwijl haar ogen zich met tranen vulden. Ze had de avond ervoor zoveel gehuild dat het haar verbaasde dat ze nog water in haar lichaam had en dat ze niet helemaal uitgedroogd en gerimpeld als een rozijn was.

Maddie rolde op haar rug en keek naar de schaduwen op het plafond. Ze had de rest van haar leven redelijk gelukkig kunnen zijn als ze niet verliefd was geworden. Ze was gelukkig geweest zonder dat ze het hoge dopamineniveau en de hartverscheurende pijn en wanhoop van liefhebben en verliezen kende. Lord Tennyson had het mis. Het was niet beter om lief te hebben en te verliezen clan nooit te hebben liefgehad. Maddie was veel liever nooit verliefd geweest dan van Mick te houden en hem te verliezen.

'Ik ben niet gekwetst,' had hij gezegd. 'Ik walg van je.' Ze kon zijn boosheid en zelfs de haat die ze in zijn ogen had gezien verdragen. Maar walging? Dat deed pijn tot in het diepst van haar ziel. De man van wie ze hield, de man die niet alleen haar lichaam maar ook haar hart had aangeraakt, walgde van haar. Nu ze dat wist wilde ze zich alleen nog maar oprollen tot een bal en haar hoofd verstoppen tot het geen pijn meer deed.

Tegen twaalf uur begon haar rug pijn te doen, dus ze pakte Snowball en de sprei van het bed. Ze verhuisde met Snowball naar de bank en keek de rest van de dag stompzinnige televisie. Ze keek zelfs naar Kate & Leopold, een film die ze altijd had gehaat omdat ze nooit had begrepen dat een verstandige vrouw voor een man van een brug sprong.

Toch weerhield haar afkeer van de film haar er dit keer niet van in een Kleenex te snikken. Na Kate & Leopold keek ze naar herhalingen van Animal Vianet en Project Runway. Als ze niet huilde om Leopold, de arme stokstaartjes of de gruwelijke rockerbroek die Jeffrey had ontworpen, dacht ze aan Mick. Wat hij had gezegd, zijn gezicht toen hij het zei, en dat hij haar had verteld dat zijn vader van plan was om voor Alice van zijn moeder te scheiden. Alice had gelijk gehad over Lochs gevoelens. Wie had dat gedacht? Maddie niet, of liever gezegd, ze had eraan gedacht, maar gezien Alice' verleden met mannen, vooral getrouwde mannen, en Lochs verleden met vrouwen, had Maddie die mogelijkheid opzijgeschoven.

De daad van Rose was een klassiek geval van het kwijtraken van de controle en een algemeen gevoel van verlies geweest. Het karakteristieke als-ik-je-niet-kan-hebben-krijgt-niemand- je, dat was geanalyseerd en bestudeerd en overal in de geschiedenis opdook.

Het was zo eenvoudig, en het was al die tijd vlak onder haar neus geweest. Dat ze de waarheid wist maakte het schrijven van het boek gemakkelijker, maar op persoonlijk niveau veranderde het niets. Haar moeder had nog steeds een slechte keuze gemaakt die met haar dood was geëindigd. Drie mensen waren gestorven en het leven van drie kinderen was verwoest. Het motief maakte niet zo heel veel uit.

Rond middernacht viel ze in slaap en toen ze de volgende ochtend wakker werd voelde ze zich nog net zo beroerd. Maddie was nooit een huilebalk geweest. Waarschijnlijk omdat ze al vroeg had geleerd dat huilen en medelijden met jezelf hebben nergens toe leidden. Hoewel ze nog steeds erg emotioneel was, nam ze een douche en liep naar haar kantoor. Met een rotgevoel in bed liggen hielp haar niet om het boek af te krijgen. Dat was het probleem met het schrijven van een boek: zij was de enige die het kon doen.

Haar tijdschema hing aan de muur en alles was klaar. Ze ging zitten en begon te schrijven.

Op 9 juli trok Alice Jones om drie uur 's middags haar witte bloes en zwarte rok aan en spoot Charlie op haar polsen. Het was de eerste dag van haar nieuwe baan bij Hennessy's en ze wilde een goede indruk maken. Hennessy's was in 1925 tijdens de drooglegging gebouwd en de familie had succes met het onder de toonbank verkopen van zelf gestookte alcohol...

Rond het middaguur stond Maddie op om een lunch te maken, Snowball eten te geven en een cola light te pakken. Ze schreef tot middernacht, waarna ze in haar bed viel, en de volgende ochtend werd ze wakker met Snowball onder het dekbed, opgerold onder haar kin.

'Dit is een slechte gewoonte,' zei ze tegen haar kat. Snowball spon, een voortdurend geratel van liefde, en Maddie kon zichzelf er niet toe brengen de kat uit haar bed te schoppen.

Tijdens de weken daarna ontwikkelde Snowball andere slechte gewoonten. Ze stond erop om op Maddies schoot te liggen terwijl ze schreef, of over haar bureau te lopen, en ze gooide paperclips, pennen en blokken Post-it op de grond.

Maddie hield zichzelf bezig; ze schreef tien uur per dag, nam af en toe een pauze op haar veranda om de zon op haar gezicht te voelen en werkte daarna verder tot ze uitgeput in bed viel. Op de momenten dat ze niet schreef, gingen haar gedachten altijd naar Mick. Ze vroeg zich af wat hij deed en met wie. Hij had gezegd dat hij niet meer aan haar zou denken, en ze geloofde hem. Als hij het gemakkelijk vond om niet aan het verleden te denken, zou niet aan haar denken nog gemakkelijker zijn.

Op de momenten dat haar hersenen niet bezig waren met schrijven dacht ze aan hun gesprekken, hun lunch bij Redfish en de nachten die ze in haar bed hadden doorgebracht.

Ze wilde dat ze Mick kon haten. Ze probeerde zich alle gemene dingen te herinneren die hij tegen haar zei op de avond dat ze hem had verteld wie ze was, maar ze kon Mick niet haten. Ze hield van hem en ze was er vrij zeker van dat ze dat gevoel altijd zou houden.

Op de sterfdag van haar moeder vroeg ze zich af of Mick alleen was en aan de nacht dacht die hun levens had verwoest. Of hij zich net zo eenzaam en verdrietig voelde als zij. Toen het één minuut over twaalf was, zonk het hart haar in de schoenen en ze realiseerde zich dat ze een sprankje hoop had gehad dat hij misschien voor haar deur zou staan. Hij was niet gekomen, en ze moest helemaal opnieuw accepteren dat de man van wie ze hield niet van haar hield.

De laatste dag van augustus trok ze een kaki korte broek en een zwart katoenen hemdje aan en nam Snowball mee voor haar afspraak bij de dierenarts. Het was traumatischer dan Maddie wilde toegeven om haar kat in de grote handen van dokter Tannasee achter te laten. Ze negeerde de kleine uitbarsting van paniek toen ze zonder het witte haarballetje met de gekke ogen en de overbeet, dat de regels voortdurend overtrad, naar buiten liep en ze moest een onvoorstelbaar feit onder ogen zien. Op de een of andere manier was Maddie een kattenliefhebster geworden.

Toen ze thuiskwam leek het huis ondraaglijk stil en leeg, en ze dwong zichzelf om een paar uur te werken voordat ze naar de veranda ging voor een pauze in de buitenlucht en wat zonneschijn. Ze zat op een ligstoel met haar gezicht naar de zon gericht. Naast haar stonden de Allegrezza's op hun veranda; ze lachten en praatten en er lag vlees op de barbecue.

'Maddie, kom even naar de tweeling kijken,' riep Lisa naar haar. Ze stond op en maakte een snelle inventarisatie, maar ze zag geen Hennessy's. Haar zwarte slippers sloegen tegen haar voetzolen terwijl ze de korte afstand naar de buren overbrugde.

Ingepakt als burrito's sliepen Isabel en Lilly Allegrezza in één kinderwagen in de schaduw van een grote dennenboom, zich niet bewust van de drukte om hen heen. De meisjes hadden net zulk donker glanzend haar als hun vader en de fijnste gezichtjes die Maddie ooit had gezien.

'Zien ze er niet uit als kleine porseleinen poppen?' vroeg Lisa.

Maddie knikte. 'Wat zijn ze klein.''Ze wegen iets meer dan vijf pond,' zei Delaney. 'Ze waren vroeg, maar ze zijn kerngezond. Als daar de geringste twijfel over was, zou Nick ze thuishouden in een bacterievrije glazen koepel.' Ze keek naar haar man, die samen met Louie de barbecue bemande. Ze ging zachter praten en voegde eraan toe: 'Hij heeft alles gekocht wat je je maar kunt bedenken. In het babyboek wordt dat nestdrang genoemd.'

Lisa lachte. 'Wie had ooit gedacht dat Nick nog eens een nest zou bouwen?'

'Heb je het over mij?' vroeg Nick aan zijn vrouw.

Delaney keek naar de barbecue en glimlachte. 'Ik zeg net hoeveel ik van je hou.'

'Uh-huh.'

'Wanneer ga je weer werken?' vroeg Lisa aan haar schoonzus.

'Volgende maand open ik de salon weer.'

Maddie keek naar Delaney en haar glanzende blonde haar, dat recht geknipt op haar schouders hing. 'Een kapsalon?'

'Ja. Ik heb een kapsalon in Main Street.' Delaney keek naar Maddies haar en ging toen verder. 'Laat het me weten als je voor volgende maand geknipt moet worden, dan neem ik mijn scharen mee. Wat je ook doet, ga niet naar Helens Haarhut. Ze zal je haar verbranden en je eruit laten zien als een figurant in een slechte rockfilm uit de jaren tachtig. Als je je haar goed wilt laten doen, moet je naar mij toe komen.'

Dat verklaarde waarom de halve stad zulk vreselijk haar had.

De achterdeur ging open en Pete en Travis kwamen naar buiten, allebei met een hotdogbroodje in hun hand. Ze wachtten geduldig tot Louie een worst op hun broodje liet glijden en Nick er een dot ketchup op deed. Nu ze Travis zag moest Maddie aan zijn oom denken. Ze vroeg zich af waar Mick was en of hij ook zou komen. Als hij dat deed, zou hij dan alleen zijn of een vrouw aan zijn arm hebben hangen die meer van Mick verwachtte dan hij bereid was te geven? Hij had gezegd dat hij van haar hield, maar ze geloofde hem niet. En ze had op een heel pijnlijke manier geleerd dat liefde niet zomaar verdween omdat je er met aan wilde denken.

'Hallo, Travis, hoe is het met je?' vroeg ze toen hij in haar richting liep.'Goed. Hoe is het met je kat?'

'Ze is vandaag bij de dierenarts, dus het is nogal stil in huis.'

'O.' Hij keek naar haar op en kneep zijn ogen dicht tegen het zonlicht. 'Ik krijg een hond.'

'O ja?' Ze herinnerde zich wat Meg over een huisdier had gezegd. 'Wanneer?'

'Op een dag.' Hij nam een hap van zijn hotdog. 'Ik heb met oom Mick op zijn boot gevist. We hebben niets gevangen.' Hij slikte en voegde eraan toe: 'We zagen je nog toen we op de boot waren. Maar we hebben niet gezwaaid.'

Natuurlijk niet. Ze zei gedag en ging naar huis. Het huis was nog steeds te stil, en ze reed naar het Value Rite-warenhuis om toe te geven aan haar eigen nestdrang. Het was tijd dat Snowball een fatsoenlijke draagtas kreeg, en ze wilde op zoek naar een betere slaapplek voor haar. De doos was duidelijk geen succes.

Maddie had niet verwacht dat ze midden in de festiviteiten van Founders Day zou belanden. Ze herinnerde zich vaag dat ze er iets over had gelezen, maar ze had er helemaal niet meer aan gedacht. De rit naar het Value Rite-warenhuis, die anders ongeveer tien minuten duurde, kostte haar nu een halfuur. Het parkeerterrein stond vol auto's van de Founders Day-jaar- markt, die in het park aan de overkant: van de straat werd gehouden.

Maddie moest als een gier over het parkeerterrein cirkelen voor ze eindelijk een vrije plek vond. Normaal gesproken had ze het voor gezien gehouden, maar ze bedacht dat het haar waarschijnlijk weer een halfuur zou kosten om thuis te komen.

Toen ze eenmaal in de winkel was, vond ze een kleine katten- mand, maar geen draagtas. Ze legde hem in haar winkelwagen, samen met een kattenspeeltje en een katten-dvd met opnamen van vogels, vissen en muizen. Ze geneerde zich een beetje omdat ze een dvd voor haar kat kocht, tot ze bedacht dat Snowball misschien van de meubels afbleef als haar aandacht door de vissen in beslag werd genomen.

Ze maakte meteen van de gelegenheid gebruik om toiletpapier, wasmiddel en haar allergeheimste uitspatting te kopen, Weekly News of the Universe. Ze was gek op de verhalen over sprinkhanen van vijfentwintig kilo en vrouwen die een baby van Big Foot kregen, maar haar favoriet waren de Elvis-ver- schijningen. Ze legde het zwart-wittijdschrift in haar winkelwagen en ging op weg naar de kassa.

Maddie legde haar aankopen op de band bij kassa vijf, waar Carleen Dawson achter zat.

'Ik heb gehoord dat je de dochter van Alice bent. Of is dat net zo'11 gerucht als dat Brad Pitt naar de stad komt?'

'Nee, het is waar. Alice Jones was mijn moeder.' Maddie zocht in haar tas en haalde haar portemonnee eruit.

'Ik heb met Alice bij Hennessy's gewerkt.'

'Ja, dat weet ik,' zei ze terwijl ze zich schrap zette voor wat Carleen nog meer ging zeggen.

'Ze was een leuke meid. Ik mocht haar graag.'

Een verbaasde glimlach krulde rond Maddies mond. 'Dank je.'

Carleen scande de boodschappen en stopte alles, behalve de kattenmand, in een tas. 'Ze had het niet moeten aanleggen met een getrouwde man, maar wat Rose haar heeft aangedaan verdiende ze niet.'

Maddie haalde haar pas door het pinapparaat en toetste haar code in. 'Daar ben ik het natuurlijk mee eens.' Ze betaalde en toen ze de Value Rite uit liep voelde ze zich een stuk beter dan toen ze naar binnen was gegaan. Maddie legde alles in de kofferbak van haar auto en besloot dat ze, nu ze hier toch was, de jaarmarkt zou bekijken. Terwijl ze de straat overstak zette ze haar grote zwarte zonnebril op en ze liep het park in.

Bij de hotdogkraam ging ze zich te buiten aan een hotdog met mosterd. Ze zag Meg en Travis met een lange kale man die een T-shirt droeg met de tekst SPARROW IS MY CO-PIRATE. Ze zag meteen dat Mick niet bij hen was, en ze wachtte tot ze waren gepasseerd voordat ze naar de huisdierenkraam liep om naar de halsbanden, kleding en voerbakken te kijken. Het roze kattenkussen was vreselijk, maar ze vond een draagtas in de vorm van een bowlingtas. Hij was rood, bedrukt met zwarte hartjes en afgezet met zwart bont. Er zat een bijpassend halsbandje bij. Ze bestelde een krabpaal van drie verdiepingen en een elektronische kattenbak voor Snowball, die een week later bezorgd zouden worden. De draagtas nam ze mee om Snowball de volgende dag in naar huis te vervoeren.

Ze hing de draagtas over haar schouder en gooide het servet van haar hotdog weg toen ze bij de kraam wegliep. Toen ze bij de aardewerkkraam rechts afsloeg botste ze plotseling tegen Mick Hennessy op. Ze keek naar het blauwe T-shirt dat zijn brede borstkas verborg, de hals die ze zo vaak had gezoend, de weerbarstige kaaklijn, de boos samengeknepen mond en de ogen die achter zijn zonnebril waren verborgen. Haar hart bonkte in haar keel en het zweet brak haar uit. Haar eerste impuls was om weg te rennen van de boosheid die in golven van hem af rolde. In plaats daarvan lukte het haar om heel vriendelijk te blijven. 'Hallo Mick.'

Hij fronste zijn voorhoofd. 'Maddie.'

Haar blik gleed over zijn gezicht en vulde de leegte in haar binnenste met de beelden die ze in zich opnam: het zwarte haar dat zijn wenkbrauwen raakte en de bloeduitstorting op zijn gezicht.

'Wat is er met je gezicht gebeurd?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Dat is niet belangrijk.'

Slipjes gooiende Darla stond naast hem en vroeg: 'Ga je me nog aan je vriendin voorstellen?'

Tot dat moment had Maddie zich niet gerealiseerd dat ze samen waren. Darla's enorme bos haar was zoals altijd getoupeerd en ze droeg een van haar glinsterende hemdjes en een pijnlijk strakke jeans.

'Darla, dit is Madeline Dupree, maar haar echte naam is Maddie Jones.'

'De schrijfster?'

'Ja.' Maddie verschikte de draagtas aan haar schouder. Wat deed Mick hier met Darla? Hij kon toch zeker wel iets beters krijgen?

'J.W. vertelde me dat hij heeft gehoord dat je de Hennessy's en je moeder wilt laten opgraven.'

'Jezus,' zei Mick.

Maddie keek naar Mick en daarna weer naar Darla. 'Dat is niet waar. Zoiets zou ik nooit doen.'

Mick trok wat bankbiljetten uit zijn broekzak en gaf ze aan Darla. 'Waarom ga je niet vast naar de biertent, dan zie ik je daar zo meteen.'

'Is Budweiser goed?' vroeg Darla terwijl ze het geld aanpakte.

'Prima.'

Zodra Darla wegliep, zei Mick: 'Hoe lang blijf je nog in de stad?'

Maddie haalde haar schouders op en zag Darla's dikke kont in de menigte verdwijnen. 'Dat kan ik nog niet zeggen.' Ze keek naar het gezicht van de man die ervoor zorgde dat haar gebroken hart in haar keel bonkte. 'Vertel me alsjeblieft dat je geen relatie met Darla hebt.'

'Jaloers?'

Nee, ze was boos. Boos omdat hij niet van haar hield. Boos omdat ze altijd van hem zou houden. Boos omdat een deel van haar zich als een wanhopig schoolmeisje aan hem vast wilde klampen en hem wilde smeken om van haar te houden. 'Is dat een grapje? Jaloers op zo'n leeghoofd? Als je me jaloers wilt maken, begin dan een relatie met iemand met een beetje hersenen en wat klasse.'

Zijn ogen vernauwden zich. 'In elk geval loopt zij niet te verkondigen dat ze iemand is die ze niet is.'

Ja, dat deed ze wel. Ze deed net alsof ze maat 38 had, maar Maddie koos ervoor om daar niet op een volle jaarmarkt over te beginnen, omdat zij wel klasse had.

'Uit haar mond komen tenminste niet zoveel leugens,' zei Mick.

'Hoe weet je dat? Je blijft nooit lang genoeg om iemand te leren kennen.'

'Je schijnt te denken dat je me goed kent.'

'Ik ken je inderdaad. Waarschijnlijk beter dan welke andere vrouw dan ook, en ik durf te wedden dat ik de enige vrouw ben die jij ooit echt hebt gekend.'

Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik ken je niet.'

Ze keek in zijn spiegelende zonnebril en zei: 'Je kent me wel, Mick.'

'Weten wat je favoriete standje is, is niet hetzelfde als je kennen.'

Hij wilde wat er tussen hen was geweest terugbrengen tot seks. Misschien was het op die manier begonnen, maar het was uitgegroeid tot veel meer. In elk geval van haar kant. Maddie deed een stap naar voren en ging op haar tenen staan. Ze was zo dichtbij dat ze de hitte van zijn huid door zijn shirt heen kon voelen. Zo dichtbij dat ze zeker wist dat hij haar bonkende hart kon voelen. 'Je weet meer van me dan of ik graag onder of boven lig. Je weet meer dan de geur van mijn huid of hoe ik smaak in je mond,' fluisterde ze in zijn oor. Ze deed haar ogen dicht. 'Je kent me,' ging ze verder. 'Je kunt alleen niet omgaan met wie ik ben.' Zonder nog een woord te zeggen draaide ze zich om en liet hem staan. Ze kon niet zeggen dat haar eerste ontmoeting met hem goed was gegaan, maar in elk geval zou hij aan haar denken als ze weg was.

In plaats van meteen het park uit te lopen en naar huis te gaan om te vermijden dat ze Mick nog een keer tegenkwam, dwong ze zichzelf nog een tijdje te blijven. Ze was een paar weken depressief geweest, maar ze voelde zich nu beter, sterker. Ze bleef bij de beeldenkraam staan en bij een kraam waar alles, van sieraden tot horloges, van lepels was gemaakt. Maddie kocht een windgong waarvan ze dacht dat die leuk op de veranda zou staan.

Ze stopte de windgong in de kattendraagtas en liep het park uit. Maar als een paperclip naar een magneet gingen haar ogen naar de biertent en de man die bij de ingang stond. Mick was dit keer niet in het gezelschap van Darla. Tanya King, met haar tengere lichaam en weinig verhullende kleren, stond voor hem, en Micks hoofd was naar haar toe gebogen terwijl hij aandachtig naar haar luisterde. Tanya's hand lag op zijn borstkas en zijn mondhoeken krulden omhoog terwijl hij glimlachte om iets wat ze zei.

Hij leek niet meer aan Maddie te denken, en plotseling voelde ze zich helemaal niet sterk meer.

Door de glazen van zijn zonnebril zag Mick hoe Maddie de straat overstak en het park uit liep. Zijn blik ging van haar rug naar haar billen. De herinnering aan haar benen rond zijn middel en zijn handen op haar billen schoot door zijn hoofd, of hij dat nu wilde of niet. En hij wilde het niet. Er ging nauwelijks een dag voorbij zonder dat iets hem aan Maddie deed denken. Zijn truck. Zijn boot. Zijn café. Hij kon Mort's niet binnenlopen zonder zich de avond te herinneren dat ze bij de achterdeur had gestaan, alleen gekleed in een regenjas en een van zijn stropdassen tussen haar mooie naakte borsten. Hij wilde graag denken dat het alleen seks met haar was geweest, maar ze had gelijk. Het was meer dan de geur van haar huid en hoe ze smaakte in zijn mond. Soms vroeg hij zich af waar ze was en of ze naar Boise was gegaan voor het huwelijk van haar vriendin. Of hij herinnerde zich haar lach, de klank van haar stem en haar scherpe tong.

Is dat een grapje? Jaloers op zo'n leeghoofd? Als je me jaloers wilt maken, begin dan een relatie met iemand met een beetje hersenen en ivat klasse, had ze gezegd, alsof er inderdaad een kans was dat hij een relatie met Darla zou beginnen. Hij had geen vrouw gehad sinds de laatste avond met Maddie, maar zo wanhopig was hij niet.

Je weet meer van me dan of ik graag onder of boven lig. Je weet meer dan de geur van mijn huid of hoe ik smaak in je mond. Toen hij haar zag en de geur van haar huid rook, was het verlangen om haar nog één keer tegen zijn borstkas te voelen zo overweldigend geweest dat zijn handen één fractie van een onbewaakt moment omhoog waren gegaan om haar dichter naar zich toe te trekken. Godzijdank had hij zichzelf weer in de hand voordat hij haar aanraakte.

Je kunt alleen niet omgaan met wie ik ben. Daar had ze gelijk in. Ze was een leugenaar die haar lichaam had gebruikt om hem over het verleden te laten praten, en hij was erin getrapt.

Darla was niet het enige leeghoofd.

Maddie verdween naar de overkant van de straat en hij richtte zijn blik weer op Tanya. Ze praatte over... iets.

'Mijn nieuwe trainer is onmenselijk, maar hij boekt wel resultaat.'

O ja. Tanya's training. Het leed geen twijfel dat Tanya een mooi lichaam had. jammer dat haar hand op zijn borstkas hem niets deed. Hij had afleiding nodig. Zijn pogingen om Maddie te vergeten, om haar uit zijn hoofd te zetten en niet aan haar te denken, werkten duidelijk niet.

Misschien was Tanya precies wat hij nodig had.