Mick Hennessy deed een elastiek rond de stapel bankbiljetten en legde deze naast de stapel creditcarduitdraaien en schuldbekentenissen. Het geluid van de elektrische muntensorteerder die op zijn bureau stond vulde het kleine kantoor achter Mort's. Iedereen behalve Mick was al naar huis en hij maakte de kas op voordat hij zelf ook naar huis ging.

Het bezitten en beheren van cafés zat Mick in het bloed. Micks overgrootvader stookte en verkocht tijdens de drooglegging alcohol in Hennessy's. Het café was vanaf die tijd in de familie geweest.

Mick moest niets hebben van agressieve dronkaards, maar hij hield van de flexibele uren die het eigen baas zijn betekende. Hij hoefde van niemand opdrachten aan te nemen en hoefde aan niemand verantwoording af te leggen, en als hij een van zijn cafés binnenliep had hij een bezitterig gevoel dat hij nog niet bij iets anders in zijn leven had gehad. Het ging er in zijn cafés luidruchtig en ruw en chaotisch aan toe, maar het was een gecontroleerde chaos.Nog meer dan van de flexibele uren en het gevoel van bezit hield Mick ervan om geld te verdienen. Tijdens de zomermaanden verdiende hij geld als water aan de toeristen en de inwoners van Boise die vakantiewoningen aan het meer van Truly bezaten.

De muntensorteerder was klaar en Mick stopte de stapels munten in papieren kokers. Een beeld van een donkerharige vrouw met rode lippen kwam in zijn hoofd op. Hij was niet verbaasd dat hij Maddie Dupree seconden nadat hij de bar in was gelopen, had gezien. Het zou hem juist verbaasd hebben als ze hem niet was opgevallen. Met haar mooie zachte huid en verleidelijke bruine ogen was ze precies het soort vrouw dat zijn aandacht trok. De kleine moedervlek in de hoek van haar volle lippen had hem eraan herinnerd hoe lang het geleden was dat hij een mond zoals de hare had gezoend en zich daarna een weg naar beneden had gebaand. Langs haar kin en de kromming van haar hals naar de zachte plekken en zoete delen.

Zijn verhuizing naar Truly, twee jaar geleden, had zijn seksleven meer kwaad gedaan dan hij prettig vond. Truly was een klein stadje waar de mensen op zondag naar de kerk gingen en jong trouwden. Ze waren geneigd om getrouwd te blijven en als dat niet lukte probeerden ze heel snel te hertrouwen. Mick hield zich nooit bezig met getrouwde vrouwen of vrouwen die een huwelijk in hun hoofd hadden. Hij dacht er zelfs niet eens over na.

Niet dat er niet veel ongetrouwde vrouwen in Truly waren. Als eigenaar van twee cafés in de stad kwam hij met veel beschikbare vrouwen in contact. Een flink deel van hen liet duidelijk merken dat ze in meer dan alleen zijn cocktaillijst geïnteresseerd waren. Sommigen kende hij zijn hele leven al. Ze kenden de verhalen en roddels en dachten daardoor dat ze hem kenden. Dat was niet zo, want dan zouden ze weten dat hij er de voorkeur aan gaf om tijd door te brengen met vrouwen die hem en zijn verleden niet kenden. Die de onverkwikkelijke details van het leven van zijn ouders niet kenden.

Mick schoof het geld en de ontvangstbewijzen in bankzakken en ritste ze dicht. De klok aan de muur boven zijn bureau gaf vijf over twee aan. Travis' meest recente schoolfoto stond op het glanzende eiken bureau; een waterval van bruine sproeten verspreidde zich over de wangen en de neus van de jongen. Micks neefje was zeven jaar en had meer Hennessy-bloed in zich dan goed voor hem was. De onschuldige glimlach hield Mick geen moment voor de gek. Travis had het donkere haar, de blauwe ogen en het wilde gedrag van zijn voorouders. Hij had hun voorliefde voor vechten, drank en vrouwen geërfd. Deze karaktertrekken hoefden afzonderlijk en met mate niet slecht te zijn, maar de combinatie was soms dodelijk gebleken.

Hij liep door het kantoor en legde het geld op de bovenste plank in de kluis, naast de kassarol van die avond. Hij duwde de zware deur dicht, trok de stalen handgreep naar beneden en draaide aan het combinatieslot. Het getik van het slot vulde de stilte van het kleine kantoor.

Travis maakte Megs leven tot een hel, dat was zeker, en Micks zus had weinig notie van jongens. Ze snapte gewoon niet waarom ze met stenen gooiden, wapens maakten van alles wat ze aanraakten en elkaar zonder duidelijke reden stompten. Het was Micks taak om de buffer in Travis' leven te zijn en om Meg bij de opvoeding te helpen. Zodat de jongen iemand had om mee te praten en van te leren hoe hij een goede man moest zijn. Niet dat Mick een expert of een lichtend voorbeeld was voor wat iemand een goede man maakte. Maar hij had kennis uit de eerste hand en ervaring met wat iemand een klootzak maakte.

Hij pakte een sleutelbos van het bureaublad en liep het kantoor uit. De hakken van zijn laarzen sloegen tegen de hardhouten vloer en klonken buitensporig luid in het lege café.

In zijn jeugd was er niemand geweest om mee te praten of van te leren hoe hij een man moest zijn. Hij was opgevoed door zijn oma en zijn zus en hij had het zichzelf moeten leren. Dat was voornamelijk op de harde manier geweest en dat wilde hij Travis niet aandoen.Mick knipte de lichtschakelaar uit en liep door de achterdeur naar buiten. De koude ochtendlucht gleed langs zijn gezicht en nek terwijl hij zijn sleutel in het slot stak en afsloot. Toen hij van de middelbare school kwam had hij Truly achter zich gelaten om naar Boise State University te gaan. Maar na drie jaar doelloos rondhangen en een waardeloze houding had hij dienst genomen in het leger. In die tijd had het een heel slim plan geleken om de wereld vanuit een tank te bekijken.

Naast de afvalcontainer stond een rode Dodge Ram geparkeerd en hij stapte in. Hij had de wereld inderdaad gezien. Soms meer dan hij zich wilde herinneren, maar niet vanuit een tank. In plaats daarvan had hij de wereld gezien vanaf kilometers hoogte, vanuit de cockpits van Apache-helikopters. Hij had kisten voor de Amerikaanse regering gevlogen tot hij het leger de rug toekeerde en naar Truly terugging. Het leger had hem meer gegeven dan een heel coole carrière en een kans om een goed leven te leiden. Hij had er geleerd hoe hij een man moest zijn, op een manier die wonen in een huis met twee vrouwen niet had gedaan. Hij had geleerd wanneer hij voor zichzelf moest opkomen en wanneer hij zijn mond moest houden. Wanneer hij moest vechten en wanneer hij moest weglopen. Wat belangrijk was en wat zijn tijd niet waard was.

Mick startte de auto en wachtte een paar seconden tot de motor warm werd. Hij bezat twee cafés en hij besefte dat het heel goed was dat hij had geleerd om op andere manieren met agressieve dronkaards en allerlei klootzakken om te gaan dan zijn vuisten te gebruiken. Anders hield hij niet veel tijd over. Hij zou in het ene gevecht na het andere verzeild raken en voortdurend rondlopen met een blauw oog en een kapotte lip, zoals hij in zijn jeugd had gedaan, toen hij nog niet wist hoe hij moest omgaan met de klootzakken van deze wereld. In die tijd had hij moeten leven met het schandaal dat zijn ouders hadden veroorzaakt. Hij had moeten leven met het gefluister als hij ergens binnenkwam. Met de zijdelingse blikken in de kerk of de supermarkt. Met de hatelijke opmerkingen van de andere kinderen op school of, erger nog, de verjaardagsfeestjes waarvoor

Meg en hij niet werden uitgenodigd. In die tijd had hij elke kleinering met zijn vuisten afgehandeld. Meg had zich in zichzelf teruggetrokken.

Mick deed de koplampen aan en schakelde in zijn achteruit. De achterlichten van de Ram verlichtten de steeg terwijl hij over zijn schouder keek en achteruit de parkeerplaats af reed. In een grotere stad zou het onzedelijke gedrag van Loch en Rose Hennessy binnen een paar weken vergeten zijn. Voorpaginanieuws voor een dag of twee, dat daarna werd overschaduwd door iets wat schokkender was. Iets groters om bij de ochtendkoffie over te praten. Maar in een stad met de omvang van Truly, waar het sappigste schaxadaal gewoonlijk inhield dat er een fiets was gestolen of dat Sid Grimes buiten het seizoen stroopte, had men jarenlang gepraat over het verachtelijke leven van Loch en Rose Hennessy. Speculeren en het opnieuw opdissen van alle tragische details was een favoriet tijdverdrijf geworden. Samen met optochten, de ijsbeeldhouwwedstrijd en geld inzamelen voor de verschillende goede doelen van de stad. Maar bij het decoreren van wagens of het opzetten van naschoolse zeg-nee-tegen-drugsprojecten waren geen onschuldige kinderen betrokken, die moesten zien te overleven op de puinhopen die Rose en Loch hadden achtergelaten. Dat leek iedereen te vergeten, of misschien kon het niemand iets schelen.Hij schakelde, reed de steeg uit en draaide de zwak verlichte straat op. Veel van zijn jeugdherinneringen waren oud en vervaagd en godzijdank vergeten. Andere waren zo kristalhelder dat hij elk afzonderlijk detail kon oproepen. Zoals de nacht dat Meg en hij wakker waren gemaakt door een hulpsheriff, die tegen hen zei dat ze wat spullen moesten inpakken en die hen naar het huis van hun oma Loraine had gebracht. Hij herinnerde zich hoe hij in zijn T-shirt, ondergoed en sportschoenen op de achterbank van de patrouillewagen zat, zijn Tonka-vracht- wagen in zijn handen geklemd, terwijl Meg naast hem zat te huilen alsof hun wereld verging. En dat was ook zo. Hij herinnerde zich alle schelle, met adrenaline doordrenkte stemmen op de politieradio, en hij wist nog dat iemand zei dat hij op weg was naar het andere meisje.

Mick liet de lichten van de stad achter zich en reed drie kilometer door de inktzwarte duisternis voordat hij zijn onverharde weg op draaide en langs het huis reed waar Meg en hij na de dood van hun ouders waren opgegroeid. Zijn oma, Loraine Hennessy, was op haar eigen manier warm en liefhebbend geweest. Ze zorgde ervoor dat Meg en hij dingen als winterlaar- zen en handschoenen kregen en altijd voldoende troostvoedsel hadden. Maar ze negeerde volkomen wat ze echt nodig hadden, en dat was een zo normaal mogelijk leven.

Ze had geweigerd om de oude boerderij te verkopen waar Meg en hij met hun ouders hadden gewoond. Jarenlang lag deze verlaten aan de rand van de stad, een toevluchtsoord voor muizen en een voortdurende herinnering aan het gezin dat er ooit had gewoond. Niemand kon de stad in rijden zonder de boerderij te zien. Zonder het hoog opgeschoten onkruid, de afbladderende witte verf en de doorhangende waslijn te zien.

En van maandag tot vrijdag, elk jaar negen maanden lang, moesten Mick en Meg er op weg naar school langs. Terwijl de andere kinderen in de bus praatten over de laatste aflevering van The Dukes of Hazzard of de inhoud van hun lunchtrom- mel inspecteerden, draaiden Meg en hij hun hoofden weg van het raam. Hun maag werd zwaar en ze hielden hun adem in, biddend tot God dat niemand de oude boerderij opmerkte. God had niet altijd geantwoord en de bus had vaak gegonsd van de laatste roddels over Micks ouders die de kinderen hadden opgevangen.

De busrit naar school was een dagelijks terugkerende hel geweest. Een voortdurende marteling - tot de boerderij op een koude oktoberavond in 1986 in een enorme oranje vuurbal uiteenspatte en tot de grond toe afbrandde. De oorzaak bleek brandstichting en er volgde een groot onderzoek. Bijna iedereen in de stad was ondervraagd, maar de persoon die het pand had besprenkeld met kerosine was nooit gepakt. Iedereen in de stad dacht te weten wie het had gedaan, maar niemand wist het zeker.

Na Loraines dood, drie jaar geleden, had Mick haar huis aan de Allegrezza-jongens verkocht, en hij had erover gedacht de cafés ook te verkopen, maar uiteindelijk had hij besloten om terug te gaan en de cafés te beheren. Meg had hem nodig. Travis had hem nodig. En tot zijn verbazing praatte niemand meer over het schandaal toen hij naar Truly was teruggekeerd. Hij werd niet langer achtervolgd door gefluister, en als dat wel zo was, hoorde hij het niet meer.

Hij minderde vaart, maakte nog een bocht naar links en sloeg af naar zijn lange oprijlaan. Hij had het huis met twee verdiepingen, dat op een heuvel aan de voet van Shaw Mountain lag, gekocht vlak nadat hij naar Truly was teruggekeerd. Het had een fantastisch uitzicht over de stad en de ruige bergen die het meer omringden. Hij parkeerde in de garage naast zijn zes meter lange waterskiboot en ging via de wasruimte het huis binnen. Het licht in zijn kantoor was aan en hij deed het uit terwijl hij erlangs liep. Hij liep door de donkere zitkamer en nam de trap met twee treden tegelijk.Meestal dacht Mick niet aan zijn verleden, dat in zijn jeugd zo in het middelpunt van de belangstelling had gestaan. Truly praatte er niet meer over, wat erg ironisch was omdat het hem tegenwoordig niet meer kon schelen wat de mensen over hem zeiden en dachten. Hij liep zijn slaapkamer aan het eind van de hal binnen en stond in het maanlicht dat door de open latten van de houten jaloezieën naar binnen stroomde. Schaduwen en gedempte lichtstrepen raakten zijn gezicht en borstkas terwijl hij naar zijn achterzak reikte. Hij gooide zijn portefeuille op het dressoir, pakte zijn T-shirt met twee handen vast en trok het over zijn hoofd. Maar dat het verleden hem niet interesseerde betekende niet dat Meg eroverheen was. Ze had haar goede en slechte dagen. Sinds de dood van hun oma namen de slechte dagen toe, en dat was niet goed voor Travis.

Maanlicht en schaduw stroomden over de groene sprei en massief eiken spijlen van Micks bed. Hij liet het shirt bij zijn voeten vallen en liep de kamer door. Soms had hij het gevoel dat terugkeren naar Truly een vergissing was geweest. Het leek alsof hij stilstond en het hem niet lukte om vooruit te komen, en hij wist niet waarom hij zich zo voelde. Hij had een nieuw café gekocht en dacht erover om samen met zijn vriend Steve een helikopterservice op te zetten. Hij had geld en succes en hij en zijn familie hoorden in Truly thuis. Het was de enige familie die hij had. De enige familie die hij waarschijnlijk ooit zou hebben, maar soms... soms kon hij het gevoel niet van zich afschudden dat hij ergens op wachtte.

De matras deukte in toen hij op de rand ging zitten en zijn laarzen en sokken uittrok. Meg dacht dat hij alleen een aardige vrouw moest ontmoeten die een goede echtgenote voor hem zou zijn, maar hij kon zichzelf gewoon niet getrouwd voorstellen. Niet op dit moment. Hij had een paar fijne relaties in zijn leven gehad. Fijn tot het moment dat ze dat niet meer waren. Ze hadden allemaal niet langer dan een jaar of twee geduurd. Deels omdat hij zo vaak weg was, maar vooral omdat hij geen ring wilde kopen en niet naar het altaar wilde lopen.

Hij stond op en deed zijn spijkerbroek uit. Meg dacht dat hij bang was om te trouwen omdat het huwelijk van zijn ouders zo slecht was geweest, maar dat was niet zo. De waarheid was dat hij zich zijn ouders nauwelijks nog herinnerde. Alleen een paar vage herinneringen van familiepicknicks bij het meer en zijn ouders die op de bank tegen elkaar aan hingen. Zijn moeder die huilend aan de keukentafel zat en een oude zware telefoon die door het televisiescherm werd gegooid.Nee, het probleem was niet de herinneringen aan het slechte huwelijk van zijn ouders. Hij had gewoon nooit genoeg van een vrouw gehouden om de rest van zijn leven met haar door te willen brengen, en dat beschouwde hij helemaal niet als een probleem.

Hij trok de sprei weg en ging tussen de koele lakens liggen. Voor de tweede keer die avond dacht hij aan Maddie Dupree, en hij lachte in de duisternis. Ze was bijdehand, maar dat stond hem nooit tegen bij vrouwen. Hij hield van een vrouw die tegen een man opgewassen was. Die niet alleen gaf maar ook nam, en die geen man nodig had om voor haar te zorgen. Die niet afhankelijk of huilerig of krankzinnig was. Die een humeur had dat niet net zo veranderlijk was als het weer.

Mick draaide op zijn zij en keek naar de wekker op zijn nachtkastje. Hij had het alarm op tien uur gezet en was klaar voor zeven uur ongestoorde nachtrust.

Helaas kreeg hij die niet, want de volgende ochtend haalde het gerinkel van de telefoon hem uit een diepe slaap. Hij deed zijn ogen open en knipperde tegen de ochtendzon die over het bed stroomde. Hij keek naar het nummer van de beller en pakte de hoorn.

'Ik hoop voor je dat je bloedt,' zei hij terwijl hij de dekens van zijn naakte borstkas af duwde. 'Ik heb je gezegd dat je niet voor tien uur mag bellen als het geen noodgeval is.'

'Mama is op haar werk en ik moet vuurwerk hebben,' zei zijn neefje.

'Om halfnegen 's ochtends?' Hij ging rechtop zitten en haalde zijn hand door zijn haar. 'Is de oppas bij je?'

'Ja. Het is morgen 4 juli en ik heb geen vuurwerk.'

'En dat realiseer je je net?' Er zat meer achter het verhaal. Bij Travis zat er altijd meer achter. 'Waarom heeft je moeder geen vuurwerk voor je gekocht?' Er viel een lange stilte en Mick voegde eraan toe: 'Je kunt me net zo goed de waarheid vertellen, want ik ga het aan Meg vragen.'

'Ze zei dat ik niet zo'n grote mond moet hebben.'

Mick stond op en terwijl hij door de slaapkamer naar het dressoir liep, zonken zijn voeten weg in het dikke beige kleed. Hij was bijna bang om het te vragen. 'Hoezo?'

'Nou... ze had gehaktbrood gemaakt. Ze weet dat ik een hekel heb aan gehaktbrood.'

Dat kon hij het kind niet kwalijk nemen. De Hennessy-vrou- wen waren berucht om hun afgrijselijke gehaktbrood. Hij deed de tweede dressoirla open en spoorde hem aan. 'En?'

'Ik zei dat het smerig smaakte. Ik zei dat jij dat ook vond.'

Mick haalde een wit T-shirt uit de la en keek naar zijn weerspiegeling boven de ladekast. 'Heb je dat echt gezegd?'

'Uh-huh, en toen zei ze dat ik dit jaar geen vuurwerk krijg, maar dat is niet eerlijk want jij mag het wel zeggen.'

Dat was waar. Hij hing zijn shirt over zijn schouder en leunde voorover om in zijn bloeddoorlopen ogen te kijken. 'We hebben gepraat over wat ik kan zeggen en wat jij kunt zeggen.'

'Ik weet het, maar het glipte er gewoon uit.'

'Je moet letten op wat er uit je mond glipt.'

Travis zuchtte. 'Ik weet het. Ik heb gezegd dat het me speet, hoewel dat niet waar is. Net zoals jij zei dat ik tegen meisjes moet zeggen. Ook de stomme. Zelfs als ik gelijk heb en zij niet.'

Dat was niet helemaal wat hij had gezegd. 'Maar je hebt niet tegen Meg gezegd dat ik dat heb gezegd?' Hij trok een Levi's uit de la en voegde eraan toe: 'Toch?'

'Nee.'

Hij kon niet tegen zijn zus in gaan, maar tegelijkertijd zou de jongen niet gestraft mogen worden omdat hij de waarheid sprak. 'Ik kan geen vuurwerk voor je kopen als je moeder dat niet goedvindt, maar we kunnen kijken of we iets kunnen bedenken.'Een uur later legde Mick een zak vuurwerk achter de chauf- feursstoel van zijn truck. Hij had een klein gemengd pakket met sterretjes en kindervuurwerk bij de vuurwerkkraam op het parkeerterrein van Handyrnan IJzerwarenhandel gekocht. Hij had ze niet voor Travis gekocht. Hij had ze gekocht voor Louie Allegrezza's barbecue die ter ere van 4 juli werd gehouden. Als ze hem ernaar zouden vragen was dat zijn verhaal, maar hij betwijfelde of iemand hem zou geloven. Net als alle inwoners van de door vuurwerk geobsedeerde stad had hij een grote doos illegaal vuurwerk gekocht om over het meer te schieten. Volwassenen kochten alleen vuurwerk bij de vuurwerkkraam als ze kinderen hadden. Legaal vuurwerk leek toch een beetje op fietsen met zijwieltjes.

Louies zoon Pete Allegrezza en Travis waren vrienden, en een paar dagen geleden had Meg het goedgevonden dat Travis met Mick naar de barbecue zou gaan als hij zich gedroeg. De barbecue was morgen en Mick ging ervan uit dat Travis zich nog wel een dag langer kon beheersen. Mick deed het portier van zijn truck dicht en Travis en hij liepen over het parkeerterrein naar de ijzerwinkel. 'Als je je gedraagt, mag je misschien een sterretje vasthouden.'

'Man,' jammerde Travis, 'sterretjes zijn voor kleine kinderen.'

'Met jouw lijst van overtredingen heb je geluk als je niet voor donker in bed ligt.' Het zonlicht scheen op het korte zwarte haar van zijn neefje en op de schouders van zijn rode Spiderman- T-shirt. 'Je schijnt het de laatste tijd moeilijk te vinden om jezelf te beheersen.' Hij deed de deur open en zwaaide naar de eigenaar, die achter de balie stond. 'Je moeder is nog steeds behoorlijk boos op ons allebei, maar ik heb een plan.' Meg klaagde al een paar maanden over de lekkende afvoerpijp onder haar aanrecht. Als hij en Travis de zwanenhals repareerden, zodat ze niet steeds een pan water hoefde te legen, was ze misschien in een vergevingsgezinde bui. Maar met Meg wist je het nooit. Ze was niet altijd zo goed in vergeven.

De zolen van Travis' gympen sloften naast Micks laarzen toen ze door de loodgietersafdeling liepen. Het was stil in de winkel, op een stel na dat naar tuinslangen keek en mevrouwVaughn, zijn lerares van de eerste klas, die in een bak met deurkrukken rommelde. Hij was altijd verbaasd als hij zag dat La- verne Vaughn nog steeds leefde. Ze moest stokoud zijn.

Terwijl Mick een pvc-buis en plastic pakkingen pakte, greep zijn neefje een lijmpistool en mikte ermee op een vogelvoeder- plaats aan het eind van het gangpad alsof hij een .44 Magnum in zijn handen had.

'Dat hebben we niet nodig,' zei Mick tegen hem terwijl hij loodgieterstape pakte.

Travis schoot een paar keer en legde het lijmpistool terug op de plank. 'Ik ga naar de herten kijken,' zei hij, en hij verdween om de hoek van het gangpad. Handyman had een grote verzameling plastic dieren die mensen in hun tuinen konden neerzetten. Hoewel Mick niet snapte waarom je dat zou willen als ze ook in levenden lijve door de tuinen zwierven.

Hij stak de buis onder zijn arm en ging op zoek naar Travis, die de problemen nooit opzocht maar ze toch altijd leek te vinden, net als de meeste zevenjarige jongens. Hij liep door de winkel, keek in elk gangpad en stopte naast een uitstalling zwabbers.

Een glimlach van pure mannelijke waardering krulde zijn mondhoeken. Maddie Dupree stond in het midden van gangpad zes, met een neongele doos in haar handen. Haar bruine haar zat in een haarklem, zodat het leek alsof iemand een donkere plumeau in haar achterhoofd had gestoken. Zijn blik ging langs haar mooie profiel, haar hals en schouder, en stopte bij haar zwarte T-shirt. Gisteravond had hij haar niet goed kunnen bekijken. Vandaag, in de fluorescerende verlichting van Handyman IJzerwarenhandel, bleek ze een lopende, pratende, ademhalende centerfold te zijn. Als een playmate van de oude stempel vóór de eetstoornissen en siliconen. Hij voelde het verlangen diep vanbinnen groeien, en hij kende haar niet eens goed genoeg om iets te voelen. Hij wist niet of ze getrouwd of vrijgezel was, of ze een man in haar leven had en tien kinderen die thuis op haar wachtten. Blijkbaar maakte het niet uit, want hij werd als een magneet door haar aangetrokken.

'Het lijkt erop dat je een probleem met muizen hebt,' zei hij.

'Wat?' Haar hoofd schoot omhoog en haar ogen keken hem aan alsof hij haar had betrapt bij iets wat niet mocht. 'Godallemachtig.' Haar lippen gingen uit elkaar en ze haalde diep adem, waarbij zijn aandacht werd getrokken door de moedervlek in haar mondhoek. 'Je laat me schrikken.'

'Het spijt me,' zei hij, maar dat meende hij niet echt. Ze was mooi als ze een beetje buiten adem en uit haar evenwicht was. Hij wees met de pvc-buis naar de doos in haar handen. 'Heb je last van muizen?'

'Er liep vanochtend zelfs een muis over mijn voet toen ik koffiezette.' Ze trok haar neus op. 'Hij glipte onder de deur van de voorraadkast en verdween. Hij doet zich daar nu waarschijnlijk te goed aan mijn mueslirepen.'

'Maak je geen zorgen.' Mick lachte. 'Hij eet waarschijnlijk niet veel.'

'Ik wil dat hij helemaal niets eet. Behalve misschien vergif.' Ze richtte haar aandacht weer op de doos in haar hand. Fijne donkere haartjes kleefden aan de zijkant van haar nek en Mick dacht dat hij aardbeien rook.

Aan het eind van het gangpad kwam Travis de hoek om lopen en stopte vervolgens plotseling. Zijn mond hing een beetje open terwijl hij naar Maddie staarde. Mick kende het gevoel.

'Er staat hier dat er geurproblemen kunnen optreden als knaagdieren op ontoegankelijke plekken sterven. Ik wil echt niet op zoek moeten gaan naar stinkende dode muizen.' Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem op. 'Ik vraag me af of er iets beters is wat ik kan gebruiken.'

'Ik zou de lijm niet aanbevelen.' Hij wees naar een doos met hout dat met lijm was ingesmeerd. 'De muizen komen erop vast te zitten en piepen dan heel hard.' Daar was het weer. Aardbeien. Hij vroeg zich af of Handyman misschien geparfumeerde kolibrievoederplaatsen verkocht. 'Je zou een val kunnen gebruiken.'

'Echt? Is een val niet een beetje... gewelddadig?'

'Ze kunnen een muis in tweeën delen,' zei Travis terwijl hij naast Mick kwam staan. Hij schommelde op zijn voeten heen en weer en grinnikte. 'Soms springt hun hoofd eraf als ze bij de kaas proberen te komen.'

'Lieve hemel, kind.' Maddie fronste haar wenkbrauwen terwijl ze haar blik naar Travis liet zakken. 'Dat is gruwelijk.'

'Uh-huh.'

Mick stak de buis onder zijn arm en legde zijn vrije hand op Travis' hoofd. 'Deze gruwelijke jongen is mijn neefje, Travis Hennessy. Travis, zeg eens gedag tegen Maddie Dupree.'

Maddie stak haar hand uit en gaf Travis een hand. 'Fijn je te ontmoeten, Travis.'

'Ja, dat vind ik ook.'

'En bedankt dat je me hebt verteld over de vallen,' ging ze verder terwijl ze hem losliet. 'Ik hou dat in gedachten als ik over onthoofding beslis.'

Travis' glimlach werd breder en onthulde zijn ontbrekende voortand. 'Vorig jaar heb ik een heleboel muizen gedood,' schepte hij op, gebruikmakend van de speciale charme van een zevenjarige. 'Je mag me altijd bellen.'

Mick keek naar zijn neefje en hij wist het niet zeker, maar hij dacht dat Travis zijn magere borstkas opzette. 'De beste manier om muizen kwijt te raken is een kat nemen,' zei hij om Travis voor een afgang te behoeden.

Maddie schudde haar hoofd en haar bruine ogen, die warm en zacht waren, keken in de zijne. 'Ik kan niet met katten overweg.' Zijn blik gleed naar haar mond en hij vroeg zich opnieuw af hoe lang het geleden was dat hij zo'n mooie mond had gekust. 'Ik heb liever afgescheiden koppen in mijn keuken of verborgen kadavers die de lucht in huis verpesten.'

Ze praatte over afgescheiden koppen en stinkende kadavers en hij raakte opgewonden. Midden in Handyman Ijzerwaren- handel, alsof hij weer zestien was en zichzelf niet onder controle had. Hij had veel mooie vrouwen gehad en hij was geen kind meer. Hij had voorkomen dat Travis zichzelf in verlegenheid zou brengen, maar wie zou hém redden?

'We hebben loodgieterswerk te doen.' Hij hield het dichtingsmiddel omhoog en deed een stap naar achteren. 'Veel succes met de muizen.'

'Tot ziens.'

'Ja,' zei Travis, en hij volgde hem naar de kassa. 'Ze was aardig,' fluisterde hij. 'Ik vind de kleur van haar haren mooi.'

Mick grinnikte en zette de pvc-buis naast de kassa. Het kind was pas zeven, maar het was een Hennessy.