Het was zes uur en Mick droeg een Revo-zonnebril met zwart- metalen frame en blauwe glazen om zijn ogen te beschermen tegen de verzengende zon. Terwijl hij over het parkeerterrein van de school liep waren zijn ogen gericht op speler nummer twaalf, met het blauwe Hennessy's-T-shirt en de rode slaghelm. Hij was druk bezig geweest met zijn administratie en de bierbestelling bij de distributeur en had de eerste inning gemist.

'Kom op, Travis!' riep hij terwijl hij op de onderste rij van de tribune ging zitten. Hij zette zijn onderarmen op zijn dijbenen.

Travis liet de knuppel op zijn schouder rusten terwijl hij naar de thuisplaat liep. Hij deed een paar oefenzwaaien, zoals zijn coach hem had voorgedaan, terwijl de tegenstanders, Brooks Insurance, klaarstonden in het veld om de bal te vangen. Travis ging in de perfecte slagmanhouding staan, sloeg en miste finaal.

'Dat is niet erg, kerel,' riep Mick tegen hem.

'Je hebt hem de volgende keer, Travis,' riep Meg vanaf haar plek op de bovenste rij, naast haar vriendinnen en collega- honkbalmoeders.

Mick keek naar zijn zus en richtte zijn aandacht vervolgens weer op het sportveld. Het eten had gisteravond goed gesmaakt. Ze had steak en gebakken aardappelen gemaakt en was de vrolijke Meg geweest die de meeste mensen kenden. Maar hij had de hele tijd op een andere plek willen zijn. Hij wilde aan de andere kant van de stad zijn, in een huis aan het meer met een vrouw over wie hij niets wist. Met haar over muizen praten en zijn neus in haar hals begraven.

Er was iets bijzonders met Maddie Dupree. Iets naast haar mooie gezicht, haar opwindende lichaam en de geur van haar huid. Iets waardoor hij aan haar dacht als hij aan heel andere dingen moest denken. Iets waardoor hij afgeleid was als hij zijn administratie op fouten controleerde.

Travis ging weer in de houding staan en sloeg. Dit keer lukte het en kwam de bal tussen het tweede en derde honk terecht. Hij liet de knuppel vallen en rende naar het eerste honk, waarbij de helm op zijn hoofd beurtelings naar voren en naar achteren gleed. De bal stuiterde en rolde langs een veldspeler, die erachteraan ging. Toen hij bij het eerste honk was spoorde de coach Travis aan om door te gaan en het lukte hem om het derde honk te bereiken voordat de veldspeler de bal had opgepakt en hem een paar meter gooide. Travis ging er weer vandoor en maakte een fantastische schuiver naar de thuisplaat terwijl de veldspeler en de tweede honkman om de bal vochten.

Mick juichte en stak zijn duim op naar Travis. Hij was zo trots dat het leek alsof hij Travis' vader was in plaats van zijn oom. Op dit moment was hij de man in Travis' leven. Travis had zijn vader al vijf jaar niet gezien en Meg wist niet waar hij was, hoewel het waarschijnlijker was dat ze niet wilde weten waar die klaploper was. Mick had Gavin Black op Megs bruiloft voor het eerst ontmoet. Hij had hem met één blik als een loser afgeserveerd en hij had gelijk gekregen.

Travis klopte zijn broek af en gaf zijn helm aan de coach. Hij gaf zijn teamleden een high five en ging op de teambank zitten.

Hij keek naar Mick en grijnsde, met zijn ene ontbrekende tand als een zwarte schaduw in zijn kleine mond. Als Gavin Black op dit moment naast Mick had gestaan, had hij hem het hele schoolplein over geschopt. Hoe kon een man zijn zoon in de steek laten? Nadat hij hem twee jaar lang had opgevoed. En hoe had zijn zus met zo'n loser kunnen trouwen?

Mick legde zijn handen op zijn knieën toen de volgende slagman drie uit sloeg en Travis' team het veld in liep. Het was het beste voor Travis en Meg als ze een aardige, betrouwbare man zou vinden. Iemand die goed voor haar en Travis was. Iemand die stabiel was.

Hij hield van Travis en hij zou er altijd voor hem zijn. Net zoals hij er voor Meg was geweest toen ze kinderen waren. Maar het leek alsof ze meer van zijn tijd opeiste naarmate hij meer aandacht aan haar schonk. In een aantal opzichten was ze net hun oma geworden, en hij was twaalf jaar weggebleven om Loraine te ontlopen. Hij was bang dat als hij Meg haar gang liet gaan, ze te afhankelijk van hem zou worden. Dat wilde hij niet. Na een tumultueuze jeugd en een onzeker bestaan in oorlogsgebieden wilde hij rust en vrede. Nou ja, zoveel rust en vrede als mogelijk was voor een eigenaar van twee cafés.

Meg was het soort vrouw dat een man in haar leven nodig had, iemand om haar in evenwicht te houden, en dat kon hij niet zijn. Hij dacht aan Maddie en haar verzekering dat ze niet op zoek was naar een echtgenoot. Hij had die bewering eerder gehoord, maar van haar geloofde hij het. Hoewel hij niet wist wat ze voor werk deed, als ze iets deed, had ze duidelijk geen man nodig om haar te onderhouden.

Mick ging staan en liep naar de slagmankooi om Travis beter te kunnen zien. Hij stond in het veld met zijn handschoen omhoog, alsof hij verwachtte dat er een bal vanuit de hemel op het veld zou landen.

Hij was gisteren niet van plan geweest om Maddie te zoenen. Hij had haar Ernies visitekaartje en het muizenmotel gebracht, en hij was van plan geweest om meteen weer weg te gaan. Maar op het moment dat ze de deur opendeed waren al zijn plannen verdwenen. De zwarte jurk had haar sexy rondingen benadrukt en het enige waaraan hij had kunnen denken was hem losknopen. Aan de strik trekken en haar als een verjaardagscadeautje uitpakken, om haar daarna overal aan te raken en te proeven.

Hij pakte het gaas met zijn handen vast. Gisteren was de timing slecht geweest, maar er was geen enkele twijfel dat hij Maddie weer zou zoenen.

'Hallo, Mick.'

Hij keek over zijn schouder en zag dat Jewel Finley naar hem toe liep. Jewel was een van de vriendinnen van zijn moeder geweest. Ze had een afschuwelijke tweeling, Scoot en Wes, en een jammerende huilebalk met de naam Belinda, die door iedereen Boe werd genoemd. Als kind had Mick Boe een keer met een plastic bal geraakt en daar had ze zo hysterisch op gereageerd dat het leek of ze dodelijk gewond was. Volgens Meg was Belinda geen huilebalk meer, maar de tweeling was nog net zo afschuwelijk als vroeger.

'Dag mevrouw Finley. Speelt er vanavond een kleinkind van u?'

Jewel wees naar de bank. 'Frankie, de zoon van mijn dochter. Hij speelt voor Brooks Insurance.'

O. De jongen die als een meisje gooide. Dat had hij kunnen weten.

'Waar houden Scoot en Wes zich tegenwoordig mee bezig?' vroeg hij om beleefd te zijn, maar zonder dat het hem iets kon schelen.

'Nou, nadat hun viskwekerij op de fles ging hebben ze allebei hun groot rijbewijs gehaald en nu rijden ze op grote wagens voor een verhuisbedrijf.'

Hij richtte zijn aandacht op het veld en op Travis, die zijn handschoen in de lucht gooide en hem weer opving. 'Voor welk

bedrijf?' Als hij nog eens ging verhuizen, wilde hij weten wie hij niét moest bellen.

'York Transfer and Storage. Maar ze hebben genoeg van de lange dagen die ze maken. Zodra ze voldoende geld hebben gespaard, willen ze in onroerend goed gaan. Goedkoop kopen, opknappen en verkopen. Net als dat programma op de televisie.'

Mick vermoedde dat de tweeling binnen een jaar failliet zou zijn. Het was een understatement om te zeggen dat ze niet tot de slimsten behoorden.

'Daar is veel geld mee te verdienen.'

'Uh-huh.' Hij moest met Travis praten over zijn gebrek aan aandacht voor het spel.

'Wel vijftigduizend per maand, zegt Scooter.'

'Uh-huh.' Verdorie. Nu had Travis zich helemaal omgedraaid om naar de auto's te kijken die door de straat reden.

'Heb je al met die schrijfster gepraat?'

Hij kon waarschijnlijk beter niet tegen Travis schreeuwen dat hij zich op de wedstrijd moest concentreren, maar hij wilde het wel. 'Welke schrijfster?'

'De vrouw die een boek schrijft over je ouders en die serveerster, Alice Jones.'