's Avonds stond Mick bij Maddie voor de deur met zijden stropdassen in één hand en een speelgoedmuis in de andere. Terwijl hij Maddies polsen vastbond, sloeg Snowball de muis door de kamer, waarna ze de regels schandelijk overtrad en op Maddies bureaustoel in slaap viel. De regels negeren werd een slechte gewoonte van Snowball. Net als Mick Hennessy een gewoonte van Maddie begon te worden. Een gewoonte waarmee ze uiteindelijk zou moeten breken, maar er was een probleem. Maddie vond het fijn om tijd met hem door te brengen, in bed en erbuiten, en daardoor ontstond een ander probleem. Ze kreeg niet veel werk gedaan. Ze had haar aantekeningen en tijdschema niet afgemaakt, en dat moest ze echt doen voordat ze aan het tweede hoofdstuk zou beginnen. Ze moest zich er bewust van zijn waarom ze in Truly was en aan het werk gaan, en niet meer alles laten vallen om een paar fijne uren met Mick door te brengen. Toen hij haar de volgende avond echter belde en vroeg om na sluitingstijd naar Mort's te komen, bedacht ze zich geen moment. Om halfeen klopte ze op de achterdeur, slechts gekleed in een rode regenjas, pumps met hakken van tien centimeter en een van Micks blauwe stropdassen tussen haar blote borsten.

'Mooie das,' zei Mick toen hij haar jas opendeed.

'Ik wilde hem terugbrengen.'

Hij legde zijn handen rond haar naakte middel en trok haar tegen zich aan. 'Je hebt iets speciaals, Maddie,' zei hij terwijl hij in haar ogen keek. 'Het is meer dan de manier waarop je vrijt. Iets wat ervoor zorgt dat ik aan je denk als ik drankjes inschenk of kijk hoe Travis uit gooit bij honkbal.'

Ze sloeg haar armen rond zijn nek en haar tepels wreven tegen zijn poloshirt. Ze voelde hem tegen haar bekken en wist dat hij enorm groot en hard was. Dit was het moment waarop ze hem moest vertellen dat ze ook aan hem dacht, maar ze kon het niet. Niet omdat het niet zo was, want dat was het wel, maar het was beter om hun verhouding zakelijk te houden tot hij naar de volgende vrouw ging.

In plaats van iets te zeggen trok ze zijn hoofd naar zich toe en ging met haar hand naar zijn gulp. Wat was begonnen als een onenightstand was uitgegroeid tot meer nachten. Hij wilde haar vaker zien, zij wilde hem vaker zien, maar het was geen liefde. Ze hield niet van Mick, maar ze mocht hem heel graag. Vooral toen hij haar op zijn bar legde en haar tussen de flessen alcohol naar een hoogtepunt bracht waarvan haar tenen in haar pumps omkrulden, terwijl ze in de spiegel achter de bar zag hoe zijn slanke lichaam boven haar bewoog terwijl hij in haar stootte.

Het was seks. Pure seks. Ironisch genoeg het soort relatie waarnaar ze jarenlang op zoek was geweest. Niets meer, en als ze dat feit ooit zou vergeten, hoefde ze er alleen maar aan te denken dat ze zijn lichaam heel intiem kende, maar niet eens zijn telefoonnummer wist of het huis had gezien waarin hij woonde. Mick mocht zeggen dat ze iets speciaals had, maar wat dat iets ook was, het was niet genoeg om haar in zijn leven te willen hebben.

De dag van de afspraak bij de dierenarts pakte Maddie Snowball op en reed met haar naar de stad. Augustus was de warmste maand van de zomer en volgens het weerbericht zou het vandaag zinderend heet worden.

Maddie zat in de onderzoeksruimte en keek toe hoe dierenarts John Tannase Snowball onderzocht. John was een lange man met harde spieren onder zijn doktersjas en een Tom Sel- leck-snor. Zijn stem was zo diep dat het leek alsof hij uit zijn tenen kwam. Hij keek voorzichtig in Snowballs oren en stelde vast dat Snowball inderdaad een meisje was. Hij nam haar temperatuur en constateerde dat ze gezond was.

'Haar heterochromie lijkt haar zicht niet aan te tasten.' Hij krabde tussen haar oren en benoemde haar andere genetische defect. 'En haar malocclusie is niet zo erg dat het invloed zal hebben op haar eten.'

Maddie begreep wat hij had bedoeld met heterochromie, maar malocclusie?

'Je kat heeft een overbeet.'

Maddie had nooit gehoord dat een kat een overbeet kon hebben en geloofde het niet helemaal tot hij Snowballs kopje achterover hield en het haar liet zien. Om de een of andere vreemde reden zorgde deze orale aandoening ervoor dat Maddie min of meer om Snowball begon te geven.

'Ze heeft vooruitstekende tanden,' zei Maddie verbaasd. Ze maakte een vervolgafspraak om Snowball te laten steriliseren zodat ze niet meer katten met grote koppen en een overbeet kon produceren, en daarna reed ze met haar naar de supermarkt.

'Gedraag je,' waarschuwde ze haar toen ze het parkeerterrein van de D-Lite-supermarkt op reed.

Miauw.

'Als je je gedraagt koop ik misschien wat Purina-kattensnoep- jes voor je.' Ze kreunde toen ze uit de auto stapte en het portier dichtgooide. Had ze net gezegd dat ze kattensnoepjes zou kopen? Ze schaamde zich dood. Terwijl ze over het parkeerterrein liep, vroeg ze zich af of ze was voorbestemd om een van die vrouwen te worden die hun katten verafgoodden en saaie kat- tenverhalen vertelden aan mensen die het niets kon schelen.

In de supermarkt legde ze kipfilets, sla en cola light in haar winkelwagen. Ze kon geen Purina-kattensnoepjes vinden, dus nam ze Whiskas, en daarna duwde ze de winkelwagen naar kassa vijf. Een caissière met de naam Francine scande de Whiskas terwijl Maddie in haar tas zocht.

'Hoe oud is je kat?'

Maddie keek naar Francines langwerpige gezicht, dat werd omringd door jarentachtig-Flashdance-haar.

'Ik weet het niet zeker. Ze stond op een dag op mijn veranda en wilde niet meer weg. Ik denk dat ze uit inteelt is voortgekomen.'

'Ja. Dat gebeurt hier vaak.'

Francines ogen puilden een beetje uit en Maddie vroeg zich af of ze het over haar kat of zichzelf had.

'Ik heb gehoord dat er een tweede verdachte in je boek voorkomt,' zei Francine terwijl ze de kipfilets scande.

'Sorry?'

'Ik heb gehoord dat je een tweede verdachte hebt gevonden. Dat het misschien niet Rose was die Loch en de serveerster en zichzelf heeft doodgeschoten. Dat er misschien iemand binnen is gekomen die ze alle drie heeft vermoord.'

'Ik weet niet waar je dat hebt gehoord, maar laat me je verzekeren dat het niet waar is. Er is geen andere verdachte. Rose heeft Loch en Alice jones doodgeschoten en gebruikte het pistool toen voor zichzelf.'

'O.' Francine keek een beetje teleurgesteld, maar dat kon ook komen door haar uitpuilende ogen. 'Dus dan gaat de sheriff ook niet het onderzoek heropenen en Cold Case bellen?'

'Nee. Er is geen tweede verdachte. Geen Cold Case, geen filmdeal, en Colin Farrell. komt ook niet naar de stad.'

'Ik hoorde dat het Brad Pitt was.' Ze scande het laatste artikel en drukte op TOTAAL.

'Mijn god.' Maddie gaf haar gepast geld en pakte haar boodschappen. 'Brad Pitt,' schimpte ze terwijl ze de tassen op de achterbank zette.

Thuis gaf ze Snowball vis en maakte ze een lunch voor zichzelf. Ze werkte aan het tijdschema voor het boek, waarvoor ze de gebeurtenissen van minuut tot minuut opschreef. Toen het klaar was hing ze het schema op de muur achter haar computerscherm.

Om tien uur 's avonds belde Mick om te vragen of ze naar Mort's kwam. Haar eerste impuls was ja zeggen. Het was vrijdagavond en ze had zin om uit te gaan, maar iets hield haar tegen. En dat iets had alles te maken met de manier waarop haar maag samentrok op het moment dat ze zijn stem hoorde.

'Ik voel me niet lekker,' loog ze. Ze moest wat tijd en afstand tussen hen zien te krijgen. Een beetje ademruimte. Een pauze inlassen in iets waarvan ze bang was dat het meer begon te worden dan wat vrijblijvende seks. In elk geval voor haar.

Op de achtergrond hoorde ze het gedempte geluid van de jukebox, die een wedstrijd hield met een paar dozijn luide stemmen. 'Kan ik iets voor je doen?'

'Nee, ik ga zo naar bed.'

'Ik kan straks langskomen om te kijken hoe het met je gaat. We hoeven niets te doen. Ik kan je gewoon wat soep of aspirine brengen.'

Dat zou fijn zijn. 'Nee, bedankt, liever niet.'

'Ik bel je morgen om een uur of twaalf om te horen hoe het met je gaat,' zei hij, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan legde hij zijn zes meter lange Regal aan bij haar steiger, gekleed in een wit Cerveza Padfico-T-shirt en een marineblauwe zwembroek die laag op zijn heupen hing.

'Hoe voel je je?' vroeg hij terwijl hij door de openslaande deuren haar huis binnenliep.

Hij deed zijn zonnebril af en ze keek omhoog in zijn knappe gezicht.

'Hoe bedoel je?'

'Je was gisteravond ziek.'

'O.' Dat was ze vergeten. 'Het was niets. Het is over.'

'Mooi.' Hij trok haar naar zich toe en kuste haar haarlijn. 'Trek je zwemkleren aan en ga met me mee.'

Ze vroeg niet waar ze naartoe gingen of hoe lang ze weg zouden blijven. Zolang ze bij Mick was kon het haar niet schelen. Ze trok haar badpak aan en bond een blauwe omslagdoek met rode zeepaardjes rond haar heupen.

'Heb je nog steeds niet genoeg van me?' vroeg ze aan hem terwijl ze naar zijn geel met witte boot liepen.

Hij fronste zijn voorhoofd en keek alsof de gedachte nog niet bij hem was opgekomen. 'Nee. Nog niet.'

Mick nam haar mee voor een bezichtiging van het meer en een paar spectaculaire huizen die vanaf de weg niet zichtbaar waren. Hij gaf Maddie een cola light uit de koelbox en pakte een fles water voor zichzelf.

De meedogenloze zon die aan de wolkeloze augustushemel stond verwarmde Maddies huid. Een tijd lang was dat heerlijk, maar na een uur gleden er zweetdruppels langs haar nek en tussen haar borsten. Maddie haatte zweet. Het was een van de redenen waarom ze niet sportte. En ook omdat ze niet geloofde in 'wie mooi wil zijn moet pijn lijden'. Ze geloofde in 'geen pijn is beter'.

Mick liet in Angel Cove het anker zakken en trok zijn witte T-shirt uit. 'Voordat de Allegrezza-jongens dit gebied begonnen te ontwikkelen, kwamen we hier elke zomer om te zwemmen. Mijn moeder bracht ons hiernaartoe, en later reed Meg of ik.' Hij stond midden in de boot en keek naar de zanderige kustlijn, die nu was bezaaid met grote huizen en havens gevuld met boten en jetski's. 'Ik herinner me veel bikini's en babyolie. En zand in mijn zwembroek en een zwaar vervellende neus.' Hij schopte zijn slippers uit en liep naar de achterkant van de boot. 'Het was een geweldige tijd.'

Maddie liet de omslagdoek van haar heupen glijden, liep achter hem aan en ging naast hem op het zwemplatform staan. 'Zand in je zwembroek klinkt niet als een geweldige tijd.'

Hij lachte. 'Nee, maar als Vicky Baley in een bikini met touwtjes het water uit kwam, met haar fantastische borsten die...'

Maddie gaf hem een duw; terwijl hij wankelde greep hij haar pols en ze vielen samen in het water. Hij kwam boven met een luid 'Whaaa, dat is koud', terwijl Maddie hijgend opdook. Het ijskoude water benam haar de adem en ze greep de ladder die aan de boot hing.

Mick glimlachte terwijl hij langzaam naar haar toe zwom.

Ze veegde haar natte haar uit haar ogen. 'Wat is er zo grappig?'

'Jij, dat je jaloers bent op Vicky Baley.'

'Ik ben niet jaloers.'

'Uh-huh.' Hij pakte de hoek van het zwemplatform en zei: 'Haar borsten waren niet zo mooi als die van jou.'

'Goh, dank je.'

Druppels water liepen vanuit het haar dat op zijn voorhoofd plakte over zijn wangen. 'Je hebt geen reden om jaloers te zijn. Je hebt een prachtig lichaam.'

'Dat hoef je niet te zeggen. Mijn borsten zijn niet...'

Hij legde een vinger op haar lippen. 'Doe dat niet. Beschouw wat ik zeg niet als een poging om je in bed te krijgen. Dat is namelijk niet zo. Ik ben al met je naar bed geweest en je bent fantastisch.' Hij legde zijn vrije hand achter haar hoofd en gaf haar een zoen die helemaal hete monden en koele lippen, druppels water en zacht glijdende tongen was.

Als hij haar zo kuste voelde ze zich fantastisch.

'Ik heb je gisteravond gemist,' zei hij toen hij haar losliet. 'Ik wilde dat ik vanavond niet hoefde te werken, maar ik moet.'

Ze likte zijn smaak van haar lippen en slikte. 'Ik begrijp het.''Dat weet ik. En daarom geef ik zoveel om je.' Hij glimlachte naar haar, met een simpele beweging van zijn mond die allesbehalve simpel voelde en ogen waarin ze leek te verdrinken. Ze voelde het trekken in haar maag en het maakte haar ademloos en ze wist dat ze in de problemen zat. Grote problemen. Ze dook onder water en kwam weer boven met haar hoofd achterover en haar haren uit haar gezicht. 'We werken allebei op lastige uren,' zei ze terwijl ze de ladder op klom. Ze stond achter in de boot en kneep het water uit haar haren. 'Maar het werkt voor ons omdat we avondmensen zijn en kunnen uitslapen.'

'En omdat je me wilt.' Hij klom uit het water.

Ze keek vanuit haar ooghoeken naar zijn harde borstspieren en de streep nat, donker haar op zijn buik die achter de band van zijn zwembroek verdween. 'Dat is zo.'

'En de hemel weet dat ik jou wil.' Hij trok het anker op en stopte het in een zijcompartiment. Daarna liep hij naar de ka- piteinsstoel en keek naar haar terwijl ze de omslagdoek rond haar heupen bond.

'Wat is er?'

Hij schudde zijn hoofd en startte de motor. De boot schommelde en Maddie ging op de passagiersstoel zitten. Micks blik bleef nog even op haar rusten voordat hij eindelijk wegkeek en de gashendel naar voren duwde.

Maddie hield haar haar met een hand vast terwijl ze over het meer schoten. Een gesprek was onmogelijk, maar ze wist toch niet wat ze moest zeggen. Micks gedrag was een beetje vreemd. Ze wist hoe ze de meeste van zijn gezichtsuitdrukkingen moest interpreteren. Ze wist hoe hij eruitzag als hij boos was, als hij haar plaagde en charmant was, en ze wist heel goed hoe hij eruitzag als hij seks wilde. Nu was hij vreemd stil, alsof hij ergens over nadacht, en hij zei niet veel tot ze twintig minuten later op haar aanlegsteiger stonden.

'Als ik vanavond niet moest werken, was ik hier gebleven om met je te spelen,' zei hij.

'Je kunt later terugkomen.'Hij ging met zijn gezicht naar haar toe op een van de Adiron- ligstoelen zitten en trok de omslagdoek van haar heupen. 'Of je kunt vanavond naar mij toe komen als ik klaar ben met mijn werk.' Hij legde zijn handen op de achterkant van haar dijbenen en trok haar tussen zijn knieën.

'Naar Mort's?'

Hij schudde zijn hoofd en knabbelde aan de zijkant van haar been. 'Stop wat spullen in een tas en kom naar mijn huis. Ik weet dat je het fijn vindt dat ik er 's ochtends niet meer ben, maar ik denk dat we voorbij het punt zijn dat we net doen alsof dit alleen seks is. Vind je niet?'

Was dat zo? Het kon niet meer zijn. Het kon nooit meer worden. Ze deed haar ogen dicht en woelde met haar vingers door zijn haren. 'Ja.'

Hij beet zacht in haar dijbeen. 'Ik moet je waarschijnlijk ophalen, zodat je niet midden in de nacht hoeft te rijden.'

Dit was verkeerd. Heel erg verkeerd, maar het voelde goed. Erg goed. 'Ik kan rijden.'

'Dat weet ik, maar ik haal je op.'

Achter Maddie klonk een kinderstem: 'Wat ben je aan het doen?'

Mick keek op en bevroor. Travis. Hij liet zijn handen zakken en stond op. 'Hé, kerel. Hoe is het ermee?'

'Goed. Wat was je aan het doen?'

Maddie draaide zich om en zag Micks neefje boven aan de trap staan.

'Ik hielp Maddie net met haar badpak.'

'Met je mond?'

Maddie lachte achter haar hand.

'Nou, eh...' Mick zweeg en keek naar Maddie. Het was de eerste keer dat ze hem zenuwachtig zag. 'Maddie had een losse draad aan haar badpak,' ging hij verder terwijl hij een vaag gebaar naar haar dijbeen maakte, 'en die moest ik er voor haar afbijten.'

'O.'

'Wat doe jij hier?' vroeg Mick.

'Mama heeft me gebracht om met Pete te spelen.'Mick keek naar de veranda van de buren. 'Is je moeder nog steeds bij de Allegrezza's?'

Travis schudde zijn hoofd. 'Ze is weg.' Hij keek van zijn oom naar Maddie. 'Heb je nog meer dode muizen gevonden?'

'Vandaag niet. Maar ik heb nu een kat en over een paar maanden is ze oud genoeg om ze voor me te vangen.'

'Heb je een kat?'

'Ja. Ze heet Snowball. Ze heeft een blauw en een groen oog en een overbeet.'

Mick keek naar haar. 'Echt?'

'Ik zal het jullie laten zien.'

'Wat is een overbeet?' vroeg Travis terwijl ze met zijn drieën het huis in liepen.

Mick was net een halfuur thuis toen zijn zus op de deur klopte en gelijk naar binnen liep.

'Travis heeft me verteld dat je Maddie Duprees billen kuste,' zei ze terwijl ze de keuken in liep, waar Mick een boterham smeerde.

Hij keek op. 'Hallo, Meg.'

'Is dat waar?'

'Ik kuste haar billen niet. Ik beet in haar dijbeen.'

'Waarom was je daar? Travis zag je boot bij de steiger. Wat is er tussen jullie?'

'Ik mag haar graag.' Hij sneed de boterham met ham in twee- en en legde hem op een kartonnen bordje. 'Het is niet belangrijk.'

'Ze schrijft een boek over papa en mama.' Ze pakte zijn pols om zijn aandacht te krijgen. 'Ze gaat nare dingen over ons schrijven.'

'Ze zegt dat ze niet van plan is om nare dingen over ons te schrijven.'

'Onzin. Ze graaft het vuil op om geld te verdienen aan onze pijn en ons verdriet.'Hij keek in de diepgroene ogen van zijn zus. 'Ik ben niet van plan om net als jij in het verleden te blijven hangen, Meg.'

'Nee.' Ze liet zijn pols los. 'Jij kiest er gewoon voor om er niet aan te denken, alsof het niet is gebeurd.'

Hij pakte de halve boterham op en nam een hap. 'Ik weet wat er is gebeurd, maar ik beleef het niet elke dag, zoals jij.'

'Ik beleef het niet elke dag.'

Hij slikte en nam een slok uit zijn flesje bier. 'Misschien niet elke dag, maar elke keer als ik denk dat je eindelijk je leven weer oppikt, gebeurt er iets en is het weer net alsof je tien jaar bent.' Hij nam nog een hap. 'Ik leef mijn leven in het heden, Meg.'

'Denk je dat ik niet wil dat je leeft? Natuurlijk wil ik dat. Ik wil dat je iemand ontmoet, dat weet je, maar niet haar.'

'Jij hebt met haar gepraat.' Het gesprek begon hem te vervelen. Hij mocht Maddie graag. Hij mocht alles aan haar en hij wilde haar blijven zien.

'Alleen omdat ik wilde dat ze wist dat mama niet gestoord was.'

Hij nam nog een slok en zette het flesje op het aanrecht. 'Mama was wel gestoord.'

'Nee.' Ze schudde haar hoofd en pakte zijn schouders beet om hem naar zich toe te draaien. 'Dat mag je niet zeggen.'

'Waarom heeft ze anders twee mensen vermoord en daarna zelfmoord gepleegd? Waarom heeft ze anders haar twee kinderen als wees achtergelaten?'

'Dat wilde ze niet.'

'Dat zeg jij, maar waarom laadde ze het pistool als ze hen alleen bang wilde maken?'

Meg liet haar hand vallen. 'Ik weet het niet.'

Hij legde zijn boterham terug op het bord en sloeg zijn armen over elkaar. 'Vraag je je ooit af of ze aan ons heeft gedacht?'

'Dat deed ze.'

'Waarom, Meg? Waarom was het vermoorden van papa en daarna zichzelf belangrijker dan haar kinderen?'Meg keek weg. 'Ze hield van ons, Mick. Je herinnert je de goede dingen niet. Alleen de slechte. Ze hield van ons en ze hield ook van papa.'

Hij was niet degene met het defecte geheugen. Hij herinnerde zich de goede én de slechte dingen. 'Ik heb nooit gezegd dat ze niet van ons hield. Maar niet genoeg, denk ik. Je kunt het nog negenentwintig jaar voor haar opnemen, maar ik zal nooit begrijpen waarom ze geen andere mogelijkheid zag dan papa vermoorden en daarna zelfmoord plegen.'

Ze keek naar haar voeten en fluisterde: 'Ik wilde niet dat je het wist, maar...' Ze keek weer naar hem. 'Papa wilde bij ons weg.'

'Wat?'

'Papa wilde bij ons weg voor de serveerster.' Ze slikte hard, alsof de woorden in haar keel bleven steken. 'Ik hoorde mama er met een van haar vriendinnen aan de telefoon over praten.' Ze lachte bitter. 'Waarschijnlijk een van de weinige vriendinnen met wie papa niet naar bed was geweest.'

Zijn vader was van plan geweest om bij zijn moeder weg te gaan. Hij wist dat hij iets moest voelen, boosheid en woede misschien, maar dat was niet zo.

'Ze had al zoveel van hem gepikt,' ging Meg verder. 'De vernedering dat de hele stad alles wist over zijn verhoudingen. Jaar na jaar.' Meg schudde haar hoofd. 'Hij ging bij haar weg voor een vierentwintigjarige serveerster en dat kon ze niet verdragen. Dat mocht hij haar niet aandoen.'

Hij keek naar zijn zus, met haar mooie ogen en zwarte haren. Dezelfde zus die hem net zo had beschermd als hij haar had beschermd. Zoveel mogelijk. 'Dat wist je al die jaren en je hebt het me nooit verteld?'

'Je had het niet begrepen.''Wat valt eraan te begrijpen? Ik begrijp dat ze hem liever vermoordde dan dat hij van haar scheidde. Ik begrijp dat ze ziek was.' 'Ze was niet ziek! Ze hadden haar te ver gedreven. Ze hield van hein.'

'Dat is geen liefde, Meg.' Hij pakte zijn bord en bier en liep de keuken uit.

'Alsof jij dat weet.'

Hij stond stil, draaide zich om en keek vanuit de kleine eetkamer naar haar.

'Heb je ooit van iemand gehouden, Mick? Heb je ooit zoveel van iemand gehouden dat je een knoop in je maag kreeg bij de gedachte dat je haar zou verliezen?'

Hij dacht aan Maddie. Aan haar glimlach en haar droge humor en het katje met de overbeet dat ze in haar huis had opgenomen hoewel ze net deed alsof ze een hekel aan katten had. 'Ik weet het niet zeker, maar er is één ding dat ik wel zeker weet. Als ik ooit zo van een vrouw zou houden, zou ik haar geen pijn doen, en ik zou de kinderen die ik met haar had al helemaal geen pijn doen. Misschien weet ik niet veel over de liefde, maar dat weet ik wei.'

'Mick.' Meg liep met haar handpalmen naar boven gedraaid naar hem toe. 'Het spijt me. Dat had ik niet moeten zeggen.'

Hij zette zijn bord op de tafel. 'Het is oké.'

'Ik wil het beste voor je. Ik wil dat je trouwt en een gezin sticht omdat ik weet dat je een goede echtgenoot en vader zult zijn. Dat weet ik omdat ik weet hoeveel je van mij en van Travis houdt.'

Ze sloeg haar armen rond zijn middel en liet haar wang tegen zijn schouder rusten. 'Maar zelfs al vind je nooit iemand, je zult mij altijd hebben.'

Mick haalde diep adem, hij had ineens het gevoel dat hij stikte.