Meg ging met haar vingers naar haar slapen en duwde ertegen, zoals ze als kind had gedaan. 'Ze mag hier niet mee wegkomen.' De uiteinden van haar roze badjas fladderden rond haar enkels terwijl ze door de kleine keuken ijsbeerde. Het was negen uur en gelukkig haar vrije dag. Travis logeerde bij Pete en was in zalige onwetendheid over de opschudding in zijn huis.

'Ze zou hier niet mogen wonen,' zei Meg. 'Onze levens waren fantastisch tot zij hiernaartoe kwam. Ze is net haar moeder. Ze is naar deze stad komen om onze levens te verwoesten.'

Nadat Mick bij Maddie was vertrokken, was hij naar zijn werk gereden en had hij geprobeerd om de boosheid en chaos in zijn ziel te negeren. Na sluitingstijd bleef hij in het café om aan zijn administratie te werken. Hij bekeek bankafschriften en schreef looncheques uit, controleerde de inventaris en maakte een bestellijst, en toen het acht uur was reed hij naar zijn zus.

'Iemand moet er iets aan doen.'

Mick zette zijn koffie op de oude eiken tafel waaraan hij als kind al had gegeten en ging op een stoel zitten. 'Beloof me dat je niets doet.'

Ze bleef staan en keek naar hem. 'Zoals wat? Wat zou ik moeten doen?'

'Beloof me dat je bij haar uit de buurt blijft.'

'Wat denk je dat ik ga doen?'

Hij keek haar alleen aan en ze leek voor zijn ogen leeg te lopen.

'Ik ben niet als mama. Ik ga haar niets aandoen.'

Nee, alleen zichzelf. 'Beloof het me,' zei hij.

'Goed. Als jij je daardoor beter voelt. Ik beloof dat ik haar huis niet in brand zal steken.' Ze lachte en ging op de stoel tegenover hem zitten.

'Dat is niet grappig, Meg.'

'Misschien niet, maar er is die nacht niemand gewond geraakt, Mick.'

Alleen omdat hij de nacht dat ze brand had gesticht op tijd was geweest om haar uit de boerderij te halen. Ze had altijd beweerd dat ze geen zelfmoord wilde plegen. Hij wist nog steeds niet of hij haar moest geloven.

'Ik ben niet krankzinnig.'

'Ik weet het,' zei hij automatisch.

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, dat is niet waar. Soms kijk je naar me en dan denk ik dat je mama ziet.'

Dat was zo dicht bij de waarheid dat hij niet eens de moeite nam het te ontkennen. 'Ik denk alleen dat je emoties soms met je op de loop gaan.'

'Dat denk je misschien, maar er is een groot verschil tussen iemand die emotioneel is en daardoor schreeuwt en tekeergaat en iemand die een pistool pakt en zichzelf en anderen doodschiet.'

Hij bedacht dat het een behoorlijk understatement was om haar uitbarstingen als 'emotioneel' te betitelen, maar hij wilde haar niet tegenspreken. Hij stond op en liep naar de gootsteen. 'Ik ben moe en ik ga naar huis,' zei hij terwijl hij zijn koffie in de wasbak goot.

'Probeer wat te slapen,' zei zijn zus.

Hij pakte zijn sleutels van de keukentafel en Meg stond op om hem te omhelzen. 'Ik ben blij dat je naar me toe bent gekomen om het te vertellen.'

Hij had Meg niet alles verteld. Hij had niet verteld dat hij met Maddie naar bed was geweest en dat hij verliefd op haar was. 'Zeg tegen Travis dat ik morgen langskom en hem meeneem om te vissen.'

'Dat zal hij leuk vinden.' Ze liep met hem mee naar de deur. 'Je hebt het de laatste tijd zo druk met je werk dat je niet veel tijd voor Travis hebt gehad.'

Hij had het druk gehad, maar voornamelijk met het versieren van Maddie Dupree. Nee. Maddie Jones.

'Neem een douche,' riep ze hem na toen hij naar zijn truck liep. 'Je ziet er vreselijk uit.'

Wat logisch was, omdat hij zich ook vreselijk voelde. Hij sprong in zijn truck en tien minuten later stond hij in zijn slaapkamer en vroeg zich af hoe zijn leven in zo'n hel had kunnen veranderen.

Hij trok zijn shirt over zijn hoofd en kreeg Maddies geur in zijn neus. Gisteravond had ze naar kokosnoot en citroen geroken en vanochtend was het de eerste keer sinds hij haar had ontmoet dat hij zijn gezicht niet in haar keel wilde begraven. Nee, hij wilde haar keel dichtknijpen.

Hij gooide het shirt in de wasmand in zijn inloopkast en trok zijn schoenen uit. Toen hij zich gisteravond in haar keuken realiseerde wie ze was, was dat besef aangekomen als een mokerslag tegen zijn hoofd. En alsof dat niet voldoende voor haar was geweest, had ze die verdomde foto van haar moeder laten zien, wat hem met een ronde trap in zijn ingewanden had uitgeschakeld. Ze had hem buiten westen geslagen en hij was neergegaan voor de laatste gong.

Hij trok zijn schoenen en kieren uit. Hij was een idioot. Voor het eerst in zijn leven was hij helemaal voor een vrouw gevallen. Zo erg dat het vanbinnen aan hem vrat: als zuur. Alleen was ze iemand anders dan ze hem had laten geloven. Ze was Mad- die Jones. Dochter van de laatste minnares van zijn vader. Het maakte niet uit dat ze Loch niet zag als ze naar hem keek of dat ze helemaal niet op haar moeder leek. Het maakte niet uit dat ze tegen hem had gelogen, maar het maakte uit dat hij wist wie ze in werkelijkheid was. Hij had het grootste deel van zijn leven gevochten om zich van zijn verleden te bevrijden, om vervolgens te vallen voor een vrouw die diep in dat leven verstrikt was.

Mick liep naar de badkamer en zette de douche aan. Blijkbaar leek hij meer op Loch dan hij had gedacht en dat maakte hem woedend. Bijna vanaf het begin had hij geweten dat er iets met Maddie was. Iets wat hem aantrok. Hij had niet geweten wat het was en zou het nooit hebben geraden. Nu begreep hij het, en dat zat als een gloeiend stuk lood in zijn binnenste. Hij begreep dat het dezelfde fascinatie moest zijn die zijn vader voor Maddies moeder had gevoeld. Dezelfde aantrekkingskracht, waardoor hij haar wilde zien glimlachen, haar wilde zien lachen en wilde horen hoe ze zijn naam fluisterde als ze met elkaar vrijden. Dezelfde kalmte die zijn vader moest hebben gevoeld als hij bij Maddies moeder was. Alsof al het andere wegviel en hij heel duidelijk zag wat hij wilde, zelfs voordat hij wist dat hij het wilde.

Hij stapte onder de douche en liet het warme water over zijn hoofd stromen. Dat zijn vader van plan was om van zijn moeder te scheiden betekende dat hij verliefd was geweest op Alice Jones. Mick begreep dat ook. Hij was verliefd op Maddie Jones. Hij haatte het om het toe te geven. Hij schaamde zich en voelde zich er opgelaten over, maar toen ze gisteravond haar deur opendeed en hij haar met haar kat zag staan, had hij het gevoel gehad dat de zon zijn hart verwarmde. En hij wist het. Hij wist hoe een man zich voelde als hij van een vrouw hield. Hij wist het met elke cel van zijn lichaam. Met elke slag van zijn hart. Hij had haar naar bed gedragen en na afloop wist hij hoe het voelde om de liefde te bedrijven met een vrouw. Het was fantastisch geweest.Daarna had ze zijn hart uit zijn borstkas gerukt.

Mick liet zijn hoofd achterovervallen en deed zijn ogen dicht. Hij had dingen in zijn leven gezien en gedaan waar hij spijt van had. Hij had hartverscheurende pijn gevoeld bij de dood van zijn medesoldaten. Maar de dingen die hij had gedaan en meegemaakt waren niet zo erg als de spijt en de pijn die hij voelde nu hij van Maddie hield.

Hij kon maar één ding doen. Hij had haar gezegd dat hij niet aan haar moeder had gedacht en dat hij niet van plan was om aan haar te denken, en dat was precies wat hij van plan was. Hij zou Maddie Jones vergeten.

Meg deed de voordeur open en keek in de kalme ogen van Steve Castle. Ze had een douche genomen en ze was net klaar met het föhnen van haar haar. 'Ik wist niet wie ik anders moest bellen.'

'Ik ben blij dat je me hebt gebeld.'

Hij liep naar binnen en volgde haar naar de keuken. Hij droeg jeans en een T-shirt met een hoorn des overvloeds en de tekst EVERYBODY HATES VEGETARIANS erop. Bij een verse pot koffie vertelde ze hem wat ze van Mick had gehoord.

'De hele stad weet het straks en ik weet niet wat ik moet doen.'

Steve vouwde zijn grote hand rond de beker en bracht hem naar zijn mond. 'Het lijkt erop dat je niets anders kunt doen dan met opgeheven hoofd verdergaan,' zei hij, en hij nam een slok.

'Hoe moet ik dat doen?' De laatste keer dat ze met Steve over Maddie Dupree Jones had gepraat, had hij haar een goed advies gegeven waardoor ze zich beter voelde. 'Iedereen blijft op die manier praten over de verhoudingen van mijn vader en wat mijn moeder heeft gedaan.'

'Waarschijnlijk wel, maar dat is jouw schuld niet.'

Ze stond op en liep naar de koffiepot. 'Ik weet het, maar dat weerhoudt de mensen er niet van om over me te praten.' Ze pakte de koffie en schonk hun bekers weer vol.

'Nee. Dat is zo. Maar terwijl zij praten blijf jij gewoon tegen jezelf zeggen dat je niets verkeerd hebt gedaan.'

Ze bracht de koffiepot terug en leunde tegen het aanrecht. 'Dat kan ik tegen mezelf zeggen, maar ik voel me er niet beter door.'

Steve legde zijn hand op de keukentafel en stond op. 'Dat gebeurt wel als je het gelooft.'

'Je begrijpt het niet. Het is zo vernederend.'

'O, ik weet alles van vernedering. Toen ik terugkwam uit Irak was mijn vrouw zwanger en iedereen wist dat de baby niet van mij was.' Hij liep naar haar toe; zijn handicap was nauwelijks zichtbaar. 'Ik moest niet alleen het verlies van mijn been en mijn vrouw verwerken, maar ook dat ze was vreemdgegaan met een kameraad uit het leger.'

'O, mijn god. Het spijt me, Steve.'

'Dat hoeft niet. Mijn leven was een tijdje een hel, maar het is nu goed. Soms moet je het zuur proeven om het zoet te kunnen waarderen.'

Meg vroeg zich af of dat een of andere legerspreuk was.

Hij pakte haar hand. 'Maar je kunt het zoet niet waarderen voordat je al het zuur laat gaan.' Hij wreef met zijn duim over de binnenkant van haar pols en de haartjes op haar armen prikten. 'Wat je ouders hebben gedaan heeft helemaal niets met jou te maken. Je was een kind. Net zomin als het iets met mij te maken had dat mijn vrouw met mijn vriend naar bed is gegaan. Niet echt. Als ze ongelukkig was omdat ik weg was, waren er andere, fatsoenlijker manieren geweest om daarmee om te gaan. Als jouw moeder ongelukkig was omdat je vader andere vrouwen had, waren er ook andere manieren geweest om daarmee om te gaan. Wat mijn vrouw deed was mijn schuld niet. En wat je moeder heeft gedaan is jouw schuld niet. Ik weet niet wat jij ervan vindt, Meg, maar ik ben niet van plan om de rest van mijn leven op te draaien voor de stomme fouten van anderen.'

'Dat wil ik ook niet.'Hij kneep in haar hand en op de een of andere manier voelde ze dat tot in haar hart.

'Doe het dan niet.' Hij trok haar naar zich toe en legde zijn vrije hand in haar nek. 'Ik weet één ding zeker, en dat is dat je geen controle hebt over wat andere mensen zeggen en doen.'

'Je klinkt net als Mick. Hij vindt dat ik in het verleden blijf hangen.' Ze draaide haar gezicht in zijn handpalm.

'Misschien heb je iets in je leven nodig om je op andere gedachten te brengen.'

Toen ze getrouwd was met de vader van Travis had het verleden haar niet zo dwarsgezeten als nu.

'Misschien heb je iemand nodig.'

'Ik heb Travis.'

'Naast je zoon.' Hij liet zijn gezicht zakken en praatte vlak boven haar lippen. 'Je bent een prachtige vrouw, Meg. Je moet een man in je leven hebben.'

Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar ze kon zich niet herinneren wat het was. Het was heel lang geleden dat een man haar had verteld dat ze mooi was. En heel lang geleden dat ze iemand anders dan haar zoon had gekust. Ze duwde haar mond tegen die van Steve en hij kuste haar. Een warme, zachte kus die eeuwig leek te duren in het zonlicht dat de keuken binnenstroomde. Toen het voorbij was, omvatte hij haar gezicht met zijn ruwe handen. 'Dat wilde ik al een hele tijd doen,' zei hij.

Meg likte aan haar onderlip en glimlachte. Hij zorgde ervoor dat ze zich mooi en begeerlijk voelde. Meer dan een serveerster, een moeder en een vrouw die net veertig was geworden. 'Hoe oud ben je, Steve?'

'Vierendertig.'

'Dan ben ik zes jaar ouder dan jij.'

'Is dat een probleem?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, maar misschien is het een probleem voor jou.''Ik vind leeftijd niet belangrijk.' Hij liet zijn handen naar haar rug glijden en trok haar tegen zich aan. 'Ik moet alleen een manier bedenken om Mick te vertellen dat ik zijn zus wil.'

Meg glimlachte en sloeg haar armen rond zijn nek. Ze wist dat er een heleboel dingen waren die Mick voor zichzelf hield, zoals pasgeleden zijn relatie met Maddie Jones. 'Laat hem er zelf maar achter komen.'