De vissen in het Payette Lake hadden zo goed gebeten dat sheriff Potter pas de dinsdag erna terugkwam, maar toen hij Mad- dies kaartje kreeg belde hij haar onmiddellijk en maakte een afspraak voor de volgende dag bij hem thuis. Als er één ding in Maddies branche was waarop ze altijd kon rekenen, was het de politie. Politieagenten praatten heel graag over oude misdaden.

'Ik zal die nacht nooit vergeten,' zei de gepensioneerde sheriff terwijl hij met een leesbril op zijn neus naar de foto's van de plaats delict keek. Bill Potter leek niet op de stereotiepe uitgedijde gepensioneerde sheriff, hij was nog redelijk slank en had een flinke bos wit haar. 'Het was er een chaos.'

Maddie schoof de kleine taperecorder dichter naar de verstelbare babyblauwe La-Z-Boy-stoel waarin sheriff Potter zat. Het interieur van de Potters was een combinatie van bloemmotieven en wildedierenprints, die op zoveel verschillende manieren met elkaar vloekten dat Maddie bang was dat ze scheel zou zijn voordat de dag voorbij was.

'Ik kende Loch en Rose sinds ze kinderen waren,' ging Bill Potter verder. 'Ik ben een paar jaar ouder, maar in een stad van deze omvang, vooral in de jaren zeventig, kende iedereen elkaar. Rose was een van de mooiste vrouwen die ik kende, en het was een schok om te zien wat ze die twee mensen en zichzelf had aangedaan.'

'Hoeveel moordzaken had u voor de Hennessy-zaak onderzocht?' vroeg Maddie.

'Eén, maar die leek helemaal niet op de Hennessy-zaak. De oude jenner werd doodgeschoten tijdens een ruzie over een hond. We hebben voornamelijk te maken met slachtoffers die per ongeluk zijn doodgeschoten, en dat gebeurt meestal in het jachtseizoen.'

'De eerste agent op de plaats delict was...' Maddie pauzeerde om naar het verslag te kijken. 'Agent Grey Tipton.'

'Yep. Hij verliet het korps een paar maanden na het misdrijf en verhuisde,' zei de sheriff. 'Ik heb gehoord dat hij een paar jaar geleden is overleden.'

Het was gewoon een van de vele obstakels waar ze in dit stadje steeds tegenaan liep. De mensen wilden niet praten over wat er was gebeurd of ze waren dood. In elk geval had ze het verslag en de aantekeningen van agent Tipton. 'Inderdaad, hij stierf bij een auto-ongeluk. Had de schietpartij iets te maken met zijn beslissing om het korps te verlaten?'

Sheriff Potter verschoof de foto's. 'Het had er alles mee te maken. Grey was een heel goede vriend van Loch, en het achtervolgde hem zo dat hij hem doodgeschoten in het café had zien liggen dat hij er niet van kon slapen.' Hij pakte de foto van Rose, die naast haar dode echtgenoot lag. 'Het was de eerste keer dat we zoiets meemaakten. Ik heb heel wat bloederige auto-ongelukken gezien, maar die raakten me niet persoonlijk.'

Omdat er geen proces was om over te schrijven moest Maddie zoveel mogelijk persoonlijke informatie achterhalen. En omdat de Hennessy's niet praatten, moest ze op andere bronnen afgaan.

'Grey had het er heel moeilijk mee. Hij heeft zelfs ontslag genomen. Dat bewijst dat je pas weet hoe je op een situatie reageert als je tot je knieën in het bloed hebt gestaan.'

Het volgende uur praatten ze over de plaats delict. De foto's en verslagen gaven antwoord op wie, wat, waar en wanneer, maar het waarom was nog steeds niet duidelijk. Maddie verwisselde het bandje in de kleine recorder en ging verder. 'U kende zowel Loch als Rose. Wat denkt u dat er die nacht is gebeurd?' In een zaak zoals deze was er altijd een katalysator. Er werd een stressfactor geïntroduceerd die de dader over de rand duwde. 'Van wat ik heb gehoord en gelezen was Alice Jones niet de enige minnares die Loch had gehad.'

'Nee. Dat was zo. Hun huwelijk leek al jaren op een achtbaan.' De sheriff schudde zijn hoofd en zette zijn bril af. 'Voordat ze in die boerderij aan de rand van de stad gingen wonen, woonden ze bij het meer, in Pine Nut. Elke paar maanden kreeg ik een telefoontje van een van hun buren en moest ik ernaartoe.'

'Wat trof u aan als u daar arriveerde?'

'Voornamelijk geschreeuw en gegil. Een paar keer waren Lochs kleren gescheurd of had hij een rode vlek op zijn gezicht.' Bill grinnikte. 'Eén keer was er een raam kapot en lag er een koekenpan in de tuin.'

'Is er ooit iemand gearresteerd?'

'Nee. Als je ze de volgende keer samen zag, waren ze weer helemaal verliefd en was alles koek en ei.'

En als ze niet verliefd waren, betrokken ze andere mensen bij hun rampzalige huwelijk. 'Stopten de telefoontjes naar het politiebureau toen ze in de boerderij gingen wonen?'

'Ja. Daar waren geen buren, snap je?'

'Waar staat die boerderij?'

'Die is in vlammen opgegaan...' Hij pauzeerde nadenkend en fronste zijn voorhoofd. 'Dat is zo'n twintig jaar geleden gebeurd. Op een nacht is er iemand naar de boerderij gegaan, heeft er kerosine overheen gesprenkeld en heeft hem aangestoken.'

'Raakte er iemand gewond?'

'Op dat moment woonde er niemand.' Hij schudde zijn hoofd. 'We hebben nooit achterhaald wie de brand heeft gesticht, maar ik heb altijd mijn vermoedens gehad.'

'Wie dan?'

'Er waren maar een paar mensen die dat huis graag genoeg weg wilden hebben om zoiets te doen. Kinderen die met lucifers spelen veroorzaken niet zo'n brand.'

'Mick?'

'En zijn zus, hoewel ik het nooit heb kunnen bewijzen. Ik wilde het eigenlijk ook niet bewijzen, als ik eerlijk ben. In zijn jeugd zat Mick altijd in de problemen. Het was een rotjoch, maar ik had medelijden met hem. Hij had een heel moeilijk leven.'

'Zoveel kinderen verliezen hun ouders, maar die beginnen niet met brandstichten.'

De sheriff boog zich naar haar toe. 'Er zijn niet veel kinderen die het leven moeten leiden dat Rose Hennessy voor haar kinderen achterliet.'

Dat was waar, Maddie wist een beetje over dat leven. Ze sloeg een pagina van haar notitieboek om en zei: 'Alice Jones woonde in het Roundup Caravanpark. Kent u een vrouw met de naam Trina die in 1978 in hetzelfde caravanpark woonde?'

'Hm, dat klinkt niet bekend.' Hij dacht even na. 'Misschien moet je met Harriet Landers praten. Zij heeft jarenlang in dat caravanpark gewoond. Toen het land was verkocht aan een projectontwikkelaar, moest ze zowat geboeid worden weggedragen.'

'Waar woont Harriet nu?'

'Levana!' riep hij naar zijn vrouw, en toen ze tevoorschijn kwam vroeg hij: 'Waar woont Harriet Landers tegenwoordig?'

'Ik denk dat ze in Samaritan Villa zit.' Levana keek naar Maddie en voegde eraan toe: 'Dat is een bejaardencentrum vlak bij Whitetail en Fifth. Ze hoort niet zo best meer.' 'Wat?' schreeuwde Harriet Landers in haar rolstoel. 'Lieve hemel, je moet harder praten, kind.'

Maddie zat op een oude ijzeren stoel in de kleine tuin van Samaritan Villa. Als ze zo naar de oude vrouw keek, was het moeilijk om te schatten hoe oud ze was. Maddie schatte haar op een leeftijd tussen gefossiliseerd en met één voet in het graf. 'Mijn naam is Maddie Dupree! Ik vraag me af of ik...'

'Jij bent die schrijfster,' viel Harriet haar in de rede. 'Ik heb gehoord dat je hier bent om een boek over de Hennessy's te schrijven.'

Wauw, nieuwtjes verspreidden zich ook razendsnel in het bejaardencentrum. 'Ja. Ik heb gehoord dat u vroeger in het Roundup Caravanpark woonde.'

'Vijftig jaar lang.' Ze was bijna al haar witte haren en de meeste van haar tanden kwijt en ze droeg een roze peignoir met wit kant en drukknopen. Maar er leek niets mis te zijn met haar hersenen. 'Ik weet niet wat ik je zou kunnen vertellen.'

'Hoe was het om te wonen in Roundup?'

'Hm.' Ze tilde een knokige en vervormde hand op en zwaaide naar een bij die langs haar gezicht vloog. 'Daar is niet veel over te zeggen wat de mensen willen horen. Iedereen denkt dat mensen die in caravans wonen uitschot zijn, maar ik heb altijd van mijn caravan gehouden. Ik heb altijd gehouden van de mogelijkheid om mijn huis op te pakken en het ding ergens anders neer te zetten als ik dat wilde.' Ze haalde haar knokige schouders op. 'Niet dat ik dat ooit heb gedaan.'

'Mensen kunnen heel wreed en afwijzend zijn,' zei Maddie. 'Toen ik klein was woonden we in een caravan en ik vond het fantastisch.' Dat was waar, voornamelijk omdat de caravan een hele verbetering was vergeleken met de andere plekken waar zij en haar moeder hadden gewoond. 'We waren zeker geen uitschot.'

Harriets diepliggende blauwe ogen bekeken Maddie van top tot teen. 'Heb jij in een caravan gewoond?'

'Inderdaad.' Maddie hield haar taperecorder omhoog. 'Vindt u het erg als ik ons gesprek opneem?'

'Waarom dat?'

'Zodat ik u juist citeer.'

Harriet legde haar magere ellebogen op de leuningen van haar rolstoel en boog zich naar voren. 'Ga je gang.' Ze wees naar de recorder. 'Wat wil je weten?'

'Herinnert u zich de zomer dat Alice Jones in Roundup woonde?'

'Jazeker. Ik woonde in dezelfde straat, maar niet naast haar. Ik zag haar soms als ze langsreed. Ze was heel knap en had een dochtertje. Dat kleine meisje zat de hele dag en de halve nacht op haar schommel in de voortuin.'

Ja, dat wist Maddie nog. Ze herinnerde zich dat ze zo hoog schommelde dat ze dacht dat haar tenen de hemel raakten. 'Hebt u ooit met Alice Jones gepraat? Hadden jullie vriendschappelijke gesprekken?'

Harriet fronste haar voorhoofd. 'Niet dat ik me kan herinneren. Het is een hele tijd geleden en mijn geheugen is tegenwoordig niet meer zo best.'

'Ik snap het. Mijn geheugen is ook niet altijd in de beste conditie.' Ze keek naar haar aantekeningen alsof ze zich niet herinnerde wat de volgende vraag was. 'Herinnert u zich een vrouw met de naam Trina, die in die tijd in Roundup woonde?'

'Dat zal Trina Olsen zijn. Betty Olsens middelste dochter. Ze had vuurrood haar en sproeten.'

Maddie schreef de laatste naam op en omcirkelde hem. 'Weet u of Trina nog steeds in Truly woont?'

'Nee. Maar Betty is dood. Ze is aan leverkanker gestorven.'

'Dat spijt me.'

'Waarom, kende je haar dan?'

'Eh... nee.' Maddie deed de dop weer op haar pen. 'Is er verder nog iets wat u zich herinnert van de tijd dat Alice Jones in Roundup woonde?'

'Ik herinner me heel veel dingen.' Ze verschoof wat in haar stoel en zei toen: 'Ik herinner me Galvin Hennessy heel goed.'

'De vader van Loch?' vroeg Maddie voor alle zekerheid. Wat kon Galvin met Maddies moeder te maken hebben?

'Yep. Hij was een knappe duivel, net als alle Hennessy-man- nen.' Ze schudde haar hoofd en zuchtte. 'Maar een meisje moet een idioot zijn om met een Hennessy te trouwen.'

Maddie bekeek haar aantekeningen, op zoek naar Galvins naam, maar voor zover ze zich kon herinneren was hij in geen enkel politierapport genoemd.

'Ik had een knipperlichtrelatie met hem tot de dag dat hij dood in elkaar zakte op de achterbank van mijn Ford Rambler.'

Maddies hoofd schoot omhoog. 'Wat zegt u?'

Harriet lachte, een krakend geluid dat in een hoestbui eindigde. Maddie werd zo bezorgd dat ze haar aantekeningen op het gras legde en opstond om Harriet op haar rug te slaan. Toen Harriet zichzelf weer onder controle had vroeg Maddie: 'Gaat het weer?' Shit, Harriet was oud, maar Maddie wilde het niet op haar geweten hebben dat ze dood neerviel.

'Ik wou dat je je gezicht had kunnen zien. Ik dacht dat het niet mogelijk was om nog iemand in dit stadje te shockeren. Niet op mijn leeftijd.' Harriet giechelde.

'Dus?' Maddie ging weer zitten. 'Had Galvin iets te maken met de gebeurtenissen in Hennessy's?'

'Nee. Hij was dood voordat het allemaal gebeurde. Loraine heeft het me nooit vergeven dat Galvin op de achterbank van mijn auto stierf, maar ik zeg je dat je geen steen op deze stad kunt laten vallen zonder een vrouw te raken die met een Hennessy heeft geslapen.'

'Waarom?' vroeg Maddie. Zoveel mannen zagen er goed uit en waren charmant. 'Wat maakt de Hennessy-mannen zo onweerstaanbaar voor de vrouwen van Truly?'

'Ze zijn mooi om naar te kijken, maar het is voornamelijk om wat ze achter hun rits hebben.''Bedoelt u dat ze...' Maddie pauzeerde even en stak een hand op alsof ze het woord niet wist. Ze wist het natuurlijk wel. Haar favoriete woord, apparaat, schoot haar te binnen, maar om de een of andere reden kreeg ze dat niet over haar lippen in het bijzijn van de oude vrouw.

'Ze zijn gezegend,' zei Harriet. Daarna gaf ze Maddie een uur lang alle details over haar lange en illustere verhouding met Galvin Hennessy. Blijkbaar was Harriet een van die vrouwen. Het maakte niet uit dat ze een flink eind over de negentig was en niet meer dan een krent met ogen, Harriet Landers was een van die vrouwen die het heerlijk vinden om met een volkomen vreemde over hun seksleven te praten.

En Maddie, de geluksvogel, had het allemaal op tape staan.

Op woensdagavond was het Zaagavond in Hennessy's. In een poging om de bewoners te helpen de week door te zagen, verkocht Hennessy's tot zeven uur mixdrankjes voor de halve prijs en biertjes voor een dollar. Om zeven uur gingen er een paar mensen weg, maar de meesten bleven en betaalden dan het volle bedrag voor hun alcohol. Galvin Hennessy was het brein achter Hennessy's Zaagavond, en het gebruik was van de ene generatie op de andere overgegaan.

Sommigen waren bang geweest dat de Zaagavond zou verdwijnen toen Mick het café had overgenomen. Tenslotte had hij ook een eind gemaakt aan het slipjes gooien in Mort's. Maar na twee jaar goedkope drankjes en biertjes haalde Truly opgelucht adem, in de wetenschap dat sommige tradities nog steeds heilig waren.

Mick stond achter in het café, zijn gewicht rustte op één gelaarsde voet en hij had een biljartkeu in zijn hand, terwijl Steve Castle over de tafel gebogen stond om te schieten. Steve was iets langer dan Mick en droeg een babyblauw T-shirt met het opschrift ATTENTION LADIES: I LOVED THE NOTEBOOK Op zijn enorme borstkas. Mick kende Steve sinds hun pilotenopleiding.In die tijd had Steve een flinke bos blond haar gehad. Tegenwoordig was hij zo kaal als de biljartbal die hij over de tafel schoot.

Toen Mick uit het leger ging was Steve gebleven, tot zijn Black Hawk boven Falluja was neergeschoten door een SA-7- raket. Het ongeluk, waarbij vijf soldaten waren gedood en zeven gewond geraakt, had Steve zijn been gekost. Na maanden van revalidatie was hij met een prothese naar zijn huis in Noord-Californië gegaan, om daar te ontdekken dat zijn huwelijk kapot was. Hij had een heel nare tijd gehad en een afschuwelijke scheiding meegemaakt, en toen Mick hem vroeg om naar Truly te komen om Hennessy's te runnen, was hij in zijn truck gestapt en een paar dagen later aangekomen. Mick had nooit verwacht dat Steve in het kleine stadje zou blijven, maar hij was er al anderhalf jaar en had net een huis bij het meer gekocht.

Steve was als een broer voor Mick. De twee deelden dezelfde ervaringen en diepgewortelde herinneringen. Ze hadden een leven gedeeld dat burgers niet begrepen, en hun tijd in het leger was iets waar ze in het openbaar nooit over praatten.

De 6-bal verdween in het hoekgat en Steve legde aan voor de 2-bal. 'Meg was hier gisteren,' zei hij. 'Ze zocht je. Ik neem aan dat de hele stad zoemt als een wespennest omdat die schrijfster met sheriff Potter en Harriet Landers heeft gepraat.'

'Meg heeft me er gisteravond over gebeld.' Steve was de enige met wie Mick over Megs onvoorspelbare emotionele uitbarstingen en humeurschommelingen praatte. 'Ze is niet zo in de war over dat boek als ik had gedacht dat ze zou zijn.' Ze was in elk geval niet door het lint gedaan, wat Mick eigenlijk wel had verwacht van een vrouw die er niet tegen kon om haar moeders trouwring te zien.

'Misschien is ze sterker dan je denkt.'

Misschien, maar Mick betwijfelde het.

Steve schoot, maar de 2-bal kwam tegen de rand aan en schoot terug. 'Dat was de bedoeling.'

'Uh-huh.' Mick krijtte zijn keu en tikte de overgebleven 10- bal in het zijgat.

'Ik kan beter weer naar de bar gaan,' zei Steve, en hij zette zijn keu terug in het rek. 'Blijf je tot sluitingstijd?'

'Nee.' Mick zette zijn keu naast die van Steve en keek het café rond. Op doordeweekse avonden gingen zowel Mort's als Hennessy's om middernacht dicht. 'Ik wil zien hoe de nieuwe barkeeper in Mort's het doet.'

'Hoe werkt hij tot nu toe?'

'Heel wat beter dan de laatste. Ik had Ronnie Van Damme nooit moeten aannemen. De meeste Van Dammes zijn waardeloos.' Mick had Ronnie twee weken geleden ontslagen omdat hij altijd te laat was, maar wat rondlummelde en zich aftrok onder werktijd. 'De nieuwe barkeeper heeft een café in Boise gerund, dus ik verwacht dat het goed gaat.' Uiteindelijk was Mick van plan om een manager voor Mort's te vinden, zodat hij minder hoefde te werken en meer geld zou verdienen. Hij vertrouwde de pensioenfondsen en de AOW niet en hij had zelf geld belegd.

'Laat het me weten als je hulp nodig hebt,' zei Steve terwijl hij wegliep. Zijn handicap viel nauwelijks op. Mick was niet in Irak toen Steves kist naar beneden was gehaald, maar hij was een paar keer op het nippertje ontsnapt en had een noodlanding in Afghanistan moeten maken toen zijn Apache door een granaat was geraakt. De landing was niet fraai geweest, rnaar hij had het overleefd.

Hij was gek op vliegen en het was een van de dingen die hij het meest miste van zijn vroegere leven. Maar hij miste het zand en het stof en de regels van het leger niet. Hij had ontslag verkozen boven de eentonigheid van het rondhangen in afwachting van orders, om dan eindelijk in actie te komen voor een missie die op het laatste moment werd afgelast.

Nu woonde hij in Truly, dat zo klein was dat er bijna nooit iets gebeurde, maar hij verveelde zich nooit. Vooral de laatste tijd niet.

Mick keek naar de lege dansvloer aan de andere kant van het café. In de weekenden huurde hij meestal een band en was de vloer stampvol. Vanavond stonden er een paar mensen te praten, anderen zaten aan tafels en aan de bar. Op Zaagavond stroomde het café meestal rond negen uur leeg, op een paar achterblijvers na. In zijn jeugd had zijn vader hem en zijn zus soms meegenomen naar de bar en had hij ze bier laten tappen. Hij had hun geleerd hoe ze een perfecte schuimkraag moesten maken. Nu hij daarop terugkeek was het niet het beste wat je je kind kon leren, maar Meg en hij hadden het fantastisch gevonden.

'Je vader mag dan vreemdgegaan zijn,' had Maddie gezegd, 'maar verdiende hij het dat je moeder drie keer op hem schoot en toekeek terwijl hij op de cafévloer doodbloedde?'

Hij had de laatste twee dagen meer aan zijn vader gedacht dan in de afgelopen vijf jaar. Als Maddie gelijk had, had zijn moeder toegekeken terwijl zijn vader stierf, en hij kon dat beeld maar niet uit zijn hoofd krijgen.

Hij ging op de rand van de biljarttafel zitten en legde zijn benen over elkaar terwijl hij keek hoe Steve een flesje Heineken uit de koelkast pakte en de dop eraf wipte. Mick wist dat de serveerster, Alice Jones, achter de bar was vermoord, terwijl zijn vader en moeder voor de bar waren gestorven. Hij had nooit de foto's gezien of de verslagen gelezen, maar hij had natuurlijk vaak genoeg horen praten over de nacht dat zijn moeder zijn vader en Alice had vermoord en daarna zelfmoord had gepleegd, en hij had gedacht dat hij alles ervan wist. Nu was hij daar niet meer zo zeker van.

Hij was al duizenden keren in dit café geweest. Meg had een foto van hem waarop hij drie jaar was en met zijn vader op een barkruk zat. Generaties Hennessy's hadden keihard gewerkt in het café, en na de dood van zijn ouders was de zaak helemaal gerenoveerd. Elk spoor van wat er die nacht was gebeurd was lang geleden verwijderd. Als hij door de achterdeur naar binnen liep dacht hij er nooit aan wat zijn moeder zijn vader en Alice Jones had aangedaan.

Tot nu.

'Dus jouw moeder stond helemaal in haar recht toen ze Alice in haar gezicht schoot,' had Maddie gezegd. Om de een of andere reden kon hij Maddie Dupree en haar verdomde mis- daadboek maar niet uit zijn gedachten krijgen. Het laatste waarover hij wilde nadenken was de dood van zijn ouders. Zijn verleden kon het best begraven blijven, en de laatste aan wie hij wilde denken was de vrouw die er verantwoordelijk voor was dat alles weer naar boven kwam. Ze was een vrouwelijke graafmachine, die dingen aan het licht bracht die hij verborgen wilde houden. Maar behalve haar vastbinden en in een kast stoppen was er niets wat hij kon doen om haar tegen te houden. Hoewel haar vastbinden een zekere aantrekkingskracht had die niets te maken had met ervoor zorgen dat ze stopte met schrijven.

'Mijn god, je bent net een tornado. Je zuigt alles in je omgeving op,' had ze gezegd, en het leek niet uit te maken dat ze de laatste persoon ter wereld was die hij zou moeten willen. De herinnering aan haar lippen onder de zijne en hoe ze eruitzag toen ze grondig was gezoend en naar adem snakte was gevangen in het centrum van zijn gedachten.

Mick kwam overeind en liep langs de dansvloer naar de bar. Reuben Sawyer zat op zijn gebruikelijke kruk, hij zag er oud en dronken uit. Reuben had zijn vrouw dertig jaar geleden verloren, en de afgelopen drie decennia had hij bijna elke avond op dezelfde kruk gezeten en zijn verdriet verdronken. Mick geloofde niet in zielsverwanten en begreep dat soort verdriet niet. Als je zo eenzaam was zonder vrouw deed je er in zijn belevingswereld iets aan wat niets te maken had met een fles Jack Daniels.

Verschillende mensen riepen Mick toen hij langsliep, maar hij bleef niet staan. Hij had geen zin in een praatje. Vanavond niet. Terwijl hij door de gang naar de achterdeur liep, werd hij tegengehouden door een ex-schoolvriendinnetje.

'Hallo, Mick,' zei Pam Puckett toen ze het damestoilet uit kwam.

Hij wist dat het onbeleefd was om door te lopen. 'Hallo, Pam.' Hij stopte en ze beschouwde dat als een uitnodiging om haar armen rond zijn nek te slaan en hem een omhelzing te geven die een paar seconden te lang duurde om vriendschappelijk te zijn.

'Hoe is het met je?' vroeg ze vlak bij zijn oor.

'Goed.' Sinds de middelbare school was Pam drie keer getrouwd en gescheiden. Mick had kunnen voorspellen dat scheiden een onderdeel van haar toekomst zou zijn. Hij trok zich los en keek naar haar gezicht. 'En met jou?'

'Niet slecht.' Ze liet haar hand op zijn borstkas liggen. 'Ik heb je hier al een tijd niet gezien.'

'Ik ben veel in het andere café geweest.' Pam was nog steeds aantrekkelijk en hij wist dat hij alleen haar hand vast hoefde te pakken om haar mee naar huis te nemen. Hij liet zijn hand op haar middel liggen en wachtte of hij al wat interesse achter zijn gulp voelde. 'Werk je nog steeds op het politiebureau?'

'Ja. Ik neem nog steeds de telefoon aan. En ik dreig elke dag met ontslag.' Haar hand streelde zijn borstkas.

Hij had nog drie uur voordat het sluitingstijd was. En hij had geen haast om naar Mort's te gaan. Hij was eerder met Pam naar bed geweest en ze wisten allebei dat het alleen seks was. Gewoon twee volwassenen die bij elkaar waren en het fijn hadden. 'Ben je hier alleen?' vroeg hij.

Haar hand gleed naar zijn middel en ze haakte een vinger door zijn riemlus. Hij zou interesse moeten voelen, maar dat was niet zo. 'Ik ben hier met een paar vriendinnen.'

Zeg eens, Mick, weten alle vrouwen met wie je naar bed gaat het van elkaar? Seks was waarschijnlijk precies wat hij nodig had om Maddie uit zijn hoofd te bannen. Het was een maand geleden sinds hij met een vrouw naar bed was geweest, en het enige wat hij hoefde te doen was Pams hand pakken en haar achter hem aan de achterdeur uit trekken. 'Je weet toch dat ik niet van plan ben om ooit te trouwen?'

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Ik denk dat iedereen dat weet, Mick.'

'Daarover heb ik nooit tegen je gelogen.'

'Nee.'

Als hij Pam eenmaal naakt had, zou hij Maddie uit zijn gedachten kunnen bannen. Pam hield niet van lange, voortslepende seks. Ze wilde het snel en net zo vaak als een man hem overeind kon krijgen, en Mick was in de stemming om haar dat genoegen te doen. Hij wreef met zijn duim over haar ribben en voelde een vonkje interesse.

'Ik heb gehoord dat die schrijfster met iedereen in de stad praat,' zei ze, en daarmee doofde het vonkje.

Hij wilde echt dat ze het niet had gezegd. 'Ik zie je wel weer.' Hij liet zijn hand zakken en deed een stap in de richting van de deur.

'Ga je weg?' Wat ze bedoelde was: ga je zonder mij weg?

'Ik moet werken.'

Het was nog steeds licht toen hij het café uit kwam en naar Mort's reed. Hij schoof zijn zonnebril op zijn neus en voelde een doffe pijn tussen zijn ogen. Maddie Dupree groef in zijn verleden, praatte met de hele stad over zijn familie en beïnvloedde zijn seksleven. Hij voelde steeds sterker de behoefte om haar vast te binden en ergens op te bergen.

Zijn maag rommelde toen hij zijn truck achter Mort's parkeerde en in plaats van naar de achterdeur van zijn café te lopen liep hij een paar deuren verder, naar bar-restaurant Willow Creek. Het was net na negen uur en hij had sinds de lunch niets meer gegeten. Geen wonder dat hij hoofdpijn had.

Het restaurant was bijna leeg en de geur van gegrilde kippen- vleugeltjes maakte hem nog hongeriger. Hij liep naar de toonbank en bestelde zijn afhaalmaaltijd bij een jonge serveerster. Het restaurant maakte de beste pastrami op gemarmerd roggebrood met Kettle-chips in de omringende drie staten. Als Mick tijd had gehad, had hij een glas zomerbier besteld. Ze hadden een verdomd lekker zomerbiertje in deze bar.

Het restaurant was versierd met bierposters die overal vandaan kwamen, en op de bank onder de Thirsty Dog Wheat- poster zat de vrouw die hij in zijn fantasie had vastgebonden en in een kast had gegooid.

Maddie Dupree had een grote salade voor zich op tafel staan en naast haar bord lag een opengeslagen rapport. Ze had haar haren uit haar gezicht gekamd en haar lippen dieprood gestift. Ze keek op toen hij op de bank tegenover haar ging zitten. 'Je bent druk bezig geweest,' zei hij.

'Hallo, Mick.' Ze zwaaide met haar vork naar hem. 'Ga zitten.'

Ze droeg een niet dichtgeknoopt, oranje vestje op een wit T-shirt. Een strak wit T-shirt. 'Ik heb gehoord dat je met Bill Potter hebt gepraat.'

'Het nieuws verspreidt zich hier als een lopend vuurtje.' Ze prikte wat sla en kaas op haar vork en deed haar mond open. Haar rode lippen sloten zich rond de tanden van de vork en ze trok hem langzaam uit haar mond terug.

Mick wees naar het opengeslagen rapport. 'Is dat mijn strafblad?'

Ze keek naar hem terwijl ze kauwde. 'Nee,' zei ze toen ze haar hap had doorgeslikt. 'De sheriff heeft verteld dat je een lastpak was, maar hij heeft geen strafblad genoemd.' Ze sloeg het rapport dicht. 'Waarom heeft hij je opgepakt? Vandalisme? Urineren in het openbaar? Gluren?'

Bijdehandje. 'Voornamelijk vechten.'

'De sheriff had het over een brand. Weet jij daar iets van?' Ze nam een hap salade en spoelde die weg met ijsthee.

Hij glimlachte. 'Ik weet niets van een brand.' 'Uiteraard.' Ze legde haar vork op haar bord, ging achterover zitten en sloeg haar armen onder haar grote borsten. Haar T-shirt was zo dun dat hij de witte contouren van haar bh duidelijk kon zien.

'Heb je een leuk gesprek gehad met Harriet Landers?'

Ze beet op haar lip om niet te lachen. 'Het was interessant.'

Mick leunde achterover en fronste zijn voorhoofd. De neus van zijn laars kwam tegen haar voet aan en ze hield haar hoofd scheef. Haar haar viel als zacht glanzend satijn over één schouder terwijl ze naar hem keek. Ze staarde een paar seconden lang in zijn ogen voordat ze rechtop ging zitten en haar voet terugtrok.

'Harriet neukte mijn opa op de achterbank van haar auto tot hij dood was,' zei hij. 'Dat is nou niet bepaald een misdaad.'

Ze duwde haar bord weg en legde haar armen op tafel. 'Dat is waar, maar het is een sappig verhaal.'

'En jij gaat erover schrijven.'

'Ik was helemaal niet van plan om te schrijven over je opa's... slecht getimede afscheid.' Ze draaide haar hoofd een stukje van hem af en keek met haar grote bruine ogen vanuit haar ooghoeken naar hem. 'Maar ik moet pagina's vullen met jullie familieachtergrond.'

'Uh-huh.'

'Of ik kan pagina's vullen met foto's.'

Hij ging rechtop zitten, zette zijn ellebogen op tafel en boog zich naar voren. 'Je wilt dat ik je foto's geef? Polaroids van het leuke, gelukkige gezin? Misschien met Kerstmis of Thanksgi- ving of de zomer dat we naar Yellowstone zijn geweest?'

Ze nam een slok van haar thee en zette het kopje terug. 'Dat zou fantastisch zijn.'

'Vergeet het maar. Ik laat me niet chanteren.'

'Het is geen chantage. We krijgen gewoon allebei wat we willen. En wat ik echt wil is foto's nemen van het interieur van Hennessy's.'

Hij leunde nog verder over de tafel en zei: 'Hoe voelt het om iets te willen?' Een serveerster zette de plastic zak met zijn eten op tafel en hij zei zonder zijn blik van Maddie af te halen: 'Je blijft bij mijn café vandaan.'

Ze boog naar hem toe tot haar gezicht maar een paar centimeter van het zijne verwijderd was. 'Of anders?'

Ze was dapper en dat vond hij bijna leuk aan haar. Bijna. Hij stond op, greep in zijn achterzak naar zijn portefeuille en gooide een biljet van twintig dollar op tafel. 'Anders smijt ik je eruit.'

'Je bent gek.'

'Het komt wel goed.' Maddie keek over haar schouder naar Adele en duwde de deur van Mort's open.

'Hij heeft toch gezegd dat hij je eruit zou smijten?'

'Formeel gezien hadden we het over Hennessy's.'

Ze liepen naar binnen en de deur sloeg achter hen dicht. Adele boog dicht naar Maddie toe en vroeg boven het lawaai van de muziek die uit de jukebox stroomde: 'Denk je dat hij zich druk zal maken over formaliteiten?'

Maddie vond het min of meer een retorische vraag en ze liet haar ogen over de menigte in de schemerig verlichte bar gaan, op zoek naar de eigenaar. Het was vrijdagavond halfnegen en Mort's zat vol. Ze was niet van plan om weg te blijven uit het cowboycafé omdat Mick haar dat had gezegd. Ze moest hem laten merken dat hij haar niet kon intimideren. Hij moest weten dat ze niet bang voor hem was. Ze was nergens bang voor.

Ze herkende Darla van de vorige keer dat ze in Mort's was en haar buurvrouw Tanya van het feest bij de Allegrezza's. Ze zag Mick niet en ademde opgelucht uit. Ze was niet bang. Ze wilde alleen verder dan een meter in het café zijn voordat hij haar zag.

Voordat ze naar Mort's gingen had ze dikke krulspelden in haar haren gedraaid, die veel volume en losse krullen gaven. Ze droeg meer make-up dan gewoonlijk, een witkatoenen jersey halter jurk en schoenen met hakken van zes centimeter. Als hij haar eruit gooide, wilde ze er in elk geval goed uitzien. Ze droeg haar rode angora vestje omdat ze wist dat ze het om negen uur koud zou krijgen.

Terwijl Adele en Maddie zich een weg door de menigte baanden naar een lege tafel in de hoek, klonk er een lied over Zuidelijke landarbeidsters uit de jukebox. Adele, met haar lange krullen, strakke jeans, en SAVE A HORSE, RIDE A C0WB0Y-shirt trok flink wat aandacht.

'Zie je hem?' vroeg Adele toen ze met hun gezicht naar de bar en hun rug naar de muur waren gaan zitten.

Ze hadden het plan doorgenomen. Het was simpel en niet riskant. Gewoon Mort's binnenlopen, een paar drankjes drinken en weer naar buiten lopen. Supereenvoudig, maar nu gedroeg Adele zich nogal opgejaagd. Ze keek met grote ogen rond, alsof ze verwachtte dat er een arrestatieteam zou binnenstormen dat kalasjnikovs zou trekken en hen zou dwingen met hun armen en benen gespreid op de grond te gaan liggen.

'Nee, ik zie hem nog niet.' Maddie legde haar tas naast haar elleboog op tafel en keek naar de bar. Het licht van de jukebox en de bar scheen op de menigte, maar kwam nauwelijks tot de hoeken. Het was een perfecte plek om te kijken zonder gezien te worden.

Adele hield haar hoofd dicht bij dat van Maddie en vroeg: 'Hoe ziet hij eruit?'

Maddie stak een hand op en wenkte de serveerster. 'Lang, donker haar en heel blauwe ogen,' antwoordde ze. Charmant als hij iets wil, en zijn zoenen kunnen een vrouw stapelgek maken. Maddie dacht aan de dag dat hij haar het muizenmotel had gebracht, aan zijn zoen en zijn handen rond haar middel, en haar maag verstrakte een beetje. 'Als de vrouwen in de bar hun haar naar achteren beginnen te gooien en een pepermuntje nemen, weet je dat hij er is.'

Een serveerster met een afgrijselijk permanent, een strakke Wrangier en een Mort's-T-shirt nam hun bestelling op.

'Is hij zo volmaakt?' vroeg Adele toen de serveerster wegliep.

Maddie knikte. 'Volmaakt' was een heel correcte omschrijving. Hij was inderdaad om van te kwijlen, en ze was een keer of twee in de verleiding geweest om in hem te bijten. Zoals toen ze in bar- restaurant Willow Creek van haar salade opkeek en hij tegenover haar was gaan zitten. Het ene moment had ze de laatste aantekeningen van sheriff Potter gelezen, het volgende moment was Mick er ineens, ontzettend lekker en ontzettend kwaad. Normaal gesproken vond ze een boze man absoluut niet aantrekkelijk, maar Mick was geen normale man. Toen hij tegenover haar zat, steeds bozer werd en haar waarschuwde om uit zijn bar te blijven, waren zijn ogen intens, fascinerend blauw geworden. En ze merkte dat ze zich afvroeg wat hij zou doen als ze over de tafel zou klimmen en een kus op zijn mond zou planten. Als ze hem in zijn nek zou zoenen en net onder zijn oor zou bijten.

'Ik heb vandaag met Clare gepraat,' zei Adele, waarmee ze Maddies gedachten over Mick onderbrak. De twee vriendinnen praatten over de aanstaande bruiloft tot de serveerster terugkwam met Adeles Bitch on Wheels en Maddies extra droge wodka-martini. De serveerster had misschien afgrijselijk haar, maar ze was goed in haar werk.

'Wat is er toch met het haar van de vrouwen aan de hand?' vroeg Adele toen de serveerster wegliep.

Maddies blik scande de menigte en ze schatte de verhouding tussen afgrijselijk en goed haar op ongeveer fiftyfifty. 'Ik heb dat ook geprobeerd te achterhalen.' Maddie bracht haar glas naar haar lippen. 'De helft van hen heeft mooi haar en de andere helft heeft een gepermanente bos stro.' Over de rand van haar glas bleef ze het café rond kijken. Ze zag nog steeds geen spoor van Mick.

'Heb ik je verteld over de man met wie ik afgelopen weekend een date had?' vroeg Adele.

'Nee.' Maddie trok haar vestje recht en bereidde zich voor op het rampenverhaal.

'Hij haalde me op in een opgevoerde Pinto.'

'Een Pinto? Zijn dat niet die auto's uit de jaren zeventig die ontploffen?'

'Inderdaad. Hij was feloranje, ais een bewegend doel, en hij reed alsof hij meedeed aan de Indianapolis 500.' Adele duwde een paar springerige krullen achter haar oren. 'Hij droeg zelfs van die vingerloze racehandschoenen.'

'je maakt zeker een grapje. Waar heb je die vent ontmoet?'

'Op de renbaan.'

Maddie vroeg niet wat Adele op de renbaan te zoeken had. Ze wilde het niet weten. 'Zeg me dat je geen seks met hem hebt gehad.'

'Nee, ik dacht: iemand die zo snel rijdt doet andere dingen vast ook heel snel.' Adele zuchtte. 'Ik denk dat ik vervloekt ben met rampzalige dates.'

Maddie geloofde niet in vervloekingen, maar ze moest het wel met haar eens zijn. Adele had van alle vrouwen die ze kende het minste geluk met mannen. En Maddie had zelf ook niet veel geluk gehad.

Een uur en drie rampverhalen later was er nog steeds geen spoor van Mick. Maddie en Adele bestelden nog een drankje en begonnen zich af te vragen of hij nog wel zou komen.

'Hallo, dames.'

Maddie keek op van haar martini naar de twee mannen die voor haar stonden. Ze waren allebei lang en blond en heel bruin. De man die praatte had een Australisch accent.

'Hallo,' zei Adele, en ze nam een slok van haar Bitch on Wheels. Adele mocht dan veel rampzalige dates hebben, maar dat was alleen omdat ze zoveel mannen aantrok. Met haar gouden krullen en grote zeegroene ogen kwamen mannen op

Adele af als bijen op de honing. Blijkbaar werkte Adeles aantrekkingskracht op alle nationaliteiten. Van achter haar glas gluurde Maddie naar Adele en glimlachte.

'Willen jullie erbij komen zitten?' vroeg Adele.

Dat hoefde ze geen twee keer te vragen en de mannen lieten zich op de twee lege stoelen vallen. 'Ik heet Ryan,' stelde de man die het dichtst bij Maddie zat zich voor, met een accent alsof hij Crocodile Dundee was.

Ze zette haar glas neer. 'Maddie.'

'Dat is Tom. Hij is mijn kameraad.' Hij wees naar zijn vriend. 'Wonen jullie in Truly?'

'Ik ben hier net komen wonen.' Het was te donker om de kleur van zijn ogen te zien, maar hij was leuk. 'En jij?'

Hij schoof zijn stoel dichterbij zodat ze hem beter kon horen. 'We zijn hier voor de zomer om branden te blussen.'

Een buitenlander én leuk. 'Ben je parachutist bij de brandweer?'Hij knikte en legde uit dat het bosbrandseizoen in Australië precies tegenovergesteld liep aan het seizoen in Amerika. Daarom werkten veel Australische parachutisten 's zomers bij de brandweer in het westen van Amerika. Hoe langer hij praatte, des te gefascineerder Maddie raakte, niet alleen door wat hij zei maar ook door de klank van zijn stem. En hoe langer hij praatte, des te meer ze zich begon af te vragen of dit niet de perfecte man was om haar seksuele onthouding voor op te geven. Hij zou maar korte tijd in Truly zijn en daarna vertrok hij weer. Hij droeg geen trouwring, maar ze wist dat dat niets te betekenen had. Ze boog wat dichter naar hem toe en vroeg: 'Ben je getrouwd?' Ze wilde het gewoon zeker weten. Maar voordat hij antwoord kon geven, grepen twee handen haar armen van achteren beet en trokken haar overeind. Ze werd langzaam omgedraaid, tot haar ogen naar een brede borstkas in een zwart Mort's-T-shirt keken. Ondanks het donker dat hen omringde herkende ze de borstkas zelfs voordat haar blik omhoog gleed naar de stevige nek, de sterke kin en de opeengeperste lippen. Ze hoefde zijn ogen niet goed te zien om te weten dat er een woedend blauw vuur in brandde.

Mick boog dicht naar haar toe en zei vlak bij haar oor: 'Wat doe je hier?'

Hij rook naar zeep en huid. 'Blijkbaar ben ik met jou aan het praten.'

Een van zijn handen omklemde haar hand als een hete bankschroef. 'Laten we gaan.'

Ze greep haar tas van de tafel en keek over haar schouder naar Ryan en daarna naar Adele. 'Ik ben zo terug,' riep ze.

'Je klinkt nogal overtuigd,' zei Mick, terwijl hij haar door de menigte naar de achterkant van Mort's trok. 'Sorry,' zei ze toen ze tegen Darla op botste. Hij hield haar hand stevig vast terwijl hij als een rugbyspeler door de menigte bewoog. Ze moest voortdurend 'Het spijt me' en 'Sorry' boven het lawaai van de jukebox uit roepen. Ze liepen om de bar heen en door een korte gang en toen werd Maddie een klein vertrek in getrokken.

Mick deed de deur dicht en liet haar hand los. 'Ik had je gezegd uit mijn café weg te blijven.'

In een oogopslag zag Maddie een eikenhouten bureau, een kapstok, een grote metalen kluis en een leren bank. 'Dat ging over Hennessy's.'

'Nee, dat was niet zo.' Zijn ogen vernauwden zich en ze kon de boosheid bijna in golven van hem af zien rollen. 'Omdat ik een aardige vent ben, geef ik je de kans om je vriendin op te halen en door de voordeur naar buiten te wandelen.'

Opnieuw was ze niet bang voor zijn boosheid. In plaats daarvan vond ze de woede in zijn ogen bijna prettig, en ze leunde met haar rug tegen de deur. 'Of anders?'

'Gooi ik je eruit.'

Ze hield haar hoofd scheef. 'Dan moet ik je waarschijnlijk waarschuwen dat als je me weer aanraakt, ik mijn Taser op je richt om je een stroomstoot van vijftigduizend volt te geven.'Hij knipperde met zijn ogen. 'Heb je een Taser bij je?'

'En nog wat spullen.'

Hij knipperde weer met zijn ogen, langzaam, alsof hij zijn oren niet kon geloven. 'Wat voor spullen?'

'Pepperspray. Een boksring. Een alarm van honderdvijfentwintig decibel. Handboeien. Een wurgstok.'

'Is het legaal om een Taser bij je te hebben?'

'Dat is legaal in achtenveertig staten. Dit is Idaho. Wat denk je?'

'Dat je stapelgek bent.'

Ze glimlachte. 'Dat heb ik eerder gehoord.'

Hij staarde haar een paar seconden aan voordat hij vroeg: 'Maak je er een gewoonte van om mensen te irriteren?'

Soms werd er iemand boos op haar, maar ze had er nooit een gewoonte van gemaakt. 'Nee.'

'Dan ben ik het dus alleen.'

'Het is niet mijn bedoeling je boos te maken, Mick.'

Hij trok één donkere wenkbrauw op.

'Goed, ik was vanavond niet van plan om je boos te maken. Maar ik heb er een probleem mee als iemand me vertelt wat ik wel en niet mag doen.'

'Je meent het.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Waarvoor heb je al die spullen nodig?'

'Ik interview mensen die niet bepaald vriendelijk zijn.' Ze haalde haar schouders op. 'Hoewel ze gewoonlijk geboeid en aan een tafel geketend zijn als ik met ze praat. Of we praten via plexiglas. Natuurlijk laten gevangenissen me mijn zelfverdedigingsspullen niet mee naar binnen nemen, maar ik krijg ze altijd terug als ik vertrek. Ik voel me veiliger als ik ze bij me heb.'

Hij deed een stap naar achteren en bekeek haar van top tot teen. 'Je ziet er normaal uit, maar dat ben je niet.'

Maddie wist niet of ze dat als een compliment moest beschouwen. Hij had het waarschijnlijk niet als een compliment bedoeld.

'Was je van plan om die blonde vent die je zat te versieren ook op een stroomstoot te trakteren?'

'Ryan? Nee, maar als hij het handig aanpakt doe ik hem misschien mijn handboeien om.'

'Hij is een klootzak.'

Als ze niet beter wist zou ze denken dat hij jaloers was. 'Ken je hem?'

'Ik hoef hem niet te kennen om te weten dat hij een klootzak is.'

Dat was niet bepaald logisch. 'Hoe kun je zeggen dat iemand een klootzak is als je hem niet kent?'

In plaats van antwoord te geven zei hij: 'Je zat zowat met hem te tongzoenen.'

'Dat is belachelijk. Ik heb sinds de middelbare school niet meer met een vreemde in een café gezoend.'

'Misschien ben je het zat om aan seksuele onthouding te doen.'

Dat was een understatement. Ze was het heel erg zat, maar als ze eraan dacht om hete, tomeloze, wilde seks te hebben, dacht ze aan Mick. Ryan was leuk, maar uiteindelijk was hij een vreemde in een café en ze versierde geen vreemden in cafés meer. 'Maak je maar geen zorgen over mijn seksuele onthouding.'

Zijn blik gleed van haar mond langs haar kin en hals naar beneden en bleef bij haar borsten hangen. Het was negen uur geweest, dus ze had het koud, ondanks haar vestje. 'Schat, jouw lichaam is niet gemaakt voor onthouding.' Haar harde tepels vormden twee scherpe punten in de voorkant van haar jurk. 'Het is gemaakt voor seks.' Hij liet zijn blik weer omhooggaan en keek in haar ogen. 'Veel ruige, zweterige seks die de hele nacht en tot ver in de volgende ochtend duurt.'

Normaal gesproken kwam ze in de verleiding om een man met traangas te bespuiten als hij zoiets zei, maar als Mick het zei voelde ze hete, kleine tintelingen in haar buik en haar lichaam drong erop aan om haar hand op te steken om zich als vrijwilliger voor de zweterige seks te melden. 'Seksuele onthouding is een kwestie van instelling.'

'Wat verklaart dat je stapelgek bent geworden.'

'Wie is hier nu de klootzak?' Ze wilde haar tas goed hangen omdat hij bijna van haar schouder gleed, maar ze had hem nauwelijks aangeraakt of Mick duwde haar polsen naast haar hoofd tegen de deur.

Ze keek in zijn gezicht, minder dan vijf centimeter boven haar. 'Wat doe je?'

'Ik blijf hier niet gewoon staan terwijl jij met vijftigduizend volt op me schiet.'

Ze probeerde niet te glimlachen, maar dat mislukte. 'Ik wilde mijn tas goed hangen.'

'Je mag me paranoïde noemen, maar ik geloof je niet.'

'Dacht je echt dat ik op je zou schieten?' Schieten was het laatste wat ze in gedachten had gehad.

'Niet dan?'

Ze giechelde. 'Nee. Je bent te mooi om met vijftigduizend volt te beschieten.'

'Ik ben niet mooi.' Hij liet zijn adem ontsnappen en deze raakte de zijkant van haar gezicht en hals. 'Je ruikt naar aardbeien.'

'Dat is mijn lotion.'

'Je rook die dag in de ijzerwarenhandel naar aardbeien.' Hij begroef zijn neus in haar haren en ze was zo geschokt dat ze het gevoel had dat zij de stroomstoot had gekregen. 'Je ruikt altijd zo lekker. Dat maakt me stapelgek.' Hij duwde zijn lichaam tegen haar aan. 'Toen ik je in het café zag, wilde ik dit met je doen.' Hij ging met zijn lippen naar haar hals.

'Ik dacht dat je me eruit wilde smijten.' Hoe kon het plotseling zo warm zijn? Een paar minuten geleden had ze het nog koud gehad, en nu voelde ze gloeiende prikkels over haar huid schieten.

'Dat doe ik ook. Straks.' Hij liet haar handen los, maar bleef haar met zijn heupen tegen de deur duwen. Ze voelde dat hij links droeg en dat hij lang en hard was, waardoor er een doffe pijn tussen haar dijbenen klopte. Harriet had gelijk gehad. De Hennessy-mannen waren gezegend. 'Ik wil eerst aan je ruiken, hier.' Hij duwde haar vest weg en kuste haar blote schouder. 'Waar je zacht bent en heerlijk smaakt.'

'Ik hou van zachte huid.' Ze haalde oppervlakkig adem en deed haar ogen dicht. Ze wilde dat hij een stukje lager proefde. 'Ik ben nogal een levensgenieter.'

'Hoe kun je tegelijkertijd een levensgenieter zijn en aan seksuele onthouding doen?' vroeg hij met zijn mond in haar hals.

'Dat is niet gemakkelijk.' En het werd met de seconde moeilijker. Als ze niet oppaste, zou de levensgenieter in haar de overhand nemen en zou ze opgaan in een uitbarsting van orgastische gelukzaligheid. Wat op zich niet zo vreselijk klonk, als het maar niet met hem was. Ze bracht haar hand naar zijn gezicht en gleed met haar duim over de stoppels op zijn wang. 'Vooral niet als jij in de buurt bent.'

Hij grinnikte; een diep, mannelijk geluid. Hij hief zijn gezicht op; zijn ogen waren wazig van begeerte en zijn wimpers leken heel lang. Het verlangen scheen helder in zijn ogen en zijn handen bewogen naar haar middel.

'Jij bent de laatste man op de planeet met wie ik kan vrijen.' Ze bracht haar mond naar de zijne en hij verschoof zijn gewicht. 'En tegelijkertijd degene die ik het meest wil.'

'Is het leven niet vreselijk?' fluisterde hij tegen haar lippen.

Ze knikte en ging op haar tenen staan. Haar hand gleed naar zijn nek en ze duwde haar mond op de zijne. Zijn handen rond haar middel verstrakten, en gedurende een paar kwellende hartslagen verroerde hij zich niet, met zijn warme handen vastgeklemd rond haar middel en zijn mond op haar mond. Toen kreunde hij, een geluid dat diep uit zijn keel kwam, en hij liet één hand naar haar onderrug glijden en legde de andere tussen haar schouders op haar vest. Hij trok haar tegen zich aan en kuste haar. Zacht en zoet. Zijn lippen speelden met haar lippen en hij zoog haar tong in zijn mond.

Maddies tas viel op de grond en ze gleed met haar vrije hand over de harde spieren van zijn arm en schouder omhoog. De hitte die van hem af straalde verwarmde haar borsten, die tegen zijn borstkas waren geperst. Maddie was nooit een passieve minnares geweest en terwijl hij haar zoende kroelde ze door zijn haar en dwaalde haar vrije hand over de harde contouren van zijn borstkas en rug. Als hij Mick Hennessy niet was geweest, had ze zijn shirt uit zijn Levi's getrokken om zijn naakte huid te voelen.

Micks mond gleed naar haar hals. 'Je bent de laatste vrouw die ik zou moeten willen,' zei hij buiten adem. 'En de enige vrouw aan wie ik de hele tijd moet denken.' Zijn handen bewogen naar beneden om haar billen te omvatten en hij trok haar bekken tegen zijn erectie. 'Wat is het met jou dat me zo gek maakt?' Zijn erectie was enorm en de druk op haar bekken zo hevig dat het bijna pijn deed.

Bijna. Ze duwde tegen hem aan terwijl hij haar vest over haar armen naar beneden trok. Hij gooide de rode angora op de grond, maar ze had het niet nodig. Ze had het zo al warm genoeg. Haar vingers grepen de voorkant van zijn shirt en haar mond bewoog naar zijn hals. Hij proefde goed onder haar tong. Warm vlees en opgewonden man, en ze zoog aan zijn huid. Ze duwde haar bekken tegen zijn stijve penis. Het was vier jaar geleden dat ze zoiets heerlijks had gevoeld, en ze had het gemist. Ze had de aanraking van de handen van een man gemist, zijn hete mond en het gekreun van opwinding diep in zijn keel.

Zijn vingers zochten naar de strik in haar nek en hij trok eraan tot haar halter jurk los was. Hij trok de witte banden naar beneden en zijn lippen zochten de hare weer. Dit keer was zijn kus niet zacht of zoet, maar zinnelijk, hun monden en tongen hongerig. Ze zou hem niet kunnen stoppen. Ze wilde niet dat hij stopte. Nog niet. Niet nu ze meer wilde. De bovenkant van haar jurk gleed naar haar middel en Micks handen omvatten haar borsten door de witte strapless bustier. De baleinen hielden haar dubbel-D-borsten op hun plaats, en zijn duimen wreven door het stugge katoen over haar tepels. Ze duwde haar buik tegen hem aan en hij kreunde in haar mond. Ze had het warm en was duizelig. Haar huid prikte, haar borsten voelden zwaar en haar tepels stonden pijnlijk strak. Het was lang geleden dat ze zoveel hemels genot had gevoeld, en ze gleed met haar hand over zijn borstkas naar beneden, over de band van zijn jeans, en duwde haar hand tegen zijn gezwollen erectie.

'Raak me aan,' kreunde hij in haar mond. En dat deed ze. Terwijl zijn vingers haar tepels door het korset heen bewerkten, streelde ze met haar hand over de volle lengte van zijn penis, vanaf het scrotum over de keiharde lengte naar de gezwollen top. Hij was enorm, en de natte pijn tussen haar dijen dwong haar om een van zijn handen te pakken en die tussen haar benen te duwen, in haar kruis, om haar door haar slipje heen aan te raken en... Ze liet haar hand zakken. 'Stop!'

Hij tilde zijn hoofd op. 'Zo meteen.'

Zo meteen zou ze worden overvallen door de stuiptrekkingen van een orgasme. 'Nee.' Ze deed een stap naar achteren en zijn handen vielen langs zijn zij. 'Je weet dat we dit niet kunnen doen. We mogen geen seks hebben.' Ze keek in zijn ogen terwijl ze haar jurk in haar nek vastmaakte. 'Niet met elkaar.'

Hij schudde zijn hoofd en zijn ogen keken enigszins verwilderd. 'Ik heb me bedacht.'

'Je kunt je niet bedenken.' Hij was Mick Hennessy en zij was Maddie Jones. 'Geloof me, je bent de laatste man op aarde met wie ik seks kan hebben, en ik ben de laatste vrouw met wie jij seks zou moeten hebben.'

'Op dit moment kan ik me niet herinneren waarom.'

Ze moest het hem vertellen. Alles. Wie ze was en wie haar moeder was. 'Omdat...' Ze likte aan haar lippen en slikte, haar keel was plotseling droog. De seksuele spanning tussen hen was tastbaar, het was een bijna onweerstaanbare hete, pulserende kracht. Zijn nek was rood op de plek waar ze hem had aangeraakt, en hij keek naar haar met blauwe ogen die glansden van begeerte. Het laatste wat ze wilde was zien hoe dat vuur verdrongen werd door afkeer. Niet nu. Later. 'Omdat ik een boek over je ouders en Alice Jones schrijf, en met je vrijen verandert daar niets aan. Het maakt het alleen erger.'

Hij deed een paar stappen naar achteren en ging op de hoek van zijn bureau zitten. Hij haalde diep adem en ging met zijn vingers door zijn haar. 'Dat was ik vergeten.' Hij liet zijn handen zakken. 'Een paar minuten lang was ik vergeten dat je in de stad bent om het verleden op te graven en mijn leven in een hel te veranderen.'

Maddie bukte zich en pakte haar tas. 'Het spijt me.' Dat was echt zo, maar dat het haar speet veranderde niets aan de situatie. Ze wilde bijna dat het wel zo was.

'Het spijt je niet genoeg om te stoppen.'

'Nee,' zei ze, en ze pakte de deurkruk achter zich vast. 'Zo erg spijt het me niet.'

'Hoe lang gaat het duren, Maddie?'

'Wat bedoel je?'

Hij haalde diep adem en liet de lucht ontsnappen. 'Hoe lang blijf je in de stad om mijn leven te verzieken?'

Goede vraag. 'Ik weet het niet. Tot volgend voorjaar misschien.'

Hij keek naar zijn voeten. 'Shit.'

Ze hing haar tas over haar schouder en keek naar hem zoals hij daar zat met zijn haar dat alle kanten op stond omdat ze er met haar vingers doorheen had gewoeld. Ze weerstond het verlangen om het glad te strijken.

Hij keek haar aan. 'Het is duidelijk dat we niet binnen een afstand van drie meter van elkaar kunnen zijn zonder dat we aan eikaars kleren beginnen te rukken. Maar als ik tegen je zeg dat je uit mijn cafés moet blijven, kan ik net zo goed met een rode vlag voor de kop van een stier zwaaien, dus vraag ik je heel vriendelijk om niet meer in mijn cafés te komen.'

Ze had het gevoel dat haar borstkas samentrok en weer uitzette, wat niet alleen onmogelijk maar ook alarmerend was. 'Je zult me hier niet meer zien,' verzekerde ze hem, en ze deed de deur open. Ze liep het café met zijn luide countrymuziek en bierlucht in en baande zich een weg naar Adele. Toen ze Mort's daarstraks was binnen gekomen had ze zich afgevraagd of Mick haar eruit zou gooien, zoals hij had gedreigd. Nu vroeg ze zich af of het misschien beter was geweest als hij dat had gedaan.

Mick deed de deur van zijn kantoor dicht en ging er met zijn rug tegenaan staan. Hij deed zijn ogen dicht en legde een hand op zijn pijnlijke erectie. Als Maddie hem niet had tegengehouden, had hij zijn hand langs haar dijbeen omhoog laten glijden. Hij had haar slipje uitgetrokken en had seks met haar gehad, tegen de deur aan. Hij wilde graag denken dat hij de tegenwoordigheid van geest had gehad om de deur eerst op slot te doen, maar daar durfde hij niet om te wedden.

Hij liet zijn hand vallen en liep om het bureau heen. Haar rode vest lag op de vloer en hij pakte het op voordat hij in zijn stoel ging zitten en naar de kluis aan de andere kant van het kantoor staarde. Dat hij Maddie daarstraks aan een tafel in het café had zien zitten, martini drinkend alsof hij haar niet had verteld dat ze uit zijn cafés moest blijven, had hem een schok gegeven. Een schok als van de Taser die ze in haar tas bij zich droeg. Vlak daarna voelde hij een enorme woede en het verlangen om aan haar hals te ruiken.

Toen hij haar met die Australiër zag flirten had hij ook nog iets anders gevoeld. Iets waar hij zich nogal ongemakkelijk onder voelde. Hij had het hoofd van die man eraf willen trekken. Mick had niets tegen de Australiër en hij had geen relatie met Maddie Dupree. Hij voelde niets voor haar. Nou ja, alleen woede. En een enorme begeerte. Een brandend verlangen om zijn neus in haar hals te begraven terwijl hij zijn erectie tussen haar zachte dijen duwde. Telkens weer.

Er was iets speciaals aan Maddie. Iets buiten haar mooie lichaam en knappe gezicht. Iets voorbij de geur van haar huid en haar scherpe tong. Iets wat zijn blik in een vol café naar een tafel in een donkere hoek trok. Iets wat ervoor zorgde dat hij haar silhouet in het donker herkende. Iets ondefinieerbaars waardoor hij haar zoende en aanraakte en dicht tegen zich aan trok alsof ze daar hoorde, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet zo was. Een feit dat hij vergat zodra ze in zijn buurt was.

Hij hield haar vest tegen zijn gezicht. Het rook naar haar, naar zoete aardbeien, en hij liet het op zijn bureau vallen.

Tot een paar weken geleden was zijn leven prettig geweest. Hij had een plan voor de toekomst en dacht niet na over het verleden. Het verleden dat hij redelijk goed had kunnen vergeten.

Tot nu. Tot Maddie in haar zwarte Mercedes de stad in was gereden en zijn leven op zijn kop had gezet.