De kleine halsband had roze glitters en een piepklein roze belletje en toen Maddie rond drie uur naar de weg liep om te kijken of ze post had, vond ze hem in haar brievenbus. Geen briefje. Geen kaartje. Alleen de halsband.

Mick was de enige die over Snowball wist. Ze had het niet aan haar vriendinnen verteld omdat ze bang was dat ze zich allemaal dood zouden schrikken. Maddie Jones, kattenbezitster? Ze had het grootste deel van haar leven katten gehaat en toch stond ze met de roze halsband in haar hand te staren naar een wit bontballetje dat opgekruld op haar bureaustoel lag.

Ze tilde het katje op en hield het voor haar gezicht. 'Dit is mijn stoel,' zei ze. 'Ik heb een slaapplek voor je gemaakt.' Ze droeg het katje naar de wasruimte en zette het op de gevouwen handdoek in de kartonnen doos. 'Regel nummer één: ik ben de baas. Regel nummer twee: je mag niet op mijn meubelen omdat er dan allemaal haren op komen.' Ze bukte zich en deed de halsband rond Snowballs nek.

Miauw.

Maddie keek haar dreigend aan en fronste haar voorhoofd.

Miauw.

'Heel mooi. Je ziet er schattig uit.' Ze stond op en wees met haar vinger naar het katje. 'Regel nummer drie: ik heb je binnengelaten en voer gegeven. Daar eindigt het. Ik hou niet van katten.' Ze draaide zich om en liep de wasruimte uit. Het gerinkel van het belletje volgde haar naar de keuken. Ze zuchtte en pakte het telefoonboek uit de la. Ze zocht in de Gouden Gids, pakte haar mobiel en toetste de zeven cijfers in.

'Mort's,' hoorde ze een mannenstem. Het was Mick niet.

'Is Mick aanwezig?'

'Hij komt meestal niet voor acht uur.'

'Kun je hem een boodschap doorgeven?'

'Ik pak even een pen.' Het was een tijdje stil en daarna zei hij: 'Zeg het maar.'

'Mick, bedankt voor de roze halsband. Snowball.'

'Zei je snowball?'

'Inderdaad. Snowball.'

'Ik heb het.'

'Dank je.' Maddie verbrak de verbinding en deed het telefoonboek dicht. Om tien over acht, toen Maddie een misdaadtijdschrift las, ging haar telefoon.

'Hallo.'

'Je kat heeft me gebeld.'

Alleen door de klank van Micks stem begon ze al te glimlachen, wat een erg slecht teken was. 'Wat wilde ze?'

'Me bedanken voor de halsband.'

Maddie keek naar Snowball, die regel twee op een schandelijke manier negeerde. Ze lag op de rode stoel en likte haar poot. 'Ze heeft goede manieren.'

'Wat doe je vanavond?'

'Ik ga Snowball leren hoe ze met een vork moet eten.'

Hij grinnikte. 'Wanneer gaat ze naar bed?'

Ze sloeg een bladzijde van het tijdschrift om en haar blik viel op een artikel over een man die zijn drie mooie, jonge echtgenotes had vermoord. 'Hoezo?'

'Ik wil je zien.'

Maddie wilde hem ook zien. Heel graag zelfs. En dat was het probleem. Ze wilde zich niet helemaal gelukkig voelen als ze zijn stem door de telefoon hoorde. Ze wilde hem niet op een parkeerterrein zien en zich het gevoel van zijn handen en zijn mond herinneren. Hoe vaker ze hem zag, aan hem dacht, hem wilde, des te meer hun levens verstrikt raakten. 'Je weet dat het niet kan,' zei ze, en ze sloeg nog een paar bladzijden om.

'Kom naar Hennessy's en neem je camera mee.'

Haar hand stopte. 'Mag ik foto's van het interieur van je café maken?'

'Ja-'

Ze nam de foto's voor haar boeken gewoonlijk niet zelf, maar het zou geen probleem zijn om het dit keer wel te doen.

'Ik wil je zien.'

'Ben je me aan het omkopen?'

Het was even stil en toen vroeg hij: 'Is dat een probleem?'

Was dat zo? 'Alleen als je denkt dat ik voor een paar foto's met je naar bed ga.'

'Liefje,' zei hij met een zucht van ergernis, 'ik wilde dat het zo gemakkelijk was om je uit de kleren te krijgen, maar nee, dat denk ik niet.'

Als ze naar Hennessy's ging om wat foto's te maken hoefde dat toch niet te betekenen dat ze samen in bed zouden belanden? Ze had vier jaar zonder seks geleefd. Ze had zelfbeheersing.

'Als je rond middernacht komt is Hennessy's leeg en kun je zoveel foto's maken als je wilt.'

Als ze ging, gebruikte ze de onmiskenbare aantrekkingskracht tussen hen om te krijgen wat ze wilde. Net zoals hij haar wens om het interieur van het café te fotograferen gebruikte om te krijgen wat hij wilde. Ze vroeg zich af of haar geweten in opstand moest komen en ze het verleidelijke aanbod moest afslaan, maar zoals soms gebeurde als het aankwam op haar werk en gewetensbezwaren, zweeg haar geweten.

'Ik zal er zijn.' Toen ze had opgehangen, haalde ze diep adem en hield de lucht vast. Hennessy's zou anders zijn dan alle andere plaatsen delict waar ze was geweest. Dit raakte haar persoonlijk.

Ze liet haar ingehouden adem ontsnappen. Ze had de foto's van het café bekeken en de verslagen gelezen. Negenentwintig jaar na het misdrijf moest het geen probleem zijn. Ze had met alleen een stuk gaas als bescherming tegenover moordenaars gezeten die haar precies vertelden wat ze met haar lichaam zouden doen als ze ooit de kans kregen. Vergeleken bij die nachtmerrie was het doodeenvoudig om Hennessy's binnen te lopen. Het zou geen enkel probleem zijn.

Hennessy's was geverfd in een onopvallend grijs en was groter dan het van de buitenkant leek. Binnen zag ze twee biljarttafels en een dansvloer aan weerszijden van de lange bar. In het midden leidden drie treden naar een verzonken vloer waarop tien ronde tafels stonden en die was omringd door een witte balustrade. Hennessy's had nooit de wilde-meiden-misdragen-zich- reputatie van Mort's gehad. De sfeer was meer ontspannen en het café stond bekend om de drankjes en de goede muziek. En ooit om de moord. Hennessy's had het laatste eindelijk afgeschud - tot een zekere schrijfster van waargebeurde misdaadverhalen de stad in was gereden.

Mick stond achter de bar en schonk South Gin in een cocktailshaker. Hij keek naar Maddie; het licht scheen op haar haren, waardoor hij de roodbruine lokken in haar paardenstaart kon zien. Daarna keek hij weer naar de fles in zijn hand. 'Mijn overgrootvader heeft dit café in 1925 gebouwd.'

Maddie legde haar camera op de bar en keek om zich heen. 'Tijdens de drooglegging?'

'Ja.' Hij wees naar het verzonken middengedeelte. 'Dat was de eetzaal,' zei hij. 'Daar verkocht hij zijn zelfgestookte alcohol stiekem.'

Maddie keek naar hem met die grote bruine ogen die helemaal warm en sexy werden als hij haar hals kuste. Op dit moment waren haar ogen een beetje opengesperd, alsof ze spoken zag. 'Is hij ooit gepakt?' vroeg ze terwijl ze rond bleef kijken en met haar gedachten duidelijk niet bij zijn poging was om een gesprek op gang te brengen. Toen hij de achterdeur had open gedaan en haar daar helemaal gespannen had zien staan, had hij zijn eerste impuls om haar tegen de muur te duwen en haar te zoenen tot ze buiten adem was moeten bedwingen.

'Nee.' Mick schudde zijn hoofd. Ze wisten allebei dat ze hier was om foto's te maken en het verbaasde Mick dat ze zo gespannen was nu ze in het café was. Hij had gedacht dat ze blij zou zijn. Hoewel hij haar gaf wat ze wilde, keek ze niet blij. Ze zag eruit alsof ze op het punt stond in te storten. 'De stad was in die tijd te klein en te onbelangrijk, en mijn overgrootvader was bij iedereen geliefd. Toen de drooglegging achter de rug was, veranderde hij de zaak in een café. Behalve wat noodzakelijk onderhoud en renovaties is er sindsdien niets aan veranderd.' Hij deed een scheut vermout in de cocktailshaker en plaatste het deksel erop. 'Mijn opa veranderde dit deel in een dansvloer en mijn vader schafte de biljarttafels aan.' Hij schudde de gin en vermout met één hand en greep met zijn andere hand onder de bar. 'Ik heb besloten om het te laten zoals het is.' Hij zette eerst een en toen een tweede glas op de bar en deed er olijven op cocktailprikkers in. Terwijl hij schonk dwaalden zijn ogen van de strakke lijn van haar kaak via haar keel naar het bovenste knoopje van haar witte bloes, dat eruitzag alsof het op het punt stond open te springen en hem een fantastisch uitzicht op haar decolleté te geven. 'Ik heb al mijn geld en energie in Mort's gestopt. Volgende week hebben mijn vriend Steve en ik een gesprek met een aantal investeerders omdat we een bedrijf willen starten dat helikoptervluchten boven de omgeving aanbiedt. Wie weet hoeveel succes we daarmee krijgen. Ik weet wat het is om café-eigenaar te zijn, maar ik heb andere interesses die ik wil ontwikkelen. Op die manier heb ik niet het gevoel dat ik stilsta.' Hij schoof het martiniglas naar haar toe en vroeg zich af of ze naar hem luisterde.

Haar vingers raakten de steel aan. 'Waarom heb je het gevoel dat je stilstaat?'

Hij nam aan dat ze dus toch had geluisterd. 'Ik weet het niet. Misschien omdat ik als kind niet kon wachten om hier weg te komen.' Hij pakte de cocktailprikker uit zijn martini en beet de olijf eraf. 'Maar toch ben ik hier.'

'Je familie woont hier. Ik heb geen familie - nou ja, alleen een paar neven en nichten die ik nauwelijks ken. Als ik een broer of een zus zou hebben, had ik bij ze in de buurt willen wonen. In elk geval hoop ik dat ik dat zou willen.'

Hij herinnerde zich dat haar moeder was gestorven toen ze jong was. 'Waar is je vader?'

'Ik weet het niet. Ik heb hem nog nooit gezien.' Ze staarde naar haar martini. 'Hoe weet je wat ik drink?'

Hij vroeg zich af of ze expres van onderwerp veranderde. 'Ik ken al je geheimen.' Ze keek een beetje gealarmeerd en hij lachte. 'Ik herinner me wat je de eerste avond dronk.' Hij liep om de bar heen en ging naast haar zitten. Ze draaide haar gezicht naar hem toe en hij zette één voet tussen haar benen op de dwarslat van haar kruk. Ze droeg een zwarte rok en zijn knie dwong de stof langs haar zachte dijen omhoog.

'Echt?' Ze pakte haar drankje, keek hem over haar glas heen aan en dronk het in één keer halfleeg. Ze sloeg zijn beste gin achterover alsof het water was, en als ze niet oppaste moest hij haar naar huis rijden. Wat helemaal niet zo'n slecht idee was. 'Het verbaast me dat je je iets anders herinnert dan Darla's verleidelijke aanbod om je haar blote kont te showen,' zei ze, waarna ze met haar tong over haar onderlip ging.

'Ik herinner me dat je die avond ook al een grote mond had.'

Hij pakte haar hand en wreef met zijn duim over haar knokkels. 'Ik vroeg me toen al af hoe het zou zijn om die grote mond van je te kussen.'

'Nu weet je het.'

'Ja.' Zijn blik gleed over haar gezicht, haar wangen, haar kaak en vochtige lippen, en daarna weer naar haar ogen. 'Nu ik dat weet, denk ik aan alle plekjes die ik gisteravond niet heb kunnen kussen.'

Ze zette haar glas op de bar. 'Jezus, je bent echt goed.'

'Ik ben in heel veel dingen goed.'

'Vooral in het zeggen van de juiste dingen om een vrouw het gevoel te geven dat je het echt meent.'

Hij liet zijn hand zakken. 'Denk je dat ik het niet meen?'

Ze pakte haar camera en draaide op haar kruk rond. Mick verplaatste zijn voet en ze stond op. 'Ik weet zeker dat je het meent.' Ze draaide hem haar rug toe en hief de camera op. 'Elke keer dat je het tegen een vrouw zegt.'

Mick pakte zijn glas en stond ook op. 'Denk je dat ik dat tegen andere vrouwen heb gezegd?'

Ze stelde de lens scherp en nam een foto van de lege tafels. 'Natuurlijk,' zei ze terwijl de lamp flitste.

Dat stak, vooral omdat het niet waar was. 'Nou, liefje, je slaat jezelf niet erg hoog aan.'

'Ik sla mezelf heel hoog aan.' Na nog een klik en een flits zei ze: 'Maar ik ken de situatie.'

Hij voelde ergernis opkomen en nam een slok van de koele martini, die warm door zijn keel stroomde. 'Vertel me dan maar wat je denkt te weten.'

'Ik weet dat ik niet de enige vrouw voor je ben.' Ze liet haar camera zakken en liep naar het andere eind van de bar.

'Je bent de enige vrouw met wie ik op dit moment iets heb.'

'Op dit moment, ja. Maar je gaat verder. Ik weet zeker dat we allemaal inwisselbaar zijn.'

Mick liep weg terwijl de lamp flitste. 'Ik dacht dat je daar geen problemen mee had?' Hij liep naar het donkere gedeelte en leunde tegen de jukebox.

'Dat is ook zo. Ik zeg alleen dat ik zeker weet dat we in het donker allemaal hetzelfde zijn.'

Ze begon hem nu echt kwaad te maken, maar hij had het gevoel dat dat haar bedoeling was. Waarom wilde hij haar eigenlijk zo graag? Ze geloofde de roddels over hem blijkbaar en hij vroeg zich af waarom hij zich dat aantrok. Het maakte haar niet uit of hij met andere vrouwen uitging, en hij vroeg zich af waarom hem dat dwarszat. Misschien moest hij het doen. Misschien moest hij haar eruit schoppen en iemand anders bellen. Het probleem was alleen dat hij niemand anders wilde bellen, en dat stoorde hem bijna net zo erg als haar gedrag.

Ze nam uit verschillende hoeken foto's van de vloer voor de bar en daarna zei hij: 'Dat klopt niet. Niet alle poesjes zijn in het donker grauw.'

Ze keek naar hem. Hij had haar willen kwetsen, maar zoals typerend was voor Maddie reageerde ze niet zoals andere vrouwen. Ze haalde alleen diep adem en liet de lucht langzaam ontsnappen. 'Probeer je me boos te maken?'

'Dat lijkt me terecht. Jij probeert mij ook boos te maken.'

Ze dacht heel even na en gaf het toen toe. 'Je hebt gelijk.'

'Waarom doe je dat?'

'Misschien omdat ik niet wil denken aan waar ik mee bezig ben.' Ze liep naar het eind van de bar en keek naar de antislip- matten op de vloer. Ze maakte een paar foto's en liet daarna haar camera zakken. 'Dit is moeilijker dan ik dacht dat het zou zijn,' fluisterde ze nauwelijks hoorbaar.

Hij ging rechtop staan.

'De bar, de spiegels, de verlichting en de kassa zijn allemaal nog hetzelfde.' Ze legde de camera neer en pakte het blad van de bar vast. 'Het enige verschil is het bloed en de lichamen.'

Mick liep naar haar toe en zette zijn glas op de balustrade terwijl hij erlangs liep.

'Ze zijn hier gestorven. Hoe kun je dat verdragen?' vroeg ze met een hapering in haar stem.

Hij legde zijn handen op haar schouders. 'Ik denk er niet meer aan.'

Ze draaide zich om en keek met opengesperde ogen naar hem op. 'Hoe is dat mogelijk? Je moeder heeft je vader hier vermoord.'

'Het is gewoon een café. Vier muren en een plafond.' Hij liet zijn handen langs haar armen naar beneden en weer naar boven glijden. 'Het is lang geleden gebeurd. Zoals ik al zei, ik denk er niet aan.'

'Ik wel.' Ze beet op haar lip en draaide haar hoofd weg om haar ogen droog te vegen.

Mick had nog nooit eerder een schrijfster ontmoet, maar Maddie leek hem wel erg emotioneel voor een vrouw die een boek schreef over mensen die ze niet kende.

'Dit is zoveel moeilijker dan ik dacht dat het zou zijn. Ik neem nooit zelf foto's voor mijn boeken, en ik dacht dat ik het kon.'

Misschien moest ze zich in de details verdiepen en ze doorleven om erover te kunnen schrijven. Jezus, hoe kon hij dat weten? Hij las bijna nooit een boek.

Ze keek naar hem op. 'Ik moet gaan.' Ze pakte haar camera van de bar en liep om hem heen. Op weg naar buiten pakte ze haar jas en tas van een van de krukken.

Deze avond was heel slecht geëindigd en hij wist niet waarom. Hij wist niet wat hij had gedaan of niet had gedaan. Hij had gedacht dat ze een paar foto's zou nemen. Ze zouden wat drinken, praten en hopelijk vrijen. Hij volgde Maddie door de achterdeur naar de steeg.

'Kun je rijden?' vroeg hij terwijl hij de steeg in liep.

Ze stond in het licht dat naar buiten stroomde en probeerde haar armen in de mouwen van haar jas te steken. Ze knikte en haar tas viel bij haar voeten op de grond. In plaats van hem op te pakken, bedekte ze haar gezicht met haar handen.

'Zal ik je naar huis brengen?' Hij liep naar haar toe, bukte zich en pakte haar tas. Hij was opgevoed door vrouwen, maar hij begreep Maddie Dupree niet. 'Je bent veel te veel van streek om te rijden.'

Ze keek naar hem met haar vochtige ogen terwijl er een traan over haar onderwimpers rolde. 'Mick, ik moet je iets over mezelf vertellen. Iets wat ik weken geleden al had moeten zeggen.'

De manier waarop ze het zei stond hem niet aan. 'Je bent getrouwd.' Hij legde haar tas op de motorkap van haar auto en wachtte.

Ze schudde haar hoofd. 'Ik... ik ben...' Ze liet haar adem ontsnappen en veegde de tranen van haar wangen. 'Ik ben niet... Ik ben bang... Ik kan niet...' Ze sloeg haar armen rond zijn nek en duwde haar lichaam tegen het zijne. 'Ik kan de foto's van de plaats delict niet uit mijn hoofd krijgen.'

Was dat het? Was ze daarom zo van streek? Hij wist niet wat hij moest zeggen, wat hij moest doen. Hij voelde zich hulpeloos, sloeg zijn armen om haar heen en hield haar vast. De huid rond zijn buik verstrakte en hij wist wat hij wilde doen. Hij bedacht dat het goed was dat ze zijn gedachten niet kon lezen, maar eigenlijk was het haar eigen schuld. Ze had haar armen niet om hem heen moeten slaan en niet tegen hem aan moeten gaan staan.

'Mick?'

'Hm?' Vanavond rook ze weer naar vanille en hij streelde haar rug. Haar vasthouden was bijna net zo heerlijk als met haar vrijen.

'Hoeveel condooms heb je bij je?'

Zijn hand stopte. 'Ik heb gisteren een doos gekocht. Ik heb er twaalf in de truck liggen.'

'Dat moet genoeg zijn.'

Hij trok zich terug om haar gezicht te zien, dat werd verlicht door het licht dat uit Hennessy's kwam. 'Ik begrijp niets van je, Maddie Dupree.'

'De laatste tijd begrijp ik mezelf ook niet.' Ze gleed met haar vingers door zijn haar en trok zijn hoofd naar zich toe. 'En als het om jou gaat lijk ik maar niet het juiste te kunnen doen.'

De volgende ochtend laat stond Maddie in haar keuken en bracht een dampende kop koffie naar haar mond. Ze droeg haar witte badjas en haar natte haar was achterovergekamd na de douche. Gisteravond had ze Mick bijna verteld dat Alice Jones haar moeder was. Ze had het hem moeten vertellen, maar elke keer dat ze haar mond opendeed kon ze de woorden niet zeggen. Ze was niet bang om het hem te vertellen, maar om de een of andere reden kon ze het gewoon niet. Misschien was de timing niet juist. Een ander moment zou geschikter zijn.

Ze had hem op dit moment heel erg nodig om de vreselijke beelden uit haar hoofd te krijgen. Ze was naar haar moeders graf geweest en was niet ingestort. Maar toen ze op de plek stond waar haar moeder was gestorven, had ze het gevoel gehad dat iemand haar hart uit haar lijf rukte. Misschien was ze niet zo emotioneel geworden als ze de foto's van haar moeders bloed en het blonde haar met de donkerrode vlekken niet had gekend.

Ze haatte het om emotioneel te zijn, vooral als er andere mensen bij waren. En helemaal als dat Mick was. Maar hij was er geweest en had haar emotie gezien en ze had iemand nodig gehad om vast te houden en haar aandacht op te richten toen ze zich zo onevenwichtig voelde.

Hij was met haar mee naar huis gegaan en ze had zijn hand gepakt en hem meegenomen naar haar slaapkamer. Hij had haar op de plekken gekust die hij in gedachten had en had alle zenuwuiteinden in haar lichaam in vuur en vlam gezet. Ze wist dat het niet goed was dat ze weer met hem naar bed was geweest. Het was verkeerd, maar het voelde te fijn om bij hem te zijn.

Miauw.

Snowball draaide om haar voeten en ze keek naar de kat.

Hoe was haar leven zo geworden, met een kat in haar huis en een Hennessy in haar bed?

Ze zette haar beker op het aanrecht en liep naar de provisiekast om een zak kattenvoer te pakken. Er lag een dode muis op de vloer en Snowball rook aan zijn staart. De nacht dat ze had besloten om Snowball te houden had ze het vergif weggehaald, maar dat betekende niet dat de muis het lokaas niet had gegeten. 'Niet aan die muis komen, anders word je ziek.' Ze pakte Snowball en droeg haar naar de wasruimte. Snowball spon en duwde haar kopje tegen Maddies kin. 'En ik weet dat je niet in je doos hebt geslapen. Ik vond witte haren op mijn bureaustoel.' Ze zette Snowball in haar doos en deed voer in haar bak. 'Ik wil geen witte haren op mijn kont hebben.' Snowball sprong uit haar doos en viel op het voer aan alsof ze een week geen eten had gehad. Toen Mick gisteravond uit de badkamer was gekomen, met een zelfvoldaan, tevreden glimlachje rond zijn mond, had Snowball hem beslopen en zijn been aangevallen.

'Shit!' had hij geroepen, en hij had rondgedanst terwijl Snowball onder het bed was geschoten. 'Ik kan niet geloven dat ik geld heb uitgegeven om een halsband voor dat kreng te kopen.'

Maddie had gelachen en naast haar op het bed geklopt. 'Kom hier, zodat ik je kan troosten na de aanval van die grote, gemene kat.'

Hij liep naar het bed en trok haar omhoog zodat ze voor hem knielde. 'Ik zal het je betaald zetten dat je me hebt uitgelachen.' En dat had hij, tot diep in de nacht, maar toen ze vanochtend wakker werd, was ze alleen. Alweer. Ze had het fijn gevonden om wakker te worden en zijn gezicht te zien en zijn blauwe ogen naar haar te zien kijken, slaperig en voldaan, maar het was beter zo. Het was beter om afstand te bewaren, zelfs al hadden ze de nacht in zo'n lichamelijke nabijheid doorgebracht als twee mensen maar konden.

Terwijl Snowball at, pakte Maddie de muis met een stuk keukenrol en droeg hem naar buiten. Ze belde een plaatselijke dierenarts en maakte een afspraak voor Snowball voor de eerste week van augustus. Er stonden tandafdrukken op de doos koolhydraatarme mueslirepen, maar de repen zelf leken onbeschadigd. Terwijl ze een hap nam ging de bel.

Door het kijkgat staarde ze naar Mick, die voor haar deur stond, gedoucht en geschoren en ontspannen in een Levi's en een loshangend gestreept shirt over een mouwloos T-shirt. Ze negeerde het trekken in haar maag en deed de deur open.

'Heb je lekker geslapen?' vroeg hij terwijl een ondeugende glimlach de kuiltjes in zijn wangen tevoorschijn toverde.

Ze deed de deur wijd open en hij liep naar binnen. 'Ik denk dat ik rond drie uur eindelijk in slaap ben gevallen.'

'Het was halfvier.' Hij liep langs haar en ze deed de deur achter hem dicht. 'Waar is Snowball?' vroeg hij terwijl ze de zitkamer in liepen.

'Ontbijten. Ben je bang voor zo'n klein katje?'

'Voor die Tasmaanse haarbal?' Hij maakte een spottend geluid en haalde een kleine speelgoedmuis uit de zak van zijn jeans. 'Ik heb speelgoed meegenomen om haar gunstig te stemmen.' Hij gooide de muis op de salontafel. 'Wat zijn je plannen voor vandaag?'

Ze was van plan om te werken. 'Waarom?'

'Ik dacht aan een ritje naar Redfish Lake en dan daar wat eten.'

'Als een afspraakje?'

'Inderdaad.' Hij pakte de ceintuur van de badjas en trok haar naar zich toe. 'Waarom niet?'

Omdat ze geen relatie hadden. Ze zouden niet eens met elkaar naar bed moeten gaan. Afspraakjes maken kon niet, hoe haar huid ook prikte en haar maag ook trok.

'Ik heb honger en ik dacht dat jij misschien ook honger had.' Hij liet zijn hoofd zakken en kuste haar hals.

Ze hield haar hoofd scheef. Ze moest natuurlijk eten. 'Waarom Redfish Lake?'

'Omdat ze daar een hotel met een goed restaurant hebben, en ik wil de hele dag met je doorbrengen.' Hij kuste haar hals. 'Zeg ja.'

'Dan moet ik me aankleden.' Ze trok haar ceintuur uit zijn hand en draaide zich om. 'Hoe ver is het naar Redfish Lake?' riep ze terwijl ze haar slaapkamer binnenliep.

'Ongeveer anderhalf uur,' antwoordde hij in de deuropening.

Ze had niet verwacht dat hij haar zou volgen en ze keek naar hem terwijl ze ondergoed uit haar la pakte. Hij leunde tegen de deurpost en nam haar op terwijl ze een roze zijden slipje aantrok. Het was een heel intiem gevoel. Intiemer dan wanneer hij de binnenkanten van haar dijen kuste en zijn ogen die sexy blauwe kleur kregen. Intiem alsof ze een stel waren en het normaal was dat hij toekeek terwijl ze zich aankleedde. Alsof deze relatie meer was dan ze in werkelijkheid was en meer dan ze ooit zou worden. Alsof er een kans bestond op een morgen en de dagen daarna. Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Mag ik?'

'Je gaat toch niet preuts worden, hè? Niet na vannacht.' Ze bleef naar hem staren tot hij zuchtte en loskwam van de deurpost. 'Goed dan. Ik ga je kat dronken voeren.'

Ze zag hem weglopen en probeerde niet te denken aan een morgen of de dagen daarna en dingen die nooit zouden gebeuren. Ze trok snel een roze katoenen zomerjurk aan, kamde haar haren naar achteren, deed een haarklem in en keek in de spiegel om wat mascara en lipgloss aan te brengen.

In het felle daglicht, met haar seksuele behoeften bevredigd en haar emoties onder controle, wist ze dat ze hem moest vertellen dat ze Madeline Jones was. Hij had er recht op dat te weten.

De gedachte om het te vertellen zorgde voor kramp in haar maag en ze vroeg zich af of ze het hem echt moest vertellen. Toen ze gisteravond over andere vrouwen was begonnen, was ze misschien niet erg tactvol geweest. Ze had hem duidelijk boos gemaakt, maar het was een feit dat Mick Hennessy net zomin een man voor één vrouw was als zijn vader dat was geweest. Of zijn opa. Zelfs al ging hij op dit moment met niemand anders om, hij zou genoeg van haar krijgen. Hij zou vroeg of laat vertrekken, dus waarom zou ze het hem vandaag vertellen?

Waar ze wel over moest praten was haar vernederende uitbarsting van gisteravond. Ze was geen vrouw die totaal emotioneel werd, zich aan de nek van een man vastklampte en huilde. Misschien was ze niet ingestort zoals sommige vrouwen zouden doen, maar ze schaamde zich ervoor dat ze de controle had verloren. Zelfs twaalf uur later nog.

Toen ze een halfuur op weg naar Redfish waren besloot ze het uit te leggen. 'Het spijt me van gisteravond,' zei ze boven de countrymuziek uit die de cabine van Micks truck vulde.

'Er is niets om spijt van te hebben. Je maakte een beetje lawaai, maar dat vind ik wel prettig.' Hij grijnsde en wierp een blik op haar door de blauwe spiegelglazen van zijn zonnebril voordat hij weer naar de weg keek. 'Soms hoor ik niet alles wat je zegt, maar het klinkt heel sexy.'

Ze kreeg het vermoeden dat ze niet over hetzelfde praatten. 'Ik bedoelde dat ik zo emotioneel werd in Hennessy's.'

'O.' Zijn duim tikte tegen het stuur, in de maat van het nummer over een vrouw die van chroom hield. 'Maak je daar maar geen zorgen over.'

Ze wilde dat ze zijn advies kon opvolgen, maar dat was niet gemakkelijk voor haar. 'Er zijn vrouwen op wie ik absoluut niet wil lijken. Een van hen is de emotionele vrouw die voortdurend huilt.'

'Ik vind je geen emotionele vrouw.' De lucht van de ventilator blies tegen het donkere haar op zijn voorhoofd. 'En de andere vrouwen?' 'Wat?'

'Je zei dat er vrouwen zijn op wie je absoluut niet wilt lijken.' Zonder zijn ogen van de weg te halen zette hij de cd-speler uit. In de plotselinge stilte vroeg hij: 'Een van hen is de emotionele vrouw. Wie zijn de anderen?'

'O.' Ze telde ze op haar vingers af. 'De domme vrouw. De dronken en sletterige vrouw. De stalkervrouw. De billenvrouw.'

Hij keek haar aan. 'De billenvrouw?'

'Ik ben niet van plan om dat uit te leggen.'

Hij keek weer naar de weg en glimlachte. 'Dan heb je het dus niet over een vrouw met een grote kont.'

'Nee.'

'O, dan ben ik bang dat ik nooit...'

'Vergeet het maar.'

Hij lachte. 'Sommige vrouwen zeggen dat ze het lekker vinden.'

'Uh-huh. Sommige vrouwen zeggen ook dat ze het fijn vinden om geslagen te worden, maar dat plezier zal ik ook nooit meemaken.'

Mick reikte over de middenconsole en pakte haar hand. 'Wat vind je ervan om in bed vastgebonden te worden?'

Ze haalde haar schouders op. 'Dat vind ik wel leuk.'

Hij bracht haar hand naar zijn mond en glimlachte. 'Dan denk ik dat ik weet wat we gaan doen als ik klaar ben met mijn werk.'

Maddie lachte en richtte haar aandacht op het uitzicht. Op de dennenbomen en het dichte struikgewas en de zuidvork van de Payette-rivier. Idaho bracht niet alleen beroemde aardappels voort, het bezat ook spectaculaire natuurgebieden.

In het hotel zaten ze aan een tafel die uitkeek over het blauwgroene water van Redfish Lake en op de met sneeuw bedekte pieken van de Sawtooth Mountains. Ze lunchten en praatten over de inwoners van Truly. Ze vertelde hem over haar vriendinnen, over Lucy's bruiloft vorig jaar en Clares aanstaande bruiloft. Ze praatten over van alles: het weer, de wereldgebeurtenissen, sport en de recente uitbraak van het West-Nijlvirus.

Ze praatten bijna overal over, behalve over de reden waarom ze naar Truly was verhuisd. In een stilzwijgende overeenkomst vermeden ze het om te praten over het boek dat ze aan het schrijven was en over de nacht dat zijn moeder eerst twee mensen doodschoot en daarna zelfmoord pleegde.

Het was een heerlijke, relaxte dag, hoewel Maddies geweten haar er af en toe, als ze in zijn ogen keek, aan herinnerde dat hij niet bij haar zou zijn als hij wist wie ze in werkelijkheid was. Ze negeerde haar geweten en luisterde er niet naar, en toen ze naar huis terugreden had ze het zo diep begraven dat het niet meer dan een vaag gefluister was dat ze gemakkelijk kon negeren.