'Vuur!' riep Louie, en hij ontstak vier vuurpijlen, waarmee hij Maddie de moeite bespaarde om een halve of hele leugen te bedenken. De vuurpijlen vlogen omhoog in plaats van naar haar hoofd en haar hartslag kalmeerde.

Deze vuurpijlen waren wat groter dan de laatste en explodeerden met kleine uitbarstingen van kleur. Louie had het zwaardere geschut neergezet, maar toch leek niemand bezorgd. Niemand behalve Maddie.

'Ik wil op het strand blijven,' mopperde Travis terwijl hij, Mick en Pete de trap naar de veranda op liepen.

'De grote show staat op het punt te beginnen,' zei Mick, 'en je weet dat kinderen op een plek moeten staan waar het veilig is.'

Grote show? Ze pakte haar glas wijn en dronk het leeg. Ze vroeg zich af of Mick Tanya uit haar ellende zou verlossen en zijn hemd zou dichtknopen. Natuurlijk, het was daarstraks warm geweest, maar het koelde nu behoorlijk af.

'Donald is een kind,' beklaagde Pete zich.

'Donald is veertien,' zei Lisa. 'Als je lastig wordt, mag je bij je oma en tia Narcisa gaan zitten.'

Pete ging snel op de trap zitten. 'Ik zit hier.' Travis zat naast hem, maar ze leken er allebei niet blij mee te zijn dat ze naar de veranda waren verbannen.

'Hallo, Mick!' riep Tanya.

Hij keek op en ontmoette de ogen van Maddie. Zijn blauwe ogen keken een aantal hartslagen in de hare voordat hij zijn aandacht op de sierlijke vrouw links van Maddie richtte. 'Hallo, Tanya. Hoe is het met je?'

'Goed. Ik heb nog steeds wat Bushmills Malt 21 in huis. Wat doe je na de show?'

'Ik moet Travis naar huis brengen en daarna ga ik naar mijn werk,' zei hij. 'Misschien een andere keer.' Hij liep naar de koelbox en bukte zich. Terwijl hij het witte deksel optilde viel zijn hemd open. Natuurlijk. 'Hé, Travis en Pete,' riep hij. 'Willen jullie fris?'

De jongens draaiden zich tegelijkertijd om. 'Ja.'

'Graag.'

Ijs en water klotsten in de koelbox toen hij twee blikjes fris pakte en ze in de wachtende handen van de jongens gooide. Hij pakte een Red Buil en deed het deksel van de koelbox weer dicht.

'Maddie, heb je Mick Hennessy al ontmoet?' vroeg Lisa.

Uit gewoonte stak ze haar hand uit. 'Ja, we hebben elkaar ontmoet.'

Hij veegde zijn hand aan zijn broek af en nam haar vingers in zijn koele, natte hand. 'Heb je vandaag nog muizen vermoord?'

'Nee.' Zijn duim gleed langs haar lege ringvinger en hij glimlachte. Ze wist niet of het opzettelijk was, maar de lichte aanraking stuurde hete tintelingen naar haar pols. Zo dicht was ze in jaren niet bij echte seks gekomen. 'Ik heb nog geen dode muizen gevonden, maar ik hoop dat ze op dit moment bij bosjes sterven.' Ze trok haar hand terug voordat ze vergat wie hij was en waarom ze in de stad was. Ze betwijfelde of hij haar hand nog zou willen vasthouden als hij het eenmaal wist.'Bel een verdelger,' zei Tanya.

Maddie had een verdelger gebeld, maar die kon pas over een maand langskomen.

'Wees voorzichtig met wie je belt,' waarschuwde Lisa. 'In deze omgeving hebben timmermannen en verdelgers de gewoonte al om drie uur naar huis te gaan.'

Lisa's schoonmoeder riep haar en ze trok een gezicht. 'Sorry.'

'Liever zij dan ik,' zei Delaney toen Lisa wegliep.

'Ik kan je het nummer geven van iemand die komt als hij zegt dat hij dat doet.' Mick trok zijn blikje Red Buil open. 'En die blijft tot het werk klaar is.'

'Laat je man of vriend het muizenprobleem oplossen,' stelde Tanya voor.

Ze keek naar Tanya, die plotseling geen vriendelijke buur- vrouwelijke uitstraling meer had. De energie was veranderd sinds Mick op de veranda was verschenen. Ze wist het niet zeker, maar ze vermoedde dat Tanya niet haar nieuwe hartsvriendin zou worden. 'Ik heb geen vriend en ik ben nooit getrouwd.'

'Nooit?' Tanya trok een wenkbrauw op alsof Maddie een rariteit was, en Maddie had gelachen als het niet zo belachelijk was.

'Moeilijk te geloven, vind je niet?' zei ze. Tanya hoefde zich geen zorgen te maken. De allerlaatste man op aarde met wie ze ooit een relatie zou krijgen was Mick Hennessy. Ondanks zijn mooie buikspieren. 'En ik ben nog wel zo'n fantastische vangst.'

Mick grinnikte en nam een slok van zijn Red Buil. In de donkere schaduwen van de invallende duisternis kon ze nog net de lachlijnen rond zijn blauwe ogen zien terwijl hij haar over het zilverkleurige blikje aankeek.

Ze glimlachte terug en besloot dat het hoog tijd was om van onderwerp te veranderen. 'Heb je Darla in haar blote kont uit Mort's gegooid?'

Hij liet het blikje zakken en zoog het vocht van zijn onderlip. 'Nee. Ze heeft zich gedragen.'

'Gooien de vrouwen nog steeds met hun slipjes?' vroeg De- laney.

'Niet zo vaak meer, godzijdank.' Mick schudde zijn hoofd en grinnikte, een witte flits in het donker. 'Geloof me, halfnaakte dronken vrouwen uit mijn café gooien is lang niet zo leuk als het klinkt.'

Maddie lachte. Ze had in geen miljoen jaar gedacht dat ze Mick Hennessy zo sympathiek zou vinden. 'Hoe vaak gebeurt dat?' Het was te merken dat hij de zoon van zijn vader was.

Mick haalde zijn schouders op. 'Mort's was een wilde tent voordat ik hem overnam, en sommige mensen vinden het moeilijk om zich aan te passen.'

'Ze hebben zich ook niet aangepast toen Jacksons Texaco werd overgenomen door Grovers Gas en Go, en dat is al zes jaar geleden.' Delaney ademde in en liet de lucht langzaam ontsnappen. 'Ik heb vreselijke pijn in mijn voeten.'

'Vuur!' brulde Louie seconden voordat hij weer een spervuur de lucht in stuurde. Maddie draaide zich om en haar blik schoot naar de vuurpijlen die recht omhoogvlogen.

Achter haar verdronk Micks diepe lach bijna in het lawaai van de vuurpijlen. Toen ze zich weer omdraaide, hielp hij Delaney om een stoel te vinden. Tanya slenterde achter ze aan en het speet Maddie niet om haar te zien vertrekken. Ze was door de aanwezigheid van een man van heel aardig in een bitch veranderd, iets wat Maddie nooit had begrepen. Er waren genoeg beschikbare mannen op aarde, waarom zou je zo moeilijk doen over één man? Vooral als die de reputatie had dat hij zich nooit gaf en alleen in was voor liefde zonder lasten. Niet dat Maddie dat iemand ooit voor zijn voeten zou werpen. Ze begreep vrouwen die zo gemakkelijk betrokken raakten gewoon niet. Na een paar afspraakjes of goede seks waren ze verliefd. Hoe was dat mogelijk?

Sofie Allegrezza liep met haar vriendinnen naar de balustrade en ging naast Maddie staan om beter zicht op haar vaders vuurwerkshow te hebben. Maddie zette haar glas op de balustrade en zag hoe Louie de drie grote mortierbuizen laadde. Ze had nooit een man nodig gehad om zich goed over zichzelf te voelen of haar leven compleet te maken. Heel anders dan haar moeder.

'Vuur.' De drie pijlen schoten uit de buizen en explodeerden met drie luide knallen. Geschrokken deinsde Maddie terug en botste tegen iets massiefs. Twee grote handen grepen haar armen terwijl de groene, gouden en rode explosies op het meer regenden. 'Sorry.' Ze draaide haar hoofd om en keek omhoog naar de schaduwen op Micks gezicht.

'Geen probleem.' In plaats van haar weg te duwen hield hij haar vast. 'Ik wil iets van je weten.'

'Wat dan?'

Hij boog zijn hoofd en sprak net boven haar oor: 'Als je zo'n goede vangst bent, waarom ben je dan nog niet gevangen?'

Zijn warme adem raakte de zijkant van haar gezicht en haar hals. 'Waarschijnlijk om dezelfde reden als jij.'

'En dat is?'

'Je wilt niet gevangen worden.'

'Liefje, alle vrouwen willen gevangen worden.' Zijn handen gleden naar haar ellebogen en toen weer omhoog, waarmee hij de mouwen van haar sweatshirt optrok. 'Alle vrouwen willen een bruiloft, een huis en een baby.'

'Heb je alle vrouwen dan ontmoet?'

Ze dacht dat ze hem voelde glimlachen. 'Ik heb mijn deel ontmoet.'

'Dat heb ik gehoord.'

'Je moet niet alles geloven wat je hoort.'

'En jij moet niet geloven dat alle vrouwen jou als hun persoonlijke babyleverancier willen.'

'Wil je mij niet als je persoonlijke babyleverancier?' 'Schokkend, vind je niet?'

Hij lachte. 'Je ruikt lekker.' Ze voelde dat hij diep inademde.

'Duitse chocoladecake.'

'Wat?'

'Mijn bodylotion ruikt naar chocoladecake.'

'Ik heb al heel lang geen chocoladecake geproefd.' Ze had zich vergist toen ze dacht dat zijn hand vasthouden de beste seks evenaarde die ze in jaren had gehad. Zijn zachte ademhaling in haar haren en zijn handen op haar armen veroorzaakten een bijna orgastisch gevoel. Wat ze nogal zielig vond van zichzelf. 'Je maakt me hongerig,' zei hij in haar oor.

'Naar cake?'

Zijn handen gleden naar haar schouders en weer terug naar haar ellebogen. 'Om mee te beginnen.'

'Oom Mick,' riep Travis vanaf de plek waar hij stond. 'Wanneer begint het vuurwerk in de stad?'

Mick keek op. Zijn handen verstrakten een fractie van een seconde en vielen toen langs zijn zij. 'Elk moment,' antwoordde hij, en hij deed een stap naar achteren. Als op commando lieten een paar enorme dreunen de aarde schudden en werd de nachtelijke hemel verlicht door kleurige explosies. Sofie Alle- grezza zette haar kleine geluidsinstallatie aan en Jimi Hendrix' gitaar jankte 'The Star-Spangled Banner' in de nacht. Bosdieren haastten zich om dekking te zoeken terwijl op de stranden rond het meer vuurwerk explodeerde dat wedijverde met de pyro- technische explosies in de stad.

Welkom in Truly.

'Heb je het leuk gehad, Travis?'

Mick hoorde een enorme gaap naast zich in de donkere truck. 'Ja. Misschien kan ik volgend jaar groter vuurwerk afsteken.'

'Misschien, als je niet in de problemen komt.'

'Mama zegt dat ik een puppy krijg als ik me gedraag.'

Mick draaide de Ram Megs oprit op en stopte naast haar

Ford Taurus. Een hond was een goed idee. Een jongen had een hond nodig. 'Wat voor soort puppy?'

'Ik hou van zwarte honden met witte vlekken.'

Er brandde licht in huis en een lamp verlichtte het portiek. Ze klommen uit de truck en liepen naar de trap. Het was bijna halftwaalf en Mick hoorde Travis' sloffende voetstappen achter zich. 'Hoe lang moet je je gedragen?'

'Een maand.'

Dat hield hij geen week vol. 'Nou, let gewoon op wat je uitkraamt en misschien lukt het je dan.' Hij stopte zijn sleutels in zijn broekzak en deed de deur open voor zijn neefje.

Meg zat in een witte nachtjapon en een roze donzige badjas op de bank. Tranen glommen in haar groene ogen toen ze opkeek van iets wat ze in haar hand hield. Ze had een geforceerde glimlach rond haar mond en Mick keek met afgrijzen naar haar. Het was weer een van die avonden.

'Heb je het vuurwerk gezien, mam?' Als Travis het merkte, leek het hem niet dwars te zitten.

'Nee, schat, ik ben niet buiten geweest. Maar ik heb het gehoord.' Ze stond op en Travis sloeg zijn armen rond haar middel.

'Het was geweldig!'

'Heb je je goed gedragen?' Ze legde haar hand op haar zoons hoofd en keek naar Mick.

'Ja,' antwoordde Travis, en Mick bevestigde het met een knikje.

'Goed zo.'

Travis keek op. 'Pete zei dat ik misschien bij hem mocht slapen, maar zijn moeder vond dat we dat een andere keer moesten doen.'

'We zullen zien.' Net als hun moeder was Meg een mooie vrouw met een zacht bleke, huid en lange zwarte haren. En net als bij hun moeder was er geen peil op haar stemmingen te trekken. 'Trek je pyjama aan en ga naar bed. Ik ben over een minuut bij je om welterusten te zeggen.'

'Oké,' zei Travis terwijl hij gaapte. 'Welterusten, oom Mick.'

'Welterusten, knul.' Hij voelde een bijna overweldigende behoefte om te verdwijnen en deed een stap naar achteren. Hij wilde de koele avondlucht in, weg van wat hem te wachten stond.

Meg keek haar zoon na, stak haar hand uit en deed hem open. 'Ik heb mama's trouwring gevonden.'

'Meg.'

'Ze deed hem af en legde hem op haar nachtkastje voordat ze die avond naar het café ging. Ze deed hem nooit af.'

'Ik dacht dat je niet meer tussen haar spullen zou kijken.'

'Dat deed ik ook niet.' Ze vouwde haar hand rond de ring dicht en beet op haar duimnagel. 'Hij zat bij oma Loraines juwelen, en ik vond hem toen ik haar klavertjes-vierketting zocht. De ketting die ze altijd droeg omdat hij haar geluk bracht. Ik wilde hem morgen naar mijn werk dragen.'

God, hij haatte het als zijn zus zo deed. Hij was vijf jaar jonger dan Meg, maar hij voelde zich altijd de oudere broer.

Haar grote groene ogen keken naar hem en haar hand viel langs haar zij. 'Ging papa ons echt verlaten?'

Jezus, Mick wist het niet. Dat wist alleen Loch, en hij was al heel lang dood. Dood en in het verleden verdwenen. Waarom kon Meg het niet laten rusten?

Misschien omdat ze net tien was geworden, een paar maanden voor de nacht dat hun moeder een .38 pistool met extra korte loop had geladen en vijf kogels afvuurde op Micks vader en een jonge serveerster met de naam Alice Jones. Meg herinnerde zich veel meer van de nacht waarin hun moeder meer had vermoord dan alleen Loch en zijn laatste minnares. Van de nacht waarin hun moeder de korte loop in haar eigen mond had gestoken, de trekker had overgehaald en meer dan zichzelf had vermoord. Ze had de levens van haar twee kinderen verwoest en Meg was dat nooit helemaal te boven gekomen.

'Ik weet het niet, Meggie. Oma dacht van niet.' Maar dat zei niet alles. Loraine had de vele affaires en het wangedrag van haar echtgenoot en zoon en later alles wat Mick had gedaan door de vingers gezien. Ze had haar hele leven in ontkenning geleefd. Het was gemakkelijker voor haar geweest om net te doen alsof alles fantastisch was. Maar dat was het niet.

'Maar oma woonde toen niet bij ons. Ze wist niet hoe het was. Dat wist jij ook niet. Jij was te klein. Je herinnert je het niet.'

'Ik herinner me genoeg.' Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht. Ze hadden dit gesprek al eerder gehad en het loste nooit iets op. 'Wat maakt het nog uit?'

'Hield hij niet meer van ons, Mick?'

Hij liet zijn handen langs zijn zij vallen en voelde de achterkant van zijn schedel verstrakken. Alsjeblieft, stop ermee.

Tranen stroomden over haar wangen. 'Als hij nog van ons hield, waarom heeft ze dan op hem geschoten? Hij had eerder verhoudingen gehad. Volgens iedereen in de stad had hij een heleboel verhoudingen.'

Hij liep naar zijn zus toe en legde zijn handen op de schouders in de zachte roze badjas. 'Laat het gaan.'

'Ik heb het geprobeerd. Ik heb geprobeerd om zoals jij te zijn, en soms lukt dat, maar... waarom is ze niet met haar trouwring begraven?'

De grotere vraag was waarom ze het .38 pistool had geladen. Was ze echt van plan geweest om iedereen te vermoorden of wilde ze Loch en zijn jonge minnares alleen bang maken? Wie wist het? Het enige wat je bereikte met daarover nadenken was dat je stapelgek werd. 'Het maakt niet meer uit. Ons leven ligt niet in het verleden, Meg.'

Ze haalde diep adem. 'Je hebt gelijk. Ik berg de ring op en vergeet het.' Ze schudde haar hoofd. 'Soms kan ik het gewoon niet naast me neerleggen.'

Hij trok haar tegen zich aan en hield haar stevig vast. 'Ik weet het.'

'Dan word ik zo bang.'

Hij was ook bang. Bang dat ze in dezelfde neerwaartse spiraal terecht zou komen als hun moeder en dat ze er nooit meer uit zou komen. Mick had zich altijd afgevraagd of zijn moeder aan Meg en aan hem had gedacht. Of ze had gedacht aan de verwoesting die ze op de vloer van het café achterliet, en het verlies. Was het in haar opgekomen dat ze op het punt stond haar kinderen wees te maken en dat haar daad ze zou dwingen om met de afgrijselijke bijverschijnselen te leven toen ze het pistool die avond had geladen? Had ze aan haar kinderen gedacht toen ze naar Hennessy's reed en had het haar niet kunnen schelen?

'Heb je je pillen genomen?'

'Ze maken me moe.'

'Je moet ze nemen.' Hij deed een stap naar achteren en keek naar haar gezicht. 'Travis heeft je nodig. En ik heb je nodig.'

Ze zuchtte. 'Jij hebt me niet nodig, en Travis is waarschijnlijk beter af zonder mij.'

'Meg.' Hij keek diep in haar ogen. 'Van alle mensen zou jij moeten weten dat dat niet waar is.'

'Ik weet het.' Ze veegde haar haar uit haar gezicht. 'Ik bedoelde alleen dat het zo moeilijk is om een jongen op te voeden.'

Hij hoopte met heel zijn hart dat ze dat inderdaad bedoelde. 'Daarvoor heb je mij.' Hij glimlachte, zelfs al voelde hij zich tien jaar ouder dan voordat hij het huis binnen was gelopen. 'Ik ga nergens naartoe. Zelfs al maak je het smerigste gehaktbrood ter wereld.'

Ze glimlachte en als vanzelf veranderde ook haar humeur. Alsof er een knop in haar hoofd werd omgezet. 'Ik vind mijn gehaktbrood lekker.'

'Ik weet het.' Hij moest lachen en zocht in zijn zak naar zijn sleutels. 'Maar jij houdt dan ook van bejaardenvoedsel.' Meg kookte zoals hun oma had gedaan. Alsof ze een stoofschotel voor het bejaardentehuis maakte.

'Je bent gemeen en je hebt een slechte invloed op Travis.' Ze lachte en sloeg haar armen over elkaar. 'Maar je zorgt er altijd voor dat ik me beter voel.'

'Welterusten,' zei hij, en hij liep naar de deur. De koele nachtlucht gleed langs zijn gezicht en nek toen hij naar zijn truck liep, en hij haalde diep adem en liet de lucht langzaam ontsnappen. Hij kreeg het altijd voor elkaar dat Meg zich beter voelde. Altijd. Maar achteraf voelde hij zich verschrikkelijk rot. Meg kreeg een inzinking en als dat voorbij was, was alles goed. Ze leek de brokstukken die ze in het kielzog van haar onvoorspelbare buien achterliet nooit op te merken.

In de twaalf jaar dat hij weg was geweest, was hij bijna vergeten hoe die buien waren. Soms wilde hij dat hij gewoon weg was gebleven.