De stem van Trina Olsen-Hays vulde A4addies kantoor terwijl ze aantekeningen maakte op systeemkaartjes in een poging een volgorde in het opgenomen interview te krijgen. Als ze eenmaal klaar was met het opschrijven van de ter zake doende informatie, zou ze de kaartjes bij de andere kaartjes voegen die ze had gemaakt, een tijdschema maken en dat aan haar kantoormuur hangen. Ze had na haar eerste boek geleerd dat het gemakkelijker was om de interviews te combineren als ze op kaartjes waren geschreven.

Nadat ze een uur lang aantekeningen had gemaakt, zette ze de recorder uit en zakte onderuit in haar stoel. Ze gaapte en verstrengelde haar vingers boven haar hoofd. Het was zondag en ze nam aan dat de inwoners van Truly op dit moment naar de kerk gingen. Maddie was niet gelovig opgevoed. Ze was voor bijna alles in haar jeugd volkomen afhankelijk geweest van haar tantes wispelturige gedrag. Toen oudtante Martha een televisieprogramma over religie had gezien, bedacht ze dat ze op dat gebied misschien tekortschoot en bracht ze Maddie naar een willekeurige kerk, en op de terugweg gaf ze zichzelf een schouderklopje omdat ze zo'n goede verzorgster was. Na een paar zondagen vergat Martha de kerk en God en ging over op iets anders.

Als Maddie een religie had moeten kiezen, was ze waarschijnlijk katholiek geworden. Om het glas in lood, de rozenkransen en het Vaticaan. Maddie was een paar jaar geleden naar het Vaticaan geweest, en hoewel ze niet gelovig was, was ze diep onder de indruk geweest. Maar als ze katholiek was, moest ze naar de kerk om de vele zonden op te biechten die ze op het lichaam van Mick Hennessy had begaan. En als ze ging biechten moest ze berouw hebben, en dat was niet zo. Ze zou misschien wegkomen met liegen tegen de pastoor, maar God liet zich niet in de maling nemen.

Maddie stond op en liep naar de zitkamer. Ze had het gisteravond fantastisch gehad met Mick. Ze hadden seks gehad. Verrukkelijke seks, en nu was het voorbij. Ze wist dat ze het erg moest vinden dat ze hem niet had verteld dat haar moeder Alice Jones was, maar dat was niet zo. Goed, misschien een beetje, maar niet zo erg als zou moeten. Ze had het misschien erger gevonden als ze een relatie met Mick had gehad, maar dat had ze niet. Zelfs geen vriendschap, en als ze iets erg vond was het dat Mick en zij nooit bevriend konden zijn. Dat zou ze fijn gevonden hebben. Niet alleen voor de seks, maar omdat ze hem graag mocht.

Ze liep naar de openslaande deuren en keek uit over het meer. Ze dacht aan Mick en zijn zus en hoe hij had aangedrongen om niet met Meg te praten. Waarom? Meg was een volwassen vrouw. Een alleenstaande moeder die zichzelf en haar zoon onderhield. Waar was Mick bang voor?

Miauw.

Maddie keek naar haar voeten. Aan de andere kant van het glas zat een katje. Het was spierwit en had één blauw en één groen oog. Zijn kop leek bijna te groot voor zijn lichaam, alsof hij uit inteelt was voortgekomen. Maddie wees naar hem en zei: 'Ga naar huis.'

Miauw.

'Ik haat katten.' Katten waren onprettige wezens. Ze plasten over je kleren, vernielden de meubels met hun klauwen en sliepen de hele dag.

Miauw.

'Vergeet het maar.' Ze draaide zich om en liep naar haar slaapkamer. Haar lakens, slopen en dekbedhoes lagen in een hoop op de vloer en ze bracht alles naar de wasruimte naast de keuken. Ze moest alle herinneringen aan Mick uit haar huis bannen. Geen kuil in haar kussen, geen lege condoomverpakkingen op het nachtkastje. Mick was als kwarktaart, en die kon ze ook niet in haar buurt hebben, hoeveel ze ook van kwarktaart hield en die miste. Vooral als hij zo heerlijk was als waar ze zich gisteravond aan te buiten was gegaan.

Ze stopte haar lakens en slopen in de wasmachine, deed er zeep in en zette hem aan. Toen ze het deksel dichtdeed ging de bel en haar maag werd licht en zwaar op hetzelfde moment. Tot nu toe was er maar één geweest die bij haar had aangebeld. Ze probeerde het gevoel in haar buik en haar versnelde hartslag te negeren terwijl ze naar de voordeur liep. Ze keek naar haar groene Nike-T-shirt en de zwarte korte broek. Ze waren oud en comfortabel en niet het soort kleren dat begeerte opwekte, maar dat gold ook voor het sweatshirt en de broek van gisteren en daar had Mick zich niets van aangetrokken.

Ze keek door het kijkgat. Het was Mick niet, maar Meg. Ze droeg een donkere zonnebril en Maddie vroeg zich af hoe Meg wist waar ze woonde. Misschien van Travis. Ze vroeg zich ook af wat Meg op een zondagmiddag van haar wilde. Het voor de hand liggende antwoord was dat ze met Maddie wilde praten over het boek. Maar Meg leek zoveel op haar moeder dat er een andere gedachte bij haar opkwam; misschien was ze uit op een confrontatie. Maddie vroeg zich af of ze haar Taser moest halen, maar ze zou het verschrikkelijk vinden om met vijftigduizend volt op Meg te schieten als ze alleen langskwam om te praten over wat er negenentwintig jaar geleden was gebeurd. Dat zou niet erg aardig zijn en had een averechts effect; ze wilde juist horen wat Meg te vertellen had. Maddie deed de deur open.

'Hallo, Madeline. Ik hoop dat ik niet stoor,' begon Meg. 'Ik heb Travis-naar de buren gebracht en ik vroeg me af of we even konden praten.'

'Zijn de Allegrezza's al weer terug?'

'Ja. Ze zijn vanochtend teruggekomen.'

Een lichte wind speelde met de uiteinden van Megs donkere haar, maar ze leek niet opgewonden of krankzinnig en Maddie deed een stap naar achteren. 'Kom erin.'

'Dank je.' Meg duwde haar zonnebril omhoog en liep naar binnen. Ze droeg een kaki rok en een zwarte bloes met korte mouwen. Ze leek zoveel op haar moeder dat het griezelig was, maar Maddie veronderstelde dat haar beoordelen op haar moeders gedrag hetzelfde was wat men altijd bij haarzelf had gedaan.

'Wat kan ik voor je doen?' vroeg Maddie terwijl ze naar de zitkamer liepen.

'Was mijn broer hier gisteravond?'

Maddie aarzelde even voordat ze verder naar de zitkamer liep. Toen ze zich afvroeg waarom Meg voor haar deur stond, was het niet bij haar opgekomen dat ze hier was om te praten over de lichtzinnigheid van de afgelopen nacht. Misschien had ze de Taser toch nodig. 'Ja.'

Meg zuchtte. 'Ik heb hem gezegd dat hij dat niet moest doen. Ik ben volwassen en ik kan voor mezelf zorgen. Hij is bang dat ik overstuur raak als ik met jou over mijn vader en moeder praat.'

Maddie glimlachte opgelucht. 'Ga alsjeblieft zitten,' zei ze terwijl ze naar de bank wees. 'Wil je iets drinken? Ik ben bang dat ik alleen cola light en water heb.'

'Nee, dank je.' Meg ging op de bank zitten en Maddie nam de stoel. 'Het spijt me dat Mick het nodig vond om naar je huis te gaan om te zeggen dat je niet met me mag praten.'

Hij had meer dan dat gedaan. 'Ik ben volwassen, net als jij, en ik volg geen bevelen van je broer op.' Behalve toen ze in het bubbelbad zaten en hij naar haar had gekeken met die fantastische ogen van hem en had gezegd dat ze op zijn schoot moest komen zitten.

Meg legde haar tas op de salontafel. 'Mick is geen slecht mens. Hij is gewoon beschermend. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad en hij houdt er niet van om over onze ouders te praten. Ik weet zeker dat als je hem onder andere omstandigheden had ontmoet, je hem had gemogen.'

Ze mocht hem meer dan in hun situatie verstandig was. Ze wilde er niet eens aan denken hoe graag ze op zijn schoot wilde zitten als hij geen Hennessy was geweest. 'Ongetwijfeld.'

Meg fronste haar voorhoofd. 'Het gerucht gaat dat er een film over je boek wordt gemaakt.'

'Echt?'

'ja. Carleen kwam gisteren naar mijn werk en vertelde dat Angelina Jolie mijn moeder gaat spelen en Colin Farrell mijn vader.'

Colin Farrell was een vrij logische keus omdat hij Iers was. Maar Angelina Jolie? 'Ik heb geen filmrechtencontract aangeboden gekregen.' Hemel, ze had haar agent niet eens over het boek verteld. 'Dus je kunt iedereen vertellen dat er geen filmploeg zal komen.'

'Dat is een opluchting,' zei Meg terwijl ze haar aandacht op de openslaande deuren richtte. 'Je kat wil naar binnen.'

'Hij is niet van mij. Ik denk dat het een zwerfkat is.' Maddie schudde haar hoofd. 'Wil jij een kat?'

'Nee. Ik ben niet geschikt voor huisdieren. Ik heb mijn zoon een hond beloofd als hij zich een maand lang gedraagt.' Ze giechelde. 'Ik denk niet dat ik me snel aan mijn belofte hoef te houden.' Toen Meg lachte, leek ze een beetje op Mick.

'Ik ben ook niet echt iemand voor huisdieren,' biechtte Maddie op terwijl ze zich afvroeg of Meg was langsgekomen voor een praatje over huisdieren of om over haar ouders te vertellen. 'Ze geven een hoop overlast.'

'O, dat zou ik niet erg vinden. Ik wil geen huisdieren omdat ze doodgaan.'

Wat Maddie betrof was dat het enige goede aan katten.

'In mijn jeugd hadden we een poedel die Princess heette. Ze was Micks hond.'

Mick een poedel? Ze kon zich niet voorstellen dat Mick een poedel had gehad, en al helemaal niet dat hij haar Princess had genoemd. 'Heeft hij die naam bedacht?'

'Ja. Ze stierf toen hij een jaar of dertien was. De enige keer dat ik Mick heb zien huilen was toen hij die hond moest begraven. Zelfs tijdens de begrafenis van onze ouders leek hij onaangedaan.' Meg schudde haar hoofd. 'Er zijn te veel mensen in mijn leven gestorven. Ik wil me niet hechten aan een huisdier dat doodgaat. De meeste mensen begrijpen dat niet, maar zo voelt het.'

'Ik snap het.' En dat was zo. Meer dan Meg ooit zou weten, of in elk geval op dit moment wist.

'Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik hier ben, in plaats van te wachten tot jij contact met mij zoekt.'

'Ik neem aan dat je graag over je vader en moeder wilt vertellen en wat er die nacht in augustus is gebeurd.'

Meg knikte en duwde haar haar achter haar oren. 'Ik weet niet waarom je wilt schrijven over wat er is gebeurd, maar je gaat het blijkbaar doen. Dus ik denk dat je de kant van mijn familie ook moet horen, en Mick is niet van plan om met je te praten. Ik zal het dus moeten doen.'

'Vind je het erg als ik het gesprek opneem?'

Het kostte Meg zoveel tijd om antwoord te geven dat Maddie dacht dat ze zou weigeren. 'Dat is goed. Als ik tenminste kan stoppen zodra ik het niet prettig meer vind.''Natuurlijk.' Maddie stond op en liep naar haar bureau. Ze stopte een nieuwe cassette in de kleine recorder, pakte pen en papier en liep naar de zitkamer terug. 'Je hoeft niets te zeggen wat je niet wilt,' zei ze, hoewel het haar taak was ervoor te zorgen dat Meg alles vertelde. Maddie hield de recorder voor haar mond, noemde Megs naam en de datum en zette hem toen op de hoek van de salontafel.

Meg keek naar de taperecorder en vroeg: 'Waar zal ik beginnen?'

'Als je dat prettig vindt, kun je misschien vertellen wat je je van je ouders herinnert.' Maddie ging achterover zitten met haar handen op haar schoot. Geduldig en onschuldig. 'Je weet wel, de goede dingen.' En als Meg daarover had gepraat, zouden ze naar de slechte herinneringen gaan.

'Ik weet zeker dat je hebt gehoord dat mijn ouders veel ruzie hadden.'

'Ja.'

'Ze hadden niet altijd ruzie, maar als het zover was...' Ze stopte en keek naar haar rok. 'Mijn oma zei altijd dat ze gepassioneerd waren. Dat ze met meer passie ruziemaakten en liefhadden dan andere mensen.'

'Geloofde je dat?'

Ze fronste haar voorhoofd en vouwde haar handen in haar schoot. 'Ik weet alleen dat mijn vader... groter dan het leven zelf was. Hij was altijd gelukkig. Hij zong de hele tijd. Iedereen hield van hem omdat hij iets speciaals had.' Ze keek op en haar groene ogen ontmoetten die van Maddie. 'Mijn moeder was thuis bij Mick en mij.'

'Was je moeder gelukkig?'

'Ze... Soms was ze verdrietig, maar dat betekent niet dat ze een slechte moeder was,' zei Meg, waarna ze begon te vertellen over alle fantastische picknicks en verjaardagsfeestjes, grote familiebijeenkomsten en Rose die verhaaltjes voor het slapengaan vertelde, waardoor het leek alsof het gezin in één grote ge- luksroes had geleefd.

Wat een onzin. Na ongeveer een halfuur naar Megs verhalen te hebben geluisterd vroeg Maddie: 'Wat gebeurde er als je moeder verdrietig was?'

Meg ging achterover zitten en sloeg haar armen over elkaar. 'Het is geen geheim dat er dingen stukgingen. Ik weet zeker dat sheriff Potter heeft verteld over de keer dat ze mijn vaders kleren in brand stak.'

Dat had de sheriff niet verteld. 'Hm.'

'Ze had het vuur onder controle. Het was helemaal niet nodig dat de buren de brandweer belden.'

'Misschien waren ze bezorgd omdat dit bosgebied is en er niet veel voor nodig is om een brand te beginnen.'

Meg haalde haar schouders op. 'Het was mei, dus dat was niet waarschijnlijk. Het bosbrandseizoen begint pas later.'

Wat niet betekende dat het vuur geen ernstige schade had kunnen veroorzaken, maar Maddie bedacht dat een discussie hierover weinig zin had en zelfs averechts zou werken. Het was tijd voor de volgende stap. 'Wat herinner je je van de nacht dat je ouders stierven?'

Meg keek door de kamer naar het zwarte televisiescherm. 'Ik herinner me dat het een warme dag was en dat mijn moeder met ons naar het zwembad was geweest. Mijn vader ging meestal mee, maar die dag wilde hij niet.'

'Weet je waarom?'

'Nee. Ik denk dat hij bij de serveerster was.'

Maddie deed geen moeite haar eraan te herinneren dat de serveerster een naam had. 'Wat gebeurde er toen je naar het zwembad was geweest?'

'We gingen naar huis om te eten. Mijn vader was niet thuis, maar dat was niet vreemd. Ik weet zeker dat hij op zijn werk was. Ik herinner me dat we onze alles-avond hadden, wat betekende dat we mochten kiezen wat we wilden eten. Mick koos hotdogs en ik pizza. Daarna aten we ijs en keken naar Donny & Marie. Ik herinner me waarnaar we keken omdat Mick heel boos was dat hij naar Donny en Marie Osmond moest kijken.

Maar toen hij daarna De Hulk mocht zien, was hij weer vrolijk. Mijn moeder stopte ons in bed, maar rond middernacht werd ik wakker omdat ik haar hoorde huilen. Ik kwam uit bed en liep naar haar kamer. Ze zat aangekleed op haar kant van het bed.'

'Waarom huilde ze?' Maddie boog zich naar haar toe.

Meg keek naar Maddie en zei: 'Omdat mijn vader weer eens een verhouding had.'

'Heeft ze je dat verteld?'

'Natuurlijk niet, maar ik was tien jaar. Ik wist alles over verhoudingen.' Megs ogen vernauwden zich. 'Mijn vader zou haar niet verlaten hebben. Ik weet dat hij dat niet echt van plan was.'

'Alice dacht dat hij dat wel zou doen.'

'Dat dachten ze allemaal.' Meg lachte zonder humor. 'Vraag het maar aan Anna Van Damme, Joan Campbell, Katherine Howard en Jewel Finley. Ze dachten allemaal dat hij mijn moeder voor hen zou verlaten, maar dat deed hij nooit. Hij had haar niet voor hen verlaten en hij had haar ook niet voor de serveerster verlaten.'

'Alice Jones.' Maddie voelde bijna medelijden met Meg toen ze de namen van haar vaders minnaressen opratelde.

'Ja.'

'Jewel Finley? Zij was toch een vriendin van je moeder?'

'Ja,' zei Meg vinnig. 'Een echte vriendin.'

'Gebeurde er die dag iets wat anders dan anders was?'

Maddie legde haar onderarmen op haar knieën en keek Meg in de ogen. 'Als een geestelijk gezonde vrouw eerst haar man en daarna zichzelf vermoordt, is er iets wat stress aan de relatie heeft toegevoegd, waardoor een gevoel van onmacht is ontstaan en de angst dat ze alles kwijtraakt en niets meer te verliezen heeft. Als het je vaders ontrouw niet was, moet het iets anders zijn geweest.'

'Misschien wilde ze hem alleen bang maken met het pistool.

Misschien wilde ze hem bang maken en liep het uit de hand.'

Dat was meestal het excuus, maar het klopte zelden. 'Geloof je dat?'

'Ja. Misschien heeft ze hen naakt betrapt.'

'Ze hadden allebei hun kleren aan. Alice stond achter de bar en je vader zat ervoor. Ze waren minstens drie meter bij elkaar vandaan.'

'O.' Ze beet op de nagel van haar duim. 'Ik denk toch dat ze daarnaartoe ging om mijn vader bang te maken en dat het uit de hand is gelopen.'

'Dat denk je, maar je weet het niet zeker.'

Meg liet haar hand zakken en stond op. 'Mijn moeder hield van mijn vader. Ik geloof gewoon niet dat ze daarnaartoe ging met de bedoeling iemand te vermoorden.' Ze hing haar tas over haar schouder. 'Ik moet naar huis.'

Maddie stond op. 'Goed, dank je wel voor je hulp,' zei ze terwijl ze met Meg naar de deur liep. 'Ik waardeer het erg.'

'Bel me maar als je nog iets wilt weten.'

'Dat doe ik.' Toen Meg weg was, ging Maddie naar de zitkamer en zette de taperecorder af. Ze had medelijden met Meg. Echt waar. Meg was net als Maddie een slachtoffer van het verleden, maar Meg was ouder dan Mick en Maddie en herinnerde zich meer van die afgrijselijke nacht. En Meg wist meer dan ze wilde vertellen. Meer dan ze wilde dat Maddie wist, maar dat gaf niet - voor dit moment. Maddie had het eerste hoofdstuk van het boek geschreven, maar was daarna gestopt om aan het tijdschema te werken. Als ze het...

Miauw.

Maddie gooide haar hoofd in haar nek. 'Jezus.' Ze liep naar de deur en keek naar het katje aan de andere kant van het raam. 'Ga weg.'

Miauw.

Ze trok aan het koord van de jaloezieën en draaide ze zo dat ze de irritante kat niet meer kon zien. Daarna liep ze naar de keuken en maakte een caloriearme maaltijd klaar. Ze at voor de televisie met het geluid heel hard. Na het avondeten nam ze een uitgebreid bad en scrubde haar huid met vanillescrub- crème. Op de wastafel stond een witte pot marshmallowlotion. Die was met de post bij haar huis in Boise bezorgd en ze had hem gisteren meegenomen.

Jezus, was het pas gisteren dat ze met Trina had gepraat, haar bruidsmeisjesjurk had gepast en seks met Mick had gehad? Ze trok de stop uit het bad en kwam overeind. Ze had het druk gehad.

Maddie droogde zich af en wreef de lotion in haar huid. Ze trok haar gestreepte pyjamabroek en PINK-T-shirt aan, liep naar de zitkamer en pakte de taperecorder van de salontafel. Er schalde een reclame over mobieltjes uit de televisie; ze pakte de afstandsbediening en zette hem uit. Ze wilde luisteren naar Megs herinneringen van de avond dat haar moeder twee mensen had vermoord en daarna zelfmoord had gepleegd.

Miauw.

Verdomme! Ze trok aan het koord van de jaloezieën en zag haar kwelgeest zitten, als een kleine sneeuwbal in de donkere schaduwen van de avond. Ze zette haar handen op haar heupen en keek boos door het raam naar het katje. 'Je maakt me stapelgek.'

Miauw.

Maddie snapte niet dat er zoveel lawaai uit zo'n klein lijfje kon komen. 'Ga weg!' Alsof hij het begreep stond het katje op, liep een rondje en ging toen op precies dezelfde plek zitten.

Miauw.

Zo was het genoeg. Maddie liep naar de wasruimte, trok haar spijkerjack aan en stampte over de vloer naar de openslaande deuren. Ze duwde ze open en pakte het katje op. Het was zo klein dat zijn lijfje in één hand paste. 'Je hebt waarschijnlijk vlooien of wormen,' zei ze.

Miauw.

Ze hield het katje op een armlengte afstand. 'Het laatste wat ik kan gebruiken is een inteeltkat met een grote kop.'

Miauw.

'Sst. Ik ga een goed huis voor je zoeken.' Het katje begon te spinnen alsof ze vrienden waren. Ze liep zo zachtjes mogelijk de trap af en liep op haar tenen door het koude gras naar de tuin van de Allegrezza's. Er brandde licht in de keuken en ze zag door de glazen schuifdeur dat Louie een boterham maakte. 'Je gaat van deze mensen houden,' fluisterde ze.

Miauw.

'Echt. Ze hebben een kind, en kinderen houden van kleine katjes. Gedraag je leuk en je bent binnen.' Ze zette hem op de veranda en rende toen zo snel mogelijk naar huis. Alsof ze aan de duivel was ontsnapt, deed ze de deur op slot en de jaloezie- en dicht. Ze ging op de bank zitten en liet haar hoofd op de rugleuning rusten. Stilte. Godzijdank. Ze deed haar ogen dicht en zei tegen zichzelf dat ze daarnet een heel goede daad had verricht. Ze had hem weg kunnen jagen door iets naar hem toe te gooien. Pete Allegrezza was een leuk kind. Hij wilde vast wel een kat en zou goed voor hem zorgen. Het katje had duidelijk al een tijd niet gegeten en Louie zou hem ongetwijfeld horen en hem een stuk worst of zo geven. Maddie voelde zich bijna een heilige.

Miauw.

'Dat kan niet.' Ze ging rechtop zitten en deed haar ogen open.

Miauw.

'Goed. Ik heb geprobeerd om aardig te zijn.' Maddie stormde haar slaapkamer in en schoof haar voeten in een paar zwarte slippers. Stomme kat. Ze liep terug naar de zitkamer, deed de achterdeur open en pakte de kat op. Ze hield hem voor haar gezicht en keek boos in zijn griezelige ogen. 'Je bent te stom om te weten dat ik een goed huis voor je heb gevonden.'

Miauw.

Het moest karma zijn. Negatief karma. Het was beslist het vereffenen van een rekening voor iets wat ze had gedaan. Ze greep haar tas met haar vrije hand en deed de buitenlichten bij de deur naar de wasruimte aan. Toen ze buiten was, opende ze het autoportier met de afstandsbediening die in haar tas zat. 'Haal het niet in je hoofd om krassen in het leer te maken,' zei ze terwijl ze het katje op de passagiersstoel zette. Het was zondagavond en het asiel was gesloten. De kat daarnaartoe brengen was dus geen optie. Maar als ze naar de andere kant van het meer reed en de kat daar ergens achterliet, zou dat kleine kreng de weg terug niet kunnen vinden.

Ze zocht de startknop op de versnellingspook. Ze was niet helemaal harteloos. Ze zou haar niet dumpen bij een huis waar ze een grote pitbull aangelijnd in de achtertuin hadden. Dat soort karma kon ze niet gebruiken.

Ze schakelde in zijn achteruit en keek naar het katje dat op haar dure leren stoel zat en recht voor zich uit staarde. 'Hasta la vista, baby.'

Miauw.

Mick reed zijn Dodge het parkeerterrein van de D-Lite-super- markt op en parkeerde op een lege plek een paar rijen bij de ingang vandaan. Toen hij het terrein op reed had hij de zwarte Mercedes naast een van de fel schijnende lantaarns zien staan. Hoewel hij de auto nog nooit had gezien, wist iedereen in de stad dat Madeline Dupree als Batman in een zwarte Mercedes reed. Achter de lichtgetinte ramen zag Mick het vage silhouet van haar hoofd. Hij liep naar de auto en tikte op het raam. Geluidloos schoof het raam centimeter voor centimeter naar beneden. Het licht van het parkeerterrein scheen naar binnen en plotseling staarde hij in de donkerbruine ogen van de vrouw die hem de avond ervoor zo had verwend.

'Mooie auto,' zei hij.

'Dank je.'

Miauw.

Hij keek naar het witte bontballetje op haar schoot. 'Maddie, je hebt een poesje op je...'

'Ik wil het niet weten.'

Hij lachte. 'Sinds wanneer heb jij een kat?'

'Ze is niet van mij. Ik haat katten.'

'Waarom zit ze dan op je schoot?'

'Ze wilde niet verdwijnen.' Ze draaide haar hoofd en keek met haar handen op het stuur voor zich uit. 'Ik heb geprobeerd om aan de overkant van het meer een goed huis voor haar te vinden. Ik had zelfs een huis uitgezocht. Een leuk exemplaar met gele luiken.'

'Wat gebeurde er toen?'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Ik sloop naar de voordeur, klaar om de kat daar neer te zetten en weg te rennen, maar dat kleine kreng begon te spinnen en wreef haar kopje tegen mijn kin.' Ze keek naar hem terwijl ze haar voorhoofd fronste. 'En nu denk ik aan alle kattenvoerreclames op de tv en vraag me af of ik Whiskas of Purina moet kopen.'

Hij grinnikte. 'Hoe heet ze?'

Ze deed haar ogen dicht en fluisterde: 'Snowball.'

Zijn gegrinnik veranderde in gelach, en ze deed haar ogen weer open en keek hem woedend aan. 'Wat?'

'Snowball?'

'Ze is wit.'

Miauw.

'Het is zo meisjesachtig.'

'En dat zegt de man die zijn poedel Princess noemde.'

Zijn lach verdween. 'Hoe weet jij van Princess?'

Maddie duwde het portier open en Mick deed een stap naar achteren. 'Je zus heeft bet me verteld.' Ze deed het raam omhoog, greep het katje met haar vrije hand en stapte uit de auto. 'En voordat je weer bazig gaat doen, je zus stond vanmiddag bij me op de stoep om met mij over je ouders te praten.'

'Wat heeft ze gezegd?' 'Heel veel.' Ze sloeg de deur dicht en deed hem op slot. 'Ik denk dat ze voornamelijk wilde dat ik wist hoe gelukkig jullie jeugd was voordat Alice Jones in de stad kwam wonen.'

'Geloof je haar?'

'Natuurlijk niet.' Ze stopte het katje in haar spijkerjack en hing een grote tas over haar schouder. De tas waarin ze haar Taser vervoerde. 'Vooral omdat ze vertelde dat je moeder een stapel kleren van je vader in brand heeft gestoken.'

'Inderdaad. Dat weet ik nog.' Dat was bepaald geen geheim. 'Ik herinner me dat het gras in de voortuin een hele tijd niet wilde groeien.' Hij was een jaar of vier geweest toen het gebeurde. Een jaar voordat zijn moeder helemaal doordraaide.

'En voor het geval je het gerucht hebt gehoord, er komt geen film met Colin Farrell en Angelina Jolie in de hoofdrollen.'

Hij had het gerucht gehoord en was opgelucht dat het niet waar was. 'Heb je je pyjama aan?'

Het katje stak haar kopje uit Maddies jack terwijl ze naar beneden keek. 'Ik denk niet dat het iemand opvalt.'

'Het is mij opgevallen.'

'Ja, maar ik droeg gisteravond net zo'n broek als deze.' Ze keek op en een klein, sexy glimlachje krulde haar mondhoeken. 'Heel even, in elk geval.'

En zij had gedacht dat ze geen seks meer seks zouden hebben tuurlijk.

'Ben jij dat?' vroeg hij.

'Wat ben ik?'

'Ik ruik snoepjes.' Hij deed een stap naar voren en boog zijn hoofd. 'Natuurlijk ben jij het.'

'Dat is mijn marshmallowlotion.'

'Ruikt lekker.' O god. Dacht ze echt dat ze niet weer samen in bed zouden belanden? 'Ik heb de hele dag aan je gedacht.' Hij legde zijn hand in haar nek en duwde zijn voorhoofd tegen haar aan. 'Je was naakt.' Onder zijn duim stroomde het bloed bijna net zo snel door haar pols als zijn hart sloeg.

'Ik heb me bedacht.'

'Bedoel je dat je weer min of meer aan seksuele onthouding doet?'

'Ja.'

'Ik kan je van gedachten laten veranderen.' Hij probeerde een vrouw te overtuigen om met hem te vrijen, iets wat hij normaal gesproken nooit deed. Ze wilden of ze wilden niet.

'Dit keer niet,' zei ze, hoewel ze niet bepaald overtuigd klonk.

'Je vindt de manier waarop ik je zoen en je lichaam aanraak heerlijk, weet je nog?'

'Ik, eh...' stamelde ze.

Normaal gesproken was hij niet zo geobsedeerd en dacht hij niet de hele dag aan één vrouw. Hij vroeg zich niet af wat ze deed. Of ze werkte of dode muizen vond of hoe hij haar weer naakt kreeg. 'Je bent al gekleed om naar bed te gaan.' Hij wreef zijn mond over de hare en haar lippen gingen met een zucht uit elkaar. Normaal gesproken verdeed hij zijn tijd niet met het overhalen van vrouwen, dat was niet nodig. 'Je weet dat je het wilt.'

Miauw.

Ze deed een stap naar achteren en zijn hand viel langs zijn zij. 'Ik moet kattenvoer kopen.'

Mick keek naar het donzige witte kopje dat uit Maddies spijkerjack stak. Die kat was de duivel in hoogsteigen persoon.

'Goed zo, Snowball,' zei ze terwijl ze de kop van het katje streelde. Ze keek naar Mick en draaide zich toen naar de ingang van de winkel. 'Kijk maar uit voor hem. Dat is een heel slechte man.'