Engel

'Hee! Lang niet gezien! Hoe is het? Was je op vakantie?'

'Nee, geen vakantie. Ik heb een poosje elders gewoond.'

O... dit benaderde de grens van het niet vraagbare. Ik wachtte maar even af, een beetje twijfelend om teveel te vragen of te weinig belangstelling te tonen. Ze keek me aan en vervolgde: 'Ik was bij mijn moeder.' Aha, problemen waarschijnlijk; huwelijk natuurlijk op springen.

'Ach,' reageerde ik bedeesd.

'Mijn moeder was terminaal en we wilden haar de laatste periode zelf verzorgen. Dus zijn mijn zus en ik bij haar ingetrokken. Het duurde drie weken. Het was lang, maar wel heel mooi.' Ze wijdde uit over de ziekte, de hulp van de dokter en haar emoties. Ze had duidelijk even een uitlaatklep nodig.

'Goh,' antwoordde ik, 'wat een verhaal. Goed dat je weer hier bent. Wie heeft er voor je hond gezorgd toen je weg was?' Ze antwoordde dat hij mee was geweest. 'En dat was heel fijn want dan konden we er af en toe even uit. Mijn moeder woonde aan de rand van het bos, dus hij heeft een goeie tijd gehad! Mijn zus en ik hebben om de beurt met hem gewandeld. Heerlijk om even je gedachten te verzetten want het was een loodzware tijd. Mijn moeder heeft zo geleden...'

Ze gooide een tennisbal weg. Haar hond, die altijd een wat schlemielige indruk maakte, had hem bijna, maar hij struikelde over zijn eigen poten en keek heel verbaasd op... waar was die bal nou??

Zijn bazin merkte het niet. In gedachten verzonken zei ze: 'Weet je wat nou zo vreemd was? Elke avond na de laatste wandeling kroop de hond in de gang in zijn mand. Net als thuis. We hadden na een paar dagen bij mijn moeder dezelfde routine opgebouwd. Maar op de avond dat het echt dramatisch slecht ging met mijn moeder wilde hij persé bij haar op de kamer liggen. Hij plofte bij haar voeteneind neer en keek me aan als of hij wilde zeggen: waag het niet me weg te sturen. Ik heb hem daar dus maar laten liggen. Mijn zus en ik sliepen in de kamer naast die van mijn moeder. Maar ik kon niet slapen. Bij elke zucht van haar was ik weer alert. Riep ze me? Hoorde ik haar kreunen? Ik ben wel honderd keer uit bed gekomen. Dan kamde ik haar haren een beetje, deed water op haar lippen of eau de cologne achter haar oor; en maar weer terug in bed. Op een gegeven moment hoorde ik weer iets. Ik bleef liggen en hield mijn adem in. De hond gaf een korte blaf en ging tegen het bed opstaan, ik hoorde het tikken van zijn nagels tegen de rand van mijn moeders bed. Vervolgens hoorde ik hem naar de gang gaan en al rondjes draaiend in zijn mand neerploffen. Ik sprong overeind en spurtte naar mijn moeder. Ze was gestorven. Ze lag er vredig bij, helemaal warm nog, een glimlach om de lippen. Haar ene hand lag tegen de rand van het bed. Het laatste dat ze waarschijnlijk gevoeld heeft was de natte neus van mijn hond. Het is net of hij haar naar het hiernamaals heeft geholpen.'

Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik keek naar het dartele dier dat nog geen bal kon vangen.

Maar die de zieke vrouw ten hemel heeft geleid.

De engel.