Elke dag hetzelfde

Elke dag begint met een ochtendwandeling met mijn honden, same time, same place. Ik zie als eerste de oude meneer met zijn fiets. Hij zet zijn Batavus tegen een boom, sjort zijn trainingsbroek te hoog op en loopt naar het bankje. Hij drukt zich twintig keer op. Groet mij vriendelijk en pakt vervolgens al hijgend zijn fiets om naar het volgende bankje te gaan en weer twintig push-ups te doen. Ik kom hem meerdere malen tegen als hij zo het hele park afwerkt. Daar is de meneer met de witte pet. Hij is laat vandaag. Hij komt de meneer van het bankje pas bij de derde serie oefeningen tegen.

Het is tijd voor de mevrouw met de twee boxers. Gelukkig, vandaag loopt mevrouw in plaats van meneer. Meneer is altijd zo nors. Hij snauwt binnensmonds 'mogge', alsof hij het de dag kwalijk neemt dat hij al is begonnen. En hij kijkt daarbij zo woest naar andere honden dat je zou denken dat die ter plekke een wrede dood zouden moeten sterven. Maar deze ochtend heb ik geluk. Mevrouw ziet me, glimlacht en zegt zoals altijd blij van zin: 'Goedemorgen, daar gaan we weer, fijne dag!' Ik zie de jongen op de fiets, hard sjezend op het fietspad. 'Hallo! Weertje hè!' Vanwege het ontbreken van een andere tekst moet elk weertype het hiermee doen. T-shirt aan, zwarte broek. Weer of geen weer. Knalroze plastic fietstas. Altijd haastig, vrolijk en een beetje mal.

En daar fietst aan het einde van het pad de grijze dame met twee hondjes die met haar meerennen. Mandje voorop voor de kleinste van de twee. Aan het einde van de wandeling moet het ukje daarin. En elke ochtend gebeurt hetzelfde. Zodra ze stopt om de grootste hond aan te lijnen, neemt de kleine de benen. 'Gek!' zal ze zeggen terwijl ze een verontschuldigende grimas toont. 'Ze wil niet komen, ze is vandaag een beetje dwars.'

Wat is het heerlijk om de dag zo voorspelbaar te beginnen, elke dag weer op dezelfde manier.