Weduwe

Opeens sta ik oog in oog met haar. Sinds het overlijden van haar man heb ik haar niet meer gezien. Ze ziet er goed uit. Haar hond ook.

Eigenlijk was het zijn hond. Maar nu is het haar hond geworden. Hij brengt ritme in haar dag. Ze kan ’s morgens niet blijven liggen als ze slecht heeft geslapen. En dat is helaas aan de orde van de dag. 'Maar het gaat steeds beter,' zegt ze dapper,'en het is heerlijk om zoveel naar buiten te moeten. Alleen ’s avonds vind ik het niet prettig om de straat op te gaan. Maar dat went ook wel. Ik loop dan alleen een heel klein stukje.'

Ze vertelt dat ze gaat reizen. Niet met de kinderen, want ze wil niet te veel op hen leunen. Ze gunt hen hun eigen leven. Dapper mens, ruim in de tachtig. Haar eerste trip gaat naar Maleisië. Daar wilde ze altijd al heen, maar haar man wilde nooit mee. En ze is van de generatie die niet alleen gaat, niet zolang manlief leeft. Ze kijkt bijna guitig bij die toevoeging.

Ze heeft nogal wat reiswensen op het lijstje staan. Gelukkig heeft ze een maatje waarmee ze over de wereld kan gaan. In haar eentje zou ze dat niet durven, maar samen komen ze een heel eind. Het enige waar ze zich een beetje zorgen over maakt, vertelt ze, is de bagageafhandeling op de luchthavens. 'Je hoort zo vaak dat koffers zoek raken of dat er dingen in worden gestopt!' Maar daar heeft ze wat op gevonden. Ze zendt haar bagage vast vooruit naar het hotel dat ze geboekt heeft. Na twee weken gaat ze dan haar koffer achterna. 'Prima regeling! Mijn koffer staat al voor me klaar op mijn kamer. En de terugweg laat ik weer door het hotel regelen, zij sturen het handeltje voor me terug naar Nederland.'

Ik moet glimlachen om haar verhaal. Wat een power, wat een wilskracht!

We nemen aan het einde van het park afscheid van elkaar. Ze heeft haast want haar zwemclubje wacht op haar. 'En dan mag ik niet te laat komen. Ze zijn allemaal oud weet je en oude mensen beginnen een beetje te zeuren. Als je vijf minuten te laat bent, denken ze al dat je dood bent.' Onder hartelijk gezwaai verlaat ze het park.

Ik sta versteld. Over die bagage moet ik nog even nadenken, maar voor de rest neem ik me heilig voor om later ook zo te worden.