Mooi moment

Ik liep in de late zomerse avondschemering nog een rondje in het park. Ik kwam twee andere wandelaars met hun hond tegen en hoorde een blije stem: 'Nu ben ik echt groter mam!' Ik zag een kennis van me, met haar dertienjarige zoon. Waarschijnlijk zou hij al naar bed moeten, nog even lezen en dan slapen, stelde ik me zo voor. Ik had gehoord dat het deze week toetsweek was. Het einde van het schooljaar in zicht, met de stress van wel of niet overgaan.

Wat was haar zoon groot geworden! Ik keek met bewondering naar hem. Zijn haar net iets in zijn ogen, lokken verantwoord over zijn oren. Een mooie jongen. Hij maakte grapjes waar zijn moeder erg om moest lachen. Hij sprong op elk paaltje langs het pad. En hij klom in elke boom die daartoe uitnodigde om daar dan vervolgens uit te springen. 'Voorzichtig!' riep zijn moeder bezorgd. Zinloos natuurlijk. Maat 42 ving hem wel op.

Rode wangen, ontspanning. Tevreden hijgende honden.

Groot kind, te groot kind, kleine man, trotse moeder. Wat een mooi moment!