Oude liefde

Mijn honden sprongen uit de auto, blij dat ze eindelijk weer eens naar het bos gingen.

De drukte op mijn werk nam mijn hoofd en agenda te veel in beslag. Het was de hoogste tijd voor een ontspannen wandeling. Ik was bezig mijn jas dicht te knopen toen er een auto naast die van mij inparkeerde. Ik herkende Anja, de vrouw van mijn vriendelijke maar oersaaie tennisvriend.

Ze smeet met een harde dreun de achterklep van de auto dicht, nadat ze haar oude teckel uit de auto had geholpen. Ze leek me een beetje opgefokt, een beetje in de war. Ik was bang dat mijn wandeling niet zo rustig zou worden als ik had gehoopt.

Ik keek haar aan. 'Hoi Anja! Alles goed?' Overbodige vraag. Hup! Daar kwam het verhaal al.

'Potverdorie! Ik moest net een noodstop maken!' Vraagtekens op mijn voorhoofd zetten haar aan het verhaal verder te vertellen. 'Daar, op de hoek van de straat moest ik plotseling keihard remmen voor een jong hondje dat de weg overstak en een vreemde man die er achteraan rende. Een gekke kerel met soort pyjamabroek aan. Het was dat ik zo goed reageerde, anders had ik ze allebei platgereden! Levensgevaarlijk! Ik schrok me dood!' Ze vertelde dat ze was uitgestapt en samen met die rare man met pyjamabroek het jonge hondje had gevangen. Daarna was ze even met hem blijven praten. Ik begreep alle commotie niet. Het was toch goed afgelopen? Vanwaar dat opgejaagde?

Ze zuchtte diep en zei: 'Die gekke man vertelde me dat het niet zijn hondje was, maar het hondje van een vriend van hem. Ten heet het hondje.' 'Nou ja,' zei ik, 'het is gelukkig goed afgelopen.' Ze keek me aan. 'Hij heet Ten! Ik ken maar één man die zijn hond Ten noemt. Een heel goede vriend van me.'

De manier waarop ze dat zei, deed mij vermoeden dat het wel iets meer was dan een goede vriend. 'Een vriend? Leuk toch?' zei ik uitnodigend. Dit werd sappig. Deze degelijke Anja, getrouwd met zo’n brave tennismeneer bleek 'een heel goede vriend' te hebben Wat zouden we nu gaan beleven. 'Nou ja, leuk' zei ze een beetje beschroomd, 'ach weet je, het was wel iets meer dan zomaar een vriend. We hadden een tijd lang een verhouding. Het is al maanden afgelopen, maar zo nu en dan komt hij nog in mijn gedachten. Ik ben benieuwd hoe het met hem is, of hij inmiddels is gescheiden. Ik denk het eigenlijk niet, want ik zag hem laatst fietsen achter een grijze vrouw aan. Niet echt een type waar je voor de lol achteraan rijdt. Dat zal zijn vrouw wel zijn geweest.'

Het venijn was duidelijk. Dat huwelijk zat haar niet lekker.' Toen ik het uit maakte, zei hij dat hij een pupje zou nemen dat hij Ten zou noemen, naar de hond uit één van mijn lievelingsboeken. En nu had ik bijna de dood van Ten op mijn geweten!' Ze stopte haar verhaal en keek me aan. Ik lachte een beetje. Ze zag er behoorlijk doorgedraafd uit. 'Bizar toch? Ik loop de laatste tijd zo vaak aan hem te denken en dan rij ik bijna over zijn hondje heen. Zal ik hem bellen?' vroeg ze ineens. 'Gewoon, om een keertje samen te lopen?' 'Tja...,' was mijn voorzichtige reactie.'Zou dat nou handig zijn?'

Ik dacht aan mijn arme tennisvriend, die waarschijnlijk gewoon op zijn saaie kantoor zat en geen idee had van de stormen die weer over zijn huwelijk dreigden te komen. Hij dacht waarschijnlijk dat hij gelukkig getrouwd was. Ik besloot dat dat zo moest blijven. Ik zou haar van onverstandige stappen weerhouden.

'Als die man nog steeds bij zijn vrouw is, moet je het misschien maar niet doen,' opperde ik voorzichtig. 'Wat bereik je ermee. Zenuwen, misschien een afspraakje dat natuurlijk uit de hand loopt. En dat terwijl je er nu net een beetje los van bent.' Wat een degelijke opmerking! Ik stond versteld van mezelf.

Anja en ik hebben die middag ver gelopen, heel ver. Zij vooral zoekend naar het antwoord op de vraag wat nou wijsheid was. Ik op zoek naar ontspanning. Tegen de tijd dat de honden uitgeput dreigden te raken, wist Anja wat te doen. Ze zag alles weer helder en was gekalmeerd. Ze zou de 'goede vriend' niet bellen. We keerden terug naar de parkeerplaats.

Ik ben ervan overtuigd dat ik die middag twee huwelijken heb gered. Ten eerste dat van Anja en mijn tennismaat. Anja beloofde afstand te houden van haar oude minnaar en geen initiatieven te nemen. Huwelijk gered.

En daardoor ook het huwelijk van de baasjes van Ten. De minnaar en zijn grijze dame zouden gewoon hun rondjes kunnen blijven fietsen.

Nu moest ik mijn eigen doelstelling nog zien te bereiken. Echt ontspannen was ik namelijk van deze wandeling niet geworden. Ik zette thuis een lekkere kop thee. De honden waren gevloerd. Ze kropen direct hun mand in voor een diepe middagdut. Ik volgde hun voorbeeld op de bank.

En de rust kwam.