Floris

Ik kende de hond eerder dan de baas. Dat kwam omdat een vriend van mij pupjes had die ik mocht fotograferen voor zijn website. Tien krioelende zwart en bruin-witte Friese Stabijtjes, wiens namen volgens stamboomvoorschrift met een J zouden moeten beginnen. Floris was daar één van.

Op een middag had ik mijn rondje in het bos gelopen. Ik wilde net mijn honden aanlijnen toen ik iets vreemds zag. Een wandelwagen met een hondje erin. Een bruin-witte Stabij. Ik sprak de man aan. Zou dit één van de J-tjes kunnen zijn? Jawel, dit was Floris! Omdat hij nog niet zo ver kon lopen met zijn puppenpootjes had zijn baas een kinderwagen voor hem op de kop getikt. Het was een aandoenlijk schouwspel dat ook de aandacht trok van een stel andere wandelaars, waaronder die van een zeer chique mevrouw die je eerder op een première dan in het bos zou verwachten. Ze was gekleed in een prachtige Burberry jas met veel goud om haar vingers en pols. Ze vroeg vriendelijk of ze Floris mocht aaien maar zonder het antwoord af te wachten werd de hond al geknuffeld. Floris schrok even van al het gerinkel aan haar hand, maar liet het zich verder lekker aanleunen. 'Meneer!' riep zij geaffecteerd uit, 'wat een prachtidee om uw hondje in een wagentje mee te nemen.' Aan haar opmerkingsgave mankeerde helemaal niets, ze had groot gelijk. De baas van Floris keek haar trots aan en antwoordde dat hij het karretje speciaal voor zijn hondje had gekocht. 'Bij de kringloopwinkel soms meneer? vroeg de grande dame. 'Ja mevrouw, hoe weet u dat? Werkt u daar soms?' De dame keek ontsteld, deze vraag had ze niet verwacht. Ze wist plotseling niets meer te zeggen.

Ik keek van de dame naar Floris' baasje. Verbeeldde ik het me of zag ik een vleugje spot in zijn ogen?